Και αποχαιρέτα την Πάρνηθα που χάνεις..

Πείτε μου σε ποιον απο αυτούς θα αναθέτατε τη διαχείριση ενός περιπτέρου;

Καιγόμαστε!

Αυτή τη στιγμή καίγεται η πίσω πλευρά της Πάρνηθας από τη φωτιά που ξεκίνησε από τα Δερβενοχώρια. Ο άνομος είναι δυτικός και πολύ εύκολα μπορεί να επεκταθεί στην ίδια την Πάρνηθα.

Κι όλα αυτά από την ανύπαρκτη συντήρηση του δικτύου της ΔΕΗ. Η φωτιά ξεκίνησε σύμφωνα με πληροφορίες απο σπινθήρες μετασχηματιστή που έβαλε φωτιά σε ξερόχορτα.

Αύριο αναμένεται να μας απαντήσουν απο τις πολιτισμένες Ευρωπαικές χώρες για το αν μπορούν να μας στείλουν βοήθεια. Μέχρι τότε, προσευχηθείτε

Καμαρώστε εντω μεταξύ τα αποτελέσματα!

Παλιά ανέκδοτα ξαναγίνονται επίκαιρα

Όπως αυτό που λέγαμε στο σχολείο ότι ΔΕΗ σημαίνει «Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό». Βγαίνει ο ένα μεγαλοπαράγων και δηλώνει ότι η ΔΕΗ έχει εξασφαλίσει πολλά μεγαβάτ και να μην ανησυχούμε.
Με το που πιάνουν οι ζέστες, να οι διακοπές, ώρες ολόκληρες, να μη σε βαστάει το σπίτι σου.
Φωτοχημικό νέφος λέει στην Αθήνα και καυσαέριο! Φυσικά! Αφού όλοι πήραν το αυτοκίνητο και έκοβαν βόλτες για να δροσιστούν τουλάχιστον από το κλιματιστικό του!

Κάνει λέει έργο η ΔΕΗ, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε λέει ο Τσιαμτσίκας (με τον Χ”νικολάου να συμφωνεί)!

Εγώ ξέρω ότι

-Δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν το απαραίτητο ρεύμα για να μη λένε στον κόσμο ότι με 46 βαθμούς πρέπει να κλείσουν το κλιματιστικό.

-Δεν έχουν κάνει τίποτε για να αναπτύξουν εναλλακτικές μορφές ενέργειας χρόνια τώρα

-Δεν έχουν κάνει κάτι για να σταματήσει η πιο βαριά ρύπανση της Ευρώπης από το λιγνίτη της Πτολειμαίδας

-Δεν κάνουν συντήρηση με αποτέλεσμα τα καλώδια και οι μετασχηματιστές να βάζουν φωτιές σε όλη την Ελλάδα (και να πληρώνουμε μετα δημόσιο χρήμα για την κατάσβεση πυρκαιών)

-Δεν καταφέρνουν να τροφοδοτήσουν τη γειτονιά μου με τα σωστά Hz με αποτέλεσμα συσκευές που απευθύνονται σε δυτικές αγορές (όπου η σωστή τροφοδοσία ρεύματος είναι δεδομένη) να λειτουργούν λάθος.

-Δεν κάνουν υπογειοποίηση των καλωδίων που ασχημαίνουν αφόρητα το τοπίο (και συμβιβαστήκαμε τόσο πολύ με το θέαμα που δεν το παρατηρούμε πλέον).

-Δεν αναλαμβάνει έστω στα πλαίσια της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης (ποιάς; Χαχαχαχα…) να χρηματοδοτήσει έργα πρασίνου στην Αττική που αποδεδειγμένα συμβάλουν στη μείωση της θερμοκρασίας και πιθανά στην κατανάλωση ρεύματος για κλιματιστικά.

-Δεν έχουν πλάνο για την αύξηση της ζήτησης του ρεύματος των κλιματιστικών (ακόμα γεμάτα είναι τα καταστήματα, πρέπει να πουλιούνται καθημερινά κάποιες δεκάδες χιλιάδες που θα χρειαστούν άμεσα περισσότερο ρεύμα).

ΤΟΤΕ ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΡΓΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΔΕΗ;
Ας μας «φωτίσει» κάποιος στο θέμα αφου η ΔΕΗ δεν μας κάνει τη χάρη…

Υ.Γ. Και έχουμε συμφιλιωθεί τόσο πολύ με αυτό το αίσχος ώστε τώρα που ξαναδιαβάζω το κείμενο φάινεται εξαιρετικά κοινότυπο!

Ναι ή όχι τελικά στο Blog Marketing;

Και τώρα που οι εταιρίες ανακάλυψαν το blog marketing Κινδυνέυουμε να αλλωτριωθούμε;

Πρόσφατα η Toyota διοργάνωσε test drive για τους bloggers. Διοργάνωσε λέει με τη βοήθεια της διαφημιστικής εταιρίας δοκιμαστική οδήγηση για το Auris και μετά οι bloggers έγραψαν τα σχόλιά τους που συγκεντρώθηκαν σε κάποιο site.
Ωραία!

Εγώ δεν πήρα είδηση από αυτή την προωθητική ενέργεια που υποτίθεται ότι «έτρεξε» για 10 εβδομάδες, δεν είδα τίποτα να αναγράφεται κάπου και κάθε μέρα αφιερώνω κάποιο χρόνο για να περιηγούμαι στα blogs.

Το πήρα είδηση μόνο όταν είδα απολογιστικά να αναφέρεται σαν «υπόδειγμα» ή «παράδειγμα» διαφημιστικής καμπάνιας σε περιοδικό marketing.

Άρα πρώτο το κρατούμενο, πιστεύω πως δεν έκαναν καλή δουλειά οι διαφημιστές-συνεργάτες της Toyota.

Το γεγονός ότι αποφασίζεις να χρησιμοποιήσεις ένα νέο μέσο για την επικοινωνία σου, δεν σημαίνει και απαραίτητα ότι το κατέχεις, ότι μπορείς να «πιάσεις» την κρίσιμη μάζα του κοινού σου.

