Φύσα το ρε Franky!

Ένας καταταλαιπωρημένος Frank Morgan που με κόπο κατάφερε να ανέβει στη σκηνή του Half Note, να πάρει τη θέση του στο κέντρο της και να αρχίσει να φυσάει το καλάμι.

Και όταν άρχισε να φυσάει... ακούς έναν από τους πιο απαλούς ήχους σαξόφωνου που έχεις ακούσει ποτέ, σε ρυθμούς υπνωτικούς, μέχρι και οι λέξεις του έβγαιναν μία την φορά, σα τις νότες που διεκδικούσαν τον χρόνο και τον όγκο τους πριν εξαφανιστούν.

Πανέμορφος!

Μας γαμούν τα λύκεια (αλλά ξαναγυρνάνε σ' αυτά)

Έτσι μπράβο μανάρια μου! Να τα σπάσετε τα σχολεία, να τα ισοπεδώσετε όλα!

Οι καταστροφές είναι στο κάτω-κάτω ένα σύμπτωμα που δείχνει το βαθμό της ασθένειας της ελληνικής κοινωνίας. Και όποιος δεν βλέπει οτι χρεοκοπήσαμε είναι υποκριτής.

Τα «παιδιά» του «πίνω μπάφο και παίζω προ», δεν έκαναν τίποτε παραπάνω από το να δώσουν την πλήρη εικόνα της σημερινής Ελλάδας.

Αυτά που έσπασαν τα «παιδιά» είναι εργαλεία μιας ξεπερασμένης αντίληψης που θεωρεί ότι ο εξοπλισμός είναι μέσο μάθησης. Μια μάθησης περιττής και ξεπερασμένης αφού σήμερα μόνο οι φελλοί επιπλέουν, μόνο το "μέσοΝ" σου βρίσκει δουλειά, μόνο η διαφθορά , το κολλητιλίκι και η πολιτική συναλλαγή θα σου εξασφαλίσουν το μέλλον.

Γιατί να επιδιώξεις τη μάθηση δηλαδή όταν μπορείς να ενταχθείς σε ένα κόμμα εξουσίας, να προσληφθείς σαν αγροφύλακας, έκτακτο προσωπικό, όταν μπορείς να διαχειρίζεσαι μαύρο ταμείο που προέρχεται απο κρατικά κονδύλια με μόνα εχέγγυα το ότι είσαι γραμματέας του κομματικού συνδικαλιστικού φορέα.

Μου φαίνεται πως βασιστήκαμε υπερβολικά σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που απο καιρό έχει πεθάνει ενώ το "εκπαιδευτικό σύστημα της αρπαχτής" είναι πολύ ισχυρότερο, με πολύ πιο αποτελεσματικές προσλαμβάνουσες.

Αυτά που έσπασαν τα «παιδιά» είναι κρατικό και δημόσιο χρήμα. Άρα περιουσιακά στοιχεία ενός κράτους-αφέντη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:
Οι φραγκοφονιάδικες πολιτικές, το γραφειοκρατικό δημόσιο, το μέσον για να κάνεις τη δουλίτσα σου, οι κρατικοί - πολιτικοί φορείς που φροντίζουν να αυτοταίζονται με ένα πολυπλόκαμο σύστημα αδιαφάνειας και διαφθοράς από τη μία και η παντελής έλλειψη οποιασδήποτε κοινωνικής πολιτικής από την άλλη, έχουν δημιουργήσει αγεφύρωτες σχέσεις αντιπαλότητας μεταξύ κράτους και πολίτη.

Προσθέστε σ αυτό το κοκτέιλ και τη χαλαρότητα (για να μη πούμε το «άρπα-κόλλα») που αντιμετωπίζει τη δουλειά του ο εκπαιδευτικός και πάνω απ όλα την εξαφανισμένη απο καιρό κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη (να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα) και να’ τη η μολότοφ!
Είναι λοιπόν άμοιρα και ανεύθυνα τα παιδιά για τις καταστροφές; Όχι! Η ευθύνη είναι όλη δική τους, ήξεαραν πολύ καλά τι έκαναν, είναι η επόμενη γενιά ρεμπεσκέδων ελληναράδων που θα ζητάει δικαιώματα χωρίς να έχει υποχρεώσεις, που θα γίνουν άβουλα ανθρωπάρια που θα περιμένουν κρυμμένοι όσους οργανωμένα και συνειδητά προσπαθούν να βελτιώσουν κάποια πράγματα σ΄αυτό τον τόπο, να καθαρίσουν ΚΑΙ γι αυτούς, να επωφεληθούν απο αγώνες άλλων. Τα παράσιτα!

Και είναι παράσιτα γιατι θα ξαναγυρίσουν στις τάξεις. Κακώς βέβαια. Αν αποφάσιζαν να απορρίψουν αυτό που δεν τους κάνει (αντί να το καταστρέψουν), θα έμεναν περισσότεροι πόροι για όσους ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να μείνουν στο σχολείο (και ΠΡΟΣΟΧΗ, αυτό δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ σχέση με το πόσα χρήματα δίνει για την εκπαίδευση το τραγικό ελληνικό κράτος).

