Τα sweatshops του τρίτου κόσμου τα δημιουργούμε με την ανοχή μας

Με την ευκαιρία της κατάρευσης του εργοστασίου στο Bangladesh με τους εκατοντάδες νεκρούς (όπου κατασκευάζονταν μάρκες όπως Benetton, Mango κλπ): 

 Είναι απαράδεκτο προϊόντα που έχουν παραχθεί με παιδική εργασία, με καταπάτηση εργατικών δικαιωμάτων, με συνθήκες σκλαβιάς, με ανύπαρκτα μέτρα σφαλείας να μπορούν να πωλούνται σε Αμερική, Ευρώπη και άλλες δυτικές αγορές.

 Όπως σε μεγάλο βαθμό ήδη ισχύει σε οτι αφορά την πιστοποίηση ασφαλείας του ίδιου του προιόντος (CE). Πρέπει άμεσα να βρεθεί μηχανισμός που να μπορεί να πιστοποιεί πως τα προιόντα που πρόκειται να εισαχθούν σε μια αγορά, τηρούν τη νομοθεσία της, ανεξάρτητα της χώρας όπου παρήχθησαν. 

 Κι αυτός είναι ένας θεμιτός και εφικτός στόχος για να ενταχθεί σε μια γενικότερη διεκδίκηση απο πολίτες και καταναλωτές ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Δε θα καταρεύσει ο καπιταλισμός αν το κόστος ανάβει μερικά σέντς ανα τεμάχιο, αντίθετα η ζωή των εργαζομένων στον τρίτο κόσμο θα αποκτήσει μια μίνιμουμ αξιοπρέπεια.

Χαθήκαμε ε;

Apple: Η πλουσιότερη εταιρία στον κόσμο προσφέρει το χειρότερο after-sales service στην Ελλάδα.

Αναδημοσιεύω πιο κάτω την απίστευτη περιπέτεια του φίλου μου Νίκου με την Apple. 


Η εταιρία έχει ξανα-απασχολήσει με την απρόσωπη, δύσκαμπτη και τελικά εχθρική αντιμετώπιση προς τους πελάτες της (βλ. περίπτωση Systemgraph που έγινε και case study στα ελληνικά κοινωνικά Μέσα). 

Κύριος λόγος προφανέστατα είναι οι περιορισμένες δυνατότητες των εδώ διανομέων, δηλαδή η έλλειψη αντιπροσωπείας ή στελεχών ή τουλάχιστον ενός εποπτέυπνταο γραφείου που να μπορεί να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τα πάμπολλα θέματα που προκύπτουν.
Στις "πολιτισμένες" καταναλωτικά χώρες της ΕΕ ή στις ΗΠΑ, φυσικά η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική στην εξυπηρέτηση πελατών. 

Κι όμως πληρώνουμε πολύ υψηλές τιμές για τα προιόντα Apple στην Ελλάδα και η τεράστια διαφορά στην ποιότητα της εξυπηρέτησης (που τελικά σημαίνει μη όμοιες διαδικασίες), δεν θα έπρεπε να συγχωρείται σε μια τέτοιου μεγέθους εταιρίες.

Τελικά είναι το προϊόν που αγοράζει η τιμή που πληρώνουμε ή και η μετά την πώληση εξυπηρέτηση;


"...

Το Μάϊο του 2011 αγόρασα ένα ipad 2 32 GB WiFi. Τον Δεκέμβριο του 2012 παρουσίασε πρόβλημα με τον δέκτη WiFi με αποτέλεσμα να χάνει το σήμα μόλις απομακρυνθεί λίγα μέτρα από το router.

Το πήγα στο κατάστημα από όπου το αγόρασα, στο i-store στο Golden Hall, όπου και με ενημέρωσαν για την πολιτική αντικατάστασης των προβληματικών προϊόντων όταν το πρόβλημα παρουσιαστεί μετά την λήξη της εγγύησης. "Το τμήμα service της εταιρίας θα αξιολογήσει το πρόβλημα και θα μου προτείνει μια τιμή απόκτησης νέου προϊόντος με ίδια χαρακτηριστικά".

Το ποσό που μου ζήτησαν να πληρώσω ήταν 290 ευρώ!!! 

Στις έντονες αντιρρήσεις μου ο κύριος που μιλούσα από το κατάστημα μου είπε πως είχα δίκιο και να καλέσω ένα νούμερο 00800 που είναι το customer service και να ζητήσω να καλυφθεί από την εγγύηση. Υπενθυμίζω πως μέσα σε 1,5 χρόνο έπρεπε να πληρώσω πάνω από μισό ipad επιπλέον για να αποκτήσω ένα νέο ipad επειδή όπως παραδέχτηκαν έπαθε μια εργοστασιακή βλάβη.

Κάλεσα το 00800 και ο κύριος που μίλησα μου είπε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί ήταν εκτός εγγύησης κατανοώντας με όμως και αποδεχόμενος  το δίκαιο του αιτήματός μου. Όταν ζήτησα να μιλήσω με κάποιον πιο υπεύθυνο μου είπε πως πρέπει να επικοινωνήσω με τις Δημόσιες Σχέσεις της Apple στην Ιρλανδία στα Αγγλικά! Τον ρώτησα «αν δεν μιλάω Αγγλικά» τι θα κάνω; Με ρώτησε αν έχω κάποιον δικό μου να μιλάει Αγγλικά και να με εκπροσωπήσει. Λαμβάνοντας αρνητική απάντηση μου είπε πως δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό! Για να προχωρήσουμε δέχτηκα να με πάρει σε 1 ώρα και να μιλήσω με Ιρλανδία.

Όταν με κάλεσε μου είπε πως εξήγησε την κατάτσαση στον αντίστοιχο κύριο στην Ιρλανδία και πως σε λίγα λεπτά θα με συνέδεε να μιλήσω μαζί του. Μετά από αναμονή 10 λεπτών εμφανίστηκε στο τηλέφωνο λέγοντάς μου επί λέξη και με απολογητικό ύφος πως δεν θα μου μιλήσει ο κύριος από την Ιρλανδία γιατί δεν έχει να μου πει κάτι επειδή είμαι εκτός εγγύησης.

Εκνευρισμένος πια ζήτησα το τηλέφωνο του επίσημου αντιπρόσωπου της Apple στην Ελλάδα, κάλεσα και ζήτησα να μιλήσω με κάποιον από την γραμμή καταναλωτή. Εμφανίστηκε μια κυρία στην οποία εξηγώντας τι ήθελα μου είπε πως αυτοί είναι οι επίσημοι μεταπωλητές και δεν έχουν να κάνουν κάτι με το service των προϊόντων! Με παρέπεμψε στo service Systemgraph.

H επικοινωνία μαζί τους ήταν σύντομη και περιεκτική: "Αυτός είναι ο τιμοκατάλογός μας, αυτά χρεώνουμε".  Με παρέπεμψε εκ νέου στο 00800.

Επικοινώνησα τελικά με το κατάστημα στο Golden Hall για να ζητήσω να μου επιστρέψουν το ipad  και τους περιέγραψα την τηλεφωνική μου περιπλάνηση η έκπληξή τους ήταν μεγάλη γιατί όπως μου είπαν «συνήθως για εργοστασιακές βλάβες όπως η δικιά μου κατ’εξαίρεση καλύπτουν τη βλάβη με την εγγύηση».  Μου πρότειναν δε να επικοινωνήσω εκ νέου με το 00800 μήπως και μιλούσα με διαφορετικό agent και μου έκανε εκείνος την εξυπηρέτηση! 

Λες και βασιζόμαστε στην μεγαλοψυχία ενός agent!

Όντως ξανακάλεσα και μου είπε άλλος agent (το ίδιο «κακός» όπως ο προηγούμενος) πως δεν μπορεί να κάνει κάτι λόγω εγγύησης. Τον ρώτησα τι θα μπορούσα να κάνω και μου είπε να πάω πίσω στο κατάστημα να κάνω αίτηση επέκτασης της εγγύησης γιατί όπως είπε «βάση της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας τα ηλεκτρονικά προϊόντα έχουν 2 έτη εγγύησης»!

Αυτή ήταν η επαφή μου με την Apple στην Ελλάδα ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος η επαφή μου με αυτούς που εκπροσωπούν την Apple στην Ελλάδα!

Αφήνω τα σχόλια για εσάς

Νίκος Φλώρος

..."

