"Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλεια" σύντροφε.

Αγαπητέ μου σύντροφε,

Πιθανότατα θα θυμώσεις μ’ αυτά που θα σου πω. 

Αλλά δεν πειράζει, θα τα πω γιατί έχω ήδη θυμώσει πάρα πολύ εγώ ο ίδιος και πρέπει να σ’ τα πω.

Φωνάξαμε πολύ και στεναχωρηθήκαμε για την άνοδο της χρυσής αυγής, χαρακτηρίσαμε φασίστες τους κατοίκους των περιοχών του κέντρου που φωνάζουν για την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, βρίσαμε επίσης ως φασίστες όσους ξεκινούν επιχειρήσεις για συμμάζεμα της κατάστασης από δήμαρχο μέχρι αστυνομία.

Διαπίστωσα όμως πως τόσο καιρό οι φωνές μας ήταν μόνο κριτική σε οτιδήποτε προσπαθεί να μετριάσει το πρόβλημα. Προτάσεις δεν είχαμε. Δεν έχει γίνει κανείς πιο σοφός από το διάλογο πέρα από την εύκολη διαπίστωση για τη συνθήκη «Δουβλίνο 2» που πρέπει να αλλάξει, που κακώς υπεγράφη. Και μετά, τι;

Ναι, οι αιτίες των μεταναστεύσεων είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Δε σταματάνε εύκολα από τη μια μέρα στην άλλη οι πόλεμοι, η πείνα, η φτώχεια. Θέλει πολλή δουλειά αυτός ο κόσμος. Ναι οι άνθρωποι αυτοί δικαιούνται να αναζητήσουν την ελπίδα στον δικό μας «δυτικό παράδεισο» της διαρκούς παρακμής.

Είναι πιο ανθρωπιστικό άραγε να περιφέρονται λιμοκτονούντες και πιθανότατα όσοι έχουν μικρότερες ηθικές αντιστάσεις να καταφεύγουν στην εγκληματικότητα για να επιβιώσουν; 

Ή είναι πιο σύμφωνο με την κοινωνία που οραματιζόμαστε το να δημιουργηθεί ένας υπερμεγέθης αστυνομικός στρατός για να ασκεί ασφυκτικό έλεγχο; 

Είναι πιο δόκιμη λύση η χρήση καμερών ασφαλείας που πολεμήθηκαν ως παραβιάζουσες τα προσωπικά μας δεδομένα;

Πόσο πιο ανεύθυνο είναι άραγε το να καταλήξει τελικά όλο αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα στους ώμους του άμοιρου Αφγανού ή Πακιστανού και του κατοίκου της πλατείας Βικτωρίας και των Πατησίων; Πόσο ρεαλιστικό είναι να αφεθούν αυτοί οι δύο να αναζητήσουν μεταξύ τους τη λύση;

Η πρακτική της χωρίς κόστος μαξιμαλιστικής ρητορείας δεκαετιών, μας άφησε να αναζητούμε σήμερα μέτρο και λύσεις. Οι δογματικές ιδεολογικές αρνήσεις σε οτιδήποτε μπορεί να προτείνεται ως λύση τροφοδότησαν την απραξία και το θέριεμα του τέρατος που λέγεται «χρυσή αυγή». Που αναλαμβάνει τώρα να «καθαρίσει» με το μόνο τρόπο που ξέρουν οι πιθικοτραμπούκοι . Με τη βία.

Αλλά ακόμα κι όταν οι αλήτες αυτοί βγήκαν στη γύρα ξυλοφορτώνοντας αθώους μετανάστες, ήμασταν θεαματικά απόντες, απλά περιοριστήκαμε να φωνάζουμε «που είναι η αστυνομία» (κοίτα να δεις τι χρειάστηκε για να αναζητήσουμε τελικά την τήρηση των νόμων!).

Αλλά την αστυνομία που σε μεγάλο βαθμό επέλεξε να ψηφίσει τους φασίστες της χρυσής αυγής, επιλέξαμε να τους τη χαρίσουμε εδώ και καιρό αγαπητέ σύντροφε. Την αποκηρύξαμε ως ταξικό εχθρό, τους είπαμε συλλήβδην «μπάτσους γουρούνια δολοφόνους». Κάψαμε τις γέφυρες και παραμείναμε στις όχθες των διαδηλώσεων να πετάμε πέτρες και δακρυγόνα.

