Ο πραγματικός εσωτερικός εχθρός

Τα άνομα κέρδη που απεκτήθησαν με την είσπραξιν μισθών και σιτηρεσίων για στρατεύματα που ουδέποτε είχαν στρατολογηθή και η απονομή του βαθμού του συνταγματάρχη σε φαρμακοποιούς και του καπετάνιου σε ιπποκόμους και τσιμπουξήδες, αποδιοργάνωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις της Ελλάδος.
Θαρρούσες πως οι στρατιώτες είχαν ξεχάσει τον πόλεμο με το Σουλτάνο, και μοναδική τους σκέψις, λες και ήταν η εντρύφηση στην πολυτέλεια των φανταχτερών αμφιέσεων και των λαμπρών όπλων.
Τα χρήματα που εισρεύσανε στην Ελλάδα από τα δάνεια, δημιουργήσανε ξαφνικά μια ζήτηση αλβανικών ειδών. Τα παζάρια της Τριπολιτσάς και του Ναυπλίου, του Μεσολογγίου και των Αθηνών, είτανε γεμάτα απο χρυσοκέντητα γελέκια, επίχρυσα γιαταγάνια και ασημοκεντημένες πιστόλες. Απο τα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη, συρρέανε διαρκώς ραφτάδες. Πάλες, πιστόλες και καρυοφίλια πλούσια στολισμένα διαμετακομίζονταν συνεχώς απο τα Επτάνησα σαν αντικείμενα εμπορίου μεταξύ Αλβανίας και Μοριά. Τα άρματα και η φορεσιά ενός παλληκαριού, μίμηση της φορεσιάς των Τόσκηδων της νοτίου Αλβανίας, συχνά στοιχίζανε 50 λίρες. Η στολή του Χιλίαρχου ή του στρατηγού με τα φανταχτερά φάλαρα του αλόγου του, κατά κανόνα ξεπερνούσε τις 300 λίρες.

Τα ποσά αυτά προέρχονταν από τα δάνεια, που τα αφαιρούσαν από τις ανάγκες της πατρίδος. Ήτανε γενική κατακραυγή ότι η Ελλάδα κινδύνευε να καταστραφεί από τις απίθανες αυτές σπατάλες.

G. Finley, «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»


Και όμως δεν είχε περάσει ούτε έτος αφ’ ότου ήλθον εις την Ελλάδα τα χρήματα του δεύτερου δανείου, όταν την 7ην Απριλίου 1826 η εθνική Γ΄ Συνέλευσις των Ελλήνων, εψήφιζε να ανοιχτεί νέον δάνειον 1000.000 ταλλήρων, δια να χρησιμεύσει δια το μέλλον μόνον εις τροφάς και μισθούς του στόλου, εις επισκευήν και τροφάς δια το Μεσσολόγγιον και εις τα έξωθεν αυτού συστηθησόμενα στρατόπεδα. Αλλά πριν ξηρανθή η μελάνη δια της οποίας εγράφη το ψήφισμα τούτο, το Μεσσολόγγιον έπεσε.
Εκατόν χιλιάδες τάλληρα λοιπόν ήσαν αρκετά δια να σωθεί το προπύργιον εκείνο.

Η ελληνική κυβέρνησις αν και διεχειρίσθη κατα το δωδεκάμηνον που επέρασεν, ένα εκατομμύριον περίπου ταλλήρων, δεν ημπορούσε να εξοικονομήση εξ αυτών εκατόν χιλιάδας απο τα οποίας εξηρτήθη η τύχη της Ελλάδος.

Κ. Παπαρρηγόπουλος «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»

Τα αποσπάσματα είναι απο το βιβλίο του Β. Τσιμπιδάρου "Το 1821 χωρίς δάφνες και στέφανα"


Θέλετε να μιλήσουμε για ιστορία; Ας μιλήσουμε λοιπόν! Σε ποιο σχολικό βιβλίο ή σε ποια τάξη διδάσκονται αυτές οι ιστορικές αλήθειες που θα μας βοηθούσαν να εντοπίσουμε τα κακά της ράτσας μας και να καταφέρουμε να αλλάξουμε κι εμείς οι ίδιοι; Μέχρι πότε το μέλημα του μαθήματος της ιστορίας θα είναι να συντηρούμε τις δάφνες μας και το πόσο αδικηθήκαμε από τους ξένους, τους άλλους όταν εμείς οι ίδιοι διαχρονικά είμαστε οι χειρότεροι εχθροί μας;
Τίποτα δεν άλλαξε, παρά το γεγονός ότι μεγαλώσαμε με τα μυαλά φουσκωμένα από ηρωισμούς.

Απλά τα δάνεια του τότε, τώρα λέγονται ΚΠΣ, οι πιστόλες Porche Cayenne και οι ιπποκόμοι που έγιναν στρατηγοί, τώρα λέγονται "δικά μας παιδιά".