Οργισμένη απάντηση Πάνου Πρεβεδούρου στον Άρη Χατζηστεφάνου περι "προπαγάνδας"

Πριν λίγο καιρό ΄Αρης Χατζηστεφάνου δημοσίευσε στο infowar ένα άρθρο με τίτλο "Προπαγάνδα σε ράγες" που περιλάμβανε κακούς ανθέλληνες που πολεμάνε τον καλό σιδηρόδρομο για να τον απαξιώσουν και να τον ξεπουλήσουν κλπ.

Στις αιτίες που καταχρέωσαν τον ΟΣΕ ο καλός δημοσιογράφος κατονομάζει Υπουργούς, διοικήσεις ΟΣΕ, ιδιωτικές εταιρίες. Πουθενά όμως δεν βλέπει τα βαγόνια-φαντάσματα, τις εκμισθώσεις φορτωτικών σε τρίτες περίεργες εταιρίες με συμμετοχή συνδικαλιστών και άλλα πολλά που έχουν αποκαλυφθεί τελευταία.

Στο άρθρο του εμπλέκει και τον Πάνο Πρεβεδούρο, καθηγητή συγκοινωνιολόγο, στο Πανεπιστήμιο του Oahu στη Χαβάη (και υποψήφιο στις τελευταίες δημοτικές εκλογές).

Ο Π. Πρεβεδούρος αντέδρασε με το παρακάτω μήνυμα:

"Με έκπληξη διαπίστωσα ότι σε τεύχος του περιοδικού σας αναφερθήκατε στο πρόσωπό μου με χαρακτηρισμούς και αναφορές για ιδιότητες τις οποίες δήθεν κατέχω οι οποίες απέχουν από την πραγματικότητα. Συγκεκριμένα αναφέρεστε στο πρόσωπο μου ως ορκισμένου εχθρού του σιδηροδρόμου και συνδέετε το εν λόγω χαρακτηρισμό με την επαγγελματική μου ιδιότητα ως συγκοινωνιολόγου αλλά και τη δήθεν συμμετοχή μου σε λόμπι αυτοκινητοδρόμων αλλά και το γεγονός ότι εργάστηκα στην Αττική Oδό, ως σαν να αποτελεί η Αττική Oδός ανταγωνιστικό του σιδηροδρόμου δίκτυο. Η συνολική αναφορά προς το πρόσωπό μου δίδει την εντύπωση σε έναν τρίτο καλόπιστο αναγνώστη ότι οι απόψεις μου αντηχούν οργανωμένα συμφέροντα και εκπορεύονται όχι από εμένα ως επιστήμονα αλλά από τον εκάστοτε εργοδότη μου, γεγονός ψευδές και συκοφαντικό. Με την παρούσα επιστολή μου, την οποία σας ζητώ να δημοσιεύσετε σε ευκρινή και αντίστοιχης προβολής με το άρθρο σας θέση, επιθυμώ να σας γνωστοποιήσω τις απόψεις μου, οι οποίες θα έπρεπε και θα μπορούσαν να περιληφθούν στο εν λόγω άρθρο, για λόγους δημοσιογραφικής δεοντολογίας αλλά και αντικειμενικής ενημέρωσης του αναγνωστικού σας κοινού. Επιφυλασσόμενος παντός δικαιώματός μου."

Και επισυνάπτει το παρακάτω:


" Dear Mr. Xadjistefanou, 

You are incredibly misinformed when it comes to passenger trains. There is no rail passenger service in the world that makes a profit. All except the Tokyo‐Osaka Bullet Train (Shinkansen) are subsidized. They end each year with a deficit. The typical rail system has a fare box recovery rate of about 20% which means that it covers 20% of its operating expenses and 0% of its capital expenses. 

I found this devastating article by a colleague of mine whom I do not know. Read it!

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyepix_100021_22/07/2012_489794 

There is no controversy between roads and rail systems. Road systems are typically smart, necessary, business‐like investments, whereas rail systems are politically motivated (pork barrel) systems that fail most business justifications. In 2004, the cost to transport one passenger, one mile in a vehicle on a highway in the US was 40 cents, inclusive of everything. The same trip on rail was 400 cents. 

Private investors and banks willingly support the development of toll roads connecting large cities. The same investors will not touch any rail system as a business proposition unless there are very special conditions and sovereign guarantees (in other words, there is an arrangement for the taxpayer to cover the risks and losses.) 

Fuel taxes, annual vehicle fees and tolls cover the cost of roads many times over. Greece’s economy runs on its trucks, airplanes, boats and buses. Trains on the other hand are a constant drag on the Greek economy. 

In their very essence, rail systems like OSE are counterproductive and unfair. They use taxpayer money to drive airline and bus companies out of business by offering tickets that do not reflect true costs. Government systems that use citizen taxes to undermine a county’s private businesses are a sure way to failure, something that Greece has achieved. 

I have no doubt that Greece would be in a substantially healthier condition today if OSE had simply been closed down twenty years ago. And the traveling public would not have even noticed. "

Χρήσιμα όλα τα παραπάνω στους λίγους που αναζητούν δεδομένα και δεν αποδέχονται προκάτ ιδεοληπτικές αλήθειες. Ελπίζω ο διάλογος να συνεχιστεί και να δούμε και απο την άλλη πλευρά κάποια στοιχεία πέρα απο το οικείο μας αριστερό αφήγημα.

Και κάτι ακόμα: Σε ένα φόρουμ απόψεων όπως το infowar είναι ψιλοαπαράδεκτο να μην υπάρχει δυνατότητα σχολιασμού ή απαντήσεων.

Αντιστασιακοί αντιδραστικοί και άνισοι απέναντι στο νόμο

Σε μια πρόσφατη συζήτηση ξαναέφερα στο τραπέζι κάτι που έχω γράψει παλιότερα εδώ, ότι θα πρέπει να βγει ένα σώμα ελεγκτών στους δρόμους και να επιβάλλει πρόστιμα για ΚΑΘΕ ορατή παρανομία. 

Υπάρχει βέβαια ένα πρόβλημα με το «ορατή»: Είναι τόσο εκτεταμένη και γενικευμένη η παρανομία που δεν τη βλέπουμε πλέον ως τέτοια. Απλά την προσπερνάμε. Αλλά ας υποθέσουμε πως γίνεται, με τη βοήθεια προηγούμενων εντατικών σεμιναρίων. 
Από τα αυξανόμενα φιμέ τζάμια στα ακριβά αυτοκίνητα και τις θορυβώδεις εξατμίσεις στα καγκούρικα, μέχρι το απλό πέταγμα της γόπας στο πεζοδρόμιο ή την καταχρηστικά μεγάλη ταμπέλα ενός καταστήματος. 

Υποστήριξα πως με τέτοια γενικευμένη παρανομία, και το εθνικό χρέος θα αποπληρωθεί σε λίγα χρόνια και θα αποκτούσαμε μια κάποια εκπαίδευση νομιμότητας. 

Κατηγορήθηκα φυσικά σαν αντιδραστικός και «νοικοκυραίος». Προβλέψιμο. Στο νου μας έχει δεθεί η παράβαση με την αντίσταση, η εξαίρεση με το κοινωνικό ή λαϊκό δίκιο. Ο παραβάτης (γενικώς) θεωρείται λαϊκός ήρωας. Αν επιζητάς τη νομιμότητα καταχωρείσαι στην αντίδραση. Δεν με ενδιαφέρει να εξηγήσω το λόγο αυτής της αντίληψης ( που προεξοφλεί ότι ποτέ μια κυβέρνηση ή ένα κράτος δεν θα είναι φιλολαϊκό) με ενδιαφέρει όμως το ότι είναι τραγικό λάθος! Και εξηγούμαι: 

 Άκουσα σήμερα πως σημειώθηκε 10% αύξηση στον όγκο των εισιτηρίων των ΜΜΜ. Όχι των επιβατών, μόνο των εισιτηρίων. Ο λόγος απλός: Αυξήθηκαν οι έλεγχοι. Μειώθηκαν δηλαδή οι τζαμπατζήδες. Και οι απλοί «αυτόματοι» τζαμπατζήδες και οι θεωρητικοί του «δεν πληρώνω». Επειδή αυτοί οι τζαμπατζήδες ήταν αρκετοί (αφού οι έλεγχοι ήταν ανύπαρκτοι), υπήρχαν σκέψεις να αυξηθεί περισσότερο η τιμή της διαδρομής του μετρό επειδή αυξήθηκε το ταμειακό έλλειμμα. Πριν από λίγο καιρό μάλιστα είχε ανακοινωθεί η σκέψη να τοποθετηθούν ειδικές «πόρτες» που ανοίγουν μόνο όταν διαβαστεί το εισιτήριο.  