Πότε μαζευτήκαμε ως κομματικοί ή πολιτικοί σχηματισμοί να βοηθήσουμε με κάποιο ακτιβισμό άστεγους και άνεργους; Με ποιο δικαίωμα ασκήσαμε κριτική σε τέτοιες κινητοποιήσεις βάζοντας την περίφημη εύκολη ταμπέλα της «αστικής φιλανθρωπίας»;

Πως χαρίσαμε το δικαίωμα (και πάλι) στους φασίστες να δηλώνουν ευαισθησίες με διάφορα τηλεοπτικά σόου στο Σύνταγμα; 

Ναι ξέρω, περιμένουμε απ τον πεινασμένο να εξεγερθεί να φτάσει στο «μη χειρότερα» για να προσχωρήσει στις παρατάξεις μας, αλλά δεν είναι εξαιρετικά φτηνό αυτό το τέχνασμα για την αριστερή μας συνείδηση;

Τώρα λοιπόν που το κτήνος έδειξε τα δόντια του, τώρα που οι χρυσαυγίτες μπουκάρουν στα πλοία για να λιντσάρουν, δεν είναι καιρός να ξαναβρούμε το μέτρο; Τώρα που η κοινωνία μπατάρει δεξιά δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τα απλά και βασικά απαιτώντας παράλληλα την ευνομία;

Τώρα είναι η ώρα να ξαναβρούμε τις χαμένες μας επαφές με την κοινωνία και τις χαμένες μας δυνατότητες για διάλογο. Αυτές τις δυνατότητες που καταστρέψαμε όταν αντί να συζητάμε για ιδέες και αρχές, ψελλίζαμε ή κραυγάζαμε μόνο διεκδικήσεις.

Να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα αυτού του τόπου να ορίζει τους κανόνες με τους οποίους θα δέχεται μετανάστες ή πρόσφυγες όπως γίνεται παντού στον κόσμο.

Να αφήσουμε τις εύκολες εικονικές κατάρες και τα συνθήματα για τις επιχειρήσεις-σκούπα και να γίνουμε χρήσιμοι με αληθινή δουλειά στον έλεγχο των συνθηκών διαβίωσης στα κέντρα κράτησης και στην εποπτεία των αστυνομικών αυθαιρεσιών. Να προσφερθούν νομικές υπηρεσίες σε όσους τις χρειάζονται. 

Να δείξουμε επιτέλους με κάποιο τρόπο πως μπορούμε να υπερασπιστούμε ανθρώπινα δικαιώματα αποδεχόμενοι ένα πλαίσιο. Ή να αγωνιστούμε να αλλάξουμε αυτό το πλαίσιο προβάλλοντας πειστικές και βιώσιμες αντιπροτάσεις. Αλλά να αποδεχτούμε το μονο σίγουρο: η στείρα ρητορεία δεν μας οδήγησε πουθενά καλύτερα.

Σήμερα σύντροφε, δηλώνεις απογοητευμένος  απ' την ελληνική κοινωνία και εκδηλώνεις τάσεις φυγής. Δεν είναι χρήσιμη η απογοήτευσή σου. Η ελληνική κοινωνία δε θα ακολουθήσει καλύτερους δρόμους επειδή θα λείψεις. Το αντίθετο θα συμβεί.

Αλλά πρέπει να καταλάβεις πως χρειάζεται να αναθεωρήσουμε τους όρους της συζήτησης. Να αφήσουμε στην άκρη ιδεοληψίες και εύκολες ετικέτες. Να καταλάβουμε πως όλα αυτά τα χρόνια παρεξηγώντας τον ακτιβισμό, δεν καταφέραμε να δράσουμε αποτελεσματικά να δουλέψουμε για να δώσουμε δείγματα γραφής.

Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε με δουλειά πως η «αριστεροσύνη» δεν είναι χρήσιμη μόνο μέχρι εκεί που μας ορίζει και αντανακλά το Εγώ μας, αλλά μπορεί να είναι αληθινή αντιπρόταση για μια καλύτερη κοινωνία.