30/4/07

Habana Vieja, Cuba


Αυτό το κτίριο βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς Αβάνας. Μου τράβηξε την προσοχή για τις χιλιάδες αποχρώσεις που ξεπροβάλουν από τις αμέτρητες στρώσεις βαφής.
Δεν θα αναλάβει να το «αναπαλαιώσει» η Unesco γιατί δεν είναι χαρακτηριστικό αποικιακό κτίριο από αυτά που διαμορφώνουν το χρώμα της πόλης (που λάτρεψα), αλλά προς το παρόν «δίνει χρώμα» με το δικό του τρόπο.
Και μέχρι να πέσει, κατοικείται.

Μας την "επεσαν" για το βιβλίο ιστορίας

Ένας ανώνυμος φίλος άφησε σχόλια-σεντόνια (το ένα έτοιμο από site που αντιτίθεται στο βιβλίο, οπότε και το αφαίρεσα για τους λόγους που εξηγώ στο post), ένας άλλος φίλος μου έστειλε email και γενικά υπάρχει μια κάποια αναστάτωση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι οι περισσότερες απόψεις παραθέτουν κομμάτια από την ιστορία μας, όπου «αποδεικνύεται» ότι οι Ελληνισμός ταλαιπωρήθηκε στην διάρκεια των αιώνων. Λες και όσοι δεν έσπευσαν να καταδικάσουν το βιβλίο είναι απάτριδες, ανιστόρητοι κλπ. Και αριστεροκουλτουριάρηδες να μην ξεχάσω!
Κι όλα αυτά επειδή όλοι πρέπει να διαβάζουμε την ιστορία με τον ίδιο τρόπο. Ο φίλος που μου έστειλε το email αναφέρεται στην ΜΙΑ, εθνική αλήθεια. Ανατρίχιασα όταν το διάβασα. Τα ίδια λένε και οι Γκρίζοι Λύκοι στην από κει μεριά του Αιγαίου και σκοτώνουν τον Ντινκ, διώχνουν τον Παμούκ, ενίοτε σφαγιάζουν και αλλόθρησκους. Οι μετριοπαθείς φωνές υπάρχουν τόσο στην Τουρκία, όσο φανατικοί νταήδες υπάρχουν και από εδώ μεριά. Ελληναράδες! Και τι αποδεικνύει αυτό; Ότι αν ερμηνεύσεις την ιστορία με γνώμονα το ότι υπάρχουν καλοί και κακοί λαοί (ο ελληνισμός είχε πάντα το δίκιο με το μέρος του!) έχασες. Φυσικά και σφαγιαστήκαμε, φυσικά και αδικηθήκαμε. Διότι ήμασταν ανίσχυροι και λίγοι. Και πολύ συχνά τρωγόμαστε μεταξύ μας όπως λέει και ο Σολομός στον «Ύμνο στην Ελευθερία», ακόμα και τις στιγμές που απαιτούσαν ομόνοια. Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αν μπορούσαμε θα κάναμε τα ίδια στους άλλους (και το κάναμε μερικές φορές). Για εμάς -ας πούμε- ο Μέγας Αλέξανδρος έφερε τον πολιτισμό στην Ασία, ενώ οι άλλοι είναι βάρβαροι κατακτητές.
Εγώ λοιπόν διαφωνώ κάθετα με την κυρία Ρεπούση και τους άλλους συγγραφείς του βιβλίου. Έπρεπε να γράψουν ακόμα περισσότερες αλήθειες, έτσι όπως είναι καταγεγραμμένες στο Μακρυγιάννη, στον Κανέλο Δεληγιάννη και σε άλλους. Θα σας τα παραθέσω με τον πάροδο του χρόνου για να θαυμάσετε…
Θα ήθελα πάντως να δω όλους αυτούς που τώρα βρήκαν θέμα με το βιβλίο να ξεσηκώνονται και για άλλα θέματα εξίσου ή περισσότερο σοβαρά. Για τα σκουπίδια που τους ταΐζουν, για τη δημόσια διοίκηση, τα λαδώματα, το γιατρό με το φακελάκι, τα φροντιστήρια, τις προμήθειες εξοπλισμών, την καθημερινή κοροϊδία, την ανύπαρκτη ποιότητα ζωής…

27/4/07

Modest Mouse - "We Were Dead Before The Ship Even Sank"


Δεν είναι μια δουλειά που θα ανατρέψει δεδομένα ή θα χαράξει νέους δρόμους.
Σε μια εποχή όμως που θριαμβεύουν οι με-το-κομμάτι πωλήσεις, τα αποσπασματικά κατεβάσματα τραγουδιών-επιτυχιών και τείνει να πεθάνει η έννοια «Άλμπουμ», το “We Were Dead Before The Ship Even Sank” είναι μια κάποιοα είδηση.
Ένας δίσκος που σε προγκάει να ασχοληθείς μαζί του, να ψάξεις τους στίχους, να διαβάσεις τις επιρροές τους, να σπάσεις το κεφάλι σου να βρεις τι σου θυμίζει αυτός ο ήχος που ανοίγει το δίσκο (ντοκς βόρειου λιμανιού με ομίχλη και οργανοπαίχτης κονσερτίνας με μαϊμού;).
Ναι ξέρω, είναι φοβερός ο τίτλος όπως και αυτός του προηγούμενου άλμπουμ τους, «Good News For People Who Love Bad News»!
Το δε όνομα του γκρουπ, παρμένο από τη Βιρτζίνια Γουλφ ("The Mark on the Wall"), "...they were a modest, mouse colored people..." (το έψαξα!)
Αν και δεν είναι όλα τα κομμάτια του άλμπουμ εξίσου δυνατά, αυτή η ρημάδα φωνή του Isaak Brock (ουρλιαχτό για την ακρίβεια), κάτι μεταξύ Kevin Coyne και Alex Harvey μέσα απο λαρύγγι τύπου David Byrne (αν καταλάβατε μπράβο σας, μη σας χάσω, είστε σπάνιο είδος), σε στοιχειώνει, σε κάνει να ακούς προσεκτικά όπως θα άκουγες ιστορίες από ένα ναυτικό που μόλις τον ξέβρασε η βάρκα, τρελαμένο και με κάτασπρα από τον τρόμο μαλλιά, έχοντας χάσει το πλοίο από ένα φονικό maelstrom και ένα kraken ταυτόχρονα.
Και επειδή τέτοιες ιστορίες σήμερα σπανίζουν όπως σπανίζουν και οι εξαιρετικές κιθαριστικές στιγμές που απαιτούνται για να συνοδέψουν αυτές τις ιστορίες, αξίζει να το ακούσετε.
Εγώ πέρασα πολύ καλά πάντως.

«Μην πυροβολείτε εμάς για το 'αβατο' των Εξαρχείων»

...είπε ο Βύρων Πολύδωρας

Έλα κόφτο, κάποτε εξοργιστήκαμε μαζί σου, μετά γελάσαμε, τώρα πλέον δεν έχεις ούτε πλάκα.
Το-μπούλογλου!

26/4/07

...και τα σκυλιά των "εξεγέρσεων"

"Μπαράζ επιθέσεωνΕπιδρομές κουκουλοφόρων στα Εξάρχεια και στη βάση των ΜΑΤ στο Γουδή. Νέα επίθεση, αυτή τη φορά στο αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων, πραγματοποίησαν το απόγευμα της Πέμπτης κουκουλοφόροι. Λίγες ώρες πριν, επιτέθηκαν στη βάση των ΜΑΤ στο Γουδή, ρίχνοντας πέτρες και βόμβες μολότοφ. Οι αστυνομικοί απάντησαν με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης."

Εντάξει, εντάξει σταματάμε! Δεν θα ξαναμιλήσουμε για τον Τσιτουρίδη και τα ομόλογα!
Αλλάξαμε και την ιεράρχηση των ειδήσεων.
Μαζέψτε τους τώρα...

