30/8/07

Δώσε κι εμένα μπάρμπα... Ελλάς 2007


Το νέο ανέκδοτο στο κράτος – τσίρκο είναι η διανομή του επιδόματος των 3.000€! Οι εικόνες με τους τσιγγάνους να έχουν κατακλύσει τις τράπεζες είναι ένα εξόχως σουρεαλιστικό θέαμα ικανό να τροφοδοτήσει καλαμπούρια την υφήλιο για τα επόμενα εκατό χρόνια.
Όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη διαμαρτύρονται γιατί είναι αδύνατον να εισπράξουν το βοήθημα αφού οι τράπεζες πλημμύρισαν με χιλιάδες άσχετους που τσεπώνουν το «βοήθημα» μέχρι και τέσσερις φορές.
Το ακόμα καλύτερο ανέκδοτο είναι η εξαγγελία ότι ΘΑ στηθεί οnline σύστημα για να μην παίρνουν οι διάφοροι τα επιδόματα δύο και τρεις φορές.
Το κορυφαίο ανέκδοτο είναι ότι αυτά τα επιδόματα δίνονται μόνο στους προεκλογικά καμένους ενώ όσοι είχαν την ατυχία να καούν πριν τις εκλογές, ας δουν πως θα τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Υπενθυμίσω για όσους δεν το συνειδητοποίησαν ότι αυτά είναι χρήματα δικά μας. Όσων δουλεύουμε και καταβάλουμε φόρους για τη λειτουργία του Κράτους.
Ποτέ πριν δε σε είπανε "μαλάκα" τόσο ξεκάθαρα!

Καταλάβατε τώρα ποια είναι η Ελλάδα και οι πολιτικοί της; Καταλάβατε πως παίρνονται οι εκλογές;
Και καθίστε εσείς τώρα να κάνετε πολιτική ανάλυση.
Α! Και ας πει κάποιος σε όσους δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν «λευκό και άκυρο» ότι με τον φασιστικό εκλογικό νόμο που διαθέτουμε (και που προφανώς αγνοούν), τα λευκά και άκυρα βοηθούν το πρώτο κόμμα.

Χαιρετίσματα!

28/8/07

Ας συμμορφωθεί η κυβέρνηση γιατί διαφορετικά οι bloggers θα ξανασυγκεντρωθούν

Την πρώτη φορά χάρηκα. Τώρα απογοητεύτηκα.

Καταλαβαίνω να κάνεις μια συγκέντρωση για να δείξεις την οργή σου, αλλά αν κάθε φορά η αντίδρασή σου είναι να κάνεις σιωπηρές διαμαρτυρίες με dress code, η κατάκτηση της γραφικότητας είναι σίγουρη.

Στα προοίμια της πρώτης συγκέντρωσης για την καταστροφή της Πάρνηθας (στο Πεδίο του Άρεως) μπήκαν κάποια θέματα που έδειχναν ότι η συγκέντρωση ήταν ένα πρώτο βήμα για να κατακτηθεί μια αρχική σύμπνοια. Υποθέτω ότι κατόπιν θα ακολουθούσαν άλλες δράσεις, πιο συγκεκριμένες, πιο αποτελεσματικές, πιο δυναμικές.

Η επανάληψη τέτοιων συγκεντρώσεων το μόνο που κάνει είναι να ικανοποιεί το ναρκισσισμό των bloggers και την ικανότητά τους για κινητοποίηση και να εκτονώνει την οργή ως ψευδαίσθηση δράσης (ούτε καν πολιτικής).

Συμμεριζόμαστε όλοι την ίδια θλίψη και οργή. Αμφιβάλω όμως για την αποτελεσματικότητα των επαναλαμβανόμενων συγκεντρώσεων θλίψης με εικαστική άποψη πένθιμης αμφίεσης. Αν επιθυμούμε αποτέλεσμα προς την κατεύθυνση της κινητοποίησης του κρατικού μηχανισμού θα πρέπει να αναζητήσουμε το επόμενο –δυναμικότερο- βήμα.