Τώρα θα χρειαστούν -λέει- περι το ένα εκατομμύριο ευρώ για να ξαναστηθεί το σχολείο με τους κατεστραμμένους εξοπλισμούς!

Να μη ξαναστηθεί το σχολείο ποτέ λοιπόν. Να παραμείνει μνημείο-ταφόπλακα της χρεοκοπημένης κοινωνίας μας, να το επισκέπτονται οι επίσημοι και να καταθέτουν στεφάνια κάθε 24 Νοεμβρίου.

Δηλαδή τι παραπάνω έχουν κάνει οι μαθητές του Παγκρατίου για να αξίζουν εξοπλισμό ενός εκατομμυρίου ευρώ; Γιατί το Παγκράτι να έχει εξοπλισμό τέτοιου ύψους και στη Φιλιππιάδα Πρεβέζης να κάνουν μάθημα σε ετοιμόρροπες παράγκες και να παρακαλάνε για ανθρώπινες συνθήκες;

Για να δούμε ο κύριος Λαζόπουλος του «οι νέοι έχουν πάντα δίκιο» τι θέση θα πάρει... Πάντως η λαικιστική και υποκριτική ανακοίνωση του «Συνασπισμού» μίλησε για «καταστροφές που προκάλεσαν ομάδες εκτός της εκπαιδευτικής κοινότητας» ενώ έγινε ήδη γνωστό πως η πλειοψηφία των κωλόπαιδων ήταν μαθητές.

Για τον κύριο Λάκη Λαζόπουλο

Αυτή τη χρονιά η εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου «σπάει ταμεία».

Ο χώρος του live είναι γεμάτος κόσμο και ο ίδιος ντοπάρεται κανονικά με την πολυπληθή παρουσία και τις αντιδράσεις του κοινού.

Την βλέπω συστηματικά την εκπομπή του. Γιατί κατ’ αρχήν είναι ένας καλός κωμικός, ένας καλός σατυρικός καλλιτέχνης. Ξέρει την τέχνη της ατάκας, κατέχει τη λεπτή ισορροπία του timing που είναι βασική στην κωμωδία, έχει πολιτικό ένστικτο.

Αλλά δυστυχώς έχει και συγκεκριμένη άποψη που θεωρεί οτι πρέπει να την καταθέσει. Όταν λοιπόν η διακήρυξη, το μανιφέστο, οι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα, όταν δεν μπορεί να κάνει χιούμορ και με την ίδια την άποψή του, με τις ίδιες τις πεποιθήσεις του που αντιμετωπίζει ως ιερές αγελάδες (βλέπε και περίπτωση «γελοιογράφου» Στάθη) το γέλιο μοιραία θα πρέπει να προέλθει από αλλού.

Από που όμως;
Ειλικρινά μερικές φορές ενοχλούμαι ιδιαίτερα όταν καταφεύγει σε σκατολογικές ατάκες για να εκβιάσει το γέλιο (χεσίματα και κλανιές είναι η εύκολη λύση), μένω αδιάφορος όταν χρησιμοποιούνται βιντεάκια από το Youtube (αφού προφανώς η πλειοψηφία του κοινού δεν διαθέτει πρόσβαση στο Internet).

Και με ενοχλούν αυτές οι ευκολίες γιατί τον θεωρώ ιδιαίτερα εύστροφο και χιουμορίστα, πιστεύω οτι θα μπορούσε να διπλασιάσει το χρόνο των σταυρικών σχολίων αν έκανε την ίδια δριμεία κριτική σάτιρα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αλλά όχι...
Η σάτιρά του είναι πολωμένη, άγεται και φέρεται από τις προσωπικές του συμπάθειες και αντιπάθειες. Για παράδειγμα ποτέ δε θα κοροϊδέψει, δεν θα σατιρίσει τη Λιάνα Κανέλλη και το ΚΚΕ.

Αυτό ακριβώς τον εμποδίζει από το να είναι ένας «καθώς πρέπει» σατιρικός. Η έλλειψη της ικανότητας να τα βάλει ακόμα και με τις προσωπικές του συμπάθειες, να δει τα ελαττώματα και τα κουσούρια τους. Σε τελική ανάλυση η ικανότητά του να αυτοσαρκάζεται.

Η ρητορική του είναι «εγώ λεω αυτά που λεει ο κόσμος», «εγώ είμαι ο κόσμος», «ένας από εσάς», ή η κορώνα «εγώ στο λέω!». Και σε πολλές περιπτώσεις έχει δίκιο γιατί τα λεει χύμα και έξω από τα δόντια εκτός από τις περιπτώσεις που τα σφιγμένα δόντια τον εμποδίζουν να το κάνει.