Τα σκυλιά των παρελάσεων

Πριν κάποια χρόνια, υπηρέτησα φαντάρος στη Λήμνο. Υπήρχε μια αξιολάτρευτη σκυλίτσα που την είχαμε κάνει μασκότ. Δεν ξεκολλούσε από κοντά μας. Κάθε φορά που είχαμε «αναφορά» περπατούσε δίπλα στο λόχο, καμαρωτή και με την ουρά-κεραία σα να είχε σηκώσει σημαία για την επισημότητα της στιγμής.
Τον είχαμε δει τον διοικητή πως κοίταγε τη σκυλίτσα μας. Τη μισούσε και φαινόταν. Εκείνος ο συντεταγμένος βηματισμός, η τελετουργική αναφορά των λοχαγών μπροστά στο παρατεταγμένο τάγμα ήταν γι’ αυτόν η μισή δικαίωση της καριέρας του.
Η άλλη μισή ήταν οι αγορεύσεις του για τα «φυσικά σύνορα της Ελλάδας που είναι σαφώς πιο πέρα από τα σημερινά» και διάφορες τέτοιες άλλες αλυτρωτικές αηδίες.
Δεν συγχωρούσε ότι η σκυλίτσα αποδομούσε την αναφορά του (δηλαδή τον κόσμο του, το βασίλειό του, την εξουσία του), όταν ερχόταν και καθόταν πάντα στον εμπρός δεξιά φαντάρο, με τον μισό πισινό της πάνω στην αρβύλα του, δυσκολεύοντάς τον στην «ανάαας/προσχή»!
Το μυριστήκαμε ότι κάτι θα έκανε για να απαλλαγεί απ αυτή. Ίσως να το είχε καταλάβει και η ίδια γιατί ποτέ δεν τον πλησίαζε ενώ ήταν φιλική με όλους τους άλλους. Το βλέπαμε στον τρόπο που κοιτούσε με απέχθεια το ζωντανό και αποφασίσαμε να σταματήσουμε να την ταΐζουμε, να την κάνουμε να φύγει, να αναζητήσει αλλού παρέα. Δεν έφευγε…
Μια μέρα άκουσα φασαρία. Την ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά σε ένα θέαμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το σκυλί με σπασμούς αργοπέθαινε, βγάζοντας αφρούς από το στόμα του. Ένας φαντάρος από το λόχο προσπαθούσε να τη σώσει, ρίχνοντας στο στόμα της λεμόνι (από αυτό στα κίτρινα πλαστικά μπουκάλια) προσπαθώντας να της προκαλέσει εμετό. Μάταια βέβαια. Μετά από λίγα μαρτυρικά λεπτά (και γι αυτή και για εμάς) η σκυλίτσα ξεψύχησε.
Ο «Διοικητής» ποτέ δεν κέρδισε το σεβασμό μας. Για εμάς δεν ήταν ο διοικητής πια, ήταν «ο μπάσταρδος που έριξε φόλα στη σκυλίτσα». Πως μπορούσε ένας άνθρωπος που -αποδεδειγμένα πλέον- δεν αγαπούσε ούτε τα άντερά του, να διδάξει οποιαδήποτε αξία;

Λίγο καιρό μετά πήρα μετάθεση για τη στρατιωτική μουσική. Κάποια στιγμή έπρεπε να πάμε για τα συνήθη ταρατατζούμ σε μια ορκωμοσία στη σχολή ευελπίδων. Και βλέπω ότι διοικητής της σχολής ήταν ο περί ου ο λόγος από τη Λήμνο. Είχε πάρει και προαγωγή πλέον! Προφανώς διαμόρφωνε τη νέα γενιά στρατιωτικών σύμφωνα με τις «μεγαλοελλαδίστικες» ιδέες του και μάλλον φρόντιζε την εφαρμογή του σχεδίου «Λήμνος», γιατί σκυλί δεν υπήρχε ούτε ζωγραφιστό εκεί γύρω…

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή όταν είδα τη φωτογραφία του σκύλου που συνόδευε την παρέλαση της 25 Μαρτίου στο Σύνταγμα. Χαμογέλασα και μετά μελαγχόλησα. Ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον καμιά δεκαριά αξιωματικοί (ίσως μαθητές του «Διοικητού»), θα ήθελαν να πυροβολήσουν το σκυλί επειδή προφανώς θα θεωρούσαν ότι τους μείωνε την επιβλητικότητα της παράστασής τους. Ο σκύλος απλά περπατούσε δίπλα στην ανθρώπινη παρουσία που ένοιωθε ότι είχε ανάγκη. Ούτε έχεζε ούτε ζευγάρωνε μέσα στη λεωφόρο, απλά «έκανε παρέλαση» με το ανθρώπινο γένος. Κι όμως εκείνη τη στιγμή η άναρχη φύση, η ακατανίκητη ζωή, ήταν ο εχθρός που έβγαζε αναιδώς τη γλώσσα στη δική τους θεώρηση περί συντεταγμένου και «σημαντικού».

25/4/07

Λίγο φιλότιμο ρε...

Άλλη μια οδυνηρή υπενθύμιση σήμερα για το σε τι μπουρδέλο ζούμε. Βρισκόμουν σταματημένος στη οδό Σώρου περιμένοντας να βγω στην Κηφισίας στο ύψος της (πάλαι ποτέ) Interamerican.
Στη Σώρου, στο νότιο μέρος υπάρχουν ένα σωρό υπερπολυτελή κτίρια από γρανίτη. Τα περισσότερα της TIM. Λίγο πιο κάτω το μεγαθήριο της Bayer. Μάρτυρες της ακμάζουσας βιομηχανίας της κινητής τηλεφωνίας και της αενάως ακμάζουσας φαρμακοβιομηχανίας της ασπιρίνης.
Από την απέναντι μεριά, κάτι παράγκες αυθαίρετες και αντί για πεζοδρόμιο, χώμα, χαλίκια και σκουπίδια πεταμένα από τους οδηγούς που περιμένουν στο φανάρι. Σ’ αυτό το χώμα μια μητέρα (κατά πάσα πιθανότητα), προσπαθούσε να σπρώξει το αναπηρικό καροτσάκι με την κόρη της. Το καροτσάκι τρανταζόταν ολόκληρο από τις λακκούβες στο χώμα. Σκέτο μαρτύριο φαινόταν.
Το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε μερικοί από τους οδηγούς που βρισκόμασταν σε εκείνη την πλευρά του δρόμου, ήταν να τσουλήσουμε λίγο μπροστά και αριστερά, να ελευθερώσουμε λίγο χώρο πάνω στην άσφαλτο για να μπορέσει να ανέβει το καρότσι στο δρόμο, να κάνουμε λιγότερο οδυνηρή τη διαδικασία.
Κοίταξα απέναντι να δω αν υπάρχει πεζοδρόμιο. Υπήρχε «πεζοδρόμιο» στενό και γεμάτο πινακίδες, φανάρια, κολώνες.
Αδύνατον να χωρέσει ακόμη και καρότσι για μωρά, πόσω μάλλον αναπηρικό!

Τα γρανιτένια κτίρια συνέχισαν να κοιτούν αγέρωχα! Το καθήκον τους το έκαναν. Χτίστηκαν όπως έπρεπε με όλες τις προδιαγραφές.
Κι όμως, υπάρχει πολύς χώρος διαθέσιμος για παρτέρια με γκαζόν για να διακοσμήσουν τα κτίρια, να προσποιούνται με το πράσινό τους ότι φτιάχτηκαν και υπάρχουν σε μια πόλη με «ανθρώπινο πρόσωπο». Κανένας κερατάς δεν επέβαλε όμως προδιαγραφές για πεζοδρόμιο; Κανένα ανθρωπάριο της όποιας εξουσίας δεν τόλμησε να επιβάλλει να δοθεί ένα μέτρο παραπάνω για να γίνει το πεζοδρόμιο όπως πρέπει; Κανένας χαχόλος δε βλέπει οτι δεν επιτρέπεται σε τέτοιας κυκλοφορίας δρόμους να μην υπάρχουν επαρκή πεζοδρόμια και στις δύο πλευρές; Όταν πάνε διακοπές σε ευρωπαικούς προορισμούς αυτή την κατάσταση βλέπουν; Κανένας καρεκλοκένταυρος της κεντρικής ή της δημοτικής «κυβέρνησης» δεν έχει ευθύνη όταν σου πηδάει τη ζωή επειδή δεν έκανε αυτό που όφειλε; Ντροπή; Κανείς;
Μέχρι πότε ρε γαμώτο;

24/4/07

Μουσικές Επενδύσεις

Μερικές φορές μια απλή μουσική συλλογή είναι πολύτιμη, ειδικά όταν έχει την ιδιότητα να σου υπογραμμίζει τις στιγμές, να σου κάνει τα συναισθήματα πιο έντονα. Και για πολύ καιρό μετά, ακούς το κομμάτι και ξαναζείς τις ίδιες στιγμές, σου ξανάρχονται αρώματα και γεύσεις. Απλά επειδή κάποια κύτταρα στον εγκέφαλο έχουν τη δική τους μνήμη, το residual memory που λέγαμε στο χωριό μου!

Τα «πειραματόζωα» είναι τζάμπα!

Είδα το post της elafini και θα ήθελα να τοποθετηθώ.

Η χρήση πειραματόζωων είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του πόσο λάθος έχουμε αντιληφθεί την ύπαρξή μας στη Γη. Οι εταιρίες καλλυντικών* επιλέγουν πειραματόζωα γιατί είναι φθηνή λύση. Η δική μας αντίδραση πρέπει να είναι αποτελεσματική και να υπερβεί αυτή τη φθηνή και χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα της «ημέρας εναντίον της χρήσης πειραματόζωων».
Ας επιλέξουμε τον ακτιβισμό και τη δράση.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Εταιρίες που σταμάτησαν να χρησιμοποιούν πειραματόζωα:

Benetton, Avon, Revlon, Estee Lauder και άλλες μικρές εταιρίες που δεν ελπίζουν να πλουτίσουν από το χαμηλό κόστος σαν αυτό των σκουπιδιών που πωλούνται σαν υπερπροϊόντα / υπερμάρκες και που απευθύνονται σε πιο συνειδητοποιημένους καταναλωτές από αυτούς των σουπερμάρκετ.