Οι κραυγές που ακούστηκαν ήταν αναμενόμενες: «Ανελεύθερο» το μέτρο, «αίσχος» κλπ. Τι θα συνέβαινε όμως αν έμπαιναν οι πόρτες; Θα πλήρωναν όλοι, θα γέμιζε το ταμειακό κενό και πιθανότατα θα μειωνόταν η τιμή του ακριβού κομίστρου αφού θα γέμιζαν τα ταμεία. Και θα γινόταν πλέον η μείωση για όλους! Πως σας φαίνεται αυτό ως πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη; 

Στον υπόγειο του Λονδίνου πάντως όπου λειτουργούν οι πόρτες-φράγματα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη πληρώσεις το εισιτήριο, όπως δεν υπάρχει και περίπτωση να μην πληρώσεις διόδια στη Γερμανία. Το ασφαλές συμπέρασμα λοιπόν είναι πως η εύκολη μαγκιά μας εδώ είναι τζάμπα, χωρίς συνέπειες. Και η παράβαση τις περισσότερες φορές δε στρέφεται κατά του κράτους-αφέντη, αλλά κατά των ίδιων των συμπολιτών μας. 
Τα δε «κοινωνικά κριτήρια» των εξαιρέσεων εφαρμόζονται είτε κατά το δοκούν, είτε με αντάλλαγμα και έτσι καταλήγουμε με «εργατικά» αυθαίρετα σε ρεματιές και με τυφλούς ταξιτζήδες. Και πάλι με συνέπειες τελικά εναντίον του ίδιου κοινωνικού συνόλου. 

 Άλλο ένα παράδειγμα: Οι ανύπαρκτοι έλεγχοι στα καταστήματα εστίασης ενθάρρυναν το αντιστασιακό κίνημα των «καπνίζω όπου και όποτε γουστάρω». Στην πράξη τελικά ο νόμος ακυρώθηκε και τώρα η κυβέρνηση ψάχνει να δει αν μπορεί να τσιμπήσει επιπλέον εισφορούλες από τα μαγαζιά που θα επιτρέπεται το κάπνισμα (παντού δηλαδή). 

Στην ουσία λοιπόν τι θα συμβεί; Θα αγοράζεις τη δυνατότητα της παρανομίας. Όπως με τις «τακτοποιήσεις αυθαιρέτων» ας πούμε. 

Να που φτάσαμε στην πηγή των δεινών μας. Τώρα η τζάμπα μαγκιά των θεριακλήδων επιβραβεύεται με την επίσημη δυνατότητα να πληρώνεις για να κυρτώνεις τις αιχμές της νομιμότητας. Εκπαιδεύεσαι πως είτε με χρήματα, είτε με μαγκιά είτε με «μέσον» τελικά όλοι οι νόμοι είναι διαπραγματεύσιμοι. Έτσι οι πολίτες κατά παράβαση του συντάγματος δεν είναι πλέον ίσοι απέναντι στο νόμο. 

Εκεί ακριβώς είναι η αρχή την ανισότητας, της καχυποψίας, της διαφθοράς. Αν σκεφτούμε τώρα πως αυτοί οι ίδιοι οι πολίτες τώρα διεκδικούν πολιτικούς ηθικούς τίμιους και με αίσθηση ευθύνης, το ανέκδοτο συμπληρώνεται. 

Ναι, σαφώς υπάρχουν νόμοι παράλογοι, άδικοι και καταπιεστικοί. Νόμοι, τροπολογίες και χαράτσια που πέρασαν λάθρα και μπορεί να είναι ηθικά και νομικά άκυρα. Η de facto παραβίασή τους με μεμονωμένο τσαμπουκά όμως δεν είναι αντίσταση στην εξουσία, είναι απλή τζάμπα μαγκιά απέναντι σε ένα κράτος που (σήμερα περισσότερο από ποτέ) δεν έχει τρόπο να επιβάλλει το νόμο. 

Όταν ζητούμενο είναι η κατάργηση ενός τέτοιου νομοθετήματος οφείλει να προηγηθεί η τεκμηρίωση, ο κοινωνικός διάλογος. Και η συλλογική δράση που περιλαμβάνει κατ' αρχήν όλα τα νόμιμα μέσα (προσφυγές, ΣτΕ, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο). Αν τα διόδια π.χ. σε υπό κατασκευή δρόμο είναι παράνομα, ας χρησιμοποιήσουμε ενώσεις καταναλωτών ή οδηγών, ας αναπτυχθεί η πολιτική παρέμβαση για να μπει το θέμα δομημένα στο τραπέζι. Να περάσει στην κοινωνία η καταγγελία της κρατικής παρανομίας, να γίνει κτήμα της κοινότητας το απαράδεκτο μιας υπόθεσης. 

Και γιατί "νομιμα" μέσα; Γιατί μόνο έτσι μπορεί να διασφαλίζεται πως η άρση της όποιας αδικίας γίνεται στο πλαίσιο συνταγματικών αρχών, πως δεν είναι η πραξικοπηματική επιβολή μιας αντίστροφης αδικίας. Και επειδή έτσι μόνο μπορούν να δικαιωθούν και μειονότητες.

Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση εξηγεί ίσως το γιατί στερούμαστε από τέτοιες θεσμικές συγκροτήσεις καταναλωτών ή πολιτών. Δεν είναι να απορείς λοιπόν γιατί τόσο μεγάλα θέματα δεν συζητούνται δημόσια αφού στοιχίζονται πίσω απο την (εκάστοτε) μείζονα κομματική ατζέντα. 

Αλλά εκτός των άλλων η παγιωμένη παραβατικότητα κατάφερε και το να δημιουργήσει χώρο για τους χρυσαυγούς ναζί που πλασάρονται τώρα επιλεκτικά ως προασπιστές της νομιμότητας. Και η μη προηγούμενη ανάπτυξη του αναγκαίου προβληματισμού για κάθε ένα ξεχωριστό θέμα αντίδρασης ή ακτιβισμού (το πανεπιστημιακό άσυλο μου έρχεται στο νου), μας φίμωσε ηθικά απέναντι στους συμπαθούντες των ναζί που περιμένουν (κι ας μη φαίνεται ακόμα) να τους καταδικάσουν.

Να το ξαναδούμε το θέμα;

Ο Μπουτάρης, η Ρεπούση και το κιτς της Ιστορίας

Πάλι πήραν φωτιά τα τόπια με τη δήλωση του Μπουτάρη περί «κιτς» εκδηλώσεων, όταν περιέγραφε την αναπαράσταση της εισόδου των ελληνικών στρατευμάτων στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. 


Τα πατριωτικά σάιτ και το ελληνοπρεπές κοινό τους ξεσπάθωσαν εναντίον του, λέγοντας ότι απαρνείται τη σημαία, ότι χλευάζει την ιστορία, μάλιστα κάπου διάβασα πως ενώ αρνήθηκε να πάρει μέρος στο πανηγύρι αυτό, έδωσε το παρόν σε δεξίωση για την επέτειο της ανακήρυξης της Τουρκικής Δημοκρατίας στο προξενείο των γειτόνων. Και λοιδορείται γι’ αυτό.


Και οι Τούρκοι όμως διοργανώνουν τέτοια χάπενινγκ, ειδικά για να γιορτάσουν την άλωση της Πόλης. Ντυμένοι με τα πλουμιστά οθωμανικά στολίδια τους, θυμούνται τις εποχές της στρατιωτικής παντοδυναμίας τους, ανανεώνοντας στη συνείδησή τους την γνώση πως κατάγονται από ένα ισχυρό έθνος που κάποτε κατείχε όλη την ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει «κιτς» αυτές τις εκδηλώσεις; Κατ’ αρχήν ταπεινή μου άποψη είναι πως αυτά τα γνωστά και ως re-enactments δρώμενα είναι ενδιαφέρουσες ατραξιόν. Γίνονται σε κάθε τόπο ως μέρος της γραφικότητας που πρέπει να εισπράξει ο επισκέπτης. Αναπαραστάσεις ξιφομαχιών σε κάστρα, βασανισμών σε μπουντρούμια, κλπ. Η πυρπόληση της αρμάτας στην Ύδρα (ωραιότατο χάπενινγκ για τους σκαφάτους ), της Ναυμαχίας του Λεπάντο, της εξόδου του Μεσολογγίου… 

 Είναι ένα ωραίο αναγνωρίσιμο κιτς που απευθύνεται στον τουρίστα. Με μπόλικα πυροτεχνήματα και γεμάτα εστιατόρια και ψησταριές αμέσως μετά. 