Σφιγμένα δόντια έχει όταν γενικώς η νεολαία «έχει δίκιο», η αριστερά «έχει δίκιο». Όχι, δεν έχουν πάντα δίκιο, η κριτική ή η σάτιρα όμως και σ’ αυτές τις περιπτώσεις λείπει, για να μη δυσαρεστηθεί το «target group». Και οι προσωπικές του αντιλήψεις...

Άλλωστε ο γύφτος του Αλ τσαντίρι που υποτίθεται οτι θα τα έψελνε σε όλους, σιγά -σιγά έφυγε (δεν θα τον άφηνε να του πάρει τόση δημοτικότητα) και έμεινε ο Λάκης που τώρα πιστώνεται όλη την τηλεθέαση και που (ως Λάκης) δεν χρειάζεται να τηρεί ίσες αποστάσεις.

Με ενοχλεί επίσης το οτι αυτός ο λαϊκός καλλιτέχνης είναι τόσο «λαϊκός» που συμμετέχει στην ίδια φτηνή TV που ο ίδιος καταδικάζει μέσα από τα τηλεοπτικά αποσπάσματα των πρωινάδικων και των κουτσομπολίστικων εκπομπών.

Λατρεύει να συμμετέχει σ’ αυτό τον καυγά υστερικών νοικοκυρών σε γειτονιά του 60, να κατακεραυνώνει τη Ρούλα με τον αλβανό της, τον Κούγια τον Καρβέλα, τη Ντενίση, λατρεύει να κυλιέται στην ίδια λάσπη που φαίνεται να χλευάζει.

Γιατί ξέρει οτι αυτά ακριβώς τα αποσπάσματα θα παίξουν ξανά και ξανά την επόμενη μέρα στα κανάλια, θα κληθούν να σχολιάσουν όλοι αυτοί οι γραφικοί που μόνο αν μείνουμε άρρωστοι στο σπίτι θα αντιληφθούμε οτι υπάρχουν. Κι όμως τους προβάλει σαν να μας αφορούν όλους γιατί ξέρει πως αυτά είναι που θα ανεβάσουν την τόσο καταδικασμένη από τον ίδιο τηλεθέαση, αυτά που τον κάνουν πιο «λαϊκό» από οτι η θεατρική του καριέρα, τον κάνουν να έχει «πλάκα» αντί για tongue in cheek χιούμορ.

Παρόλα αυτά παραμένει μακράν η πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική περσόνα της χειμαζόμενης ελληνικής τηλεόρασης και η εκπομπή του -παρόλο τον απίστευτο λαικισμο της- φτάνει να πει και πράγματα που κανείς δεν τολμά να αρθρώσει τηλεοπτικά όπως τότε με τα "πράσινα παπούτσια".

Και αυτό μερικές φορές γίνεται πιο σημαντικό απο όλα τα άλλα...

Πάλι έχασε ο υπουργός περιβάλλοντος!

Στην απόφαση της χάραξης της Ιόνιας Οδού πάλι νικήθηκε ο Υπουργός Περιβάλλοντος από τον Υπουργό Δημοσίων Έργων.

Ο υπουργός περιβάλλοντος κ. Σουφλιάς υποστήριζε (λέμε τώρα...) ότι ο δρόμος έπρεπε να περάσει πάνω από τη λίμνη Καϊάφα για να μη χρειαστεί να γίνει διαπλάτυνση και επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο η λεπτή λωρίδα που χωρίζει τη λίμνη από τη θάλασσα, όπως πρότεινε και η Νομαρχία.

Αλλά ο πιο τσαμπουκάς υπουργός Δημόσιων Έργων κ. Σουφλιάς, του το ξέκοψε ορθά – κοφτά και κοιτώντας τον άγρια, ότι δεν υπάρχουν λεφτά για νέα χάραξη.
Μετά στο σπίτι τον χαστούκισε κιόλας (τον περιβάλλοντος).

Έτσι ο δρόμος θα διαπλατυνθεί με 2 ακόμα λωρίδες ανα κατεύθυνση...

Οπουδήποτε αλλού η συνύπαρξη των δύο υπουργείων σε ένα άτομο θα προκαλούσε διχασμό προσωπικότητας. Εδώ όμως που οι κρατικοί λειτουργοί είναι πιο χοντρόπετσοι (ως γνήσιοι βλάχοι και σαρακατσαναίοι) τη σχιζοφρένεια την κάνουν μπαλάκι σ’ εμάς και τη χώρα που κουμαντάρουν.

Και σ' ανώτερα!

Υ.Γ. Αυτό που με σκοτώνει είναι "μελλοντικό υπόγειο κομμάτι" εκεί που η λίμνη σχεδόν συναντάει τη θάλασσα. "Να σε κάψω Γιάννη να σ' αλείψω λάδι... στο μέλλον".
Σα δε ντρεπόμαστε!