Εταιρίες που χρησιμοποιούν πειραματόζωα:
Procter & Gamble

(19 Μαίου γίνεται παγκόσμιο μποϋκοτάζ εναντίον της)
http://www.uncaged.co.uk/iamsexpress.htm


Phillip Morris
…και άλλες που δεν πρόλαβα να βρω…


(*)Αναφέρομαι σε εταιρίες καλλυντικών γιατί θεωρώ ότι το αντικείμενό τους δεν δικαιολογεί τη χρήση πειραματόζωων. Ερώτημα που ακόμα δεν έχω απαντήσει μέσα μου είναι εάν η χρήση αυτή αν γίνεται από φαρμακοβιομηχανίες για ΣΟΒΑΡΕΣ παθήσεις (καρκίνο κλπ) θα μπορούσε μέχρι ένα βαθμό να είναι δικαιολογημένη. Και θα είχαμε διαφορετική στάση από την πιθανώς «ακραία» της Peta http://www.peta.org/about/faq-viv.asp εαν έπρεπε να σωθεί ένας πολύ δικός μας άνθρωπος;
Αντικείμενο διαλόγου στον οποίο σας προσκαλώ να συνεισφέρετε.

Στην Ιακωβίδου πήγα για λεύκανση!


το αποτέλεσμα:

Μου έφαγαν τις οικονομίες οι οδοντίατροι...

Ωραίοι φίλοι είστε ρε…
Αυτός είμαι ("και σε όποιον αρέσω" σκέφτηκα αρχικά), αλλά εσείς θέτε να φέρετε τον κόσμο στα μέτρα σας. Δεν ανέχεστε τη διαφορετικότητα...
Και αρχίσατε τις εξυπνάδες για Colgate, Before & After κλπ.

Μάζεψα λοιπόν τις λιγοστές μου οικονομίες και τις έσκασα στους οδοντίατρους.
Ορίστε λοιπόν. Τι καταλάβατε τώρα;


Before


After


Εντάξει τώρα; Ικανοποιημένοι;
Τη φωτογραφία μου όμως στο προφίλ θα την αφήσω όπως είναι. Να θυμάμαι τον παλιό μου εαυτό.
Ασταδιάλα...
Υ.Γ. Γεωργίου, you are next...

23/4/07

Ενα editorial που με εκφράζει ΑΠΟΛΥΤΑ!

Από το τελευταίο τεύχος της Athens Voice, για όποιον ακόμα επιμένει οτι η Ελλάδα είναι παράδεισος (και θα ήταν αν δεν ήταν γεμάτη Έλληνες!).

Τηλεόραση με αισθητική λαϊκής αγοράς

Το πρωί πριν φύγω για το γραφείο έβαλα το χαζοκούτι να δω τι παίζει και έπεσα πάνω στον Παπαδάκη που χαριεντιζόμενος με τον μέγιστο αστέρα της πολιτικής Γιακουμάτο, σάρκαζε τα «κανάλια που χτες το βράδυ ασχολήθηκαν ώρες ολόκληρες με τις Γαλλικές εκλογές και οι θεαματικότητες κάνανε βουτιά».
Γνήσιο τέκνο της -μέχρι ξεφτίλας- λαϊκής τηλεόρασης ο Παπαδάκης μιλάει χαιρέκακα σαν κακιασμένη γειτόνισσα για θεαματικότητες αδυνατώντας να καταλάβει ότι μερικές φορές η τηλεόραση μπορεί και να μην είναι θύμα της ανάγκης της για τηλεθέαση αλλά να πρέπει στ’ αλήθεια να ενημερώσει. Να ενημερώσει για το τι φέρνει το αύριο σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Ευρώπης που συμπτωματικά είναι και το μισό του διευθυντηρίου της ΕΕ και άρα εξαρτώνται πολλά από το όποιο αποτέλεσμα και στη χώρα μας.
Ναι τα κανάλια δεν κάνανε νούμερα οπότε αποκλείεται να τους κάνει πρόταση η Gilli Diet για διαφημιστικό spot.
Πώς να τα καταλάβει αυτά ένας από τους δημιουργούς της μόνιμης ιδιωτεύουσας ομφαλοσκόπησης (ένας που έκλασε στην Ελλάδα, είναι σημαντικότερη είδηση από δεκάδες νεκρούς στο Ιράκ), ένας από αυτούς που συντηρούν την αισθητική της λαϊκής αγοράς στην τηλεόραση;
Να τα διαβάσει αυτά στο διαδίκτυο; Ακόμα και γι αυτό κάποιος χρειάζεται να του ανοίξει τον υπολογιστή.

20/4/07

Η σιωπή των εφημερίδων μπροστά σε μια ολοσέλιδη καταχώρηση του ΟΠΑΠ

Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα από την Κυριακή που δημοσιεύτηκε η ολοσέλιδη διαφήμιση του ΟΠΑΠ (σε όλες τις Κυριακάτικες εφημερίδες) με τίτλο «Θέλουμε να δούμε τον αγώνα» που αντιπαραβάλει την οικογένεια που θέλει να πάει στο γήπεδο με τους απέναντι χούλιγκανς.
Δεν είδα πουθενά, σε καμία εφημερίδα σχόλιο για την καταχώρηση αυτή που σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν μια πρώτης τάξεως αξιόλογη διαφημιστική καμπάνια. Αλλά το θέμα μπάζει περισσότερο και από το ρήγμα στο Sea Diamond.

1ον Ο ΟΠΑΠ είναι μια εισηγμένη εταιρία. Και ως εκ τούτου δεν έχει κανένα δικαίωμα να δαπανά πόρους (δηλαδή να μειώνει τα μερίσματα που αποδίδει στους μετόχους) για να προωθεί το κυβερνητικό έργο. Γιατί το κείμενο της καταχώρησης αυτό κάνει. Υμνεί τα μέτρα και τους νόμους που υπάρχουν για την καταπολέμηση της βίας. Υπόσχεται ότι τώρα που μπαίνουν κάμερες και τα υπουργεία θα ξέρουν ποιος οπαδός κάθεται σε ποια κερκίδα, ΘΑ εξαλειφθεί εντελώς η βία.

2ον Ακόμα κι αν ο ΟΠΑΠ δεν ήταν εισηγμένη εταιρία αλλά δημόσιος οργανισμός, επίσης δε θα είχε δικαίωμα να προχωρήσει σε μια τέτοια καταχώρηση. Θα μπορούσε να κάνει ενέργειες και να ζητά τη μείωση ή την παύση της βίας (αν υποθέσουμε ότι είναι σύμφωνος ο σκοπός αυτός με την κοινωνική του αποστολή), αλλά δεν θα μπορούσε να επαίρεται για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που φυσικά μένει να αποδειχθεί. Και ειδικά λίγες μέρες μετά τον νεκρό στην Παιανία!

Και στις δύο περιπτώσεις ο ΟΠΑΠ δεν δικαιολογείται να κάνει αβάντα στον (προϊστάμενο του οργανισμού) υπουργό, λιβανίζοντας το ανύπαρκτο έργο του! Δηλαδή ο Ορφανός βρήκε τον τρόπο να αυτοπροβληθεί με ξένα κόλλυβα; Και τι ένδειξη μπορεί να είναι αυτή για τα κονδύλια που διατίθενται σε άλλους φορείς και σωματεία μέσω χορηγιών;
Μήπως αυτοί που πήραν την πρωτοβουλία για την καταχώρηση έχουν χάσει το μπούσουλα για το ποιος είναι ο ρόλος της εταιρίας;
Και ούτε κουβέντα λοιπόν από τον Τύπο γι’ αυτό το οξύμωρο! Εμ, ολοσέλιδη καταχώριση είναι αυτή, δεν είναι παίξε-γέλασε. Με τα χεράκια τους θα βγάλουν τα ματάκια τους;

Μήπως άλλωστε μίλησε κανείς (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) για τη στρατιά δημοσιογράφων που έχουν ενταχθεί στο μισθολόγιο του ΟΠΑΠ και που γράφουν καθ’ υπαγόρευση ότι αφορά τον οργανισμό; Μήπως πήρε θέση η ΕΣΗΕΑ; Μήπως το γεγονός ότι αυτή η έμμισθη στρατιά φροντίζει η ειδησεογραφία να είναι πάντα θετική για την εταιρία και τα στελέχη της, δεν συνιστά χειραγώγηση επενδυτών ή ακόμα χειρότερα κατάλυση δημοκρατίας;
…και τα σκυλιά δεμένα!

Υ.Γ. Υπάρχει και μια άλλη ανάγνωση. Σύμφωνα με τα νομικά δεδομένα, ο ΟΠΑΠ πρέπει να μειώσει τη διαφημιστική δαπάνη για να μπορέσει να έχει επιχειρήματα για διατήρηση του μονοπωλίου του (θα τα πούμε άλλη φορά αυτά). Αυτές οι καταχωρίσεις είναι ασύμβατες με τη λειτουργία του αλλά με την απλοϊκή λογική κάποιων «εγκεφάλων» του είναι ένας τρόπος να ταΐζει τα ΜΜΕ, εξασφαλίζοντας θετική δημοσιότητα, χωρίς να αυξάνει το ρίσκο της κατάργησης του μονοπωλίου.

Από το blog των γονιών του Alex (οι επισημάνσεις, δικές μου)


«…Επιτέλους την Δευτέρα που πέρασε ο δικηγόρος μας, κύριος Ιερόπουλος κατάφερε να επικοινωνήσει με τον ίδιο τον κύριο Remue (Βέλγο αξιωματικό), ο οποίος δήλωσε πως είναι πολύ πρόθυμος να βοηθήσει στην υπόθεσή μας και μας εξήγησε αναλυτικά τι έγινε με την πρόσκλησή του.