Συγγνώμη κιόλας αν γίνομαι κυνικός αλλά κουράστηκα να καταριέμαι το «κράτος».
Πάρτε το απόφαση ότι κράτος δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο μερικά ανθρωπάρια που συνωστίζονται σε εκλογικές λίστες και σε κομματικά οφίτσια. Όσο κι αν στεναχωριέμαι για την συμφορά, δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν τα καμένα χωριά (χωμένα μέσα στο πράσινο και άρα με υψηλό κίνδυνο φωτιάς) είχαν πυροσβεστικό κρουνό στην πλατεία τους, αν προσπάθησαν ποτέ οι τοπικοί άρχοντες να πάρουν παλαιότερα οχήματα από την πυροσβεστική υπηρεσία και να τα τοποθετήσουν στα χωριά. Δεν μπορώ να σταματήσω να αναρωτιέμαι αν κάποτε έγινε εκπαίδευση στους πληθυσμούς των χωριών για το πως σβήνουμε μια φωτιά και πως καθαρίζουμε τα ξερόχορτα από την αυλή μας αν δεν θέλουμε να καεί το σπίτι μας, όπως κάνουν σε κάθε μικρή πόλη τα αμερικανάκια με εθελοντικές πυροσβεστικές υπηρεσίες.
Δε χρειάζεται κανένα κράτος γι αυτά τα απλά. Εμείς ίσως είμαστε που πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Sorry παιδιά αλλά ούτε χίλιοι συγκεντρωμένοι που πενθούν δεν φτάνουν για να ισοφαρίσουν ένα εθελοντή σε δράση.

Όσες συγκεντρώσεις λοιπόν κι αν κάνουμε στα μαύρα ή στα φούξια ή σε γήινα χρώματα, τίποτα δεν θα αλλάξει αν πρώτα δεν καταλάβουμε ότι είμαστε όλοι μαζί μόνοι μας. Αν δεν κατακτήσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη που μας λείπει, αν δεν συσπειρωθούμε σαν κοινωνία.

27/8/07

Ερωτήσεις Βαθιάς Κρίσεως


Πόσοι εθελοντές, πόσοι πυροσβέστες χρειάζονται για να αναιρέσουν τη δράση του υπεύθυνου «οργάνου» που δεν προμηθεύεται τα πυροσβεστικά μέσα που οφείλει (και για τα οποία η EE μας έχει δώσει τα χρήματα) αν πρώτα δεν τα βρουν με τους προμηθευτές στα «κάτω απ το τραπέζι»;

Πως περιγράφεται το: σου στέλνουν από Τουρκία φορτηγά μα βοήθεια της «Ερυθράς Ημισελήνου» για τους πυροπαθείς κι εσύ να τα αφήνεις στα σύνορα να περιμένουν τις «διατυπώσεις» που ποτέ δεν ολοκληρώνονται;

Τι σημαίνει το να εκλιπαρείς για αεροπλάνα και ελικόπτερα άλλες χώρες, όταν διαθέτεις ένα στόλο βαριά ελικόπτερα Σινούκ που διαθέτουν και κάδο πυρόσβεσης αλλά που δεν μπορούν να πετάξουν λόγω μη ύπαρξης ανταλλακτικών;

Πόσες μανάδες με παιδιά μπορεί να σώσει ένα ελικόπτερο για να κατοπτεύσει αν οι οδοί διαφυγής είναι ασφαλείς;

Πόσο δύσκολο είναι να εγκαταστήσεις συντονιστικό κέντρο για να υποδέχεται όσους ξεσπιτώθηκαν και να βοηθά το να βρίσκονται οι συγγενείς τους;

Πόσα κανάλια μπορούν να υποκαταστήσουν το κράτος στο συντονιστικό του έργο; Μήπως να ψηφίσουμε Ευαγγελάτο;

Και τέλος:

Πόσο πιο σοβαρά περιμένεις να σε πάρουν Κωστάκη επειδή έβαλες μπουφανάκι (για να θυμίσεις «Bush-σε-κρίση-ασύμμετρης-απειλής») όταν έχει 38ο C;

9/8/07

Κίτρινης λαίλαπας συνέχεια

Και να που η ελληνική κοινωνία αρχίζει να συνειδητοποιεί την προσβολή που υφίσταται από τους κακούς επαγγελματίες.

