Το κόμμα είναι σε κώμα!

Με προβλημάτισαν τα σχόλια από Nobody στο προηγούμενο post και το εξαιρετικό post της Γητεύτριας.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουν εμπειρία από κόμματα; Πόσοι έχουν διαπιστώσει εκ των έσω το πως λειτουργούν;

Ακούω συνέχεια για νέους και φρέσκους πολιτικούς με όρεξη για δουλειά με όραμα κλπ. Αλλά αυτά τα νέα άτομα, περνούν από τα κόμματα και τις νοοτροπίες που τα διακατέχουν. Αποδέχονται την παράλληλη κομματική πραγματικότητα (που πολύ μικρή σχέση έχει με την πραγματική ζωή) όπου όποιος κάνει την παραμικρή κριτική θεωρείται εχθρός και μπαίνει στο περιθώριο. Όποιος αμφισβητήσει όποιος δεν πειθαρχήσει, γίνεται παρείσακτος.
Και δεν μιλάω για την περιστασιακή κριτική που μπορεί να γίνεται (π.χ. στην κυβέρνηση για τις φωτιές). Δεν μιλάω για την πλήρη έλλειψη εσωκομματική κριτικής ακόμα και στα τεράστια λάθη. Μιλάω για τα πιο απλά θέματα που μπορεί να μπαίνουν στην ατζέντα των δύο μεγάλων κομμάτων.

Η κομματική πειθαρχία δεν αφορά μόνο το τι φωτογραφικές ρυθμίσεις εντέλλονται να ψηφίζουν οι βουλευτές στο κοινοβούλιο. Αφορά και τα μέλη τελευταίας γραμμής και τη στάση τους στα «κομματικά όργανα».
Μιλάω για την πλήρη ανυπαρξία παραγωγής πολιτικής και ιδεολογιών (δείτε τους στα συνέδρια -και στο πιο πρόσφατο της ΝΔ- με το όργιο συναλλαγών και συσχετισμών, με τους «μικρούς» ομιλητές να μιλάνε σε άδειες αίθουσες και βγάλτε συμπέρασμα).

Ο όρος «κομματικό κατεστημένο» αφορά περισσότερο κόσμο και περισσότερα κόμματα από όσο νομίζετε. Ακόμα και ο Γιωργάκης που ανέλαβε κάτω από τις δυσαρεστημένες ιαχές «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», έκανε μια τρύπα στο νερό, δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να παραμερίσει δύο τρία στελέχη για να καμώνεται ότι άλλαξε το κακό παρελθόν του κόμματος. Τρίχες δηλαδή. Όπως ακριβώς και ο Σημίτης είχε χάσει τον έλεγχο από το ίδιο του το υπόγειο που έκανε κουμάντο σε όλα!
Κι όμως από αυτά τα δήθεν δημοκρατικά κόμματα που εδώ και χρόνια έχουν σταματήσει να παράγουν πολιτική και ιδεολογία, που είναι παραπάνω από προφανές πια ότι αντικειμενικός τους στόχος είναι να νέμονται εξουσία και μαύρο χρήμα, περιμένουμε να φέρουν ένα θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Τρέχουμε κάθε που έχουμε εκλογές να τους ψηφίσουμε (η πλειοψηφία του σχεδόν 80%!) ελπίζοντας να τους δούμε να δουλεύουν, να υπερβαίνουν το «κομματικό συμφέρον», να μην είναι επιρρεπείς στη διαφθορά και τη συναλλαγή, να βάλουν την Ελλάδα στην τροχιά για το μέλλον. Κι αυτοί να μη το κάνουν.

Κι όμως παρόλα αυτά τα κόμματα κάνουν κουμάντο παντού. Κανονίζουν τα του ΕΣΡ και για το τηλεοπτικό ήθος που θα παραχθεί. Κανονίζουν ακόμα πως θα γίνουν τα στείρα και ξύλινα debate, υποδέχονται πριν από τις πανεπιστημιακές αρχές τα παιδιά σας στα ΑΕΙ και είναι κυρίαρχα εκεί μέσα συναλλασσόμενα με τους καθηγητές. Αποφασίζουν για τα συνδικαλιστικά θέματα, έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα!
Η πολιτεία ακόμα και σήμερα όταν αποφασίζει να κάνει μια επιτροπή (για οποιοδήποτε θέμα) το πιο πιθανό είναι να κάνει επιτροπή «διακομματική». Οι ομιλούσες κεφαλές που επιβάλλουν την παρουσία τους στα δελτία ειδήσεων, είναι πολιτικοί και κομματικά στελέχη ακόμα και για το πόσο ένα τρόφιμο ληγμένο κάνει κακό στην υγεία. Ξεχάστε τους επιστήμονες και τους ειδικούς. Το λόγο έχουν τα κόμματα. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί υποτίθεται ότι τα κόμματα εκφράζουν την εκλογική μάζα, τους πολίτες. Επειδή εκλέγονται. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία, διότι θεωρεί πως τα κόμματα de facto έχουν εξασφαλίσει ένα στάνταρ προδιαγραφών λειτουργίας. Κι όμως δεν είναι έτσι, γιατί εδώ δεν λειτουργεί καν ο «ανταγωνισμός της αγοράς», τα κόμματα βλέπετε κληρονομούν δεδομένη πελατεία.
Και από ποιους αποτελούνται αυτά τα κόμματα; Αφού είναι γενικά παραδεκτό το ότι ιδεολογικές αφορμές πλέον για να ενταχθεί κάποιος σήμερα σε πολιτικό σχηματισμό δεν υπάρχουν. Αφού είναι παραδεκτό ότι είναι πολύ συγκεκριμένο το ατομικό συμφέρον που οδηγεί κάποιον σε κομματικούς καταλόγους μελών.

Που καταλήγουμε; Ότι η σημερινή Ελλάδα σε τεράστιο ποσοστό κουμαντάρεται από τα κομματικά κατεστημένα δύο κομμάτων που συσπειρώνουν πλέον ένα κόσμο καριέρας, ένα πλήθος επαγγελματιών πολιτικών και τους συνήθεις κουμπάρους που περιμένουν σαν ρεμόρες να φουσκώσουν τα στομάχια τους από την εξουσία του «μεγάλου» καρχαρία. Κι όποιος κάνει κριτική είναι «εγκάθετος»!
Ψιλά γράμματα...