Η φωτό είναι απο την "Ελευθεροτυπία"

Αξέχαστη αφίσα

Η (μη) ηθική του κυνηγού

Άντε πάλι με τις συζητήσεις για το αν πρέπει ή όχι να απαγορευθεί το κυνήγι...
Στην ερώτηση του Λυριτζή στην ΝΕΤ για το «αν θα πάθουν τίποτε οι κυνηγοί αν δεν κυνηγήσουν για μια χρονιά» ο εκπρόσωπος των κυνηγών απάντησε «εσείς δηλαδή θα πάθετε τίποτε αν ξυρίσετε το μούσι σας;»

Ναι ξέρω, θα μου πείτε πως ήταν ατυχής η έκφραση του εκπροσώπου. Αλλά εγώ από την άλλη παρά το ότι είμαι συνήθως έτοιμος να αναγνωρίσω αρκετά ελαφρυντικά πιστεύω ότι πραγματικά είπε αυτό που πίστευε.

Νομίζει δηλαδή ο κύριος αυτός και οι άλλοι κυνηγοί πως το να κυνηγούν είναι δικαίωμά τους που αφορά αυτούς και κανέναν άλλο, όπως το αν θα αφήσεις μούσι ή όχι...

Πιστεύουν πραγματικά πως η κατοχή του όπλου, η άδεια κυνηγιού, η οργάνωση συλλόγων είναι αρκετά για να τους κάνει να διεκδικήσουν την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ και την ΕΠΙΚΑΡΠΙΑ του εθνικού πλούτου που λέγεται «άγρια ζωή».
Και το κράτος σαν να είμαστε στην εποχή των κομητειών, των φέουδων, θεωρεί πως μπορεί να έχει πόρους, έσοδα, πουλώντας στους κυνηγούς την άγρια ζωή που όμως ανήκει σε όλους μας ακόμα και σε μένα και σε εσάς που προτιμάτε να τη βλέπετε να πετάει, να φωλιάζει, να χέζει στο δάσος. Οι άδειες κυνηγιού δεν εκδίδονται για εκλεχθεί ένας συγκεκριμένος πληθυσμός όπως πιθανά θα μπορούσε να γίνει με τα αγριοκούνελα στη Λήμνο ή σε άλλες περιπτώσεις όπου η έλλειψη φυσικών εχθρών έχει επιφέρει υπέρμετρη αύξηση θηραμάτων. Ούτε εκδίδονται για να μπουν οι κυνηγοί σε κυνηγετική ρεζέρβα με ρυθμιζόμενους πληθυσμούς «θηραμάτων».

Εκδίδονται για περιοχές όπου όλοι έχουν πρόσβαση, ενώ οι άδειες που επιτρέπουν κάποιους μέγιστους επιτρεπόμενους αριθμούς θηραμάτων είναι καθαρή απάτη, αφού δεν υπάρχει έλεγχος, απλά επαφίενται στην καλή θέληση του καθένα.

Πρόσφατα, και παρόλο που οι κυνηγετικές ενώσεις συνεχίζουν να περηφανεύονται για το πόσο καλά ελέγχουν τη λαθροθηρία, ένα σωρό κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας εξαφανίστηκαν από κάποιες ασυγκράτητες ανεγκέφαλες καραμπίνες. Ξεκάθαρα λοιπόν σήμερα δεν μπορούν κάποιοι να αγοράζουν και να πουλάνε το δικαίωμα του να σκοτώσουν κάτι που δεν τους ανήκει.

Αφήνω στην άκρη το ότι το «έτσι θέλω» του κυνηγού είναι σήμερα πιο ανήθικο από ποτέ, άλλοτε αφού αφενός υπάρχει σαφώς θέμα ποιότητας περιβάλλοντος, αριθμού αγρίων ζώων και αλληλεπίδρασης στην τροφική αλυσίδα και από την άλλη, επειδή δεν γίνεται πλέον για λόγους διατροφής. Όσο για τα επιχειρήματα που συνήθως ακούγονται για φυσιολάτρες και τρόπο ζωής και επιστροφή στη φύση, ε, δεν χρειάζεται και πυρηνική φυσική για να βρουν τον τρόπο να κάνουν εκδρομές χωρίς να πρέπει να σκοτώσουν ή τουλάχιστον ας χρησιμοποιήσουν σφεντόνες ή τόξα και βέλη, γιατί η καραμπίνα δεν ξέρω πόσο "φυσική" μπορεί να θεωρηθεί.

"Μπουζούκια" στη Σερβία...

Και τώρα που τα είπαμε για τα δικά μας μεγαλομπουζουξίδικα, δείτε και μερικές φωτογραφίες από τα ανάλογα «μπουζούκια» σε κάποια πανηγύρια (σε τέντα ε;) κάπου σε κάποια επαρχία της Σερβίας...

Νομίζετε ότι έχουμε κάτι διαφορετικό από αυτό; Για κάντε μια αντιστοίχηση...

