23/10/08

Λίγο πριν την απαγόρευση του καπνίσματος

Βρίσκομαι λοιπόν σε εστιατόρια από αυτά που «οφείλει” να επισκέπτεται κάποιος που θέλει να φάει αυθεντικά σε τουριστικό τόπο. Δίπλα, μια παρέα μεγάλη Αμερικανών που συμπεριφέρνονται κατά το γνωστό τρόπο μετά από κατανάλωση αρκετού κρασιού. Φωνές, γέλια (δυνατά!) τραγούδια (μέχρι και την Copacabana του Barry Manilow τραγούδησαν!!!).

Η αίθουσα είναι μικρή (το εστιατόριο αποτελείται από μικρές αίθουσες των 3-4 τραπεζιών) και οι τοίχοι αντανακλούν κάθε ήχο. Προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε στη συζήτησή μας αλλά είναι πολύ δύσκολο.


Κάποια στιγμή μια από τις κοπέλες της παρέας μας ανάβει ένα τσιγάρο. Παρατηρώ τη μια από τις Αμερικανίδες να μετακινείται στην άλλη άκρη του τραπεζιού. Αμέσως μετά έρχεται η αντίδραση του συζύγου της προς την καπνίστρια της παρέας μας:


-Η σύζυγός μου έχει άσθμα. Ή σβήστε το τσιγάρο, ή πηγαίνετε τώρα αμέσως έξω αν θέλετε να καπνίσετε!


Ο τόνος είναι οξύς και επιθετικός και η παρέα τους είναι βουβή τώρα περιμένοντας την αντίδρασή μας. Κοιταζόμαστε για να συντονιστούμε, να συμφωνήσουμε με τα βλέμματά μας για το τι στάση θα κρατήσουμε.Αναλαμβάνω λοιπόν την πρωτοβουλία για να φύγει από τη δύσκολη θέση η φίλη:


-Κατ’ αρχήν θα έπρεπε να ξέρετε ερχόμενος στη Ελλάδα ότι το κάπνισμα σε εσωτερικούς δημόσιους χώρους επιτρέπεται. Ο χώρος δεν έχει σήμανση απαγόρευσης καπνίσματος και στο τραπέζι μας υπάρχουν τασάκια. Μπορείτε λοιπόν να ζητήσετε από τον υπεύθυνο να σας αλλάξει τραπέζι.


Ήδη έχω κάνει την υπέρβασή μου, αναγκάζομαι να υπερασπιστώ μια καπνίστρια εγώ ο αντικαπνιστής, αλλά η επιθετικότητά του με κάποιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπιστεί. Συνεχίζω μετά από άλλο ένα βλέμμα συνεννόησης με την φίλη:


-Παρόλα αυτά η φίλη μου θα σβήσει το τσιγάρο της εάν της το ζητήσετε ευγενικά και με τον όρο ότι κι εσείς θα περιορίσετε τη φασαρία που κάνετε γιατί παραβιάζετε βίαια το δικαίωμά μας να έχουμε ανενόχλητοι τη δική μας συζήτηση.

Όλος ο μηχανισμός του που επιστρατεύτηκε για να μεταφερθούν όλα όσα άκουσε στον εγκέφαλο και μετά στο θυμικό του, άφησε προσωρινά το βλέμμα κενό και αμήχανο. Οι υπόλοιποι τον κοίταζαν με ύφος προσμονής, φαινόταν ότι είχαν κατανοήσει πλήρως το θέμα και περίμεναν την αντίδραση που θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση.

Ανέλαβε λοιπόν η σύζυγος (αυτή με το άσθμα που όμως φώναζε περισσότερο από όλους) να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ήρθε λοιπόν με συγγνώμες, γλυκόλογα και δικαιολογίες του τύπου «πάντα κάνει έτσι όταν με υπερασπίζεται» να παρακαλέσει για το σβήσιμο του τσιγάρου (που φυσικά είχε ήδη σβήσει).

Μετά από λίγη ώρα ήρθε και ο ίδιος να ζητήσει συγγνώμη για τον τρόπο του, και του επανέλαβα «το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το ζητήσεις ευγενικά».