Να που οι ιστορίες με τους ταξιτζήδες έγιναν τόσο πολλές, τόσο συχνές που αρχίζει κάτι να κινείται. Οι πολίτες αρχίζουν να καταγγέλλουν, οι νομαρχίες αρχίζουν να επιβάλλουν πρόστιμα και αυτό γίνεται αφορμή τα κανάλια και οι εφημερίδες να ασχολούνται περισσότερο και επιτέλους να ανοίγει η συζήτηση που μπορεί να οδηγήσει κάπου καλύτερα από εκεί που ήδη είμαστε.

Να τη μεγαλώσουμε παιδιά την κουβέντα, να αναδείξουμε τα θέματα που υποβαθμίζουν την καθημερινότητάς μας, την αξιοπρέπειά μας, και μετά όταν αυτό το βήμα κατακτηθεί, να ορίσουμε και το επόμενο και μετά το επόμενο.

Μέχρι το θέμα να φτάσει σ' εμάς τους ίδιους να καταφέρουμε να αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι που αποτελούμε το περιβάλλον που μας πνίγει…

School of Rock

Μιά που πιάσαμε κουβέντα με το Δείμο για την αποδοχή του ρόκ απο τις μεταπολιτευτικές πολιτικές νεολαίες


μιά που είναι προοίμια διακοπών και


μια που ο Αύγουστος ΔΕΝ είναι ο καλύτερος μήνας για blogging τουτέστιν έχουμε μείνει μόνοι μας να γράφουμε εδώ,




παραθέτω ένα γραμμένο κείμενό μου που δημοσιεύτηκε παλαιότερα στον "Φίλαθλο"




Μεγάλη δουλειά το ροκ!


Μεγάλο σχολείο τα ακούσματα μέσα από τα φθαρμένα βινύλια και τα πικάπ της δεκαετίας του 60.


Μακάριοι όσοι εμπιστεύτηκαν τις πρώτες τους ακροάσεις και την αισθητική τους παιδεία στα εισαγόμενα LP της εποχής. Όσοι τυχεροί τα κατάφεραν, μπόρεσαν να σχηματίσουν μια οικουμενική αντίληψη της κοινωνίας, του κόσμου. Αφορισμός αυτά που λέω; Επικίνδυνη γενίκευση; Ίσως… Δεν είναι όμως καθόλου συμπτωματικό το ότι οι πιο συντηρητικές, οι πιο ξενοφοβικές, οι λιγότερο ανεκτικές οι πιο απόλυτες αντιλήψεις -και μπορείτε εύκολα να κάνετε κι εσείς μια μικρή δημοσκόπηση που θα σας επιβεβαιώσει τον κανόνα- έχουν αισθητικά πρότυπα τα «λαϊκά»!


Ξέρω ότι ανοίγω μεγάλη συζήτηση αλλά η αλήθεια όπως εγώ την έχω αντιληφθεί τα τελευταία χρόνια είναι αυτή: Τον καιρό που στο διεθνές μουσικό σκηνικό ο κόσμος ζούσε την εξέλιξη του μουσικού είδους που άκουγε στο όνομα «Ροκ εντ Ρόλλ» στη χώρα μας, σχετικά απομονωμένοι πολιτιστικά, βιώναμε τις εξελίξεις που μας οδηγούσαν στη δικτατορία των συνταγματαρχών.


Πολιτιστικά απομονωμένοι αλλά όχι πολιτικά! Βλέπετε την εποχή εκείνη αλλάζαμε σφαίρα επιρροής (αφού η Βρετανοί τα έκαναν σαλάτα με μεσανατολικό και Κυπριακό) και περνούσαμε πανηγυρικά πλέον το κατώφλι του Αμερικάνικου μαγαζιού που επιβεβαίωσε και σφράγισε την επικυριαρχία του με την επιβολή των χουνταίων.