Μήπως οι ντίβες και ανθυπο-ντίβες εδώ δεν εμφανίζονται με τολμηρά και αποκαλυπτικά μοντελάκια;

Μήπως τα χαρτονομίσματα στο πλούσιο μπούστο δεν είναι τα γαρύφαλλα που αφήνουν τα ποσοστά στην τραγουδιάρα;
Απλά η ευημερούσα ελληνική μπου(ρ)ζου(κ)οκρατία βρήκε πιο διακριτικό τρόπο να χώνει τα «έξτρα» στη φίρμα...

Βελτίωσε τους χώρους (μεγαλομπουζούκια αντί για τέντα), τον ενδυματολογικό κώδικα, τα σερβίτσια και το «σέρβις»(;) αλλά τα ήθη είναι φτυστά βαλκανικά. Για να μην έχουμε αυταπάτες για το ποιοι είμαστε και τι πολιτιστικό dna κουβαλάμε.

Ελλάς - Σερβία - συμμαχία!

Ελαφρολαικοπόπ!

Με αφορμή ένα πρόσφατο post του Δείμου "περί ψυχαγωγίας και διασκέδασης" έκανα κάποιες σκέψεις για αυτό που λλέμε σήμερα "ελαφρολαικό" και "λαικοπόπ".

Με απασχολεί το λαϊκοπόπ γιατί νομίζω ότι είναι μια πολύ σοβαρή απειλή που δεν την έχουμε πάρει καθόλου στα σοβαρά. Η κουλτούρα του λαϊκοπόπ, είναι ύπουλη και καταστροφική.

Καταστροφή για την αισθητική μας γιατί το λαϊκοπόπ, ευνουχίζει το γνήσια λαϊκό, το μπασταρδεύει με ακούσματα που είναι-και-δεν-είναι. Ψευτο-ράπ, μαϊμού ελεκτρόνικα, ντεμέκ r&b. Ήχος- απομίμηση, που θα μπορούσε να προέρχεται από οποιοδήποτε παγκοσμιοποιημένο στούντιο που παράγει προϊόν για εύκολη κατανάλωση οπουδήποτε στον κόσμο. Απόνερα του αμερικάνικου μουσικού οδοστρωτήρα με ελληνικό στίχο που δεν λέει τίποτα απολύτως, απλά συνοδεύει τη μουσική.

Αυτή η ίδια κομπιουτερογενής συνταγή που πολτοποιεί τα ακούσματα και τα γούστα, είναι η ίδια συνταγή που μετέτρεψε το γνήσιο πούρο σε ένα αηδιαστικά αρωματισμένο cigarillo -αποσμητικό χώρου, που έκανε τη μπύρα «λάιτ» για να την πίνουν και αυτοί που δεν θέλουν να παχύνουν αλλά χωρίς αλκοόλ για υποκατάστατο.

Νοθευμένες συνταγές δηλαδή για να αντέχει ο οργανισμός των mainstream, των μετρημένων και των μετρίων.

Να μιλήσουμε για πολιτισμό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρατηρήσατε τον εξωτερικό χώρο από αυτά τα super market διασκέδασης (μπουζουξίδικα τα έλεγαν κάποτε) με τα πανάκριβα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα γύρω πεζοδρόμια;

Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής: Πως γίνεται όλοι αυτοί οι ευημερούντες νεοέλληνες να έχουν τα ίδια γούστα; Γιατί τα Jeep, τα Cayenne και οι πανάκριβες Μερτσέντες ακούν και διασκεδάζουν με τους σύγχρονους αυτούς πολιτιστικούς γίγαντες, τους κολοσσούς του νεοελληνικού πολιτισμού; Γιατί δεν βλέπω αυτά τα αυτοκίνητα έξω από το Half Note για παράδειγμα; Έξω από κάποια συναυλία κάποιου περιοδεύοντος μπλούζμαν σε ένα ανύποπτο μπαράκι; Πρέπει ο γιγαντισμός του Jeep, του Hummer, να συνάδει με το γιγαντισμό του κέντρου διασκέδασης; Nα καταλήξουμε άρα, ότι όποιος έχει λεφτά, είναι υποχρεωμένος να είναι και λαϊκοπόπ; Όχι. Άλλος είναι ο λόγος.

