Τα blogs ως "κοινωνία των πολιτών"

Να δηλώσω προκαταβολικά ότι δε θεωρώ πως οι bloggers είμαστε καμιά ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού με κοινά χαρακτηριστικά. Ζούμε όμως στην Ελλάδα. Και αυτό επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό τη θεματολογία μας. Ενώ δηλαδή σε κάποια ανύποπτη δυτική χώρα η θεματολογία θα μοιραζόταν σε πολλά ετερόκλητα αντικείμενα, εδώ γίνεται μια απελπισμένη κραυγή για τα θύματα που θρηνούμε επειδή δεν υπάρχει επαγγελματισμός και υποδομές, για τη διαφθορά που είναι πια επίσημο κράτος, για την μιζέρια και την κακομοιριά της εκπαίδευσης, για την άθλια ποιότητα του περιβάλλοντος και ζωής, για τους επίορκους αστυνομικούς, γιατρούς, πρυτάνεις, εισαγγελείς και δικαστές, για… για… για…

Κυρίως όμως για τις έωλες εξαγγελίες ενός πολιτικού συστήματος που από καιρό έχει χάσει τις ιδεολογικές τους συντεταγμένες, που χρησιμοποιεί τους όρους αριστερά, δεξιά, κεντροδεξιά κεντροαριστερά περισσότερο ως γεωγραφικό στίγμα στα καθίσματα του κοινοβουλίου παρά ως ιδεολογική ταυτότητα.

ΑΥΤΟ είναι που ενώνει και ομογενοποιεί τους bloggers στην Ελλάδα. Η διαρκής απογοήτευση και η αγανάκτηση για τη χώρα που ζουν, η επιθυμία να απεμπλακούν από την καταδίκη της γκρίνιας. Και οι πρώτοι που την πληρώνουν εδώ είναι οι πολιτικοί. Που κατηγορούνται -και ίσως όχι άδικα- ότι δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, που έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες της εξουσίας, που φροντίζουν την διατήρηση ή και αύξηση των προνομίων τους χωρίς να έχουν επαφή με την καθημερινότητα που καλείται να αντιμετωπίσει ο πολίτης. Που αποδεικνύονται ανίκανοι να αλλάξουν τα κακώς κείμενα.

Οι πολιτικοί και ένα σύστημα εξουσίας που έχει τόσο πολύ εξοικειωθεί με τα προβλήματα, που δεν τα βλέπει πλέον ως τέτοια. Που κάθε κρίση, δεν είναι κρίση θεσμών, διαδικασιών, αρμοδιοτήτων, αλλά μόνο κρίση επικοινωνιακή! Που δεν θα λύσει το πρόβλημα, δεν θα δημιουργήσει προϋποθέσεις και προδιαγραφές, δεν θα γίνει μάθημα, αλλά θα επιστρατεύσει τα στελέχη της επικοινωνίας που θα ενεργοποιήσουν πλάνα crisis management και θα κουκουλώσουν τεχνητά το πρόβλημα, ή θα φροντίσουν να αναδείξουν ένα άλλο για να φύγει η προσοχή από το προκείμενο. Τελευταίο καταφύγιο το απερίγραπτο πολιτικό επιχείρημα «κι εσείς τα ίδια κάνατε» και αμέσως μετά, το «γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης».

Κι ενώ το παιχνίδι παίζεται πλέον με όρους επικοινωνιακούς, η χώρα εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη, το κράτος εξακολουθεί να καταδυναστεύει τους πολίτες του και ο κοινοβουλευτισμός έτσι όπως μοιραστεί σε δύο κόμματα εξουσίας, να αποδεικνύεται αδιέξοδος.

Πρόσφατα ένα σχόλιο στο bolg του Ε. Βενιζέλου έλεγε:
«εξακολουθώ να προβληματίζομαι βαθιά με τον μεγάλο αριθμό αντιβουλευτικών σχολίων που αναπαράγουν στερεότυπα γνωστά από την τηλεόραση».

Μπήκα στον κόπο να του γράψω γιατί με ιντριγκάρει η διάθεση των ελάχιστων πολιτικών που διατηρούν blogs. Το κάνουν άραγε επειδή είναι ένα καλό εργαλείο για να προσεγγίσουν πελατειακά τον κόσμο του διαδικτύου; Ή μήπως πραγματικά θεωρούν ότι είναι Δημοκρατία στην πράξη, κοινωνία των πολιτών, διάλογος και επικοινωνία;



Του έγραψα αυτό που λέω και στην αρχή, ότι δηλαδή
«οι bloggers δεν είναι κάποια ειδική ομάδα πληθυσμού με ιδιαίτερους κώδικες. Σε μεγάλο ποσοστό εκπέμπουν αυτό που συζητιέται σήμερα από την κοινωνία. Ότι η Ελλάδα (και η πολιτική της ζωή) είναι ακόμα δέσμια των πολιτικών καριέρας, των κομμάτων εξουσίας που χρησιμοποιούν τα προβλήματα για να αναρριχηθούν για να τα κουκουλώσουν αμέσως μετά».