Αναγνωρίσιμο και ανώδυνο κιτς. Γιατί αυτές οι αναπαραστάσεις έχουν το κιτς ως βασική προϋπόθεση. Ο εχθρός πρέπει να αναπαρασταθεί ως κακός, σκοτεινός. Ο δικός μας ως γενναίος και πολεμιστής του φωτός. Εθνικά δίκαια, οι ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες κλπ. Απομόνωση από την ιστορική αλληλουχία και αναπαραγωγή στερεοτύπων είναι το κλειδί. 

Θα γινόταν άραγε ποτέ μια αναπαράσταση της κατάληψης της Τριπολιτσάς όπου σφαγιάσθηκαν από τους επαναστάτες έλληνες τριάντα χιλιάδες γυναικόπαιδα (μουσουλμάνοι και εβραίοι) για το πλιάτσικο; Ή μήπως είναι από τα κομμάτια της ιστορίας μας που δεν θα πετύχαιναν ιδιαίτερα σαν συνεκτικός εθνικός ιστός; 

Ένα το κρατούμενο λοιπόν: Το «κιτς» δεν έγκειται στο πόσο καλά ή ακριβά θα είναι τα κοστούμια που θα χρησιμοποιήσουν οι κομπάρσοι, αλλά στην απλοποίηση της ιστορίας σε βαθμό παιδικής θεατρικής παράστασης. 

Είναι 2012 κι ακόμα μας κατατρέχει η ιστορία σε μορφή κόμπλεξ. Ποτέ δεν απαλλαγήκαμε από τους μύθους μας, ακόμα δεν καταφέραμε να διαβάσουμε σωστά την ιστορία μας. Ούτε την παλιότερη, ούτε την πρόσφατη. Ακόμα και η οργή μας για το «συνωστισμό» που περιέγραψε η Μαρία Ρεπούση στο καταργημένο πλέον βιβλίο, είχε προφανώς βάση στο ότι δεν περιγράψαμε σε παιδιά της έκτης Δημοτικού, το αίμα, τη φρίκη και τη σφαγή που στοιχειοθετούν το πόσο κακοί άνθρωποι είναι -γονιδιακά προφανώς- οι Τούρκοι. 

Ναι, έχουμε 2012 και ακόμα υπάρχει κόσμος που στην αντίθεση στο κιτς των αναπαραστάσεων απαντά με τίτλους εθνικής μειοδοσίας. Όποιος είναι αντίθετος είναι προδότης και θολοκουλτουριάρης. Αρνείται τις εθνικές αλήθειες. Και θα υπάρχει πάντα ένας ελληνάρας να ποντάρει στη "μειοδοσία" για να καρπωθει λεφτουδάκια απο τον απαίδευτο ιστορικά και αισθητικά πελάτη του.

Κι αυτό ακριβώς το φαινόμενο του εθνικού κόμπλεξ είναι ο δεύτερος και σοβαρότερος λόγος που κάνει αυτά τα δρώμενα «κιτς». 

Αν οι αντιρρήσεις για την κατάργηση των αναπαραστάσεων ήταν επειδή θα πληγούν οι τοπικές ψησταριές και τα ενοικιαζόμενα θα το συζητούσαμε νομίζω πολύ σοβαρότερα και υγιέστερα .

Deco Walk - Miami

Ο διάσημος δρόμος Ocean Drive φιλοξενεί αρκετά Art Deco κτίρια ξενοδοχείων που ανυψώθηκαν τις δεκαετίες του  20 και του 30.
Ακόμα κι αν είσαι αδιάφορος προς την τέχνη και την αρχιτεκτονική, δε μπορείς να μην αναγνωρίσεις τα διαμαντάκια όταν προβάλλουν μπροστά σου το ένα δίπλα στο άλλο.

Στον εξωτικό και παραμεθόριο Γέρακα Αττικής. (Έκθεση)

Στον εξωτικό Γερακα του 2012 έχουμε πεζοδρόμια. Γιατί σεβόμαστε τους πεζούς.

Μικρά βέβαια, αλλά είμαστε και νέος Δήμος, φυτεύτηκαν σχετικά πρόσφατα. Με τον καιρό και με σωστό πότισμα θα μεγαλώσουν.
Αυτό που βλέπετε είναι πάνω στη Λεωφόρο Γέρακα. Όπου τα αυτοκίνητα κινούνται με μεγάλες ταχύτητες.
Μάλλον χρειάζεται πιο πολύ πότισμα.

Αυτό πάλι, φυτεμένο πριν πολλά χρόνια, δεν πρόκοψε και πάει για ξερίζωμα.


Επίσης έχουμε "Παιδικές Χαρές" που είναι ταυτόχρονα και "Ενήλικες Θλίψεις" (ΠΧ-ΕΘ)

Τα φωτιστικά σώματα επιβεβαιώνουν τα ταλέντα στην εύστοχη Βολή Πέτρας των Γερακιωτόπαιδων. Είμαι περήφανος.
 Όταν γίνει Ολυμπιακό άθλημα έχουμε ήδη καβατζώσει το χρυσό.

Τα κομμάτια ελαστικού δαπέδου στην "ΠΧ-ΕΘ" έχουν αφαιρεθεί για κατ οίκον προπόνηση των Γερακιωτόπαιδων στην κωλοκυβίστηση.

Επίσης τα προστατευτικά ξύλινα κομμάτια είναι ήδη μισοκαμένα, στα πλαίσια εργαστηριακών δοκιμών για το πόσο εύφλεκτα είναι. Πράγμα που θα βοηθήσει πάρα πολύ στην κοινωνική πολιτική για θέρμανση των οικονομικά αδύναμων  τώρα που το πετρέλαιο είναι πανάκριβο.

Panos Was Here ρε.

Επίσης μόλις αποκτήσαμε σε ένα τμήμα, πεζόδρομο μετά ποδηλατοδρόμου. Και μάλιστα τον έκαναν να περνάει κάτω απο σταθμευμένα αυτοκίνητα!

Αναπτύχθηκε έτσι η ανάλογη τεχνογνωσία (για να παίρνουν κάποιοι μαθήματα).

Φάτε τη σκόνη μας Θεσσαλονικείς που ακόμα καταφεύγετε σ' αυτή την ξεπερασμένη τεχνολογία 

Μπορεί βέβαια να δυσκολέψει η χάραξη αυτή τους ποδηλατιστές.Αλλά έτσι κι αλλιώς ο πρόσθετος βαθμός δυσκολίας ανταμείβεται με περισσότερους πόντους. Και αποκτάς και περισσότερες ικανότητες.

Πιάσαν τόπο τα λεφτά μας.

Τώρα που στοιχειοθετήθηκε το "εξωτικό" της περιοχής πάμε και στο "παραμεθόριο".

Δίκτυο αποχέτευσης (φυσικά) δεν υπάρχει. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι Δήμαρχοι εκλέγονται με την υπόσχεση "θα σας κάνουμε αποχέτευση". Η διάχυτη σκατίλα απο τις εκκενώσεις βόθρων είναι το άρωμα-σφραγίδα της πυκνοκατοικημένης -πλέον- περιοχής.
Η μεγάλη ψυχαγωγία μας είναι όταν τα τριαξονικά βυτιοφόρα προσπαθούν να μπουν σε στενούς δρόμους με παρκαρισμένα αυτοκίνητα (εκατέρωθεν φυσικά) για να επιτελέσουν το θεάρεστο έργο της αναρρόφησης. Βγαίνει όλη η γειτονιά και χαζεύει. Τύφλα νάχουν τα τούρκικα σήριαλ.

Ο ΟΤΕ επίσης δεν μπορεί να παράσχει πρόσθετες τηλεφωνικές γραμμές. Η απάντηση που δίνει στους νέους κατοίκους είναι πως δεν υπήρχε πρόβλεψη για την πληθυσμιακή αύξηση στο Γέρακα και δεν είναι σε θέση να αυξήσουν τη χωρητικότητα του δικτύου (που να φανταστούν δηλαδή πως τα οικόπεδα μετά απο δέκα χρόνια θα είναι κατοικίες; Λογικό). Έτσι, τηλεφωνικά οι νέοι κάτοικοι βολεύονται με φερέσυχνα τηλέφωνα, μια λύση που δεν προσφέρει τη δυνατότητα για σύνδεση internet.
Με ότι αυτό σημαίνει.