Συνηθισμένος από μια χώρα όπου όλα ρυθμίζονται με νόμους και δεν υπάρχει πολύ περιθώριο για προσωπικές διευθετήσεις, συνηθισμένος σε μια κοινωνία που συνδιαλέγεται με επιθετικότητα, συνηθισμένος στο να θορυβεί όπως όλοι οι άλλοι (η στάθμη θορύβου εκεί είναι αντίστροφα ανάλογη με τις τιμές του τιμοκαταλόγου του κάθε εστιατορίου αλλά εδώ είχαν καταργήσει τον κανόνα), συνηθισμένος στο να θεωρεί ότι ο κόσμος είναι μια ενιαία πολιτιστικά επιφάνεια ρυθμισμένη στην αμερικάνικη πραγματικότητα, ούτε που του πέρασε από το μυαλό ότι θα μπορούσε να έχει άδικο.


Σε λίγο καιρό που θα απαγορευθεί εντελώς το κάπνισμα, αυτές οι πολιτιστικές διαφορές θα εκλείψουν. Μακάρι, αλλά ας αρχίσουμε να μιλάμε και για την επιτρεπόμενη στάθμη θορύβου. Δεν είναι και πολύ διαφορετικής στάθμης πρόβλημα και αφορά εμάς όσο και τους Αμερικανούς φίλους μας.

4 σχόλια:

patsiouri είπε...

Παρ'ότι φανατική καπνίστρια, δηλώνω πως περιμένω πως και πως να εφαρμοστούν τα μέτρα στην Ελλάδα.
Έχω πλήρη συνείδηση της ενόχλησης που μπορεί να προκαλούμε στους άμοιρους αντικαπνιστές, όπως επίσης συφιλιάζομαι όταν βλέπω θρασύτατο κόσμο να ανάβει τσιγάρα μέσα στα ξένα υπνοδωμάτια/αυτοκίνητα/ταξί κτλ...
Δυστυχώς νομίζω πως στη χώρα της κουτοπονηριάς δύσκολο να γίνει κατι τέτοιο.
Αντιθέτως, βλέπω τους έξυπνους ιδιοκτήτες χώρων αναψυχής με ένα μπλάκ εντ ντέκερ στο χέρι ν'ανοίγουν τρύπες στο ταβάνι του μαγαζιού τους και να το δηλώνουν υπαίθριο χώρο.

Τέλος, να επισημάνω κι'εγώ όπως κι'εσύ, πως κυκλοφορούν γύρω μας συμπριφορές πολύ πιο ενοχλητικές από το τσιγάρο, καλή ώρα η φασαρία της διπλανής παρέας...
Να συμμορφωθούν οι καπνιστές αλλά να συμμορφωθούν και οι υπόλοιποι σιγά - σιγά...

Όσο για το ζεύγος των Αμερικάνων...
Αχ! Πάντα εμείς οι γυναίκες με τον καλό λόγο στο στόμα να βγάζουμε το φίδι από την τρύπα!

ανεστης είπε...

Πατσιουράκι μου κι εγώ περιμένω με ανυπομονησία να εφαρμοστεί ο νόμος γιατί κι εμείς σαν τα κοκόρια είμαστε ανίκανοι να επιδείξουμε την πειθαρχία και το σεβασμό που προϋποθέτει η αυτορύθμιση.

marayia είπε...

Τετοιοι νομοι ειναι δυσκολο να εφαρμοστουν. Το θεμα ειναι εμεις οι ιδιοι να πειθαρχησουμε και να μαθουμε να λειτουργουμε σωστα.Να συνειδητοποιησουμε οτι η ελευθερια μας περιοριζεται εκει που ξεκιναει η ελευθερια του διπλανου μας και να το σεβαστουμε αυτο ( ειτε προκειται για καπνισμα ειτε για συζητησεις σε ηψηλους τονους ή για οτι αλλο).Ειχες δικιο στο οτι επρεπε να το ζητησει ευγενικα. Προσωπικα ομολογω πως ακομα κιοταν ημουν φανατικη καπνιστρια πριν αναψω τσιγαρο σε κλειστο χωρο παντα ρωταγα τους γυρω μου αν ενοχλω. Τωρα πια αποφευγω να καπνιζω γενικως. Κιοταν το κανς φροντιζω να το κανω μονη μου και μ ανοιχτα παραθυρα.
Την καλημερα μου φιλε ΑΝεστη

Ανώνυμος είπε...

coffee and sigarets,
Μαζί με την φίλη μου την Πατρισια(Αμερικάνα)έχουμε γυρίσει τα μισά Ισπανικά καφέ με την αν8υγειηνή μας συνήθεια.
O caffone(άξεστος) παραμονεύει παντού αγαπητέ μου.