Το δεύτερο είναι ότι δεν θεωρώ ότι είναι απαραίτητα κακό το να χρησιμοποιηθεί ο χώρος των blogs για να γίνει marketing και προώθηση από μια εταιρία. Αντίθετα νομίζω πως σαν καταναλωτές μπορούμε να είμαστε κερδισμένοι.
Προτιμώ να διαβάσω σε ένα blogger που ξέρω, που συνομιλώ μαζί του και τον/την εμπιστεύομαι, το ότι είναι ευχαριστημένος με ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, παρά να πρέπει να πιστέψω τις παραδοσιακές διαφημίσεις όπου το μήνυμα εκπέμπεται χωρίς αντίλογο και διάλογο και είναι σε πολλές περιπτώσεις παραπλανητικό.

Δείτε τι γίνεται με το myphone.gr ή με το adslgr.com. Οι χρήστες αυτό-οργανώθηκαν, προβλήματα λύνονται από τους ίδιους εκεί που η ομολογουμένως μόνιμα κακή οργάνωση των εταιριών δεν μπορεί να βοηθήσει, κρυφά μειονεκτήματα βγήκαν στη φόρα, κακά σέρβις επίσης.
Με τον ίδιο τρόπο όπου κάποια εταιρία κάνει το κάτι παραπάνω αξίζει να αναφερθεί, να ανταμειφθεί με την προτίμησή μας.

Αυτά με τη διαφήμιση δεν γίνονται, όπως δεν γίνεται ποτέ όταν μιλάς εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. Η «έξωθεν καλή μαρτυρία» όμως είναι πολύτιμη.

Η εποχή της μονόδρομης επικοινωνίας άλλαξε και στο marketing πλέον. Ειδικά σήμερα που παράγεται πολύ σκάρτο προϊόν (και ανακαλύπτεις το γουρούνι στο σακί ΜΕΤΑ την αγορά), που προσφέρονται πολύ κακές υπηρεσίες και ΕΙΔΙΚΑ στην Ελλάδα που το καταναλωτικό κίνημα και η αντίστοιχη συνείδηση είναι ανύπαρκτες έννοιες.

Έτσι ένα banner σε ένα blog δεν έχει καμία αξία περισσότερη από ότι ένα πόστερ σε ένα τοίχο. Εκπέμπει ένα μήνυμα που δεν μπορεί να έχει μεγάλη αξία. Αν όμως η συζήτηση γίνει για το ίδιο το προϊόν ή την υπηρεσία, τότε είναι ανεκτίμητη για τον υποψήφιο αγοραστή.

Για παράδειγμα, η φίλη μου η Άννα που μένει μόνη της (και δεν μπορεί να συναλλάσσεται με σέρβις του τύπου «φέρτε το από εδώ να ρίξουμε μια ματιά»), μου είπε πρόσφατα την εμπειρία της: Αγόρασε ένα DVD Player της LG και όταν αυτό παρουσίασε κάποιο πρόβλημα, η εταιρία ήρθε σπίτι της, το παρέλαβε και της το επέστρεψε την μεθεπόμενη με μια ευγενέστατα οργανωμένη διαδικασία με ραντεβού. Της εξήγησαν τι έπρεπε να έχει κάνει (το προϊόν ήταν εντάξει), και μετά από δύο μέρες την πήραν και τηλέφωνο να τη ρωτήσουν αν έμεινε ευχαριστημένη και αν είχε να αναφέρει κάποιο παράπονο! Συγγνώμη αλλά εγώ αυτό θέλω να το μάθω! Γιατί να μην ανταμείψω δηλαδή μια εταιρία που προσπαθεί περισσότερο και με σέβεται επιτέλους;

Γιατί αν βάλω στη ζυγαριά το γεγονός ότι για να σηκώσουν τηλέφωνο στη Sony Hellas πρέπει να περάσει μια βδομάδα (άσε που το ελάχιστο σέρβις ακριβότερα κι από γραφείο «συνοδών»), συν το ότι σήμερα τα περισσότερα προϊόντα είναι παρόμοια, τότε σίγουρα θα επηρεαστεί η απόφασή μου για την επόμενη αγορά.
Τώρα αν κάποια εταιρία επιχειρήσει πλαστά testimonials, αυτά είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορέσουν να αλλάξουν μια γενικά κακή εικόνα και ειδικά στο χώρο αυτό όπου η κάθε άποψη περνάει από σαράντα κόσκινα.
Και σίγουρα αν κρίνουμε από την κακή προώθηση της προωθητικής ενέργειας της Toyota, θέλουν ακόμα πολύ δουλειά για να καταφέρουν ακόμα και να παραπλανήσουν.

Και αυτό bonus γιατί "Το sex πάντα πουλάει..."

Θα πούμε το νερό μπαμπάκι!

Ντάλα μεσημέρι Κυριακής, έξω από τη Θήβα, θερμοκρασία περί τους 45-46 βαθμούς.

Φωτιά και λαύρα, έλιωνε η άσφαλτος.

Ο φίλος που περνούσε από το δρόμο, έμεινε κάγκελο όταν είδε να ποτίζονται ολόκληρες φυτείες, ατέλειωτα στρέμματα βαμβάκια με τεχνητή βροχή!
Σταμάτησε δεξιά και φωτογράφησε, μετά από λίγο άλλα στρέμματα, άλλη βροχή, άλλη φωτογραφία, μετά κι άλλα!

Οι αγρότες του Θηβαϊκού κάμπου ποτίζουν τα μπαμπάκια. Με τεχνητή βροχή! Μεσημέρι καλοκαιριού! Με 46 βαθμούς θερμοκρασία!
Κι αν έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι γενικώς μια ζεστή μέρα με αυτό τον τρόπο ποτίσματος εξατμίζεται το 40% του χρησιμοποιούμενου νερού (!) τότε πόσο νερό εξατμίζεται σε μια τέτοια μέρα;

Χτες διάβασα στα ΝΕΑ ένα άρθρο που συνέκρινε τις διάφορες καλλιέργειες με βάση το νερό που απαιτείται για πότισμα. Ξέρετε πόσο νερό χρειάζεται για να παραχθεί ένα κιλό βαμβάκι;
Κρατηθείτε…

800 λίτρα νερού!!!

800 λίτρα υπερπολύτιμου, δυσεύρετου νερού για ένα κιλό βαμβάκι, από αυτό το ίδιο που η Ευρώπη μας αποζημιώνει να καταστρέψουμε, που μας λέει να παράγουμε λιγότερο γιατί δεν απορροφάται, που δεν πουλιέται, που δεν έχει ζήτηση.