Επίσης δεν υπάρχει δίκτυο φυσικού αερίου. Παρά το γεγονός οτι ο κεντρικός αγωγός περνάει ΜΕΣΑ απ' το Γέρακα (Κλεισθένους), οι κάτοικοι εκατέρωθεν του αγωγού δεν έχουν σύνδεση (ασύμφορη λόγω μονοκατοικιών μάλλον).

Έχουμε όμως σουβλατζίδικα και καφετέριες και σε συνδυασμό με τα survival skills που αναπτύσουμε, περνάμε πολύ ωραία!

Υ.Γ. Το σκηνικό σύμπνοιας των "σταρχίδιαμου" κατοίκων και "σταρχίδιαμου" Δήμου που βλέπετε μπορεί να σας μπερδέψει γιατί στην εξίσωση θα πρέπει να βάζετε και την ανάγκη του δεύτερου να δίνει "έργα" για να ρέει το χρήμα. Αυτή δεν φαίνεται στις φωτογραφίες (δεν ήθελε να βγει).

Ηλίθιοι χρυσαυγίτες...

..περήφανοι πως είναι απόγονοι του Πλάτωνα και της Ελλάδας της φιλοσοφίας, λοιδωρούν τους μετανάστες σαν υπάνθρωπους, τριτοκοσμικούς και γεμάτους ασθένειες στη βουλή. 

Τόσο αμόρφωτοι, τόσο ανιστόρητοι, τόσο νεάτερνταλ που ούτε καν τους περνάει απο το μυαλό (ποιό;) πως απο τις δεκάδες ράτσες που πέρασαν απο την Ελλάδα (Μολοσοί, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Γαλάτες, Έρουλοι, Γότθοι, Έρουλοι, Σλάβοι, Αρβανίτες, Βλάχοι, Τούρκοι, Βενετσιάνοι, Γενοβέζοι κλπ κλπ, -μόνο Ινδιάνοι δεν πέρασαν), απο ένα γαμισάκι να έριχνε ένας απο αυτούς, σήμερα το ελληνικό τους "αίμα-τιμή" θα ήταν μετρημένο σε ποσοστιαία εκατομμυριοστά. 

 Αλλα ας το δούμε και πιο σοβαρά: 
"Δε μ' ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους μ' ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος". 

Αυτή η ρήση αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο, το απόλυτο σεξ σύμπολ των στρατόκαβλων ελληναράδων. Πιθανόν να μην είναι δική του. Αλλά είναι μια μεγάλη αλήθεια, διατυπωμένη πριν πολλά χρόνια. Μια αλήθεια που μόνο φιλοσοφική αναζήτηση και οικουμενική επίγνωση μπορεί να παράξει. 

Πως γίνεται λοιπόν να απεμπολείται αυτή η ίδια η φιλοσοφική αναζήτηση απο τα ίδια τα ορκ που την ανεμίζουν σαν εθνική παντιέρα; 

 Πως γίνεται -και αυτό είναι τελικά το ερώτημα- σήμερα που η αναζήτηση, η γνώση και η ευθυκρισία ως αποτέλεσμα, που είναι στις άκρες των δακτύλων της νέας γενιάς (λέγε με πληκτρολόγιο) η άγνοια και η αμορφωσιά να είναι τόσο εκτεταμένη που να οδηγεί στις τάξεις των ναζιστών; 
Τελικά τόσο καλά έκρυβε το δανεικό μας χρήμα όλη αυτή την παθογένεια, το καρκίνωμα; 

Και για bonus μια προσφατη ρήση της αξιότιμης Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ απο το Maga.gr 
"...Ξέρετε, δεν υπάρχει μόνο Ελληνική ταυτότητα. Υπάρχει πρώτα η πανανθρώπινη ταυτότητα και μετά έρχεται η εθνική ταυτότητα. Αυτή την πανανθρώπινη ταυτότητα οι Έλληνες δεν μπορούν ακόμη να την αντιληφθούν. Δεν θέλω να πω ότι ποτέ δεν θα θελήσουν να την δουν, αλλά δεν θέλουν να την δουν ακόμη. Τι είσαι; Είσαι άνθρωπος; Γιατί αν είσαι ρατσιστής, έχεις χάσει την πρώτη ταυτότητά σου, την ανθρώπινη!” 

Και στην ίδια συνέντευξη απαντά λίγο πιο κάτω και στο ζήτημα της προηγούμενης "Μεγαλεξανδρινής" ρήσης με ένα απόσπασμα του Ισοκράτη:
“τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκε μηκέτι τοῦ γένους ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι”.

Αν δεν πιστέψατε τον (φημολογούμενο) Μεγαλέξανδρο, θα πιστέψετε τον Ισοκράτη.

Αυτά. Και προσοχή στο γορίλα.

"Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλεια" σύντροφε.

Αγαπητέ μου σύντροφε,

Πιθανότατα θα θυμώσεις μ’ αυτά που θα σου πω. 

Αλλά δεν πειράζει, θα τα πω γιατί έχω ήδη θυμώσει πάρα πολύ εγώ ο ίδιος και πρέπει να σ’ τα πω.

Φωνάξαμε πολύ και στεναχωρηθήκαμε για την άνοδο της χρυσής αυγής, χαρακτηρίσαμε φασίστες τους κατοίκους των περιοχών του κέντρου που φωνάζουν για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, βρίσαμε επίσης ως φασίστες όσους ξεκινούν επιχειρήσεις για συμμάζεμα της κατάστασης από δήμαρχο μέχρι αστυνομία.

Διαπίστωσα όμως πως τόσο καιρό οι φωνές μας ήταν μόνο κριτική σε οτιδήποτε προσπαθεί να μετριάσει το πρόβλημα. Προτάσεις δεν είχαμε. Δεν έχει γίνει κανείς πιο σοφός από το διάλογο πέρα από την εύκολη διαπίστωση για τη συνθήκη «Δουβλίνο 2» που πρέπει να αλλάξει, που κακώς υπεγράφη. Και μετά, τι;

Ναι, οι αιτίες των μεταναστεύσεων είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Δε σταματάνε εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη οι πόλεμοι, η πείνα, η φτώχεια. Θέλει πολλή δουλειά αυτός ο κόσμος. Ναι οι άνθρωποι αυτοί δικαιούνται να αναζητήσουν την ελπίδα στον δικό μας «δυτικό παράδεισο» της διαρκούς παρακμής.

Είναι πιο ανθρωπιστικό άραγε να περιφέρονται λιμοκτονούντες και πιθανότατα όσοι έχουν μικρότερες ηθικές αντιστάσεις να καταφεύγουν στην εγκληματικότητα για να επιβιώσουν; 

Ή είναι πιο σύμφωνο με την κοινωνία που οραματιζόμαστε το να δημιουργηθεί ένας υπερμεγέθης αστυνομικός στρατός για να ασκεί ασφυκτικό έλεγχο; 

Είναι πιο δόκιμη λύση η χρήση καμερών ασφαλείας που πολεμήθηκαν ως παραβιάζουσες τα προσωπικά μας δεδομένα;

Πόσο πιο ανεύθυνο είναι άραγε το να καταλήξει τελικά όλο αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα στους ώμους του άμοιρου Αφγανού ή Πακιστανού και του κατοίκου της πλατείας Βικτωρίας και των Πατησίων; Πόσο ρεαλιστικό είναι να αφεθούν αυτοί οι δύο να αναζητήσουν μεταξύ τους τη λύση;

Η πρακτική της χωρίς κόστος μαξιμαλιστικής ρητορείας δεκαετιών, μας άφησε να αναζητούμε σήμερα μέτρο και λύσεις. Οι δογματικές ιδεολογικές αρνήσεις σε οτιδήποτε μπορεί να προτείνεται ως λύση τροφοδότησαν την απραξία και το θέριεμα του τέρατος που λέγεται «χρυσή αυγή». Που αναλαμβάνει τώρα να «καθαρίσει» με το μόνο τρόπο που ξέρουν οι πιθικοτραμπούκοι . Με τη βία.