Αυτού του είδους η διασκέδαση ταιριάζει μια χαρά σε όποιον θέλει να «φανεί». Το «πρώτο τραπέζι πίστα» υπάρχει μόνο εκεί για να ξεχωρίζει ο πατρίκιος από τους πληβείους. Ο λουλουδοπόλεμος γίνεται μόνο εκεί. Οι μονάδες μέτρησης είναι «φιάλες». Τα πάντα είναι φτιαγμένα για να ευνοούν την επίδειξη, το ξόδεμα, την ξυπασιά. Όποιος αποφασίσει να διασκεδάσει εκεί, θα πρέπει να ξηλωθεί χοντρά, για να μην αντιμετωπιστεί σαν παρίας. Αυτό κάνει τους Cayennίστες να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Γνωρίζονται με το προσωπικό, κολακεύονται με τον σεβασμό που τους υποδέχονται (δεν καλωσορίζουν εσένα κρετίνε, τα λεφτά σου χαιρετάνε) και αυτή η συμπεριφορά μετράει πολύ στην ξανθιά

(Α! Μια που είπα «ξανθιά» ήθελα να κάνω άλλη μια ερώτηση: γιατί οι «ξανθιές», ξέρετε… αυτές με την ίδια βαφή που ύπουλα ποτίζει πάνω στην τρίχα μέχρι τα χημικά της να φτάσουν και να κάψουν τα μισά εγκεφαλικά κύτταρα, ενδημούν στα μαγαζιά αυτά σαν να είναι ο φυσικός τους βιότοπος;)

Ο χορός στα τραπέζια (δεν ξέρω, γίνεται ακόμα;) αλλά και το αναμενόμενο γιαλαντζί ζεϊμπέκικο και το απαραίτητο τσιφτετέλι είναι η μόνιμη κατάληξη ακόμα και αν μιλάμε για «μουσικά» σχήματα που χαρακτηρίζονται «ρόκ» (μη χέσω!).

Γι αυτό σας λέω, είναι απειλή όλα αυτά τα φαινόμενα.

Προχωρούμε μπροστά στο παρελθόν

Έπαιζα με το καινούριο τηλέφωνο της HTC που λετε, και έβαλα σ΄ ένα πρόγραμμα που κατεβάζει RSS να μου φέρνει μουσικά νέα, ελπίζοντας ότι θα βρίσκω παρουσιάσεις νέων κυκλοφοριών και κριτικές για άλμπουμς.

Είδα όμως μετά από λίγο ότι τα «μουσικά νέα» ήταν κανονικά κουτσομπολιά, ξέρετε, τύπου η Britney Spears έκανε αυτό, ο γκόμενός της έτσι και της άλλης πήγε εκεί και διάφορα άσχετα.
Δηλαδή τι διαφορετικό περίμενα ο αφελής; Αφού το «κουτσομπολιό» είναι σήμερα πιο δυνατό προωθητικό εργαλείο από κάθε ακρόαση, κάθε άλλη δημοσιότητα!

Περιορίστηκα λοιπόν στο Rolling Stone αφού για μια ακόμα φορά συνειδητοποίησα ότι η μουσική βιομηχανία σήμερα στηρίζεται (και αυτή), όχι στη δημιουργία και την ουσία αλλά την ΙΣΤΟΡΙΑ που έχει να πουλήσει ο κάθε «αστέρας».
Συνεπής (η βιομηχανία) στη βασική αρχή του marketing ότι δεν πουλάς ένα προϊόν στην πραγματικότητα, αλλά την εικόνα του, την ιστορία που κουβαλάει.
Τα παιδάκια – οπαδοί –μουσικοί φανς (παιδάκια όχι υποχρεωτικά με την ηλικιακή έννοια) δεν αγοράζουν τη μουσική του κάθε γκρουπ ή τραγουδιστή αλλά την εικόνα που οι μάνατζερς έχουν δημιουργήσει γι αυτούς.





Πριν μερικές μέρες ο φίλος Khlysty μου θύμισε σε ένα πρόσφατο post τους Kingsmen. Κουβεντιάζαμε για το πόσο μπροστά ήταν ο ήχος τους.


Σήμερα άκουγα τη συλλογή τραγουδιών από την ταινία – αφιέρωμα του Julian Temple για τον μακαρίτη Joe Strummer των Clash. Μια συλλογή που παρεμπιπτώντος συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Εκεί μέσα περιλαμβάνονται εκτός από σπάνια κομμάτια και δυνατές ηχογραφήσεις του Strummer και το «Kick Out The Jams» των MC5 που ήταν μια απο τις επιρροές του Strummer.





30 χρόνων κομμάτι και ακούγεται πιο σημερινό από ποτέ. Το "Crawfish" με τον Presley

ακούγεται πρωτοποριακό σε σ΄χεση με τα τετριμμένα που μας κατακλύζουν απο μια θνήσκουσα δισκογραφική βιομηχανία που προσπαθεί να ρουφήξει ανάσες ζωής κυκλοφορόντας απίστευτα σκουπίδια, πλασάροντας lifestyle αντί για μουσική.