Ο ίδιος θεωρεί την υπόθεσή μας πολύ σοβαρή και περιμένει το Υπουργείο Δημόσιας Ταξης να δείξει την πρέπουσα σοβαρότητα στην αντιμετώπισή της.

Αυτή τη στιγμή, ενώ ο κύριος Remue βρίσκεται σε άδεια, μας εξήγησε ότι ξαφνικά (χωρίς κάποια προηγούμενη συνεννόηση) έλαβε πρόσκληση από το ΥΔΤ για συμμετοχή του σε σεμινάριο της Ελληνικής Αστυνομίας στην Θεσσαλονίκη, στις 22 Απριλίου 2007. Στην πρόσκληση αυτή δεν αναφερόταν τίποτα για την υπόθεση του Αλεξ. Ο κύριος Remue επιμένει, λόγω της σοβαρότητας της υπόθεσης, να αναφέρεται στην πρόσκληση και η δική μας υπόθεση.

Στην άποψη που έχουν εκφράσει κάποιοι (από την τηλεόραση, εφημερίδες, κλπ προσπαθώντας να αποθαρρύνουν τον κόσμο που μας συμπαραστέκεται) ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για να συμμετέχει ο Βέλγος αξιωματικός στην έρευνα αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, απαντάμε ότι αυτό δεν ισχύει. Ο κ. Ιερόπουλος είναι πρόθυμος να εξηγήσει σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται τις νομικές λεπτομέρειες αυτού του θέματος. Αλλωστε εμείς δεν θέλουμε ο κ. Remue να φωτογραφήσει κατηγορούμενους ή να υποκαταστήσει τους δικαστές. Εμείς ψάχνουμε ένα παιδί και ελπίζουμε ότι θα μας βοηθήσει να το βρούμε. Μόνο αυτό θέλουμε. Τίποτε άλλο.

Θεωρούμε ότι αφού και το ΥΔΤ γνωρίζει καλά ότι έτσι έχουν τα πράγματα, πρέπει να απευθύνει τη σωστή πρόσκληση στον κ. Remue, ώστε να έρθει στην Ελλάδα το ταχύτερο δυνατό. Επίσης θα θέλαμε από το Υπουργείο να παίρναμε πιο σαφείς απαντήσεις σε όσα ρωτάμε και σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε να μην υπάρχουν και λάθος πληροφορίες στα ΜΜΕ.

Τέλος θα θέλαμε να αναφέρουμε κάτι που μας κάνει πολύ εντύπωση: ενώ κάποιοι (όπως είπαμε και παραπάνω) επιμένουν πως δεν είναι δυνατή στην παρούσα φάση η έρευνα του κ. Remue, οι ίδιοι δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα όταν στην ίδια ακριβώς έρευνα προβαίνουν διάφοροι "ερευνητές" των ΜΜΕ, οι οποίοι μάλιστα έρχονται στη Βέροια και συναντούν προσωπικά όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση. Αυτό δεν είναι περίεργο; Οσο για τους ισχυρισμούς ότι ο κ.Remue δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στη δικογραφία, δυστυχώς, θα πρέπει να σας πληροφορήσω ότι από "άγνωστη προέλευση", πιθανώς πάντα την ίδια, η δικογραφία της υπόθεσης μας διαρρέει τακτικότατα (με το αζημίωτο???) προς διάφορες κατευθύνσεις

Νατέλα-Δημήτρης…»

Νατέλα,
Σου ζητάω συγγνώμη γιατί αυτή η χώρα μεταμφιεσμένη σε κράτος σας παραπλάνησε και σαν έκανε να εγκατασταθείτε πιστεύοντας πως θα μπορούσατε να χτίσετε μια ζωή εδώ. Θα έπρεπε να σας ενημερώσουμε ότι εδώ είμαστε πρωταγωνιστές σε μια μεγάλη κωμωδία, σε ένα θίασο που έχει αναλάβει να τροφοδοτεί με καλαμπούρια και φάρσες την υφήλιο για να μη πλήττει. Ενίοτε και με δράματα σαν το δικό σου.
Ειλικρινά συγγνώμη!

19/4/07

Τι κρύβεται πίσω από το banner;


Και ξαφνικά σε μερικά blogs, εμφανίστηκε αυτό το ύποπτο bannerάκι που ζητάει δημοκρατία στο Ιράν. Τώρα! Μετά από εικοσιπέντε χρόνια θεοκρατίας, Χομεινισμού, μετά από όοοολο αυτό τον καιρό, ξαφνικά τώρα, τίθεται θέμα δημοκρατίας στο Ιράν.
Τι άλλαξε; Γιατί τώρα;
Διότι τώρα έχει αυξηθεί η επιθετικότητα των ΗΠΑ έναντι του Ιράν. Διότι τώρα άρχισε ο επικοινωνιακός πόλεμος που τόσο πολύ συνηθίζουν οι υπηρεσίες των ΗΠΑ όταν προετοιμάζουν μια επέμβαση. Έτσι είχε γίνει πριν εισβάλουν στο Αφγανιστάν, με εικόνες από εκτελέσεις που έκαναν οι Ταλιμπάν. Δεν είχε καμία σημασία ότι οι Ταλιμπάν ήταν συνομιλητές των Αμερικανών ελάχιστο καιρό πριν και μάλιστα είχαν προσκληθεί και στο Τέξας, όταν ακόμα παζαρεύονταν οι πετρελαϊκοί αγωγοί με την Unocal, όπως δεν έχει καμία σημασία ότι η εισβολή έγινε αφού οι Ταλιμπάν άλλαξαν γνώμη και έκλεισαν συμφωνία με την Αργεντίνικη BRIDAS.
Τα πετρέλαια του Ιράκ, τα πλουσιότερα αποθέματα μετά από αυτά της Σαουδικής Αραβίας, έχουν περιέλθει σε Αμερικανικά χέρια. Το Ιράν, που έχει τα αμέσως επόμενα πιο πλούσια αποθέματα, αυτή την στιγμή δεν εξάγει καθόλου πετρέλαιο στις ΗΠΑ και ο όγκος παραγωγής του διοχετεύεται στην Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Εάν η Ευρώπη χάσει την πρόσβαση στα περσικά πετρέλαια, αρχίζει η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ που θα είναι πλέον σε θέση να υπαγορεύει την τιμή του πετρελαίου και επομένως και του ρυθμού ανάπτυξης.
Μια χαρά αντίπαλος είναι το Ιράν προς το παρόν και δίνει μια ακόμα αφορμή για εγκατάσταση ακόμα περισσότερων Αμερικάνικου στρατού στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η αφορμή είναι φυσικά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν που όμως ακολουθεί χρονικά κατά πολύ αυτό του Ισραήλ (που πανικόβλητο προσπαθούσε να φιμώσει τον Μορντεχάι Βανούνου που τα έβγαλε όλα στη φόρα). Φυσικά δεν είμαστε αφελείς να ρωτήσουμε «γιατί δεν γίνεται κουβέντα για τα πυρηνικά του Ισραήλ».
Τα ίδια επικοινωνιακά παιχνίδια έκαναν οι ΗΠΑ παραμονές της εισβολής στο Ιράκ, όταν έβγαλαν βίντεο που έδειχναν την αστυνομία του Σαντάμ να κάνει βασανιστήρια σε πολιτικούς κρατουμένους.
Φυσιολογικά λοιπόν αυτό που θα ακολουθήσει τώρα είναι νέα βίντεο με θέμα την έλλειψη δημοκρατίας στο Ιράν, έτσι που να συμπληρωθεί το πάζλ.
Το ερώτημα είναι πως άνθρωποι που κινούνται στο διαδίκτυο, που υποτίθεται ότι έχουν την πληροφόρηση διαθέσιμη, τσιμπάνε τόσο χοντρά σ’ αυτές τις μεθοδεύσεις. Φαίνεται ότι οτιδήποτε διασπείρεται γαρνιρισμένο με «καμπάνιες για δικαιώματα» κλπ είναι πρώτης τάξεως δόλωμα για όσους έχουν κάποιες υποτιθέμενες ευαισθησίες και ασχολούνται ακροθιγώς με την πολιτική σαν χόμπι.
Αλλά το να ψηνόμαστε με την ίδια ρητορική που ψήνεται και ο αμόρφωτος πολιτικά αμερικάνος φαντάρος (που σκοτώνεται για να εγκατασταθούν οι πετρελαϊκές εταιρίες σε ακόμα περισσότερα αποθέματα πετρελαίου), είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο.
Είναι; Δεν ξέρω, αφού τα πρώτα blogs που φιλοξένησαν το banner δημοσιεύουν «άρθρα» με χαρακτηριστικές φράσεις «Γιατί ο αμερικάνικος νεοσυντηριτισμός είναι μονόδρομος» ή «the problem is with islamists who insist on not adopting our values»!!!