Εκείνη την ίδια εποχή έφταναν και στη χώρα μας τα πρώτα ψήγματα της μουσικής και αργότερα κοινωνικής κοσμογονίας.


Η μαζική κουλτούρα του λαϊκού και του κινηματογράφου το μόνο που μπόρεσε να αντιληφθεί ήταν να δει τους γιεγιέδες και τους χίπις σαν καρικατούρες τύπου Τζανετάκου και Τσιβιλίκα. Οι θαμώνες των καφενείων και θιασώτες του βαρέως λαϊκού που κοίταζαν τους «γιεγιέδες» με ειρωνικά χαμόγελα και υπόκρουση το «μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες», εξαντλούσαν την μαχητικότητά τους κατεβάζοντας και καμία ξανάστροφη στη σύζυγο αλλά καταπίνοντας αμάσητη τη χούντα.


Την ίδια στιγμή αυτή η συνομοταξία «γιεγιέδων» και «μαλλιάδων», που αντιμετωπίστηκαν σαν μίασμα όχι μόνο από τους λαϊκούς αλλά και από τους «νοικοκυραίους» της εποχής, ανακάλυπτε μέσα από τη μουσική της τα παγκόσμια θέματα και όρους που ακουγόταν άκρως περίεργοι και ανατρεπτικοί για τα ήθη της εποχής, για να δημιουργήσει μετά από λίγο με αφορμή την προβολή του Γούντστοκ στη Βουκουρεστίου, μια από τις πρώτες συγκρούσεις με τους μπάτσους του Παπαδόπουλου και αργότερα με τη ροκ υπόκρουση πολύ πιο δυναμωμένη νοηματικά, τα γεγονότα της Νομικής.


Οι απελευθερωμένες μουσικές φόρμες του Σαββόπουλου που γνώριζε σε ακόμα περισσότερους τον Ντύλαν, τον Χέντριξ και εξοικείωνε τους έλληνες ακροατές του με τις ροκ μουσικές, πρόσφερε πιθανά περισσότερα (τουλάχιστον θεματολογικά) στην αντισυμβατική συνείδηση από ότι τα απαγορευμένα τραγούδια του Θεοδωράκη, περνώντας τον ακροατή του σε ένα χώρο ατέλειωτου θεματικού πλούτου


Τα ροκάκια του τέλους του 60 και των πρώτων χρόνων του 70, ήταν το ειδησεογραφικό πρακτορείο της εποχής. Μέσα από τα κομμάτια του Dylan, του Country Joe, της Baez, των Doors και πάει λέγοντας, μια ολόκληρη γενιά μάθαινε τι συμβαίνει στο Βιετνάμ, στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ για τους Γίπις και τους Χίπις και τα κοινόβια του Σαν Φρανσίσκο, του Λονδίνου και αλλού, σαν εναλλακτική πρόταση τρόπου ζωής και αξιών. Το ροκ πραγματευόταν μια εσωτερική ματιά στη συνείδηση του κάθε ακροατή του, αλλά ακόμα περισσότερο, μια ριζοσπαστική ματιά στα πολιτικά πράγματα της εποχής του, την στιγμή που ακόμα στην Ελλάδα ζούσαμε τον χειμώνα του «…όλο με γελάς με τους γεγέδες πας», του «Τούμπου Τούμπου Ζα» και του Κοινούση.