Γιατί άραγε; Μήπως γιατί όπως λέγαμε και για τον Ισοκράτη στο προηγούμενο post η ιστορία κάνει κύκλους; Μήπως γιατί υπάρχει τόση ξεραίλα σήμερα στην τέχνη και στη μουσική ειδικότερα που η διαρκής ανακύκλωση παλιών πετυχημένων συνταγών μας φέρνει ξανά κοντά σε μια εποχή παραγωγικού οργασμού;

Ταινία για τον Dylan (I’M Not There), για τον Strummer, δίσκοι ρεστροσπεκτίβες σε παλιότερες δόξες... φαίνεται πως πρέπει να γυρίσουμε τελικά στα παλιά για να ξαναβρούμε την έμπνευσή μας. Αλλά μπορεί να φταιει και κάτι άλλο.

Μπορεί να «ξέμαθαν» οι σημερινοί δημιουργοί πως μετασχηματίζεις τα ερεθίσματα, την κοινωνική κρίση και το προσωπικό σου ζητούμενο σε δημιουργία.

Α! Το τελευταίο άλμπουμ των Radiohead (που πωλείται αντί όποιου αντιτίμου εσείς αποφασίσετε μέσω internet μόνο) το ακούσατε;

Μια υπέροχη φωτεινή εξαίρεση...

Αδιέξοδο οι καταλήψεις

Σήμερα το πρωί ρώτησα δυο γνωστούς μαθητές Λυκείου που περνούσαν έξω από το σπίτι και μου είπαν ότι συνεχίζεται η κατάληψη στο σχολείο τους. Ρώτησα γιατί, ποια είναι τα αιτήματα. Ο ένας μου απάντησε «για το αν οι τυρόπιτες πρέπει να είναι στρογγυλές ή τρίγωνες» και ο άλλος απάντησε ότι το θέμα είναι «εάν οι πιγκουίνοι έχουν γόνατα». Προφανώς τα παιδιά είναι αντίθετα με τις καταλήψεις.

Σ αυτή τη χώρα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε ένα συνεχές Deja vu. Κάθε φορά, κάθε χρονιά έχουμε τα ίδια θέματα. Θα έχουμε αλλοδαπούς σημαιοφόρους; Θα πρέπει να γίνονται ή όχι οι μαθητικές παρελάσεις; Θα τελειώσουν επιτέλους οι καταλήψεις;

Οι καταλήψεις για τις παρατάξεις της αριστεράς είναι πρώτης τάξεως σημάδι επιρροής στο μαθητικό κόσμο, εξασφαλίζουν μια ροή κομματικής πελατείας σε όλη τη διάρκεια της σουδαστικής ζωής των νέων. Μέχρι που ο φοιτητής αργότερα ανακαλύπτει ποιο είναι το πραγματικό αφεντικό όταν θα μπει στη σχολή του και θα διαπιστώσει ότι αντί για γραμματεία για γραφείο υποδοχής, θα πρέπει η είσοδός του να γίνει μέσα από τις κομματικές νεολαίες που έχουν πλήρως αντικαταστήσει τις λειτουργίες των ΑΕΙ!

Αλλά... όσο συνεχίζονται αυτές οι κινητοποιήσεις με τα ομιχλώδη αιτήματα, πολλές φορές άσχετα με το μαθησιακό περιβάλλον, όσο χάνεται το μέτρο και η "αναλογικότητα", τόσο η κοινή γνώμη στρέφεται τελικά εναντίον των μαθητών, των καταλήψεων και των παρατάξεων που τις υποβοηθούν. Όσο συνεχίζονται οι καταλήψεις και η κοινή γνώμη αγανακτεί, τόσο αυτό γίνεται αντιληπτό από την κυβέρνηση η οποία πλέον δεν έχει κανένα απολύτως λόγο να σπεύσει είτε να σταματήσει τις καταλήψεις είτε να ικανοποιήσει αιτήματα.

Όσο γενικά και αόριστα είναι τα αιτήματα, τόσο πιο πολύ αχρηστεύεται αυτός ο τρόπος αγώνα και η δικαιολογημένη κινητοποίηση. Τι πρέπει να κάνουν δηλαδή οι μαθητές στη Φιλιππιάδα της Πρέβεζας που κάνουν μάθημα σε πραγματικό στάβλο; Πόσο μπορεί να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας τους ή η κατάληψη για να βελτιώσουν τισ συνθήκες σε μια περίοδο γενικευμένων καταλήψεων;

Τόσο περισσότερο αναποτελεσματικός γίνεται ο τρόπος αυτός του αγώνα λοιπόν, τόσο περισσότερο θα σκάσει στα μούτρα των «εγκεφάλων». Όχι κύριοι, δεν εκπαιδεύται ο έφηβος στην διεκδίκηση των αιτημάτων του, εκπαιδεύεται στο γενικό και αόριστο "ετσι γουστάρω" που θα τον οδηγήσει μετά σαν επαγγελματία στις ανάλογες συνεχείς απεργίες που κουράζουν και ταλαιπωρούν το κοινωνικό σύνολο, πολλές φορές για ψύλλου πήδημα.