Τι μου απάντησε λοιπόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος;
«Πιστεύετε ότι οι bloggers είναι δείγμα αντιπροσωπευτικό της γενικής κοινής γνώμης; Δεν νομίζω ότι αυτό αληθεύει, προς το παρόν τουλάχιστον με βάση τα στοιχεία των ερευνών».


Φυσικά ο καλός κύριος Βενιζέλος παρά το οτι εκτίθεται καθημερινά στα -μερικές φορές επιθετικότατα- σχόλια, περιμένει να δει πρώτα τις έρευνες! Δεν έχει σχηματίσει ο ίδιος άποψη από τους εκατοντάδες σχολιασμούς σε κάθε του post. Και προφανώς θα σχηματίσει άποψη από μια έρευνα που θα μετράει εξίσου τον απηυδισμένο πολιτικά blogger με αυτόν που παραθέτει ποίηση ή αστεία βίντεο.

Μπορεί και να έχει δίκιο. Στο κάτω-κάτω η πλειοψηφία των ελλήνων ακόμα ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ! Και όπως ξέρουμε στις δημοκρατίες η πλειοψηφία είναι που καθορίζει την ατζέντα.

Έχασε όμως μια ευκαιρία. Να δει ότι μέσα στα blogs και τα σχόλια που παρατίθενται, μπορεί να αναπτυχθεί η σχέση πολίτη-βουλευτή που είναι προαπαιτούμενο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Που στην Ελλάδα ποτέ δεν δούλεψε παρά μόνο για να ζητηθούν ρουσφέτια.
Για να το δεις αυτό, για να ξεχωρίσεις το ότι μπορεί να αναπτυχθεί διάλογος και «κοινωνία πολιτών» από αυτούς που αποκαλούνται tech-fluentials δεν περιμένεις να σου δείξει κάποια έρευνα την «ομογενοποίηση» που θα καταργήσει την ιδιαίτερη φύση του κοινού αυτού.

Όταν ένας blogger βγάζει το μαράζι του σε ένα κείμενο, το κάνει όχι γιατί έχει διαφορετικές διαπιστώσεις από το «μέσο Έλληνα», αλλά επειδή φιλτράρει τα ερεθίσματα διαφορετικά, έχει πιθανά αυξημένες ευαισθησίες, τον καίει η διαπίστωσή του και επιθυμεί να γράψει ή να κάνει κάτι γι’ αυτό. Άρα είναι πολύ πιο συνειδητός στις πολιτικές επιλογές του. Επομένως όχι μόνο είναι δείγμα της κοινής γνώμης αλλά και την επηρεάζει σε ένα βαθμό. Κι αυτό δεν ξέρω αν χρειάζεται έρευνα για να φανεί.

Αν απέδειξε όμως ένα πράγμα η κραυγή για την περιπέτεια της Αμαλίας, είναι ότι το «μη περαιτέρω» που ζούμε, συνένωσε και συντόνισε τους Έλληνες bloggers. Όταν όλοι μαζί αφιερώσαμε μια μέρα στην Αμαλία, το θέμα έπαιξε στα κανάλια, οι πολιτικοί και οργανικοί υπεύθυνοι του Ε.Σ.Υ. μπορεί και να δαγκώθηκαν, η κοινή γνώμη άκουσε και είδε. Το ίδιο έγινε σε μικρότερη κλίμακα και με την καμπάνια εναντίον του Πολύδωρα (και από ότι φαίνεται πρέπει να ξαναγίνει μετά τα βίντεο της ντροπής).

Άρα οι blogers, οι tech fluentials, έχουν δύναμη όταν συμφωνήσουν σε κάποια ατζέντα. Και αν δεν θέλουν να απαρνηθούν την ψηφιακή τους ταυτότητα, μπορούν να κατέβουν και σε άλλες εικονικές διαδηλώσεις, να απαιτήσουν, να επηρεάσουν την κοινή γνώμη που δεν έχει πρόσβαση στην «κοινωνία της πληροφορίας» και περιορίζεται στα παραδοσιακά ΜΜΕ, να γίνουν μια «μετρήσιμη δύναμη» αμφισβήτησης, διεκδίκησης και -έστω- εικονικού ακτιβισμού.

Και μπορεί έτσι να μετατραπούμε από «εκλογική πελατεία» σε «πολιτικό κόστος» που είναι τελικά και το μόνο που τους πονάει.