18/4/07

Τι σημαίνει η ύβρις «Άντε γαμήσου»;

Η φράσις «άντε γαμήσου» αποτελεί γλωσσολογικώς συνδυασμόν του επιφωνήματος άντε (εκ του άγω = φέρω, οδηγώ, άγετε, άετε, άϊτε, άϊντε, άντε) , και την προστακτικήν του ρήματος γαμέω-ώ (= νυμφεύομαι, και μεταγενεστέρως = κάνω σέξ).
Το «άντε γαμήσου» αποτελεί σήμερον συχνοτάτην βαρείαν ύβριν των λεξιπενικών νεοελλήνων, συμπληρουμένη πλειστάκις διά της λέξεως «ρε μαλάκα», ή «μωρή».
Ως προς την εννοιολογικήν της υπόστασιν ισχύουν τα εξής: Εάν η ύβρις «άντε γαμήσου» απευθύνεται προν άνδραν, ενέχει κυριολεκτικώς την έννοιαν της παραπομπής αυτού προς πρωκτικήν συνουσίαν, δηλαδή ο υβρίζων παραπέμπει τον αντίπαλον συνομιλητήν προς ομοφυλοφιλικήν πράξιν, συνεπώς η ύβρις εμπεριέχει στοιχεία λίαν αρνητικής τοποθετήσεως του ομιλητού επί της ομοφυλοφιλίας και σαφώς προσβάλει τον αποδέκτην ως αμφισβητούσα τον ερωτικόν του προσανατολισμόν.
Η φράσις δηλαδή ταυτίζεται εννοιολογικώς με το «είσαι πούστης ρέ!» Μεταφορικώς όμως, μολονότι βαρεία, η ύβρις έχει ατονήσει συν τω χρόνω, με αποτέλεσμα σήμερον να σημαίνει απλώς «άει παράτα μας ρέ», «άσε μας ήσυχους», δηλαδή κατέστη πλέον soft ή light! Αντιθέτως, εάν η ύβρις «άντε γαμήσου» εκστομίζεται προς γυναίκαν - σχετικώς ασύνηθες - εμπεριέχει το μήνυμα της παραπομπής της κυρίας προς ‘’θεραπευτικήν’’ ετεροφυλοφυλικήν συνουσίαν.
Αυτό αυτοδικαίως ερμηνεύεται ως άποψις του ομιλητού περί πεοπενίας της κυρίας (πεοπενική κυρία = ερωτικώς εστερημένη). Δηλαδή η ύβρις «άντε γαμήσου» απλώς διατυπούμενη σημαίνει «άντε κυρία μου να κάνεις έρωτα μπάς και ηρεμήσεις και βάλεις μυαλό». Αυτό καθομολογεί το γεγονός ότι εν τοις λαικοίς στρώμασι κυριαρχεί η (λανθασμένη φυσικά) άποψις ότι διά πάσαν νευρωσικήν ή ψυχοπαθολογικήν κακοδαιμονίαν των Ελληνίδων, πταίει πάντα η έλλειψις ερωτικών επαφών (σέξ).
Παραδείγματα:
1) Μαρία: «Δε στο δίνω ρε κάθαρμα το διαζύγιο. Θα σε ταλαιπωρήσω τέσσερα χρόνια και θα σου φάω και όλη την περιουσία!» Κώστας: «Αντε και γαμήσου μωρή σκρόφα!».
2) Διαιτητής ποδοσφαίρου: «Επιμένω, έχεις κόκκινη κάρτα, ήταν φάουλ!» Ποδοσφαιριστής: «Αντε γαμήσου ρε μαλάκα!».
3) Υπουργός: «Κύριε Πρωθυπουργέ, έχω αντίθετη άποψη, δεν θα ψηφίσω το Νομοσχέδιο», «Αντε γαμήσου ρέ μαλάκα».

Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Ψυχολογία των Ύβρεων και των Ιδιωματισμών» του Δρ. Χαράλαμπου Γκούβα, εκδόσεις Ιδρύματος «Μουσείο Τεχνών και Επιστημών Πρέβεζας», έτος 2002.
(Έχει κι άλλα εδώ)

17/4/07

Οι Orquestra Aragon μας πήγαν στα μπουζούκια!




Γιατί πρέπει δηλαδή να πάω στην «Ιερά Οδό» για να ακούσω την Orquestra Aragon; Γιατί κάποιος που θέλει να ακούσει κουβανέζικα να πρέπει να φάει στη μάπα όλη αυτή την ατμόσφαιρα του μπουζουκομάγαζου; Με τους μετρ που έχουν κλεισμένα τα «καλά τραπέζια» για τους καλούς, γνωστούς θαμώνες (που προχτές άκουγαν Τερζή και απόψε έτυχε να ακούσουν τσα τσα τσα!).
Όχι -λέει- πάνω να πάτε, έχει ελεύθερα τραπέζια. Ναι αλλά είμαστε και έξι άτομα και στα πάνω τραπέζια βλέπουν μόνο οι τέσσερις που θα καθίσουν στα προς τα έξω καθίσματα. Άλλωστε ήρθαμε και νωρίς, γιατί να πάμε πάνω αφού έχει άδεια τραπέζια κάτω;
Γιατί είναι κρατημένα -λέει- τηλεφωνικά! Ναι αλλά εγώ πήρα τηλέφωνο και μου είπαν ότι υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες εισιτηρίων. Όρθιοι και καθιστοί-τραπέζια. Άρα, first come-first served. Και πήγα κι έκατσα. Και τον είχα τον κερατά να με μουρμουράει όλο το βράδυ, αλλά τη χάρη δεν του την έκανα. Ασταδιάλα!
Και να φανταστείς ότι υπάρχουν ένα σωρό κτίρια και εγκαταστάσεις από Ολυμπιακούς και μετά που αραχνιάζουν αναξιοποίητα, ενώ μια σωστή αίθουσα συναυλιών δεν υπάρχει.
Είσαι λοιπόν αναγκασμένος να πληρώσεις αυτό ακριβώς το κύκλωμα που σιχαίνεσαι. Παρκαδόρους, μετρ, σερβιτόρους. Όχι μόνο εισιτήριο αλλά να παραγγείλεις και ποτό ή φιάλη με ξηροκάρπια λες και πήγες να ακούσεις Άντζελα!
Ευτυχώς το γκρουπ ήταν ψώνιο! Δεμένος ήχος Charanga από δεκατρία άτομα-μουσικάρες που στην αρχή βγήκαν ελαφρώς παγωμένοι αλλά όσο η ώρα πέρναγε γούσταραν κι αυτοί και το πράμα ανέβηκε. Η μουσική τους είναι εμπλουτισμένη με όλα τα στοιχεία της Κουβανικής belle époque, τότε που θριάμβευε το danzon με τις σαφείς ευρωπαϊκές επιρροές του (φλάουτα, τρία βιολιά κλπ). Άλλωστε με την κουβανέζικη ψυχή που αναφλέγεται σε κάθε σύνθεση, σε κάθε σόλο, σε κάθε κομμάτι, δεν είναι και εύκολο να μείνεις αδιάφορος.
Τουλάχιστον να είχε λίγο χώρο να χορέψει ο κόσμος… Αφού λοιπόν η Αλεξάνδρα είδε και απόειδε, αποφάσισε να ανέβει στη σκηνή το πουλάκι μου να χορέψει με το γκρουπ. Όχι θα κάτσει να σκάσει! Και έτσι σταματήσαμε να μιζεριάζουμε και απολαύσαμε την Orquestra. Και την Αλεξάνδρα...

16/4/07

Λέτε τώρα πια να ήρθε η δικαίωση του Blog;

Traffic 14/4/07Ούρσουλα, σου' χω νέα!
Η έρευνα αγοράς που κάναμε... δικαιώθηκε!
Άντε και σ' ανώτερα! Να μας αντιγράψουνε και οι N.Y. Times!

Σας έπεισε η διαφήμιση του Connex;

Τέτοια άλλη δημοσιότητα για διαφημιστική καμπάνια δεν έχω ματαδεί. Σε όλα, με σε όλα τα περιοδικά υπάρχει τουλάχιστον μια σελίδα-αφιέρωμα στη διαφήμιση του Conn-x.
Πρέπει να πειστούμε ότι η διαφημιστική καμπάνια μας αρέσει; Και άντε πες ότι πειστήκαμε, διότι ναι είναι φρέσκια η ιδέα και η επικοινωνιακή γλώσσα, βλέπεται ευχάριστα. Πως αυτό δηλαδή εξυπηρετεί τα εμπορικά συμφέροντα του πελάτη που στην περίπτωσή μας είναι ο ΟΤΕ; Και όταν λέμε «εμπορικά συμφέροντα» εννοούμε σαφώς πωλήσεις του Conn-x και όχι το γεγονός ότι έχει μοντέρνα στελέχη που σκέφτονται αντισυμβατικά. Η αντισυμβατική σκέψη είναι εργαλείο για να πετύχεις το στόχο σου και δεν είναι αυτοσκοπός.
Εγώ πάντως δεν κατάλαβα πως αυτή η καμπάνια προωθεί το connex και ποια είναι τα ιδιαίτερα εμπορικά χαρακτηριστικά που το ξεχωρίζουν από τον ανταγωνισμό. Ποιο είναι το USP που λέμε στο marketing. To unique selling point. Αντίθετα αυτό που είδα είναι μια καμπάνια που προωθεί γενικώς το internet και τα χαρακτηριστικά του. Μια καμπάνια που ενίοτε γίνεται και δυσνόητη όπως στο σποτ με την καλή ηθοποιό Καστάνη και το τεράστιο ακουστικό τηλεφώνου. ΟΚ, προφανώς η διαφήμιση είναι «προχώ» αν αυτό σημαίνει ότι δεν κατάλαβα τι εννοεί. Μάλλον εδώ απαιτείται επικοινωνία σε άλλη διάσταση.
Μια ακόμα χαρακτηριστική περίπτωση που η καμπάνια λειτουργεί υπέρ της διαφημιστικής εταιρίας (γιατί το σποτ φυσικά το θυμάσαι, είναι ιδιαίτερο) αλλά ξεχνάς ή προσπερνάς το προϊόν. Στο marketing είναι μερικές φορές απαραίτητο να θυμάσαι γιατί ξοδεύεις το διαφημιστικό budget.
Το συζητάμε γιατί την τελευταία φορά που τσέκαρα, ο ΟΤΕ ήταν δημόσιος οργανισμός.