Αυτά που δεν έφταναν ποτέ στα αυτιά της νεολαίας μέσα από τα λογοκριμένα δελτία ειδήσεων, έφταναν μέσα από τραγούδια σαν το “Give Peace A Chance” του Λένον.
Όπως πολύ σωστά γράφει ο φίλος Μάκης Μηλάτος: «…από τον Morrison έμαθα για τον Ηράκλειτο, από τους MC5 και τους Last Poets για τους «Μαύρους Πάνθηρες», από τον Tim Buckley και τον John Mayall για την οικολογία, από το Monterey, το Woodstock και τους Greatful Dead για τους hippies και τη φιλοσοφία τους, από τους Lynyrd Skynyrd για τον αμερικάνικο νότο και τους σπουδαίους συγγραφείς που έχουν γράψει γι αυτόν …από τη μουσική έμαθα για τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, τον Bob Marley και τις σκέψεις των ράστα, από την Patti Smith και τον Jim Morrison για την ποίηση…».


Ακόμα και σήμερα αυτή η οικουμενική, αντίληψη, για την οποία μιλήσαμε στην αρχή, η διευρυμένη σκέψη, η ανεκτικότητα, δημιουργεί την πρωτοπορία ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο και φυσικά σε όποια πολιτιστική έκφανση. Κρίμα μόνο που τόσος κόσμος που σήμερα δηλώνει «ροκάς» δεν κατάφερε να εμβαθύνει και να ανακαλύψει τους παλιούς κρυμμένους θησαυρούς που άνοιξαν τόσες πόρτες στην αντίληψη μιας γενιάς.

6/8/07

Το καλοκαιρινό μου soundtrack του ενός κομματιού

Κάμποσα χρόνια πριν, ζούσα τα εφηβικά μου χρόνια στην Πρέβεζα.

Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα για να συγκινηθεί ένας πιτσιρικάς στην επαρχία, οι περισσότεροι μαζεύονταν στα ουζερί και τα Café-Bar ακούγοντας Πάριο και Νταλάρα στο τζουκμπόξ.

Εμένα όμως οι ήρωές μου ήταν πιο ηλεκτρικοί. Με συγκινούσαν ο Eric Clapton, οι πενιές του Hendrix, οι Who, οι Led Zeppelin, οι Allman Brothers…
Οι λίγοι που κατάφερναν να έχουν μια παρεμφερή αξιοπρεπή δισκοθήκη, αντικείμενα πόθου και θαυμασμού, γινόταν οι ήρωες της άτυπης παρέας που ανακάλυψε νωρίς το ρόκ στη χώρα του βαρέως λαικού. Τα κασετόφωνα και οι κασέτες είχαν πάρει φωτιά, κάθε δίσκος "αποτυπωνόταν" και μοιραζόταν για ακρόαση και κριτική.

Ήταν καλοκαίρι τότε που πήρα είδηση το Μιχάλη να ακούει στο κασετόφωνό του ένα απίστευτο κομμάτι, ένα επικό κιθαριστικό σόλο-αυτοσχεδιασμό, ότι πιο συναρπαστικά ψυχεδελικό είχα ακούσει μέχρι τότε.




Ήμουν σίγουρος ότι ήταν κάτι ανάμεσα σε Hendrix και Santana (τότε ο Carlos έπαιζε με την ψυχεδέλεια στα "Borboletta", "Welcome" και "Caravanserai"), αλλά ο Μιχάλης με διέψευσε, ήταν λέει Φουνκγάτελιγκ (έτσι μου το είπε) και μου το έγραψε κιόλας σε μια χαρτοπετσέτα, με την φοβερή περιγραφή «έχει απέξω μιας νέγρας το κεφάλι που φωνάζει». Όχι δεν είχε το δίσκο, αλλά τον είχε ηχογραφήσει με ένα φορητό JVC από ένα Καναδό που πέρασε τότε από την Πρέβεζα με το φοβερό VW -θρύλο της Flower Power εποχής- μετασκευασμένο σε camper-van.
Φυσικά η κασέτα έγινε άλλη μια φορά αντίγραφο και από τότε δεν νομίζω ότι βγήκε από το κασετόφωνο για πολύ-πολύ καιρό.