Αλλά ακόμα κι όταν οι αλήτες αυτοί βγήκαν στη γύρα ξυλοφορτώνοντας αθώους μετανάστες, ήμασταν θεαματικά απόντες, απλά περιοριστήκαμε να φωνάζουμε «που είναι η αστυνομία» (κοίτα να δεις τι χρειάστηκε για να αναζητήσουμε τελικά την τήρηση των νόμων!).

Αλλά την αστυνομία που σε μεγάλο βαθμό επέλεξε να ψηφίσει τους φασίστες της χρυσής αυγής, επιλέξαμε να τους τη χαρίσουμε εδώ και καιρό αγαπητέ σύντροφε. Την αποκηρύξαμε ως ταξικό εχθρό, τους είπαμε συλλήβδην «μπάτσους γουρούνια δολοφόνους». Κάψαμε τις γέφυρες και παραμείναμε στις όχθες των διαδηλώσεων να πετάμε πέτρες και δακρυγόνα.

Πότε μαζευτήκαμε ως κομματικοί ή πολιτικοί σχηματισμοί να βοηθήσουμε με κάποιο ακτιβισμό άστεγους και άνεργους; Με ποιο δικαίωμα ασκήσαμε κριτική σε τέτοιες κινητοποιήσεις βάζοντας την περίφημη εύκολη ταμπέλα της «αστικής φιλανθρωπίας»;

Πως χαρίσαμε το δικαίωμα (και πάλι) στους φασίστες να δηλώνουν ευαισθησίες με διάφορα τηλεοπτικά σόου στο Σύνταγμα; 

Ναι ξέρω, περιμένουμε απ τον πεινασμένο να εξεγερθεί να φτάσει στο «μη χειρότερα» για να προσχωρήσει στις παρατάξεις μας, αλλά δεν είναι εξαιρετικά φτηνό αυτό το τέχνασμα για την αριστερή μας συνείδηση;

Τώρα λοιπόν που το κτήνος έδειξε τα δόντια του, τώρα που οι χρυσαυγίτες μπουκάρουν στα πλοία για να λιντσάρουν, δεν είναι καιρός να ξαναβρούμε το μέτρο; Τώρα που η κοινωνία μπατάρει δεξιά δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τα απλά και βασικά απαιτώντας παράλληλα την ευνομία;

Τώρα είναι η ώρα να ξαναβρούμε τις χαμένες μας επαφές με την κοινωνία και τις χαμένες μας δυνατότητες για διάλογο. Αυτές τις δυνατότητες που καταστρέψαμε όταν αντί να συζητάμε για ιδέες και αρχές, ψελλίζαμε ή κραυγάζαμε μόνο διεκδικήσεις.

Να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα αυτού του τόπου να ορίζει τους κανόνες με τους οποίους θα δέχεται μετανάστες ή πρόσφυγες όπως γίνεται παντού στον κόσμο.

Να αφήσουμε τις εύκολες εικονικές κατάρες και τα συνθήματα για τις επιχειρήσεις-σκούπα και να γίνουμε χρήσιμοι με αληθινή δουλειά στον έλεγχο των συνθηκών διαβίωσης στα κέντρα κράτησης και στην εποπτεία των αστυνομικών αυθαιρεσιών. Να προσφερθούν νομικές υπηρεσίες σε όσους τις χρειάζονται. 

Να δείξουμε επιτέλους με κάποιο τρόπο πως μπορούμε να υπερασπιστούμε ανθρώπινα δικαιώματα αποδεχόμενοι ένα πλαίσιο. Ή να αγωνιστούμε να αλλάξουμε αυτό το πλαίσιο προβάλλοντας πειστικές και βιώσιμες αντιπροτάσεις. Αλλά να αποδεχτούμε το μονο σίγουρο: η στείρα ρητορεία δεν μας οδήγησε πουθενά καλύτερα.

Σήμερα σύντροφε, δηλώνεις απογοητευμένος  απ' την ελληνική κοινωνία και εκδηλώνεις τάσεις φυγής. Δεν είναι χρήσιμη η απογοήτευσή σου. Η ελληνική κοινωνία δε θα ακολουθήσει καλύτερους δρόμους επειδή θα λείψεις. Το αντίθετο θα συμβεί.

Αλλά πρέπει να καταλάβεις πως χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τους όρους της συζήτησης. Να αφήσουμε στην άκρη ιδεοληψίες και εύκολες ετικέτες. Να καταλάβουμε πως όλα αυτά τα χρόνια παρεξηγώντας τον ακτιβισμό, δεν καταφέραμε να δράσουμε αποτελεσματικά να δουλέψουμε για να δώσουμε δείγματα γραφής.

Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε με δουλειά πως η «αριστεροσύνη» δεν είναι χρήσιμη μόνο μέχρι εκεί που μας ορίζει και αντανακλά το Εγώ μας, αλλά μπορεί να είναι αληθινή αντιπρόταση για μια καλύτερη κοινωνία.

Η επιλογή θέσης ως αντίποδας της ψήφου εξουσίας

Πάει αρκετός καιρός τώρα που δεν ψηφίζω με γνώμονα τα κόμματα εξουσίας. 

Εδώ και πολύ καιρό τα κόμματα που συγκεντρώνουν την πλειοψηφία, ψηφίζονται είτε επειδή χρησιμοποίησαν ευχάριστη γλώσσα, είτε επειδή κατέφυγαν σε συναισθηματικό λαϊκισμό, είτε επειδή διόρισαν στρατιές δημοσίων υπαλλήλων, μοίραζαν επιδόματα και συντάξεις μαϊμού. 
Δεν με αφορά λοιπόν -εκ των πραγμάτων- η επιλογή της μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος. 

Αντίθετα προτιμώ να ψηφίζω κόμματα ή σχηματισμούς που θα ήταν χρησιμότεροι είτε σαν αντιπολίτευση, είτε σαν εξισορροπητικοί πόλοι είτε ως παρουσία και λόγος στη βουλή. 
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική μου προτίμηση που προϊόντος του χρόνου ξεθωριάζει θεματικά. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστες μεταβολές στη δημόσια ζωή έχουν γίνει στα μεταπολιτευτικά χρόνια που να είναι σύμφωνες με την ιδεολογική πλατφόρμα του εκάστοτε κυβερνητικού σχηματισμού. Εδώ θα μπορούσα να φέρω παραδείγματα από τον κρατισμό της ΝΔ, μέχρι τις νεοφιλελεύθερες επιλογές του ΠΑΣΟΚ. 

Και μεθαύριο το ίδιο θα κάνω. Δεν θα ψηφίσω μνημονιακούς ή αντιμνημονιακούς. 
Γιατί απλούστατα δεν πιστεύω σ’ αυτό τον κίβδηλο και καταστροφικά απλουστευτικό διαχωρισμό. 
Πιστεύω σε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει από πολύ καιρό για να φύγουν τα χιλιάδες γνωστά καρκινώματα που μας καταδίκασαν σε χρεοκοπία. Τα μνημόνια δεν περιλάμβαναν μόνο τις γνωστές απαράδεκτες βλαπτικές μεταβολές και τους κοινωνικά και οικονομικά αδύναμους αλλά και αλλαγές προκειμένου να σταματήσει το κράτος να είναι βαρέλι χωρίς πάτο. 

Θα ψηφίσω λοιπόν με κριτήριο το ποιος σχηματισμός θα μπορούσε να έχει θετική παρουσία, να μπορεί να μετριάζει μαξιμαλισμούς και αμετροέπειες. Θα επιλέξω κόμμα που να μπορεί να συμμετάσχει σε κυβέρνηση. 
Γιατί πιστεύω πως είναι απόλυτη ανάγκη να προκύψει άμεσα κυβέρνηση ικανή να πάρει και να εφαρμόσει αποφάσεις, να λειτουργήσει ως συνομιλητής, να μπορέσει να προβεί στις βασικές ενέργειες για να αρχίσει μια κάποια ροή στο έλος, να βρεθούν φάρμακα για τα νοσοκομεία, κοινωνική στήριξη στους υποψήφιους αυτόχειρες, να βρεθεί φαγητό για τους φυλακισμένους και όσους εξαρτώνται από αυτή την ελάχιστη κοινωνική πρόνοια. 
Να σταματήσει η κατρακύλα. 