13/4/07

Επικίνδυνα Μονοπάτια

Στο blog του ο anonymous thinker δημοσίευσε ένα περίεργο -τουλάχιστον- κείμενο με τίτλο “STOP ISLAMIFICATION OF EUROPE».

Κατανοώ τους φόβους που υπάρχουν στον καθένα από εμάς που θέλει να υπερασπίσει τον φιλελεύθερο τρόπο ζωής του, τις αξίες του πολιτισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φοβάμαι όμως ότι το κείμενο που δείχνει να υιοθετεί ο φίλος bloger είναι πολύ ύποπτο και συνειδητά μπλέκει τον μουσουλμανισμό με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε το αρχικό κείμενο αλλά και να παρακολουθήσετε τον διάλογο όπως εξελίσσεται στα σχόλια.

12/4/07

Η ομορφιά της εξειδίκευσης που μας λείπει...

Στη Βιέννη, δίπλα ακριβώς στην όπερα, υπάρχει ένα πολύ όμορφο μαγαζί. Της Κατρίν, που πουλάει τσάι. Αμέτρητες ποικιλίες και ποσότητες τσαγιού. Μόνο σε πράσινο τσάι είχε καμία εικοσαριά ποικιλίες. Δυνατό κινέζικο, μέτριας έντασης Φορμόζας, σπάνιο φυσικό γλυκό τσάι Ιαπωνίας…
Αξεσουάρ, φιλτράκια και σουρωτήρια. Τσαγιέρες ρώσικες, ινδικές, κινέζικες και γιαπωνέζικες με όλα τα αξεσουάρ που χρησιμοποιούν στις τελετές τσαγιού στην Ιαπωνία. Ένα πανέμορφο μαγαζί με σταθερή πελατεία που ξέρει να ξεχωρίζει γεύσεις, που έχει υποκύψει στη γοητεία του τσαγιού και των λεπτών αρωμάτων του.
Δεν περιμένουν την κάθε πολυεθνική Lipton να τους πουλήσει τυποποιημένο μείγμα. Αναζητούν την παραγωγή συγκεκριμένης περιοχής με ειδικό μικροκλίμα, δοκιμάζουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ποικιλίας.
Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι που υπερβαίνουν το δεδομένο, το εύκολο. Που ψάχνουν και εμβαθύνουν στα τσάγια, τους καφέδες, τα κρασιά.
Άνοιξε και στην Αθήνα ένα τέτοιο μαγαζί με τσάι. Δεν έχω πάει ακόμα, δεν ξέρω πόσες ποικιλίες μπορεί να διαθέτει και δεν ξέρω τι επιτυχία μπορεί να έχει σε μια χώρα όπου αυτό το στιγμιαίο φαρμάκι, το υποπροϊόν που λέγεται Nescafe frappe είναι εθνικό ρόφημα. Που φαίνεται είναι αρκετό για να καλύψει τις ανάγκες των "καμένων" από τη νικοτίνη ουρανίσκων μας. Ακόμα και σαν καφεπότες, είμαστε ανίκανοι να ανακαλύψουμε το Jamaica Blue Mountain, τον ορεινό Κολομβιανό και γενικά τις χιλιάδες ποικιλίες απο καφέδες που στέλνονται σε άλλες πιο "ψαγμένες" αγορές.

5/4/07

Τα νέα μας έθιμα μόλις εκτελωνίστηκαν

Αν σας ρωτήσει τα βλαστάρι σας «τι είναι παγκοσμιοποίηση» μη χαθείτε σε ατέρμονες εξηγήσεις για οικονομία και ανεργία και χαμηλά μεροκάματα κλπ, δεν είναι σίγουρο ότι θα σας καταλάβει. Υπάρχει ένα πιο απλό μάθημα. Δείξτε του τις πασχαλινές διαφημίσεις, τη διακόσμηση του ΙΚΕΑ, του Mall και του Carefour με τα πασχαλινά κουνέλια και το egg hunting. Το ξέρετε το egg hunting; Ε, τώρα θα το μάθετε χάρη στις «οικονομίες κλίμακας» και τα χαμηλά μεροκάματα των κινέζων εργατών.
Το έθιμο του easter bunny δηλαδή του πασχαλινού λαγού ή κουνελιού μπήκε στην Αμερικάνικη φολκλορική παράδοση από Γερμανούς και Ολλανδούς μετανάστες περί τα 1700 και είχε να κάνει με τον προχριστιανικό συμβολισμό της ανοιξιάτικης γονιμότητας (όπως λέμε: γεννάει σαν κουνέλα). Όλους αυτούς του αιώνες στην Ελλάδα δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη γνώση αυτού του εθίμου εκτός από μερικές κινηματογραφικές σκηνές με χαρούμενα καλοζωισμένα παιδάκια που φορώντας τα λουλουδάτα καλοκαιρινά μοντελάκια τους έψαχναν να βρουν τα πολύχρωμα ζωγραφιστά αυγά που είχε κρύψει ο πασχαλιάτικος λαγός στον κήπο. ΟΚ, πιο όμορφες εικόνες από τις ελληνικές παραστάσεις, με το αρνί από πολυουρεθάνη σουβλισμένο σε αυτόματο μοτέρ δύο ταχυτήτων, κλαρίνα, ούζα, κοκορέτσα, άντε και κανένας τραυματίας από αναστάσιμα αυτοσχέδια βεγγαλικά και τίποτα εμφράγματα από το πολύ φαί.
Ώσπου ξαφνικά, άνοιξαν πολυεθνικές εταιρίες και μεγάλα εμπορικά κέντρα που πρέπει να παραγγέλνουν τη γιορταστική τους διακόσμηση σε μεγάλες ποσότητες για να καλύψουν τα ατέλειωτα τετραγωνικά τους στα δεκάδες υποκαταστήματα ανά τον κόσμο. Αφού οι Κινέζοι παράγουν διακοσμητικά πασχαλιάτικα στολίδια για μια τεράστια αγορά με έθιμα κουνέλια και πολύχρωμα αυγά σε καλάθια, είναι δυνατόν η επιχείρηση να παραγγείλει ειδικό στολισμό ειδικά για μια μικρή αγορά 10 εκατομμυρίων, με φουστανελάδες, κόκκινα αυγά, σουβλιστά αρνιά και «Χριστός Ανέστη»; Δηλαδή μόνο τα Χριστούγεννα θα κάνουν «οικονομίες κλίμακος» τα εργοστάσια;
Με τον ίδιο τρόπο έφτασαν να γιορτάζουν και στην Ιστανμπούλ τα Χριστούγεννα. Είναι φυσικά μουσουλμάνοι αλλά αποδέχονται την φιγούρα του Αϊ Βασίλη και του χριστουγεννιάτικου δέντρου όχι ως θρησκευτικού συμβόλου αλλά ως συμβόλου της δυτικοποίησής τους, της καταναλωτικής ευμάρειας που φαίνεται ότι πλέον με τη σειρά του συμβολίζει -για αυτούς- την απόσταση από την καθυστέρηση την υπανάπτυξη και τον φονταμενταλισμό.
Η νέα γενιά εθίμων σου, μόλις εκτελωνίστηκε αγαπητέ μου, διότι δεν συμφέρει να έχεις ιδιαίτερο πολιτισμικό ιδίωμα. Για να μη σου πω ούτε το γλωσσικό σου ιδίωμα δεν συμφέρει. Εδώ και καιρό τα πιο εξελιγμένα πληκτρολόγια της Microsoft και της Logitec δεν έχουν στα πλήκτρα ελληνικούς χαρακτήρες. Δεν το πήρες είδηση;
Άντε και ευτυχισμένος ο νέος Πάσχας!