Μόλις τέλειωσε η ηχογράφηση, προσάρμοσα το κασετόφωνό μου στη σχάρα του Ράλεϊ (μάρκα ποδηλάτου) και ξεκίνησα τη διαδρομή Λιμάνι-Κυανή Ακτή-Παντοκράτωρα (πανέμορφη παραλιακή διαδρομή ανάμεσα σε ευκάλυπτους) με μουσική υπόκρουση το Maggot Brain.

Έκανα τόσες φορές τη διαδρομή ακούγοντας αυτή την ποιοτικά άθλια αντιγραφή του αντιγράφου, που από τότε, όποτε μυρίζω ευκάλυπτο, επαναλαμβάνω στο μυαλό μου ολόκληρες μουσικές φράσεις του κομματιού. Αποτύπωσα κάθε νότα, κάθε τρίξιμο χορδής. Το μικρό χαρτζιλίκι γινόταν μπαταρίες που κρατούσαν λιγότερο από μια μέρα.

Μερικά χρόνια μετά, τα μαγνητικά σωματίδιά της κασέτας είχαν αποδημήσει στο θεό των απομαγνητισμένων και κατεστραμμένων κασετών κι εγώ έχω μετακομίσει στην Αθήνα. Όσο κι αν έψαξα στα μαγαζιά, ποτέ δεν βρήκα το δίσκο, κανείς δεν ήξερε για τι πράγμα μιλούσα, όταν έδινα την περιγραφή της χαρτοπετσέτας. Το είχα πάρει απόφαση ότι αυτός ο δίσκος ήταν για μένα ο μονόκερως, η αρχή του ουράνιου τόξου.

Μια μέρα πήγαμε με ένα φίλο στο μαγαζί του Μητσάρα στον Πειραιά να ψωνίσουμε δίσκους. Ο Μητσάρας είχε βιοτεχνία με είδη από λευκοσίδηρο (τσίγκο) αλλά είχε πολύ καλά «κονέ» με τους αμερικάνους της βάσης του Ελληνικού. Όποτε κάποιος από το στρατιωτικό προσωπικό της βάσης έπαιρνε μετάθεση και ήθελε να ξαλαφρώσει το νοικοκυριό του για τη μετακόμιση, έκανε garage sale και τότε έσκαγε ο Μήτσος αγοράζοντας στερεοφωνικά, ηλεκτρικά, έπιπλα και δίσκους. Γι αυτούς τους δίσκους τρέχαμε με το Βασίλη, ενίοτε αγοράζαμε και μερικές κούτες Dr Pepper και κάποιους Zippo.

Κι εκεί που περνάμε από εξώφυλλο σε εξώφυλλο, με αυτό το γνωστό ψάξιμο των δύο δακτύλων που μόνο δίσκους και CD ψάχνουμε σε ράφια, βλέπω μπροστά μου αυτό!




Τώρα αν ήταν ταινία αυτό που αφηγούμαι θα έβαζα τη φωνή του Μιχάλη με μπόλικο echo να λέει «Φουνκγάτελινγκ! Έχει απέξω μιας νέγρας το κεφάλι που φωνάζει»!!!

Ήταν φυσικά ο δίσκος του γκρούπ του θεότρελου παπού του funk, George Clinton που ήρθε αυτό το καλοκαίρι και στην Ελλάδα για συναυλία (αλλά εγώ έλειπα). Ο Clinton και οι Funkadelic (Φανκ-α-ντέλικ, για να άρουμε και την κακοποίηση), πάλεψαν για λίγο καιρό ανάμεσα στην ηλεκτρική ψυχεδέλεια και το funk προτιμώντας τελικά το δεύτερο αλλά σε μια πειραγμένη και ακραία μορφή (και στο μετέπειτα συγκρότημα Parliament τον ίδιο περίπου ήχο επέλεξε ο προφανώς καμένος από LSD εγκέφαλος του Clinton).
Όσο όμως ακόμα το «πάλευαν», οι Funkadelic έφτιαξαν μερικά αριστουργήματα σαν το Maggot Brain.