Αν δηλαδή χρειάζονται 800 λίτρα αυτού του πολύτιμου νερού για ένα κιλό βαμβάκι και το 50% εξατμίζεται, πόσα λίτρα νερού πρέπει να σπαταληθούν για να ποτιστούν όλα αυτά τα στρέμματα που θα παράξουν τόννους άχρηστου βαμβακιού;

Κάντε τα μαθηματικά μόνοι σας.

Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι σε κάθε χωράφι ο καθένας μπορεί να ανοίξει μια γεώτρηση, να τραβήξει όσο νερό θέλει μπαίνοντας σε μια κούρσα για το ποιος θα πάρει πρώτος του νερό του αλλουνού, στεγνώνοντας έτσι τον υδροφόρο ορίζοντα, εξαφανίζοντας ολόκληρα ποτάμια και λίμνες. Και όλα αυτά για να ποτιστούν τα μπαμπάκια που θέλουν δουλειά μόνο δύο φορές το χρόνο, που όλη η καλλιέργεια γίνεται με μηχανές και έτσι μπορεί η τιμημένη αγροτιά να κάθεται στα καφενεία περιμένοντας τις κοινοτικές επιδοτήσεις που οι πολιτικοί μας εξασφαλίζουν γι αυτό το αίσχος.

Είναι δε ενδεικτικό ότι οι αγρότες ζητούν τώρα μεγαλύτερη επιδότηση για να μην καλιεργούν εκτάσεις με βαμβάκι λόγω λειψυδρίας (διαβάστε εδώ). "Πληρώστε μας για να μη σας αφήσουμε χωρίς νερό" δηλαδή.

Κανείς δεν πρόκειται να πει τίποτα για τους υδάτινους όγκους που στραγγίζονται νύχτα-μέρα, κανείς δεν πρόκειται να ανοίξει μέτωπο για να τους πείσει να αλλάξουν καλλιέργειες, να προτιμηθούν φυτείες με λιγότερες ανάγκες νερού, κανείς δε θα απολογηθεί στα παιδιά μας για το ότι σε λίγο καιρό η Ελλάδα θα είναι έρημος.

Το θέμα είναι να εκλέγονται μπλεδούλιδες, πρασινούληδες και κοκκινουληδες συνδικαλιστές, να μη δυσαρεστούμε τους ψηφοφόρους, να παίρνουμε ψήφους και εκλογές.

Κανείς δεν πρόκειται να πιεστεί για να εφαρμοστεί πλαίσιο κανόνων κοινής λογικής για να εναρμονιστεί η γεωργική πολιτική με την λειψυδρία που αναμένεται να γίνει ακόμα πιο αισθητή τα επόμενα χρόνια. Ποιός να το κάνει; Ο γίγας της πολιτικής Μπασιάκος;

Αντίθετα περιμένουμε να πετάξουμε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ ακόμα για να εξαφανίσουμε και τον Αχελώο με τεχνητές βροχές στο βωμό της μικροπολιτικής. Ακούς Σουφλιά λεβέντη; (Όχι!)
Εν τω μεταξύ οι μάχες ήδη άρχισαν στο θεσσαλικό κάμπο για το νερό. Σε λίγο καιρό τα πράγματα θα σοβαρέψουν ακόμα περισσότερο και οι πολιτικοί μας φυσικά προτιμούν να επιμένουν στην εκτροπή παρα στο να πείσουν τους πελάτες τους να αλλάξουν καλλιέργειες.

Εσείς βάλατε τούβλο στο καζανάκι σας ή ακόμα;

Whasup dog?

Στο πρoηγούμενο post, ο biologos μου έγραφε: «θέλω να σε δω με χρυσές αλυσίδες και δόντια, καπελάκι και φαρδύ παντελόνι, σε μια κάμπριο καντιλακ...τι λες μα νιγκα?».

Πού να’ ξερε… Σας αποκαλύπτω σήμερα μια φωτογραφία μου από την εποχή που έμενα στο Harlem (μόλις είχα αγοράσει την 80η μου Luis Vuitton παρέα με τον φίλο μου Jesus).
Η κάντιλακ είναι παρκαρισμένη στο πίσω στενό και δε φαίνεται στη φωτό.

Τα κρυμένα διαμάντια του Hip Hop

Δεν συμπαθώ καθόλου το mainsteam μισογύνικο μάτσο Hip Hop που προβάλλεται με κλισέ εικόνες ένα-σμάρι-κωλαρούδες-που-κουνιούνται-πρόστυχα-γύρω-από-μια-πισίνα-ενώ-ο-μάγκας-με-τις-χρυσές-αλυσίδες-τραγουδάει-κουλ-και-με-μάτι-γλαρό.

Μια ολόκληρη δισκογραφική βιομηχανία οδηγήθηκε τα περασμένα είκοσι χρόνια στην ανακάλυψη μαύρων και λατίνων που κατάφεραν να παντρέψουν το rap τους για τη σκληρή αλήθεια των γκέτο, με ήχους που κολάκευαν τα γούφερ από τα boom boxes των πιτσιρικάδων στις αστικές γειτονιές.
Και το στυλ καθιερώθηκε, έγινε η σύγχρονη μαύρη μουσική και κουλτούρα, ενώ το R&B έμεινε σαν πιο γυαλιστερό και γκλαμουράτο για τους πιο «φτιαγμένους» οικονομικά, για τους μαύρους ρεπουμπλικάνους κατά κάποιο τρόπο.

Οι υπόλοιποι, οι dropouts, τα γκέτο ηρωποίησαν νταβατζήδες και εμπόρους ναρκωτικών που έκαναν πια χοντρά λεφτά με το gangsta rap . Έπιαναν την καλή, ζούσαν το Αμερικάνικο Όνειρο. Λεφτά, κόκα και γκόμενες. Ποιοι Μαύροι Πάνθηρες; Ποια κοινωνικά μανιφέστα του Gil Scot Heron και του Ritchie Havens; Εδώ μιλάει το δολάριο!