4/4/07

Εσύ περπάτησες στο Τείχος ή ακόμα;

Ο Μάο κάποτε είπε πως κάθε σωστός άνδρας θα πρέπει τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να περπατήσει πάνω στο Τείχος. Από υπερβολές άλλο τίποτα ο Πρόεδρας! Αλλά πάλι δεν κάνει κακό να κρατάς μια πισινή, ε; Έκανα λοιπόν τα βήματα που επιβεβαίωναν τη φήμη μου ως σωστού άνδρα τον περασμένο Δεκέμβριο πάνω σε ένα από τα αναστηλωθέντα τμήματα του «Σινικού Τείχους». Άκου «Σινικού»… Όλος ο κόσμος το λέει Great Wall – Μεγάλο Τοίχο, μόνο στα Ελληνικά το λέμε Σινικό. Οι Κιν ήταν μια από τις μεγάλες φυλές που αποτέλεσαν τη μαγιά για το ενοποιημένο Κινέζικο έθνος, οι άλλοι ήταν οι Χαν και κάποιοι άλλοι μικρότεροι (ως γνωστόν αν δεν είσαι μεγάλος και δυνατός σε τρώει η αφάνεια, οπότε να που δεν τους θυμάμαι τώρα!). Το λέμε λοιπόν «Σινικό» μια και οι λόγιοι δικοί μας μετέτρεψαν το «Κιν» σε «Σιν» με τον ίδιο επίμονο τρόπο που κάποτε πρόφερε το Brisbane ως Βρισβάνη και το Jersey ως Υερσέη!
Όταν έφτασα στο κοντινότερο σημείο του «Τοίχου Σινουά» λοιπόν, είχε Μηδέν βαθμούς και ο μόνος τρόπος να ανεβείς ήταν να περπατήσεις από ένα χωμάτινο ανηφορικό μονοπάτι για μισή ώρα, που θα κατανάλωνε όλη σου την ενέργεια, ή να μπεις στο αναβατόριο (ανοιχτό παγκάκι των δύο ατόμων) και να ξεπαγιάσεις στον παγωμένο αέρα. Προτίμησα τη δεύτερη εναλλακτική (περί τα 10 λεπτά διαρκούσε η διαδρομή) και περιττό να πω ότι χρειάστηκα δύο φύλακες να με τραβήξουν να ξεκολλήσω από το κάθισμα. Το κρύο είχε αποσυνδέσει τα πόδια μου από οποιαδήποτε εντολή προσπαθούσα να τους στείλω.
Όταν φτάνεις όμως…
Αυτό που μέχρι τώρα έβλεπα σε κινέζικους πίνακες και πίστευα ότι πρόκειται για «καλλιτεχνική άδεια» με τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των βουνοκορφών το είδα αληθινό μπροστά μου. Στην ίδια φωτο μπορείτε να δείτε και τα αναβατόρια κι αν προσέξετε στο κάτω μέρος θα δείτε και ένα μεταλλικό διάδρομο για όποιον θέλει να κατέβει γρήγορα και αποζητάει περισσότερη περιπέτεια. Κάθεσαι λοιπόν σε ένα μικρό όχημα τύπου σκέιτμπορντ που διαθέτει ένα κάθισμα και ένα μοχλό-φρένο, σε βάζουν στο διάδρομο και τσουλάς μέχρι κάτω. Αν φροντίσεις να τραβάς το φρένο πριν κάθε στροφή. Διαφορετικά σε μαζεύουν από κάποιο κορμό όπου έχεις κολλήσει σα καρτούν.
Η αίσθηση του να περπατάς στο τείχος φαντάζομαι δεν είναι κάτι ιδιαίτερο όταν μερικές ακόμα χιλιάδες τουρίστες κάνουν την ίδια βόλτα, έχει απίστευτη φασαρία και κάθε τόσο κάποιος σου ζητάει να τον φωτογραφίσεις με τη μηχανή του. Θα άκουσαν φαίνεται κι άλλοι τη φράση του Μάο! (Αλήθεια στα κινέζικα η φράση είναι «κάθε άνδρας» ή «κάθε άνθρωπος»; Γιατί το "man" για "άνδρας" το εξέλαβα και κίνησα, αλλοιώς δε θα με ένοιαζε!).
Για μένα η εμπειρία πάντως ήταν απόκοσμη αφού έτυχε να είμαι ΜΟΝΟΣ μου σε μια παγωμένη μέρα όπου δεν υπήρχαν τουρίστες ούτε ντόπιοι. Κατάφερα να φωτογραφίσω λοιπόν το «Σινικό» όπως το βλέπετε, καθαρό από την ανθρώπινη ρύπανση και μεγαλοπρεπές.
Ήταν περίεργη η αίσθηση να είσαι μόνος, να έχεις και από τις δύο κατευθύνσεις αμέτρητα χιλιόμετρα διαδρομής και να αποφασίζεις εσύ πόσο μακριά θα φτάσεις από το σημείο επιστροφής. Θα περπατήσετε κι εσείς όμως για να εκπληρώσετε τη ρήση και θα με καταλάβετε. Φροντίστε μόνο να κάνει κρύο για να είστε μόνοι σας.

3/4/07

Ένας πολύ βολικός θάνατος

Τα μηχανάκια διέσχισαν όλο το λεκανοπέδιο και έφτασαν στην Παιανία παραβιάζοντας όλα τα φανάρια στην πορεία τους. Η αστυνομία εγκατέλειψε την διακριτική παρακολούθηση της πομπής στο Σταυρό Αγίας Παρασκευής. Ούτε τα ελικόπτερα της αστυνομίας που μοστραρίστηκαν επαρκώς στην παρέλαση της 25 δεν έκαναν την εμφάνισή τους. Όλα έδειχναν ότι η κατάσταση θα είχε κάποια εξέλιξη αλλά τα πράγματα αντιμετωπίστηκαν χαλαρά από τους διοικούντες της αστυνομίας.
Ίσως και να ήλπιζαν τα πράγματα να φτάσουν στο «μη περαιτέρω». Βλέπετε η ιστορία με τα ομόλογα κράτησε στις ειδήσεις πολύ καιρό και άρχισε να κοστίζει στην κυβέρνηση. Ακόμα και ο ανύπαρκτος Γιωργάκης έφτασε στα γκάλοπ τη μια μονάδα διαφορά από τον εξαφανισμένο Κωστάκη. Φανταστείτε δηλαδή το μέγεθος της φθοράς! Τελικά όλα πήγαν κατ ευχή για την κυβέρνηση. Υπήρξε νεκρός. Τώρα τα οχτώμιση έχουν να πουλήσουν αίμα αντί για τη δυσνόητη διαδρομή των ομολόγων που αρχικά απέδωσε κάποια νούμερα αλλά άρχισε να κουράζει (μια και οι ασφαλισμένοι το έχουν πάρει απόφαση ότι οι συντάξεις τους θα ταΐζουν πολλά λαμόγια για πολύ καιρό).
Παίρνουν τώρα αμπάριζα και βγαίνουν οι κυβερνητικοί στα κανάλια για να αποδείξουν ότι διαθέτουν ανακλαστικά, με πρώτο τον Ορφανό που δήλωσε «πάλι καλά που αποφύγαμε τα χειρότερα» χωρίς να κοκκινίζει. Που όταν ρωτήθηκε γιατί τόσα χρόνια δεν εφαρμόζει τα μέτρα που απαιτήθηκαν από την ΟΥΕΦΑ δεν έδωσε καμία απάντηση. Που μοναδική του φροντίδα όσο καιρό είναι στο υπουργείο είναι το να βολέψει φιλικά πρόσωπα και φιλικούς δημοσιογράφους στις επιτροπές του ΟΠΑΠ και να φροντίσει επίσης να διοχετεύσει κάποιες από τις χορηγίες του οργανισμού εκεί που «πρέπει» (αλλά ξέχασα. Τα επεισόδια έγιναν εκτός γηπέδου, άρα είναι αρμοδιότητα άλλου Υπουργού οπότε δεν μας αγγίζει το θέμα).
Βρήκα και μια ανακοίνωση που έγινε πριν από ένα περίπου χρόνο:

"
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
Αθήνα, 6 Ιουνίου 2006
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 3Β.
ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ, Γ. ΟΡΦΑΝΟΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑΝ ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ-ΔΟΘΗΚΑΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ-ΘΑ ΤΙΜΗΘΕΙ Η ΠΑΕ SKODA-ΞΑΝΘΗ
"

Τελικά έχετε δίκιο κύριε Ορφανέ! Είμαστε πράγματι τυχεροί που αποφύγαμε τα χειρότερα γιατί με εσάς στην κυβέρνηση και με τα μέτρα που εξαγγέλετε, θα μπορούσαμε να έχουμε εκατόμβη επιπέδου Ιράκ.


(...και συνεχίζουν να καμαρώνουν στις φωτογραφίες! Και συνεχίζουμε να μην τους υποχρεώνουμε σε παραίτηση!)

