5/9/07

Το κόμμα είναι σε κώμα!


Με προβλημάτισαν τα σχόλια από Nobody στο προηγούμενο post και το εξαιρετικό post της Γητεύτριας.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς έχουν εμπειρία από κόμματα; Πόσοι έχουν διαπιστώσει εκ των έσω το πως λειτουργούν;

Ακούω συνέχεια για νέους και φρέσκους πολιτικούς με όρεξη για δουλειά με όραμα κλπ. Αλλά αυτά τα νέα άτομα, περνούν από τα κόμματα και τις νοοτροπίες που τα διακατέχουν. Αποδέχονται την παράλληλη κομματική πραγματικότητα (που πολύ μικρή σχέση έχει με την πραγματική ζωή) όπου όποιος κάνει την παραμικρή κριτική θεωρείται εχθρός και μπαίνει στο περιθώριο. Όποιος αμφισβητήσει όποιος δεν πειθαρχήσει, γίνεται παρείσακτος.
Και δεν μιλάω για την περιστασιακή κριτική που μπορεί να γίνεται (π.χ. στην κυβέρνηση για τις φωτιές). Δεν μιλάω για την πλήρη έλλειψη εσωκομματική κριτικής ακόμα και στα τεράστια λάθη. Μιλάω για τα πιο απλά θέματα που μπορεί να μπαίνουν στην ατζέντα των δύο μεγάλων κομμάτων.
Η κομματική πειθαρχία δεν αφορά μόνο το τι φωτογραφικές ρυθμίσεις εντέλλονται να ψηφίζουν οι βουλευτές στο κοινοβούλιο. Αφορά και τα μέλη τελευταίας γραμμής και τη στάση τους στα «κομματικά όργανα».
Μιλάω για την πλήρη ανυπαρξία παραγωγής πολιτικής και ιδεολογιών (δείτε τους στα συνέδρια -και στο πιο πρόσφατο της ΝΔ- με το όργιο συναλλαγών και συσχετισμών, με τους «μικρούς» ομιλητές να μιλάνε σε άδειες αίθουσες και βγάλτε συμπέρασμα).
Ο όρος «κομματικό κατεστημένο» αφορά περισσότερο κόσμο και περισσότερα κόμματα από όσο νομίζετε. Ακόμα και ο Γιωργάκης που ανέλαβε κάτω από τις δυσαρεστημένες ιαχές «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», έκανε μια τρύπα στο νερό, δεν κατάφερε να κάνει τίποτα περισσότερο από το να παραμερίσει δύο τρία στελέχη για να καμώνεται ότι άλλαξε το κακό παρελθόν του κόμματος. Τρίχες δηλαδή. Όπως ακριβώς και ο Σημίτης είχε χάσει τον έλεγχο από το ίδιο του το υπόγειο που έκανε κουμάντο σε όλα!
Κι όμως από αυτά τα δήθεν δημοκρατικά κόμματα που εδώ και χρόνια έχουν σταματήσει να παράγουν πολιτική και ιδεολογία, που είναι παραπάνω από προφανές πια ότι αντικειμενικός τους στόχος είναι να νέμονται εξουσία και μαύρο χρήμα, περιμένουμε να φέρουν ένα θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Τρέχουμε κάθε που έχουμε εκλογές να τους ψηφίσουμε (η πλειοψηφία του σχεδόν 80%!) ελπίζοντας να τους δούμε να δουλεύουν, να υπερβαίνουν το «κομματικό συμφέρον», να μην είναι επιρρεπείς στη διαφθορά και τη συναλλαγή, να βάλουν την Ελλάδα στην τροχιά για το μέλλον. Κι αυτοί να μη το κάνουν.