Εκτιμάω όμως ιδιαίτερα όσους κατάφεραν να αντισταθούν στη λαίλαπα του νεοπλουτισμού και να επιμείνουν στο συνειδητοποιημένο τραγούδι. Ακόμα περισσότερο όταν αυτό συνοδεύεται από ψαγμένη μουσική με τζαζ στοιχεία, αποδεικνύοντας ίσως ότι οι δημιουργοί της έξυσαν το πράγμα λίγο παραπάνω από την επιφάνεια. Οι δύο πρώτοι δίσκοι του Guru (Jazzmatazz) είναι ένα παλιό (15 χρόνια πριν) αλλά καλό παράδειγμα. Με καλεσμένους καταπληκτικούς τζαζ μουσικούς

Get this widget Share Track details

Άλλο ένα καλό παράδειγμα είναι ετούτος ο πιτσιρικάς από το Σικάγο που έβγαλε την πρώτη του δουλειά τον περασμένο Σεπτέμβρη. “Food and Liquor” λέγεται και είναι μια από τις καλύτερες δουλειές που έχω ακούσει με καταπληκτικά samplings. Όλο το CD αξίζει να ακουστεί, αλλά ειδικά το "American Terrorist" είναι το πιο σημαντικό του δίσκου.
Εδώ μάλιστα χρησιμοποιεί και ένα sample από τις φοβερές κθάρες του Al Dimeola απο το Romantic Warrior των Return To Forever που είχε δημιουργήσει τη δεκαετία του 70 ο Chick Corea. Το έψαξε πολύ ο πιτσιρικάς!
Οι καταπληκτικοί στίχοι του τραγουδιού, αξίζει να διαβαστούν.


American Terrorist : Lupe Fiasco

Get this widget Share Track details

Close your mind, close your eyes

See with your heart

How do you forgive the murderer of your father?



The ink of a scholar is worth a thousand times more than the blood of a martyr

We came through the storm nooses on our necks

And a smallpox blanket to keep us warm

On a 747 on the pentagon lawn

Wake up the alarm clock is connected to a bomb

Anthrax lab on a West Virginia farm

Shorty ain't learned to walk already heavily armed

Civilians and little children is especially harmed

Camoflouged Torahs, Bibles and glorious Qurans

The books that take you to heaven

And let you meet the Lord there

Have become misinterpreted, reasons for warfare

We read em with blind eyes I guarantee you there's more there

The rich must be blind because they didnt see the poor there

Need to open up a park, just close 10 schools

We dont need em

Can u please call the fire department

They're down here marchin for freedom

Burn down their TV's, turn their TV's on to teach em



[CHORUS]

The more money that they make, the more money that they make

The better and better they live

Whatever they wanna tell, whatever they wanna tell

Whatever whatever it is

The more that you want to learn, the more that you try to learn

The better and better it gets

American Terrorist



Now the poor Klu Klux Klan see that we're all brothers

Not cause things are the same

Because we lack the same color

That's green, now that's mean

Can't burn his cross cause he cant afford the gasoline

Now if a Muslim woman strapped with a bomb on a bus

Would the seconds running give you the jitters?

Just imagine a American-based christian orginization

Planning to poison water supplies

To bring the second-coming quicker

Nigga they aint livin properly

Break em off a little democracy

Turn they whole culture to a mockery

Give em coca-cola for their property

Give em gum, give em guns, get em young, giv em fun

But if they aint givin it up

Then they aint gettin none

And dont giv em all naw, man, just give em some

It's the paper, then these cops must be Al-Qaeda



[CHORUS (2X)]



It's like

Don't give the black man food

Give red man liquorRed man fool

Black man nigga

Give yellow man tool, make him railroad builda

Also give him pan, make him pull gold from river

Give black man crack, glocks and things

Give red man craps, slot machines

bring it back (8x)

Get this widget | Share | Track details

Στο Instumental συμμετέχει και ο Mike Shinoda ( των Linkin Park)

Σας τον χαρίζω τον Snoop Dog που έρχεται να μας πει πόσα λεφτά και πόσες bitches απέκτησε!

Ένα πολύ καλό post του Σ. Χαικάλη σε σχέση με το τελευταίο θέμα μου!

Αξίζει να το διαβάσετε σαν συνέχεια

Τα blogs ως "κοινωνία των πολιτών"

Να δηλώσω προκαταβολικά ότι δε θεωρώ πως οι bloggers είμαστε καμιά ιδιαίτερη ομάδα πληθυσμού με κοινά χαρακτηριστικά. Ζούμε όμως στην Ελλάδα. Και αυτό επηρεάζει σε τεράστιο βαθμό τη θεματολογία μας. Ενώ δηλαδή σε κάποια ανύποπτη δυτική χώρα η θεματολογία θα μοιραζόταν σε πολλά ετερόκλητα αντικείμενα, εδώ γίνεται μια απελπισμένη κραυγή για τα θύματα που θρηνούμε επειδή δεν υπάρχει επαγγελματισμός και υποδομές, για τη διαφθορά που είναι πια επίσημο κράτος, για την μιζέρια και την κακομοιριά της εκπαίδευσης, για την άθλια ποιότητα του περιβάλλοντος και ζωής, για τους επίορκους αστυνομικούς, γιατρούς, πρυτάνεις, εισαγγελείς και δικαστές, για… για… για…

Κυρίως όμως για τις έωλες εξαγγελίες ενός πολιτικού συστήματος που από καιρό έχει χάσει τις ιδεολογικές τους συντεταγμένες, που χρησιμοποιεί τους όρους αριστερά, δεξιά, κεντροδεξιά κεντροαριστερά περισσότερο ως γεωγραφικό στίγμα στα καθίσματα του κοινοβουλίου παρά ως ιδεολογική ταυτότητα.

ΑΥΤΟ είναι που ενώνει και ομογενοποιεί τους bloggers στην Ελλάδα. Η διαρκής απογοήτευση και η αγανάκτηση για τη χώρα που ζουν, η επιθυμία να απεμπλακούν από την καταδίκη της γκρίνιας. Και οι πρώτοι που την πληρώνουν εδώ είναι οι πολιτικοί. Που κατηγορούνται -και ίσως όχι άδικα- ότι δεν ανταποκρίνονται στο ρόλο τους, που έχουν μετατραπεί σε επαγγελματίες της εξουσίας, που φροντίζουν την διατήρηση ή και αύξηση των προνομίων τους χωρίς να έχουν επαφή με την καθημερινότητα που καλείται να αντιμετωπίσει ο πολίτης. Που αποδεικνύονται ανίκανοι να αλλάξουν τα κακώς κείμενα.