2/4/07

Για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού…

…έχουν ήδη ειπωθεί πολλά. Ακόμα και ότι το βιβλίο είναι γραμμένο στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, για να εξαφανίσει τις εθνικές ταυτότητες και να εξυπηρετήσει την νέα εποχή των πολυεθνικών! Άρα το βιβλίο λέει ψέμματα;
Οι περισσότερες αντιδράσεις μέχρι σήμερα είναι επικεντρωμένες σε δύο θέματα. Στην ύπαρξη ή όχι του «κρυφού σχολειού» και στο γιατί παρουσιάζεται η Μικρασιατική καταστροφή σαν «συνωστισμός για φυγή».
Οι αντιδράσεις στο πρώτο («κρυφό σχολειό») δίνουν τις περισσότερες φορές και το στίγμα, την ιδεολογία όσων αντιδρούν. Κυμαίνονται ανάμεσα στην οργή για την υποβάθμιση του ρόλου τη εκκλησίας και στην πιο ειλικρινή θέση που άκουσα: «αφήστε μας να έχουμε τους μύθους μας». Το πρώτο δεν το συζητάμε, φυσικά σε μια χώρα όπου ο σταυρός έχει πάρει πρώτο τραπέζι πίστα στη σημαία αλλά και έχει κατσικωθεί και στο κοντάρι της, είναι φυσικό ότι η εκκλησία αισθάνεται ότι
έχει τον πρώτο λόγο. Πάλι καλά να λέμε που μας επιτρέπει να έχουμε και διαφορετικές απόψεις. Πώς να δεχτεί λοιπόν να καταρρέουν οι μύθοι που συντηρούν το γόητρό της; Φυσικά όλοι μπορούν να έχουν τους μύθους τους αλλά εδώ θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τη μυθολογία από την ιστορία. Η ιστορία δεν χωράει μύθους. Θέλει αποστασιοποίηση και αντικειμενικότητα.
Στο αν η καταστροφή ήταν συνωστισμός και στριμωξίδι, συμφωνώ ότι το βιβλίο θα μπορούσε να είναι πιο αντικειμενικό. Θα μπορούσε να μιλήσει για σφαγή. Να αφηγηθεί δηλαδή στα παιδιά της έκτης Δημοτικού ιστορίες φρίκης και αίματος, για βιασμούς, αποκεφαλισμούς και αποτρόπαιες δολοφονίες αμάχων με κάθε λεπτομέρεια. Να το χαρούν τα παιδιά. Αλλά να τα πουν όμως όλα! Να πάνε ένα χρόνο πίσω και αντί να αναφέρουν απλά ότι ο ελληνικός στρατός σταμάτησε στο Σαγγάριο (πήγαινε επταήμερη για να ξεδώσει;), να μιλήσουν για το πόσους αθώους σφάξαμε στο δρόμο για την Άγκυρα. Έτσι που να καταλάβουν τα παιδιά ότι η βία γεννάει βία. Ότι δεν γεννήθηκε από μόνη της επειδή «οι Τούρκοι είναι τέρατα» αλλά την προκαλέσαμε οι ίδιοι με την αυτοκαταστροφική μας πολιτική. Όπως ακριβώς προκαλέσαμε και την εισβολή του Αττίλα στη Κύπρο. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Δεν είναι ότι υποβαθμίζουμε την καταστροφή που μας προκάλεσαν αλλά ότι ακόμα αρνούμαστε να μιλήσουμε για αυτές που εμείς προκαλέσαμε. Ούτε φράση δεν υπάρχει ακόμα για το πόσα γυναικόπαιδα έσφαξε ο Κολοκοτρώνης στην κατάληψη της Τρίπολης. Σε όλους του ιστορικούς αναφέρεται αλλά όχι στα βιβλία της «επίσημης σχολικής μας ιστορίας». Και γιατί δεν γίνεται κουβέντα; Γιατί είμαστε μόνο για τα εύκολα. Μόνο για όσα γράφουν τα σχολικά βιβλία και ποτέ δεν κάτσαμε οι περισσότεροι να αναζητήσουμε, να ψάξουμε. Γι’ αυτό και μπλέκουμε την ιστορία με τους μύθους. Και ο μύθος ο δικός μας, αυτός που μεγάλωσε κι εμένα είναι ότι οι Έλληνες έχουμε πάντα δίκιο, ότι μονίμως είμαστε ριγμένοι, αδικημένοι, σφαγιασμένοι, πάντα πολεμιστές του φωτός και ποτέ δεν κάναμε κρίμα κι άδικο. Αυτοί οι μύθοι, του Ελληνικού αλάθητου χρήσιμοι σε άλλες εποχές που έπρεπε να αποκτηθεί «εθνική συνείδηση» και που τόσο πολύ χρησιμοποίησαν και οι Τούρκοι, είναι αυτοί που μας μεγάλωσαν με καχυποψία, με το μόνιμο μπαμπούλα που έπρεπε να αντιμετωπίσει η ηρωική Ελλάς στο διηνεκές. Εμείς -το πόπολο- ταϊζόμαστε εθνικισμό ενώ οι στρατοί εξοπλίζονταν μέχρι τα δόντια κάνοντας πλουσιότερους στρατηγούς και κυβερνήσεις με πολύ μαύρο χρήμα. Διαχρονικά!
Αν λοιπόν θα έπρεπε να αναζητήσουμε το τι είναι αυτό που καλύτερα «εξυπηρετεί τις πολυεθνικές», θα καταλήγαμε ότι είναι οι τεράστιες προμήθειες όπλων και από τις δύο μεριές του Αιγαίου. Το να αγοράζεις F16 που το καθένα κοστίζει όσο ένα νοσοκομείο ολόκληρο και μάλιστα με τελευταίου τύπου μηχανήματα. Σίγουρα πάντως δεν εξυπηρετείται ο εθνικός στόχος (χρησιμοποιώ τον όρο για να συντονιστώ με τους διαφωνούντες) που είναι η διοχέτευση πόρων σε παιδεία, υγεία, υποδομές. Αυτοί είναι το 2007 οι εθνικοί στόχοι αγαπητοί μου και όχι να αφηγηθούμε ιστορίες με αίμα. Γιατί το αίμα έτρεξε και από τις δύο πλευρές. Και κάποτε η ιστορία θα πρέπει να γραφτεί με κάθε αλήθεια και χωρίς συμπλέγματα.
Αλλά σε ποιόν να τα πεις αυτά; Στους έλληνες πατριδοκάπηλους που πιστεύουν ότι η αλήθεια είναι πάντα μία και έχουμε την αποκλειστική της αντιπροσωπεία; Στους μεγαλοδημοσιογράφους που εμπορεύονται εθνικοφροσύνη κανακεύοντας τα πιο συντηρητικά και φοβικά μας σύνδρομα; (πούσαι Θέμο! άσε το μάθημα ιστορίας και ασχολήσου με τις ξώβυζες χορεύτριες – το κατέχεις καλύτερα το θέμα).
Καταδικάσαμε τον φόνο του Τούρκου δημοσιογράφου που μιλούσε ανοιχτά για τη σφαγή των Αρμενίων, αλά είμαστε έτοιμοι κι εμείς να λιντσάρουμε όποιον μιλήσει για τις δικές μας «πομπές». Και θέλουμε να περνιόμαστε για πιο πολιτισμένοι!
Δυστυχώς αποδεικνύεται ότι στην Ελλάδα μιλάμε μόνιμα για το παρελθόν και γι αυτό δυσκολευόμαστε να χτίσουμε μέλλον.

Για να «Σταματήστε τη Βία» χρειάζεται δράση!


Σημειώνω το αξιέπαινο κείμενο «Σταματήστε τη Βία» που είδα στo blog της tast3r αλλά νομίζω ότι η πρωτοβουλία που προτείνει η natalia είναι πιο κοντά στο αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί απαιτεί την απαραίτητη δράση που είναι το ζητούμενο σε μια αφασική νεοελληνική κοινωνία. Ίσως η έλλειψη δράσης, αυτή η μακάρια εγκατάλειψη που μας χαρακτηρίζει σαν κοινωνία, είναι αυτό το ίδιο το αδιέξοδο που σπρώχνει τα «παιδιά» να πέφτουν στα χέρια των επιτήδειων, να γίνονται μελλοθάνατοι στρατιώτες κάποιου ηλίθιου στρατού.



Ας τους δείξει κάποιος ότι αν αφιέρωναν το ένα δέκατο της ενέργειας που σπαταλάνε για τις «ομάδες» στο να βελτιώσουν τη ζωή τους, θα ζούσαν σε μια καλύτερη πραγματικότητα.



Ας τους δείξει κάποιος ότι ο «απέναντι» είναι αυτός ο ίδιος, ας τους φέρει σε επαφή να μιλήσουν και να καταλάβουν ότι και οι δύο τηγανίζονται στο ίδιο τηγάνι.



Ας τους φέρει κάποιος σε επαφή με την πραγματική ζωή, ας τους δείξει πώς να φτιάχνουν τις δικές τους «οδηγίες χρήσης» της ζωής, πώς να αντλήσουν ευχαρίστηση από τα απλά πράγματα, ας δουν τα πραγματικά προβλήματα και ας τους δείξει σε πόσο πιο σοβαρά πράγματα θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι.



Κι ας το κάνει αυτό όχι οποιοσδήποτε «παράγοντας» ή το ανύπαρκτο «κοινωνικό κράτος» (του κώλου), αλλά ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ, οι διπλανοί τους.



Και εν τέλει ας κάνουμε μια γενικότερη προσπάθεια να σταματήσουμε τη βία όχι μόνο όταν έχει θύματα «οπαδούς», αλλά και την άλλη την πιο αόρατη και ύπουλη που εκδηλώνεται καθημερινά ακόμα και για μια προτεραιότητα στη διασταύρωση.

Μπορούμε να το κάνουμε ή βγαίνουμε κι εμείς κάθε πρωί για πόλεμο;



Δηλώνω εθελοντής!