Έμεινα να κοιτάζω αποσβολωμένος το αντικείμενο του πόθου μου που πίστευα ότι ποτέ δεν θα έβρισκα. Μετά προσπάθησα να μην ουρλιάξω! Έπρεπε να φανώ ξύπνιος γιατι αν φαινόταν οτι ήθελα ΠΟΛΥ το δίσκο, ο Μήτσος θα με έγδερνε...

Πήρα το δίσκο, τον τοποθέτησα ρουτινιάρικα ανάμεσα σε διάφορους άλλους, προσπαθώντας να δείξω ότι απλά έπαιρνα στην τύχη μερικά αδιάφορα δισκάκια για να δικαιολογήσω το ταξίδι από τους Αμπελόκηπους στον Πειραιά. Ο Μήτσος ούτε που ψυλλιαζόταν το πόσα θα μπορούσα να πληρώσω για το δίσκο που έψαχνα τόσο απεγνωσμένα.

Πλήρωσα μια αστεία τότε τιμή για την πρώτη έκδοση του δίσκου σε ετικέτα Westbound με χοντρό διπλό εξώφυλλο!
Επιτέλους μπορούσα να καταλάβω τους αρχικούς στίχους του κομματιού που στην κασέτα ήταν μια ηχητική λάσπη.


Mother Earth is pregnant for the third time

For y'all have knocked her up.
I have tasted the maggots in the mind of the universe
I was not offended
For I knew I had to rise above it all
Or drown in my own shit.
Ο δίσκος βρέθηκε μερικά χρόνια μετά και σε CD, ήταν πλέον εύκολο να βρεθεί, σήμερα πιθανά να βρίσκεται στο στοκ των δισκάδικων σε σκοτωμένη τιμή. Αλλά εγώ έχω την πρώτη έκδοση, το τρόπαιό μου στη συλλογή μου, σε ειδική θέση!

Φέτος αποφάσισα να ξαναζήσω την ίδια κινηματογραφική σεκάνς στην Πρέβεζα.
Θα είναι σα να βλέπω παλιά ταινία μετά από πολλά χρόνια; Θα ξαναζωντανέψουν οι τότε αισθήσεις; Δεν ξέρω...

Πάντως δεν έχω το παλιό μου ακούραστο Raleigh, οπότε θα κάνω τη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Ούτε κασετόφωνο μπορώ να βρω, αλλά έχω το κομμάτι από καιρό τώρα σε πολύ καλή εγγραφή, ψηφιοποιημένο σε CD, σε MP3 στο iPod, στο Zune.
Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε, δεν κολλάμε πια με τόση μανία στα λίγα πράγματα που μας ενθουσιάζουν. Ακόμα και το τοπίο δεν είναι πια το ίδιο στη διαδρομή αυτή.
Αλλά ευτυχώς οι ευκάλυπτοι μυρίζουν πάντα το ίδιο.

3/8/07

Το δούλεμα πάει σύννεφο!

«Ποιες αυξήσεις; Που τις είδατε τις αυξήσεις;»
(υπουργός Σιούφας, ερωτώμενος για τις αυξήσεις της ΔΕΗ δύο μήνες πριν...)


Οι αυξήσεις έγιναν Αύγουστο που λείπει ο κόσμος διακοπές, λείπουν οι δημοσιογράφοι διακοπές, οι εφημερίδες και να τα γράψουν και να φωνάξουν δεν πολύ-πουλάνε γιατί στις διακοπές όποιος διαβάζει εφημερίδες διαβάζει για τις μεταγραφές και οι κυρίες διαβάζουν Εσπρέσσο και Τσάο.
Σε πήραν μυρωδιά κακομοίρη, ξέρουν χρόνια τώρα που σου κάνουν τα ίδια καψώνια, ότι έχεις μνήμη χρυσόψαρου και όταν γυρίσεις από τις ρημαδοδιακοπές σου θα έχεις άλλα να τρέχεις και οι ετσιθελικές αυξήσεις της ΔΕΗ θα είναι παλιό θέμα.