Οι πολιτικοί και ένα σύστημα εξουσίας που έχει τόσο πολύ εξοικειωθεί με τα προβλήματα, που δεν τα βλέπει πλέον ως τέτοια. Που κάθε κρίση, δεν είναι κρίση θεσμών, διαδικασιών, αρμοδιοτήτων, αλλά μόνο κρίση επικοινωνιακή! Που δεν θα λύσει το πρόβλημα, δεν θα δημιουργήσει προϋποθέσεις και προδιαγραφές, δεν θα γίνει μάθημα, αλλά θα επιστρατεύσει τα στελέχη της επικοινωνίας που θα ενεργοποιήσουν πλάνα crisis management και θα κουκουλώσουν τεχνητά το πρόβλημα, ή θα φροντίσουν να αναδείξουν ένα άλλο για να φύγει η προσοχή από το προκείμενο. Τελευταίο καταφύγιο το απερίγραπτο πολιτικό επιχείρημα «κι εσείς τα ίδια κάνατε» και αμέσως μετά, το «γύρω-γύρω όλοι, στη μέση ο Μανώλης».

Κι ενώ το παιχνίδι παίζεται πλέον με όρους επικοινωνιακούς, η χώρα εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη, το κράτος εξακολουθεί να καταδυναστεύει τους πολίτες του και ο κοινοβουλευτισμός έτσι όπως μοιραστεί σε δύο κόμματα εξουσίας, να αποδεικνύεται αδιέξοδος.

Πρόσφατα ένα σχόλιο στο bolg του Ε. Βενιζέλου έλεγε:
«εξακολουθώ να προβληματίζομαι βαθιά με τον μεγάλο αριθμό αντιβουλευτικών σχολίων που αναπαράγουν στερεότυπα γνωστά από την τηλεόραση».

Μπήκα στον κόπο να του γράψω γιατί με ιντριγκάρει η διάθεση των ελάχιστων πολιτικών που διατηρούν blogs. Το κάνουν άραγε επειδή είναι ένα καλό εργαλείο για να προσεγγίσουν πελατειακά τον κόσμο του διαδικτύου; Ή μήπως πραγματικά θεωρούν ότι είναι Δημοκρατία στην πράξη, κοινωνία των πολιτών, διάλογος και επικοινωνία;



Του έγραψα αυτό που λέω και στην αρχή, ότι δηλαδή
«οι bloggers δεν είναι κάποια ειδική ομάδα πληθυσμού με ιδιαίτερους κώδικες. Σε μεγάλο ποσοστό εκπέμπουν αυτό που συζητιέται σήμερα από την κοινωνία. Ότι η Ελλάδα (και η πολιτική της ζωή) είναι ακόμα δέσμια των πολιτικών καριέρας, των κομμάτων εξουσίας που χρησιμοποιούν τα προβλήματα για να αναρριχηθούν για να τα κουκουλώσουν αμέσως μετά».

Τι μου απάντησε λοιπόν ο Ευάγγελος Βενιζέλος;
«Πιστεύετε ότι οι bloggers είναι δείγμα αντιπροσωπευτικό της γενικής κοινής γνώμης; Δεν νομίζω ότι αυτό αληθεύει, προς το παρόν τουλάχιστον με βάση τα στοιχεία των ερευνών».


Φυσικά ο καλός κύριος Βενιζέλος παρά το οτι εκτίθεται καθημερινά στα -μερικές φορές επιθετικότατα- σχόλια, περιμένει να δει πρώτα τις έρευνες! Δεν έχει σχηματίσει ο ίδιος άποψη από τους εκατοντάδες σχολιασμούς σε κάθε του post. Και προφανώς θα σχηματίσει άποψη από μια έρευνα που θα μετράει εξίσου τον απηυδισμένο πολιτικά blogger με αυτόν που παραθέτει ποίηση ή αστεία βίντεο.

Μπορεί και να έχει δίκιο. Στο κάτω-κάτω η πλειοψηφία των ελλήνων ακόμα ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ! Και όπως ξέρουμε στις δημοκρατίες η πλειοψηφία είναι που καθορίζει την ατζέντα.

Έχασε όμως μια ευκαιρία. Να δει ότι μέσα στα blogs και τα σχόλια που παρατίθενται, μπορεί να αναπτυχθεί η σχέση πολίτη-βουλευτή που είναι προαπαιτούμενο σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία. Που στην Ελλάδα ποτέ δεν δούλεψε παρά μόνο για να ζητηθούν ρουσφέτια.
Για να το δεις αυτό, για να ξεχωρίσεις το ότι μπορεί να αναπτυχθεί διάλογος και «κοινωνία πολιτών» από αυτούς που αποκαλούνται tech-fluentials δεν περιμένεις να σου δείξει κάποια έρευνα την «ομογενοποίηση» που θα καταργήσει την ιδιαίτερη φύση του κοινού αυτού.

Όταν ένας blogger βγάζει το μαράζι του σε ένα κείμενο, το κάνει όχι γιατί έχει διαφορετικές διαπιστώσεις από το «μέσο Έλληνα», αλλά επειδή φιλτράρει τα ερεθίσματα διαφορετικά, έχει πιθανά αυξημένες ευαισθησίες, τον καίει η διαπίστωσή του και επιθυμεί να γράψει ή να κάνει κάτι γι’ αυτό. Άρα είναι πολύ πιο συνειδητός στις πολιτικές επιλογές του. Επομένως όχι μόνο είναι δείγμα της κοινής γνώμης αλλά και την επηρεάζει σε ένα βαθμό. Κι αυτό δεν ξέρω αν χρειάζεται έρευνα για να φανεί.

Αν απέδειξε όμως ένα πράγμα η κραυγή για την περιπέτεια της Αμαλίας, είναι ότι το «μη περαιτέρω» που ζούμε, συνένωσε και συντόνισε τους Έλληνες bloggers. Όταν όλοι μαζί αφιερώσαμε μια μέρα στην Αμαλία, το θέμα έπαιξε στα κανάλια, οι πολιτικοί και οργανικοί υπεύθυνοι του Ε.Σ.Υ. μπορεί και να δαγκώθηκαν, η κοινή γνώμη άκουσε και είδε. Το ίδιο έγινε σε μικρότερη κλίμακα και με την καμπάνια εναντίον του Πολύδωρα (και από ότι φαίνεται πρέπει να ξαναγίνει μετά τα βίντεο της ντροπής).