Κι όμως παρόλα αυτά τα κόμματα κάνουν κουμάντο παντού. Κανονίζουν τα του ΕΣΡ και για το τηλεοπτικό ήθος που θα παραχθεί. Κανονίζουν ακόμα πως θα γίνουν τα στείρα και ξύλινα debate, υποδέχονται πριν από τις πανεπιστημιακές αρχές τα παιδιά σας στα ΑΕΙ και είναι κυρίαρχα εκεί μέσα συναλλασσόμενα με τους καθηγητές. Αποφασίζουν για τα συνδικαλιστικά θέματα, έχουν τον πρώτο λόγο σε όλα!
Η πολιτεία ακόμα και σήμερα όταν αποφασίζει να κάνει μια επιτροπή (για οποιοδήποτε θέμα) το πιο πιθανό είναι να κάνει επιτροπή «διακομματική». Οι ομιλούσες κεφαλές που επιβάλλουν την παρουσία τους στα δελτία ειδήσεων, είναι πολιτικοί και κομματικά στελέχη ακόμα και για το πόσο ένα τρόφιμο ληγμένο κάνει κακό στην υγεία. Ξεχάστε τους επιστήμονες και τους ειδικούς. Το λόγο έχουν τα κόμματα. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί υποτίθεται ότι τα κόμματα εκφράζουν την εκλογική μάζα, τους πολίτες. Επειδή εκλέγονται. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία, διότι θεωρεί πως τα κόμματα de facto έχουν εξασφαλίσει ένα στάνταρ προδιαγραφών λειτουργίας. Κι όμως δεν είναι έτσι, γιατί εδώ δεν λειτουργεί καν ο «ανταγωνισμός της αγοράς», τα κόμματα βλέπετε κληρονομούν δεδομένη πελατεία.
Και από ποιους αποτελούνται αυτά τα κόμματα; Αφού είναι γενικά παραδεκτό το ότι ιδεολογικές αφορμές πλέον για να ενταχθεί κάποιος σήμερα σε πολιτικό σχηματισμό δεν υπάρχουν. Αφού είναι παραδεκτό ότι είναι πολύ συγκεκριμένο το ατομικό συμφέρον που οδηγεί κάποιον σε κομματικούς καταλόγους μελών.

Που καταλήγουμε; Ότι η σημερινή Ελλάδα σε τεράστιο ποσοστό κουμαντάρεται από τα κομματικά κατεστημένα δύο κομμάτων που συσπειρώνουν πλέον ένα κόσμο καριέρας, ένα πλήθος επαγγελματιών πολιτικών και τους συνήθεις κουμπάρους που περιμένουν σαν ρεμόρες να φουσκώσουν τα στομάχια τους από την εξουσία του «μεγάλου» καρχαρία. Κι όποιος κάνει κριτική είναι «εγκάθετος»!
Ψιλά γράμματα...

10 σχόλια:

Ο Κτηνίατρος είπε...

Τέλειο.Συμφωνό απόλυτα.θα μου επιτρέψεις στο blog μου να βάλω τον τίτλο σου και την παραπομπή σε σένα.Ευχαριστώ

Ανώνυμος είπε...