Αν λοιπόν τώρα στόχος είναι η μη αναθεώρηση του άρθρου 16, η μη είσοδος ιδιωτικών ΑΕΙ, τότε ο αγώνας και ο στόχος του είναι απόλυτα υποκριτικοί, διότι ήδη έχουμε ιδιωτική παιδεία είτε στην Ελλάδα μέχρι και Λύκειο και στο εξωτερικό για τα ΑΕΙ. Αυτό που φοβούνται μερικοί είναι ότι με την είσοδο των μη κρατικών ΑΕΙ θα χάσουν την κομματική πελατεία που σήμερα αποκομίζουν μέσω των καταλήψεων...

Και για όσους βιαστούν να με πουν αντιδραστικό, σας παραπέμπω σε παλαιότερο post όπου αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνουμε "άρρωστα" παιδιά.

Δεν χρειάζεται Υπουργείο Περιβάλλοντος

Ποτέ πριν δεν έχαναν τόσο πολύ οι λέξεις το νόημά τους όσο με την σημερινή ομιλία του Καραμανλή για το περιβάλλον στη Βουλή.

Μια απαρίθμηση γενικών «ενεργειών», προθέσεων, «μελετών», «προώθησης θεμάτων» από αυτά που τόσα απαριθμούνται και «γίνονται» με αποτέλεσμα σήμερα η Ελλάδα να είναι μια απέραντη χωματερή, ένας κρανίου τόπος.

Ξανά-μανά οι βουλευτές του να χειροκροτούν το «όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος» που από πίσω κρύβει την ξεδιάντροπη αντιμετώπιση του «έλα μωρά, εντάξει θα ξαναφυτρώσουν» αλλά χωρίς να έχουν ερωτηθεί τα ενδιαφερόμενα αιγοπροβάτα, οδοστρωτήρες και επενδυτές.

Όλα αυτά για να καταφέρει τι; Να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για τη δημιουργία Υπουργείου Περιβάλλοντος;

Λες και είναι θέμα ύπαρξης υπουργείου και όχι προγράμματος η συνολική αντιμετώπιση. Λες και επειδή έχουμε Υπουργεία Υγείας, Παιδείας, Αγροτικής Ανάπτυξης κ.ο.κ., έχουμε και τα ανάλογα αποτελέσματα στους τομείς αυτούς! Λες και ο Αλογοσκούφης θα διαθέσει κονδύλια -από τα πολλά αδιάθετα- για να γίνει περιβαλλοντική πολιτική όταν κόβει συνεχώς από την παιδεία και την υγεία. Λες και θα σταματήσουν τη λειτουργία τους οι οικοδομική συνεταιρισμοί, θα γίνει άμεσα κτηματολόγιο, θα ελεγχθούν οι χρήσεις φυτοφαρμάκων, χωματερών, των αδίστακτων κυνηγών, θα σταματήσουν τα αυθαίρετα, θα ελευθερωθούν οι ακτές, θα καθαρίσουν τα ποτάμια και οι λίμνες, θα καθαρίσει το «πόσιμο» νερό της Βοιωτίας. Λες και θα σταματήσει η ταξιτζάρα να πετάει το τσιγάρο απ το παράθυρο, η φορτηγατζάρα το πλαστικό ποτήρι του φραπόγαλου. Όλα αυτά γίνονται επειδή δεν έχουμε Υπουργείο Περιβάλλοντος;

Δεν έχει δει η πρωθυπουργάρα άραγε πριν κάνει όλη αυτή την γελοία απαρίθμηση των «οικολογικών κατορθωμάτων», τα σκουπιδιάρικα των Δήμων που παίρνουν και τα προς ανακύκλωση απορρίμματα μαζί με τα υπόλοιπα;
Αν λοιπόν στην Ελλάδα του 2007 η ανακύκλωση είναι ακόμα ζητούμενο, πως περιμένουμε να γίνει οτιδήποτε περισσότερο;

Ήταν όμως η συζήτηση στη Βουλή μιας πρώτης τάξεως ευκαιρίας για τον Αλαβάνο να κάνει μια έξοχη τοποθέτηση, να επισημάνει τα προβλήματα και να αναδείξει τον ρόλο που μπορεί να παίξει σήμερα η αριστερά στο καίριο θέμα της οικολογίας και της σχέσης μας με το περιβάλλον. Να αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει και ουσιαστικός και συγκεκριμένος λόγος και προτάσεις πέρα από τα δοκιμασμένα και αποτυχημένα μονοπάτια στείρας «ανυπακοής». Όπως άλλωστε ουσιαστικές και συγκεκριμένες είναι και οι θέσεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη όπως παρατίθενται στο site του Στάθη Χαικάλη.

Ναι λοιπόν δεν χρειαζόμαστε Υπουργείο Περιβάλλοντος για επικοινωνιακούς λόγους, για να δείξει η κυβέρνηση πως έχει οικολογική ανησυχία, αλλά για να αναδειχτεί στην ουσία άλλο ένα αποτυχημένο υπουργείο μηδενικής πολιτικής θέλησης.