Άρα οι blogers, οι tech fluentials, έχουν δύναμη όταν συμφωνήσουν σε κάποια ατζέντα. Και αν δεν θέλουν να απαρνηθούν την ψηφιακή τους ταυτότητα, μπορούν να κατέβουν και σε άλλες εικονικές διαδηλώσεις, να απαιτήσουν, να επηρεάσουν την κοινή γνώμη που δεν έχει πρόσβαση στην «κοινωνία της πληροφορίας» και περιορίζεται στα παραδοσιακά ΜΜΕ, να γίνουν μια «μετρήσιμη δύναμη» αμφισβήτησης, διεκδίκησης και -έστω- εικονικού ακτιβισμού.

Και μπορεί έτσι να μετατραπούμε από «εκλογική πελατεία» σε «πολιτικό κόστος» που είναι τελικά και το μόνο που τους πονάει.

Όλα βαίνουν καλώς! Εκλογές έρχονται.

Όχι δεν υπάρχει λόγος να παραιτηθεί ο Πολύδωρας.

Μεμονωμένο το περιστατικό, περίεργος ο τρόπος που βγήκε τώρα στη δημοσιότητα, άρα είναι ύποπτο και θα ερευνήσουμε τους λόγους που κυκλοφόρησε το βίντεο και όχι το τι σημαίνει να συμβαίνουν τα «μεμονωμένα» επεισόδια στα αστυνομικά τμήματα.

Επίσης καμία κατηγορία δεν έχει δεχτεί η χώρα μας ούτε από τη Διεθνή Αμνηστία ούτε από άλλους φορείς για βασανιστήρια σε αλλοδαπούς και πρόσφυγες, ούτε καταγγελίες έχουν γίνει για διακίνηση λευκής σάρκας από αστυνομικά όργανα. Μεμονωμένα είναι όλα τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά! Και το ξύλο που έπεσε σε Κούρδο και τα εγκαύματα σε Ιρακινό και το ξύλο της ζαρντινιέρας και όλα τα επαναλαμβανόμενα και συγκεκαλυμμένα περιστατικά.
Άλλωστε ο Πρωθυπουργός εξέφρασε την αγανάκτησή του για άλλη μια φορά όπως του είπαν να κάνει οι επικοινωνιολόγοι. Εξ άλλου και ο Χατζινικολάου και ο Τράγκας συμφώνησαν ότι αυτά γίνονται παντού. Τι θέλετε τώρα; Και έρχονται και εκλογές…

Θέλετε να βάλουμε και ένα στοίχημα ότι θα βγούμε να μας παίρνουν και το βόδι; Με την ανυπαρξία της αριστεράς, η συζήτηση θα γίνει πάλι αβάντα για την ακροδεξιά ρητορική περί εισαγόμενης βίας.

Να που χρειάζεται και η TV στο σπίτι

Ο Γιώργος Αυγερόπουλος και η εκπομπή του «Εξάντα» του για τη Νιγηρία και τα πετρέλαια βραβεύτηκε στο Παλέρμο στις 5 Ιουνίου (καλύτερη ταινία).
Μπράβο ρε Γιώργο! Κάνε τέτοιες δουλειές κι ας σου τις παραγγέλνουν σαν «ένα τέτοιο κάθε μήνα» όπως χαρακτηριστικά του είχαν πει ο Μαλέλης και ο Τσοτσορός.

Μια από τις δουλειές που μας κάνουν να μη μετανιώνουμε για το ότι έχουμε τηλεοπτική συσκευή στο σπίτι.

Δεν εξελέγη η Tania Derveaux!

Τουλάχιστον, οι Βέλγοι είχαν μια ευκαιρία να εκλέξουν μια πολλαπλώς χρήσιμη πολιτικό. Είχε υποσχεθεί ότι αν εκλεγεί θα έκανε στοματικό sex σε 40.000 ψηφοφόρους (σιγά κοπέλλα μου, το σαγόνι σου!).

Εμείς δεν ελπίζουμε τόσα πολλά.

Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε αυτούς που ελπίζουμε να μας πηδάνε λιγότερο!

Μουσική από Τουρκία έχει σήμερα το μενού

Η Τουρκία είναι τόσο κοντά αλλά και πολύ μακριά. Είναι ο γείτονας που δεν γνωρίσαμε γιατί πάντα ήταν παραδοσιακός εχθρός. Και οι παλιές διαχρονικές εχθρότητες δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν.

Είναι τέτοιο ταμπού για τον Έλληνα η Τουρκία, που στην προσπάθειά μας να ξεπεράσουμε τα 400 χρόνια, κάναμε για πολύ καιρό οτι δεν τους ξέρουμε. Και φτάσαμε να βλέπουμε τούρκικα σήριαλ (πριν 2 χρόνια μετα μανίας), για να τους γνωρίσουμε, να βρούμε τα κοινά μας σημεία.

Κι όμως, παρά την πολωμένη διπλωματία, παρά το γεγονός ότι και από τις δύο μεριές του Αιγαίου υπάρχουν εθνικιστές που συνεχώς θυμίζουν τι μας χωρίζει, μια μεγάλη παρέα που λέγεται «Μουσική», είναι απασχολημένη με το να ψάχνει να βρει τι μας ενώνει.

Έλληνες και Τούρκοι μουσικοί συμμετέχουν σε κοινές δουλειές, συνεργάζονται και ανταλλάσουν πολιτισμό. Σε υπέροχες συνεργασίες που μόνο "μυημένοι" ανακαλύπτουν σε εναλλακτικές και σχεδόν κρυφές διαδρομές...

Δεν είμαι μουσικολόγος, αν υπάρχει κανείς στην παρέα ας μας δώσει τα φώτα του, αλλά ακούγοντας τις παλιότερες τουρκικές μουσικές, βλέπω ότι ίδιο πράγμα με τη βυζαντινή μουσική. Κατά πάσα πιθανότητα η μουσική του Βυζαντίου πέρασε στην Οθωμανική κουλτούρα πολύ πριν ο ανατολίτικος ευδαιμονισμός των σουλτάνων και των χαρεμιών δώσει χώρο σ’ αυτό που σήμερα λατρεύουμε και στην Ελλάδα ως «τσιφτετέλι».

Μπορεί αργότερα να την κάνουμε αυτή τη μουσική άσκηση.
Προς το παρόν ήθελα να σας βάλω να ακούσετε μερικά ονόματα από την σύγχρονη καταπληκτική μουσική σκηνή της γείτονος.