 Ναι αυτά είναι πολύ πιο σημαντικά από το να δικαιωθεί ο εύκολος ξεροκέφαλος λαϊκισμός των υποψηφίων ηγετών που πασχίζουν να κυβερνήσουν χωρίς πραγματικά να έχουν την παραμικρή ιδέα των προβλημάτων που περιμένουν στη στροφή. 
Είναι σημαντικό νομίζω να υπάρξει ένα σχήμα συγκυβέρνησης που -μέχρι να διαψευσθώ- θα μπορεί να διακρίνει και να ιεραρχήσει τα ζητούμενα και τις προτεραιότητες, να έχει τη δύναμη να ρίξει την όποια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να καταφύγει και πάλι σε εύκολες λύσεις αφαίμαξης της ψυχορραγούσας αγελάδας, που θα κατέφευγε σε συνοπτικές αποδοχές αυτοκτονικών οδηγιών. 

Καλή μας τύχη.

"Ευρωπαϊκή Αριστερά και λαϊκισμός"

Ένα εξαιρετικό κείμενο του Πέτρου Παπασαραντόπουλου 

ΣΥΡΙΖΑ, η επόμενη μέρα (και η χτεσινή).

Στο Σύριζα θα πρέπει ένα από τα πρώτα πράγματα που θα προβλέπει το πολιτικό πρόγραμμα, να είναι η άμεση διανομή ηρεμιστικών στους οπαδούς του. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ακουστεί η νηφάλια και χρήσιμη σήμερα φωνή των εναλλακτικών προτάσεων που υπάρχουν μέσα στο «κόμμα».

Ο Σύριζα «καβάλα στο κύμα» που λένε, δεν είχε χρόνο να εκπονήσει λεπτομερές αξιόπιστο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα. Μόνο κάποιες γενικόλογες κατευθύνσεις ήταν διαθέσιμες εν είδη προγράμματος. Ο Γιάννης Βαρουφάκης λίγο πριν τις εκλογές αξιολόγησε τα προγράμματα των κομμάτων και βρήκε του Σύριζα το πιο κακογραμμένο και γενικόλογο. Αλλά αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει τη στιγμή που η δυναμική είναι (ακόμα) σε τεράστια αύξηση.

Αλλά η αύξηση αυτή φουντώνει μέσα από τη διαμαρτυρία και την αγανάκτηση. Δεν φουντώνει μετά από ψύχραιμη μελέτη προγράμματος και δεδομένων. Κι αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι περισσότεροι οπαδοί του Σύριζα είναι τόσο θυμωμένοι και έξαλλοι με όλα. Ειδικά στα κοινωνικά Μέσα,  έχουν χάσει την ικανότητα να συζητήσουν για λεπτές έννοιες. Η παρέμβαση Αλαβάνου πριν μερικές μέρες που έβαζε στο τραπέζι οδυνηρές παραδοχές (που η σημερινή ηγεσία αρνείται να συζητήσει σοβαρά) ήταν ένα σοκ για τους οπλισμένους με συνοπτικές και δυστυχώς αστοιχείωτες βεβαιότητες οπαδούς.

Τα στελέχη του Σύριζα που εμφανίζονται στα μίντια, αποδεικνύονται πολλάκις ανεπαρκή για δημόσιο διάλογο. Βουλευτίνα από την Κεφαλονιά δήλωνε τη Δευτέρα 14/5 στον ΒΗΜΑ FM: «Και τι θα πάθουμε δηλαδή αν πρέπει να πληρώνουμε με δραχμές»; Διαφωτιστική δήλωση για το επίπεδο γνώσης της αλλά και του διαλόγου που οδήγησε στην εκλογή της. Ο καθηγητής Σταθάκης επίσης εκλεγμένος, βγαίνει ευτυχώς να συμμαζέψει τις αμετροεπείς διατυπώσεις του Στρατούλη (που επανέλαβε και ο Γλέζος δύο μέρες μετά) περί υποχρεωτικών δανείων από τους πολίτες και ο σοβαρός Δραγασάκης δεν προλαβαίνει να κάνει παρεμβάσεις προσπαθώντας να αποκαταστήσει την τραυματισμένη σοβαρότητα της παράταξης. Και παραδεχόμενος (στον Πρετεντέρη  14/5) πως πραγματικά το οικονομικό πρόγραμμα δεν έχει φτάσει ποτέ στις απαραίτητες ποσοτικές λεπτομέρειες.

Σύνθεση δανεισμένη απο Newsgallery.gr

Όλα αυτά, αποτέλεσμα της εποχής Τσίπρα που θυσίασε την παραγωγή πολιτικής για να μη φανούν οι ενυπάρχουσες συνιστωσιακές διαφορές, για να μη χαθεί η ομογενοποίηση των ετερόκλητων αριστερών ομάδων που όμως φτιάχνει ένα τόσο αραιό πλέγμα, που είναι αδύνατον να συγκρατήσει το απαραίτητο έρμα για την ικανότητα κυβέρνησης.

Μοιραία λοιπόν η ηγεσία του Σύριζα αυτή τη στιγμή επιλέγει την άρνηση ανάληψης ευθυνών σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές του τόπου. Σε μια φάση που η χώρα βρίσκεται στην απόλυτη παραλυσία, όχι τόσο λόγω της ακυβερνησίας, αλλά λόγω της καθολικής ανυπαρξίας θεσμών και λειτουργιών που θα μπορούσαν να κάνουν δουλειά στον «αυτόματο πιλότο» ακόμα και χωρίς καθημερινά τηλεφωνήματα και παρεμβάσεις υπουργών. Πόσω μάλλον που σ’ αυτή ακριβώς της στιγμή είναι απαραίτητη μια ηγεσία που να μπορεί σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο να προβάλει την εξαθλίωση που έχουν υποστεί οι πιο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, την ύφεση που έχει προκαλέσει η καταστροφική συνταγή και να μοχλεύσει τις δειλές -ρητορικές ακόμα- απόπειρες που γίνονται  προς υπεράσπιση της Ελλάδας από θεσμικά ευρωπαϊκά φόρα.

Νομοτελειακά η ευκολία της μαζικοποίησης, έχει ένα ανάλογο βαρύ αντίτιμο. Το βαθμό χρησιμότητας / επικινδυνότητας που κουβαλάς, ευθέως εξαρτώμενο από το αν δούλεψες όλα αυτά τα χρόνια ως πολιτικό κόμμα ή ως συνασπισμός διαμαρτυρόμενων ζηλωτών. Και είναι κρίμα να επιλεγεί το δεύτερο από το χώρο που είναι ικανός να διατυπώσει εναλλακτική πρόταση στα αδιέξοδα που μας οδήγησαν οι παντοδύναμες, αχόρταγες, ασύδοτες και χαϊδεμένες «αγορές» του καπιταλισμού.

Υ.Γ. Ο Φώτης Κουβέλης αποχώρησε από τον Σύριζα όταν πλέον το πνεύμα του υπεύθυνου "Συνασπισμού", έσβησε για χάρη των συνιστωσών. Πόσο θλιβερό είναι να κανιβαλίζεται σήμερα, σε καθημερινή βάση, από τους (λίγους) πρώην συντρόφους του και από τους (περισσότερους) νεόφερτους πρώην Πασόκους που ενέσκυψαν στο χώρο που υπηρέτησε με συνέπεια και τιμιότητα τόσα χρόνια! 

Είναι σίγουρο πως αυτά τα μειράκια την ίδια μεταχείριση θα επιφύλασσαν και για τον μακαρίτη Παπαγιαννάκη, αν αυτός δεν είχε την τύχη να μας αφήσει πριν λίγο καιρό. 

Η άρνηση της λογικής, ο τζόγος της αριστεράς

Και φυσικά όπως ήταν αναμενόμενο η αριστερά αντιτάχθηκε στην ευρύτερη χρήση των γενόσημων φαρμάκων! 


Δεν έχει σημασία που η πρακτική θα μειώσει την εξοντωτική δαπάνη που καρπούνται οι φαρμακευτικές εταιρίες και το κατεστημένο της υγείας. 


Δεν έχει καν σημασία το ότι τα ίδια φάρμακα χρησιμοποιούνται σχεδόν σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης με βάση τη συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας (αντί της μάρκας). 


Δεν έχει σημασία πως το ζητούμενο είναι ο αποτελεσματικός έλεγχος των φαρμάκων από τον ΕΟΦ που πολλές φορές άφησε και κυκλοφόρησαν επικίνδυνα φάρμακα (από «τα καλά», τα επώνυμα), που μετά αποσύρονται άρον-άρον λόγω ελλειπούς ποιοτικού ελέγχου. 