Τα στριμώγματα λοιπόν ξεπερνιούνται από ακριβοπληρωμένα στελέχη που χρόνια σπούδαζαν οικονομικά για να μάθουν ότι όταν δεν φτάνουν τα λεφτά δεν έχεις παρά να κάνεις αυξήσεις! Παιδιά, τζάμπα σπουδάζατε. Οποιον και να ρωτούσατε θα σας έδινε αυτή τη λύση (φτάνει να του λέγατε ότι δουλεύετε σε μονοπωλιακό οργανισμό του Δημοσίου).
Αλλά δεν πληρώνεστε μάλλον για τόσο εύκολες λύσεις. Οπότε τζάμπα ΚΑΙ ο μισθός σας…
Αν όμως γινόταν μια συλλογική αγωγή για να αποζημιώσει η ΔΕΗ για την καταστροφή της Πάρνηθας; Στύλος με κακοσυντηρημένο μετασχηματιστή που έβαλε φωτιά στα από κάτω ξερόχορτα ξεκίνησε την καταστροφή. Και υπάρχουν και μάρτυρες. Δεν θα έπρεπε να επιστρέψουν -έστω στο βουνό- κάποιες από τις εισπράξεις; Ούτε άχνα για μια κάποια ενίσχυση της αποκατάστασης της Πάρνηθας, τα γαιδούρια…

Δεν πειράζει όμως, αυτές οι αδικίες θα αποκατασταθούν τώρα με την «Οικολογική Αστυνομία» (οι αγροφύλακες ντε…) που θα σπεύδει να αποκαταστήσει την διαταραγμένη ισορροπία των οικοσυστημάτων της επικράτειας.

Μου θυμίζει η υπόθεση της μετονομασίας, ενοικιαζόμενα δωμάτια «Μήτσος-Γεωργία-Μαριώ» που λόγω μόδας μετονομάζονται σε “MGM Resort”.
Μπορείς τώρα να κατηγορείς τους γαλάζιους αγρονόμους, αλλά αν σε ακούσει κάποιος ξένος, θα σε κατακεραυνώσει που είσαι αντίθετος στην οικολογική αστυνομία!

Χέσε μέσα!

1/8/07

Κύριε Παπαγιαννάκη τα σέβη μου!


Ανάμεσα σους πολλούς πολιτικούς του ξύλινου λόγου, της φλυαρίας, του στόμφου και της αμετροέπειας, επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω το Μιχάλη Παπαγιαννάκη του Συνασπισμού που κάθε φορά που μιλάει με κατακτά με την ουσία και το μέτρο του λόγου του, με τις ξεκάθαρες απόψεις του.
Τον είδα πάλι σήμερα το πρωί στη ΝΕΤ να μιλά για το θέμα των πυρκαγιών. Δε χρειάστηκε να χαθεί μέσα σε λαβύρινθους απόδοσης ευθυνών και να συμμετέχει στο σκυλοκαυγά για το ποιος παρέδωσε ποια κατάσταση στην πυροσβεστική όπως έκαναν οι συνομιλητές του από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είπε απλά με δύο λόγια πως μπορεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να βάλει τέλος στις καταπατήσεις, στα αυθαίρετα μέσα στα δάση και εν πολοίς στις φωτιές.

Δεν γνωρίζω το λόγο που ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν συγκαταλέγεται στα πρωτοκλασάτα στελέχη του Συνασπισμού, νομίζω ότι πρόσφατα κιόλας υπήρξαν κάποιες προστριβές με τον Αλέκο Αλαβάνο που μάλλον τον θεωρεί εσωκομματικό αντίπαλο (;).
Εν πάση περιπτώσει αν κάποιος ξέρει ας μας φωτίσει.
Το μόνο που μπορώ να καταθέσω εδώ εγώ είναι η εκτίμησή μου προς τα πρόσωπό του και η υποψία ότι αν είχαμε περισσότερους πολιτικούς με την ξεκάθαρη ματιά που διαθέτει, ίσως να είχε κατακτηθεί αναλογικά και περισσότερη αξιοπιστία από το πολιτικό μας σύστημα.