Το πρώτο κομμάτι είναι από τον τελευταίο δίσκο του Mercan Dede. Ακούστε το προσεκτικά και θα καταλάβετε γιατί κόλλησα απερίγραπτα πριν ένα χρόνο. Ο Dede παίζει ney (καλαμένιο φλάουτο) και κρουστά (bendir). Του αρέσει να συνδυάζει παραδοσιακά όργανα και ηχοχρώματα με ατμόσφαιρες ambient και new age.

Ονειρεμένα κανούν (το δικό μας σαντούρι), κεμετζέ (λύρα)... αν το ακούσετε μόνο μια φορά θα είστε φαινόμενο

Το CD είναι μια πολύ φροντισμένη παραγωγή, πραγματικό κόσμημα.

Φοβερή φάτσα ο Μercan;

Το δεύτερο τεμάχιο, Korpu, είναι από ένα γκρουπ κρουστών τους Ten. Ξεκινάει (μετά από ένα λεπτό εισαγωγής) με το γνωστό μοτίβο του “Take Five” για να εξελιχθεί σε ένα αριστούργημα παραδοσιακών μελωδιών και μετα τα 3 λεπτά να απελευθερωθεί εντελώς , να γίνει ένα οργασμικό κρεσέντο τζάζ.




Μετά έχω επιλέξει τον κλαρινετίστα Hüsnü Şenlendirici που είναι σταθερή αξία στη σκηνή της σύγχρονης τούρκικης σκηνής.

Αυτός και ο Mercan (που ξέχασα να σας πω ότι εμφανίζεται πολύ συχνά και ως DJ, παίζουν τακτικά στο κλάμπ Babylon που είναι ο ναός των ψαγμένων μουσικόφιλων στην Πόλη. Εκεί έχουν εμφανιστεί οι John Lurie & The Lounge Lizards, Jack De Johnette, Flora Purim & Airto Moreira, Courtney Pine, Gotan Project, Orishas, Herbaliser, DJ Krush, Sushela Raman, Arrested Development.... πήρατε μια ιδέα

Τα CD θα τα βρείτε και στην είσδο του μαγαζιού.

Οι Τούρκοι λατρεύουν την ελληνική μουσική, τα μεγαλύτερα σουξέ στα μοδάτα μαγαζιά του Ταξίμ στην Πόλη παίζουν συνεχώς ελληνικά (πήγα στο Zarif αλλά και το Reina που είναι the place to be σε ένα μαγικό μέρος πάνω στο Βόσπορο) όπου τα ελληνικά σουξέ παίζουν συνεχώς. Αυτό δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Οι περισσότεροι Τούρκοι γενικά δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τραγουδήσουν ελληνικούς στίχους αντίθετα με εμάς που όσο να ’ναι, ένα προβληματάκι το έχουμε. Το «Manaki Mu» που λένε οι Kardes Turkuler, το διάλεξα για το λόγω του ότι είναι τραγουδισμένο στα ελληνικά και γιατί είχε πολύ πλάκα.

Πολύ τα πάω τα παιδιά! Sizi Cok Seviorum!

Και ένα κουίζ:

Θέλω να μου βρείτε ποιός είναι ο ασπρομάλλης κύριος που η Τουρκάλα φίλη μου ασπάζεται με τόση τρυφερότητα. Θα σας βοηθήσω: Βάζω φωτογραφία που τράβηξα απο το στούντιό του στη Κων/πολη. Αν το βρείτε σας στέλνω CD με σπέσιαλ τούρκικη τζάζ!

Ποιός είπαμε οτι γράφει την ιστορία;

“Τελείως διαφορετικό ως προς το περιεχόμενό του θα είναι το βιβλίο Ιστορίας που θα πάρουν στα χέρια τους οι μαθητές της Στ' Δημοτικού, αφού με εντολή του πρωθυπουργού η ύλη του θα αλλάξει ριζικά. Σύμφωνα με Το Βήμα της Τετάρτης, οι τελικές ανακοινώσεις θα γίνουν τις επόμενες μέρες. Όπως σημειώνει η εφημερίδα, η απόφαση ελήφθη σε μια προσπάθεια να γίνουν ανοίγματα και προς την εθνικοπατριωτική πτέρυγα της δεξιάς παράταξης και τους συντηρητικούς ψηφοφόρους οι οποίοι αντιδρούν έντονα.”
(Από το In.gr)

Για θυμίστε μου… ποιος είπαμε γράφει την ιστορία; Ο νικητής; Η παγκοσμιοποίηση; Η επιστήμη των ιστορικών; Οοοχι!
Την ιστορία τη γράφει ο πρωθυπουργός της χώρας! Ο μόνος ικανός να σταθμίσει πολιτικό / εκλογικό κόστος, να παρέμβει και να βάλει «τα πράγματα στη θέση τους».
Δεν είμαι σίγουρος για την ακρίβεια της ύλης που αποτυπώνεται στο περίφημο βιβλίο και δεν κρίνω την επιστημοσύνη των συγγραφέων. Το θέμα άλλωστε συζητήθηκε σε βαθμό εξάντλησης. Κάναμε το βιβλίο κύριο θέμα σε μια περίοδο που ο τόπος θρηνεί νεκρούς για αστείους λόγους, σε μια περίοδο που η διαφθορά είναι μεγαλύτερη από ποτέ και φυσικά σε μια περίοδο που η κυβέρνηση έψαχνε απεγνωσμένα για θέματα αντιπερισπασμού στο σκάνδαλο των ομολόγων. Έγινε παντιέρα από εθνικόφρονες που κατανάλωσαν τόση ενέργεια όση δεν έχουν καταναλώσει για να βελτιώσουν έστω κατά 1% την ποιότητα της ζωής τους.Και ως γνωστόν, σε μια χώρα που κυβερνιέται από τα δελτία ειδήσεων, σε μια τηλεοπτική δημοκρατία, οι αποφάσεις παίρνονται με κριτήριο τη συχνότητα παρουσίας στα τηλεοπτικά παράθυρα όποιων φωνάζουν περισσότερο, με κριτήριο ποιος κάνει την περισσότερη φασαρία.
Τώρα λοιπόν θα ξαναδημιουργηθεί το «κρυφό σχολειό» επειδή δεν πρέπει να χαθούν προς το ΛΑΟΣ οι ψηφοφόροι που είναι ευεπίφοροι στην ακροδεξιά ρητορική.