Δεν έχει καν σημασία το ότι σε ένα πολιτικό σύστημα σαν αυτό που επαγγέλλεται το ΚΚΕ π.χ. τα φάρμακα θα ήταν ΟΛΑ αντίγραφα από κάποιο κρατικό εργοστάσιο ή μια συνεταιριστική κολεκτίβα. 


Σημασία έχει να πούμε «ΟΧΙ», να συνταχθεί με την αριστερά ο φοβισμένος, ο αγανακτισμένος που θέλει το «καλό», το «ακριβό» φάρμακο (γιατί αυτό νοιώθει να δικαιούται) κι ας συντηρεί μια βρώμικη συναλλαγή μεταξύ γιατρών, φαρμακοποιών και φαρμακοβιομηχανίας. 


Πιθανότατα ο «λαός» δεν έχει την ικανότητα τέτοιες εποχές να διακρίνει λεπτές διαφορές στα πράγματα, δεν διαθέτει την απαραίτητη ψυχραιμία να διακρίνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που οφείλαμε να κάνουμε από τις ξερές εντολές του αποτυχημένου μνημονίου. 
Άλλωστε οι αριστεροί φίλοι, μας χώρισαν σε μαντριά με «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» για να διευκολυνθεί η στείρα άρνηση και η υπεράσπιση των κατεστημένων και των στρεβλώσεων που σε κάποιο βαθμό μας έφεραν μέχρι εδώ. 


Τα εκλογικά οφέλη αυτό τον καιρό είναι τόσο εύκολα λόγω των εξαρτημένων ανακλαστικών που προκαλεί η λέξη «μνημόνιο», «τρόικα» που ακόμα και ο Αλέξης (ένας είναι ο Αλέξης), έφτασε να υπερασπίζεται τον Τράγκα που αποκάλεσε τη Μέρκελ «χοντροκώλα»(!). 


Είναι τόση η τύφλα που μας έφερε η κρίση, που το ΚΚΕ Πρέβεζας ανερυθρίαστα καταδίκασε εθελοντική πρωτοβουλία δωρεάν ιατρικής βοήθειας σε αναξιοπαθούντες επειδή -λέει- πάει να ωραιοποιήσει τον καπιταλισμό (ή κάπως έτσι, δε θυμάμαι ακριβώς τι σαχλαμάρες διάβασα). 


Αυτό είναι το χαμένο στοίχημα της αριστεράς. Εύκολα κέρδη(;) που ως επιδερμικά και ανερμάτιστα θα είναι και εύκολες απώλειες στην πρώτη ευκαιρία. 


Η αριστερά έμαθε πολύ καλά το παιχνίδι του να συσπειρώνει την αντίδραση γι’ αυτό ξέμαθε να αρθρώνει λόγο και πρόταση. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι το ότι ξεδιάντροπα πια κατάντησε να ποντάρει στην εξαθλίωση για να πιάσει τόπο ο μεσσιανισμός της. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία δηλαδή, αν δεν έρθει στην εξουσία η αριστερά. 


Εκκωφαντικά μουγκή σε κάθε απόπειρα οργάνωσης καταναλωτικού κινήματος που θα ανακούφιζε τα οικογενειακά έξοδα, φανερά εχθρική σε κάθε «εθελοντισμό» που θα αναιρούσε την ανάγκη κρατικών παρεμβάσεων και θα βοηθούσε τη "ζύμωση" και τη συννοχή των πολιτών, απελπιστικά απούσα σε κάθε ακτιβισμό που δεν προϋποθέτει ανατροπή του καπιταλισμού για καλυτέρευση του επιπέδου ζωής. 


Ε, φτάνει σύντροφοι! Αξίζουμε μια πολύ καλύτερη αριστερά.




Update: 


Σήμερα Παρασκευή 2/3 είδα και ανακοίνωση του ΚΚΕ ενάντια στον "κίνημα της πατάτας"! 
Μέμφονται τους πολίτες επειδή με μια απλή κίνηση κατήργησαν τους ενδιάμεσους. 


Αδυνατώ να παρακολουθήσω την παράνοια πλέον, έχουν καταντήσει απόλυτα γραφικοί και επικίνδυνοι για τον κόσμο που υποτίθεται πως εκφράζουν.

Ο Πάνος Καμμένος κάνει chat

Το πολιτικό μας σύστημα πιάστηκε αδιάβαστο.

Σε περίπτωση που σας διαφεύγει το πως ασκείται σήμερα η πολιτική έρχεται ο Μιχαλης να σας το θυμήσει. 


Όχι δεν έχει γίνει κανένα λάθος και δε λέει κανένα ψέμμα. Ούτε τα νομοσχέδια και οι τροπολογιες που ψηφίζονται στη βουλή διαβάζονται. Οι ψηφοφορίες γίνονται στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας, όποιος δεν συντάσσεται μπαίνει στο στόχαστρο, τη δε συγκεκριμένη χρονική περίοδο στο ΠΑΣΟΚ διαγράφονταν. Και δεν είναι μόνο ο Χρυσοχοίδης που δε διάβασε το μνημόνιο. Το ίδιο δήλωνε το προηγούμενο βράδυ και η Λούκα Κατσέλλη.


Το μνημόνιο ε; Όχι ένα "terms and conditions" απ αυτά που προσπερνάμε με ένα απλό "Accept" χωρίς να τα διαβάσουμε ποτέ, γιατί αφορά μόνο εμάς και μια πληρωμή ενός μικροποσού. Αλλά μια βαριά συμφωνία που υποθήκευε το μέλλον της χώρας, τις εξελίξεις στην οικονομία, το επίπεδο ζωής, τις ίδιες τις ζωές των Ελλήνων. 


Κι όμως! 

"Κυρία ημουν απασχολημένος. Πολεμούσα το έγκλημα. "

Η πολιτική εδώ πιά ασκείται με αυτούς ακριβώς τους όρους. Και σε περίπτωση που και το τελευταίο κομματόσκυλο δεν το έχει αντιληφθεί, αυτές οι κυνικές δηλώσεις υποκρύπτουν το απόλυτο τέλος της πολιτικής, αυτό που οδήγησε μια ανάπηρη και ανίκανη πολιτικά κυβέρνηση του Πασόκ να παραδοθεί την τελευταία στιγμή και με δεμένα χέρια πόδια και άδεια ταμεία στους δανειστές. 


Το τέλος της πολιτικής είχε επέλθει απο τη σιγμή που ο δικομματισμός ανίκανος να αντιπαλέψει τον ίδιο του εαυτό που μέσα σε λίγα χρόναι διπλασίασε το ήδη φουσκωμένο δημόσιο, αρνήθηκε να κάνει τομές, να κόψει τα δικά του αγαπημένα καρκινώματα (π.χ.) που το φόρτωναν με ελλείματα και χρέη, που το περίφημο "πολιτικό κόστος" οδηγούσε σε μη-ενέργειες, σε πλήρη απραξία. 


Φυσικό λοιπόν δεν είναι να είμαστε σήμερα όμηροι όσων δεν έχουν καμία ευθύνη για τη ζωή του έλληνα πολίτη; Πόσο πιο καθαρά δηλαδή έπρεπε να το πει ο Σαρκοζί από τότε που έλεγε "δεν είμαστε εμείς οι εκλεγμένοι ηγέτες που έχουν την ευθύνη για την Ελλάδα"; (ή κάπως έτσι).


Και τώρα λοιπόν που είδαμε πως διοικούν και πως (δεν) πράττουν οι εκλεγμένοι αυτού του τόπου, ας το πάρουμε απόφαση. το πολιτικό μας σύστημα έχει χρεοκοπήσει, ας το προσπεράσουμε, ας δούμε την επόμενη μέρα, ας στήσουμε το νέο πλαίσιο που θα ενθαρρύνει την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού που θα λέει πλέον αλήθειες όσο οδυνηρές κι αν είναι. 


Ας βρούμε πολιτικό προσωπικό που να εχει τη γενναιότητα να πάρει αποφάσεις με γνώμονα το γενικό καλό, να μπορεί να στηρίξει αποφάσεις και να μη φοβάται να χάσει εκλογές γιατί δε θα κινδυνεύει το πολιτικό ή επαγγελματικό του μέλλον.


Κι ας αλλάξουμε το πλαίσιο λειτουργίας της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας που φροντίσαμε να είναι τόσο κακό που να φαίνεται πολύ μικρή απώλεια σε όσους επαγγέλλονται "φωτισμένους πατερούληδες".