Ανέστη, δε διαφωνώ με αυτά που λες, ωστόσο νομίζω ότι παραβλέπεις κάτι που, κατά τη γνώμη μου, είναι σημαντικό: ότι τα κόμματα αποτελούνται από ανθρώπους (δε λέω πολίτες, διότι η έννοια του πολίτη είναι πολύ διαφορετική...), δηλαδή, από εμάς. Είναι άσκοπο να γκρινιάζουμε για τα κόμματα, από τη στιγμή που ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ τα συντηρούμε, τα «πολλαπλασιάζουμε», τα εκτρέφουμε κι αυτά, και τα παρακμιακά φαινόμενα που περιγράφεις. Και, αν εξαιρέσει κανείς τους κομματικούς στρατούς, οι οποίοι έχουν, ας πούμε, «έννομο συμφέρον» για τη διατήρηση και επέκταση αυτής της κατάστασης, υπάρχει και πολύς κόσμος που, επί της ουσίας, γουστάρει αυτό το χάλι. Ειλικρινά, θεωρείς ότι ο τεράστιος αριθμός ψηφοφόρων του Γιακουμάτου, του Κουλούρη, του «νεοφιλελεύθερου» Γεωργιάδη και όλων των άλλων διαφόρων περιέργων που «κοσμούν» τη Βουλή και τα κόμματα αποτελείται αποκλειστικά από μικροσυμφεροντολόγους, οι οποίοι ψηφίζουν για να εξυπηρετηθούν τα ρουσφέτια τους; Θυμάσαι πόσος κόσμος «στράβωσε» όταν ο Γιωργάκης έδιωξε από το ΠΑΣΟΚ τον Κουλούρη;
Εν τέλει, αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα κόμματα είμαστε εμείς -όπως και η TV, τα άλλα μέσα, το ποδόσφαιρο κλπ. Κι όσο θα είμαστε όπως είμαστε, τόσο αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται.

Υ.Γ.: χάσαμε και το Νίκο ΝΙκολαΐδη. Φτωχαίνουμε συνεχώς...

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν είναι μόνο αυτό για τους νέους,Ανέστη. Όχι μόνο αποδέχονται την κομματική πραγματικότητα.Μέχρι να τους εμπιστευτεί ο λαός, μέχρι να αναδειχθούν γλύφουν, σκύβουν υποκλινόμενοι. Όταν γίνουν γνωστοί πλέον κάνουν τα ίδια και στους άλλους γιατί μετά από χρόνια υποκλίσεων έχουν διαφθαρεί οι ίδιοι.

arammos είπε...

Όταν οι άνθρωποι μαζεύονται, εντάσσονται και σχηματίζουν μια παρέα, ομάδα, κόμμα ή οτιδήποτε το επίπεδο της ομάδας πέφτει.

Newborn Doomstalker είπε...

Θα απαντήσω κι εγώ αλλά με ένα τραγούδι αγαπημένο, του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.

Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.

Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χάθηκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει.

Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα
Χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.

Δεν ξέρω αν έχει νόημα να μεμψιμοιρούμε το σήμερα, να βουλιάζουμε το κεφάλι μας στο βόρβορο της καθημερινότητας και να αναμασάμε τα περιεχόμενά του. Ξέρω όμως πως έχει νόημα να σχεδιάζουμε το επόμενο βήμα και να φωνάζουμε τις σκέψεις μας ως πολιτικά όντα. Ανέστη, είσαι και είμαι και είναι και είμαστε "εγκάθετοι". Με πηχαίους τίτλους. Όχι ψιλά γράμματα!

K-Top είπε...

Η σαπίλα έχει φτάσει σε απίστευτα σημεία. Η κατάντια του νεοέλληνα είναι τόσο μεγάλη που όπως έγραψε και ένας παραπάνω, το συντηρούμε και το γουστάρουμε το καθεστώς.

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που αρχίζεις και φοβάσαι πως μπορεί ξαναβγούνε τα τανκς στους δρόμους. Ευτυχώς που κατι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει πλέον στην Ελλάδα, αφού θα το σαμποτάρει ο ίδιος ο στρατός λόγω νεολληνικής κουλτούρας και τεμπελιάς.

μαριάννα είπε...

Ξέρεις τι παθαίνω με τα ποστ σου ε; Δεν έχω τί να πω γιατί με έχεις καλύψει και προλάβει. Νιώθω σαν την ηχώ. Το έκο σου που λένε. Πολιτικά είσαι το άλλο μου μισό! :)))
Σε φάτσα είμαι λίγο πιο όμορφη! :Ρ
Πάει κι ο Παβαρότι ε; Να δω τι θα μείνει...

Σε φιλώ...

ανεστης είπε...

