Εμείς πάντως ψηφίζουμε, άρα δεν φταίμε...

Διαβάζω τα crawl στις τηλεοπτικές συζητήσεις: «Κορυφώνεται η αντιπαράθεση», «ανεβαίνει το θερμόμετρο» (ενόψει εκλογών).
Τρίχες! Καμία αντιπαράθεση δεν κορυφώνεται, κανένα θερμόμετρο δεν ανεβαίνει. Οι μόνοι που ανεβάζουν γκάζια είναι οι υποψήφιοι και ο περίγυρός τους, τα κομματικά επιτελεία που κυνηγούν την κουτάλα της εξουσίας και μερικοί άρρωστοι κολλημένοι χειροκροτητές, απομεινάρια της εποχής των ιδεολογικών διαφορών.
Αλλά σήμερα πια...;
Ποτέ πριν δε θυμάμαι προεκλογική περίοδο με τέτοια αίσθηση ματαιότητας. Να μη περιμένεις σωτηρία από πουθενά, να τα βλέπεις όλα μαύρα κι ακόμα περισσότερο το μέλλον των παιδιών σου. Ποτέ πριν η πολιτική ή μάλλον η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είχε τόσο πολύ απαξιωθεί.

Φαντάσου τώρα να ζεις στην Ελλάδα με τα τόσα προβλήματα και να πρέπει να τα αντιμετωπίσεις με Γιωργάκη και Κωστάκη που «κληρονομικώ δικαιώματι» νέμονται την εξουσία.

Όχι μόνοι τους βέβαια, κάποιος λαός τους ψηφίζει. Αυτός ο ίδιος ο λαός που τους αμφισβητεί και που δεν τους πιστεύει, τους ψηφίζει! Αλλά δεν τους έχει καμία εμπιστοσύνη.
Και πως να ψηθεί ο πολίτης όταν η κυβέρνηση αποδεικνύεται ανίκανη να συντονίσει μία πυρόσβεση ενώ η αντιπολίτευση, έχοντας στο πιάτο το πολιτικό κόστος της κυβέρνησης, ενώ ακόμα τα καμένα καπνίζουν και ενώ ακόμα υπάρχουν θύματα άθαφτα, αποφασίζει να πυροβοληθεί στο πόδι με την υπόθεση Φώφης Γεννηματά!
Πλάκα μου κάνετε παιδιά; Είναι αυτοί οι άνθρωποι για να κυβερνήσουν χώρα; Μήπως να ξεκινήσουν από κάτι πιο απλό, όπως ένα περίπτερο π.χ.;

Και το 80% του εκλογικού σώματος θα επιλέξει (έστω χωρίς κραυγές και χωρίς θεαματικές εκλογικές περιόδους) έναν από αυτούς τους δύο;

Και αναρωτιόμαστε μετά γιατί μας συμβαίνουν όσα μας συμβαίνουν;