@Jimc
Εγώ λεω να τη σταματήσουμε αυτή την ιστορία με το «εμείς» για όλα. Δεν είναι τελικά έτσι. Είμαστε εμείς και είναι και «αυτοί». Επιτέλους ναι συμφωνώ σε πολλά υπάρχει κοινή ευθύνη, αλλά αρκετά! Τι κοινό μπορεί να έχω με την ψηφοφόρο της Παπακώστα; Μοιραζόμαστε κανένα κοινό όραμα; Δηλαδή επειδή τα κόμματα αποτελούνται από «ανθρώπους» γίναμε όλοι ίδιοι;
Χαράζω μια γραμμή στην άμμο λοιπόν και όποιος είναι από εκεί μεριά, είναι αντίπαλός μου, εχθρός μου. Είναι αυτός που με εμποδίζει να δω καλύτερη μέρα για τη χώρα που ζω.

Y.G. "Και ξέρις πότε άρχισαν όλα αυτά ε; Απο τότε που εκείνος ο κρετίνος ο Perry Como Τραγούδησε την Glendora"
(Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα - Νικολαίδης)

@Δείμος
Κάτι σαν τα καψόνια στο στρατό ε;
Το είχα πει στο Δήμαρχο όταν πια μετά από πολλά χρόνια επανεκλογής του δεν έλυνε πλέον κανένα πρόβλημα. Του λεω «Γιάννη μου, όταν εσείς στις θέσεις αυτές εξοικειώνεστε με τα «άλυτα» προβλήματα και δεν τα βλέπετε πλέον σαν προβλήματα, είναι καιρός να αποχωρείτε». Από τότε δεν μου ξαναμίλησε!

@arammos
Ελιτίστικη άποψη αλλά αληθινή. Και χρέος των σχηματισμών αυτών (που υποτίθεται ευαγγελίζονται οράματα και αλλαγές) είναι να διατηρούν υψηλό το επίπεδο για να μη φτάνουν εκεί που φτάσαμε σήμερα.

@atron
Η μόνη χρησιμότητα των τάνκς είναι να ξανασυσπειρώσουν την κοινωνία, να την κάνουν να αποκτήσει αξίες και πάλι, να περάσουμε μεταπολίτευση σαν καθαρτήριο. Αλλά τίποτα άλλο!

@ght
Ευτυχώς βρεθήκαμε!

Ανώνυμος είπε...

Ανέστη, αντράκι μου, μαζί σου 100%. Είμαι υπέρ των γραμμών. Για να το πω διαφορετικά, πιστεύω ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο είδη και οι άλλοι. Κι εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία, ειδικά στο θέμα της πολιτικής. Ωστόσο, συνεχίζω να πιστεύω ότι οι σκεπτόμενοι πολίτες οφείλουμε να είμαστε λίγο περισσότερο ενεργοί και υπεύθυνοι και να προσπαθούμε να διευρύνουμε το "κοινό" που είναι μαζί μας. Θεωρώ ότι, π.χ. όταν φίλος μας ΠΑΣΟΚος μας λέει ότι η Φώφη είναι καλή και ότι η ΝΔ τρόμαξε και γι' αυτό επιχείρησε και κατάφερε να τη βγάλει από το Επικρατείας, εμείς πρέπει να τον ρωτάμε γιατί είναι καλή η Φώφη, τι ακριβώς έχει κάνει έως τώρα, τι έχει προσφέρει ως Υπερνομάρχης, αλλά και να του εξηγούμε τι ακρίβως έκανε το ΠΑΣΟΚ σε αυτή την ιστορία. Τα ίδια και για τους ψηφοφόρους της Παπακώστα, του Γιακουμάτου, του Μπίστη, κλπ. Το να αναγνωρίζουμε το χάλι δεν αρκεί. Θεωρώ ότι πρέπει ενεργά να κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε. Ειδάλλως, ναι, είμαστε συνυπεύθυνοι.

ανεστης είπε...

A, γειά σου!