Αν δε, στις δημοσκοπήσεις η ΝΔ δεν πάει όπως τα περιμένει μπορεί να αρχίσουμε να φωνάζουμε για να πάρουμε ξανά την Αγιά Σοφιά!

Να ποιος γράφει την ιστορία του τόπου! Η χωρίς ντροπή μικροπολιτική σκοπιμότητα.
Και θα είμαστε προδότες και ανάξιοι οποιασδήποτε ιστορίας -καλογραμμένης ή κακογραμμένης- αν δεν απαιτήσουμε να μείνει έξω η ιστορία και η διδακτική ύλη από πολιτικές σκοπιμότητες.












...κι έτσι λοιπόν παιδιά μου, ο Καραμανλής προτιμήθηκε ως "πιο κατάλληλος για πρωθυπουργός"...

"Εχω μια πρόσκληση σε ένα παιχνίδι"

Ευχαριστώ τους φίλους και φίλες για τις ευγενικές τους προσκλήσεις να συμμετέχω σε διάφορα «παιχνίδια» όπου ο καθένας πρέπει να συνεισφέρει ένα κείμενο σε κάποιο κοινό θέμα. Το έκανα μια φορά με τα πέντε τραγούδια που με σημάδεψαν (αλλά τους ξέφυγα, που λέει και η Σβετλάνα). Το έκανα συνειδητά τότε γιατί νομίζω ότι η μουσική, τα τραγούδια είναι σαν κοινά βιώματα που φέρνουν κοντύτερα κάποιους με κοινές πορείες, ας να ανήκουν στην ίδια παρέα.
Θα καταλάβατε όμως ότι με καίνε κάποια άλλα πράγματα, περισσότερο από τα αυτοβιογραφικά λευκώματα. Δεν θέλω να είμαι ούτε αγενής ούτε σνομπ, οπότε ζητώ ειλικρινά συγγνώμη αν αλήθεια κάποιος ήθελε μια άποψή μου σε ένα θέμα και δεν του την πρόσφερα.
Αν αυτό ισχύει και δεν είναι απλά μια μηχανική πάσα, πείτε μου να το κουβεντιάσουμε

Οι προκλήσεις συνεχίζονται

Οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης συνεχίζουν τις προσβολές και τις ιταμές προκλήσεις τους. Μετά τις προκλήσεις στο εθνικό μας φρόνημα που έγινε με το συνδυασμό εθνικού ύμνου και του νινιού που μας πέταγε, τώρα οι ευρωλιγούρηδες έπιασαν το θρησκευτικό μας φρόνημα.
Έπιασαν τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου για να υπηρετήσουν τα φτηνά σχέδιά τους που είναι να πουλήσουν διαφήμιση στις υπηρεσίες του Αντίχριστου Bill Gates. Και επειδή είναι γνωστό ότι αυτός ο κουράδας είναι ο σατανάς, δεν είναι καθόλου συμπτωματικό ότι προσπαθούν να μειώσουν τη θρησκεία μας.
Σιγά-σιγά θα μας πουν ότι α αρχάγγελος ήταν κούριερ και ότι η Θεοτόκος προβληματίστηκε αν θα κρατήσει το παιδί ή όχι.

Γιατί δεν παρεμβαίνει το κόμμα του ΛΑΟΥ; Τι κρύβετε με την ένοχη σιωπή σας κύριε Ζουράρι; Τι έφαγε και τον πείραξε ο Χριστόδουλος, και ποιος του το κέρασε;

Ποιός πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στη ταράτσα;

Σε Παγκόσμια Αποκλειστικότητα!!!

Παρουσιάζουμε σε παγκόσμια αποκλειστικότητα τη στιγμή που διέφυγε της προσοχής από τα διεθνή Media.

Μετά την είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου ότι χάθηκε το ρολόι του προέδρου Bush την ώρα που ενθουσιασμένος από την υποδοχή αντάλλασε χειραψίες με το πλήθος στα Τίρανα, επιστρατεύσαμε τις επαφές μας και βρήκαμε την φωτογραφία αυτή.

Στη φωτογραφία διακρίνεται η μάνα του Ksilotheite Toroloi που αποσπά την προσοχή του Bush ενώ ο γιός της με χαρακτηριστική άνεση κάνει την κίνησή του στο απλωμενο χέρι του πλανητάρχη και -όπως διακρίνετε- ταυτόχρονα διατηρεί αθώο ύφος.

Οι Αλβανοί πατριώτες περιμένουν να υποδεχτούν και άλλους αμερικανούς αξιωματούχους με τον ίδιο ενθουσιασμό

Το ΄να χέρι νίβει τ' άλλο

Δεν διαφεύγει της προσοχής μας η σύλληψη των «αναρχικών γκαζάκηδων» που έγινε την περασμένη εβδομάδα.
Ο Βύρωνας είχε ζητήσει να συλληφθούν επιτέλους κάποιοι γκαζάκηδες και αυτό έγινε. Τους περίμεναν στο σημείο που πήγαν για να «δράσουν» και τους έπιασαν «επ’ αυτοφώρω». Που σημαίνει ότι η δουλειά πήγε καρφωτή από μέσα. Που σημαίνει οτι η αστυνομία έχει διεισδύσει στις τάξεις των κουκουλοφόρων. Που επίσης με τη σειρά του σημαίνει ότι άντε να βρεις ποιος είναι ο αναρχικός και ποιος είναι ο μπάτσος όταν και οι δύο καλούνται να υπηρετήσουν την δράση που προκαλεί την αντίδραση. Την αντίδραση που κάνει τον κόσμο πιο συντηρητικό, πιο επιφυλακτικό σε οποιοδήποτε ακτιβισμό, που δημιουργεί θετική υποδοχή σε κάμερες και καταστολή.
Όσο υπάρχουν ηλίθιοι που νομίζουν ότι υπηρετούν ιδεολογία καίγοντας και καταστρέφοντας αυτοκίνητα, θα υπάρχει πάντα ένας ακόμα αντίπαλος για κάθε διεκδίκηση δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Ένας Λούκος φέρνει την άνοιξη;

Διάβαζα αυτά που έγραφε ο Άρης Δαβαράκης μετά τη γνωριμία του με τον Γιώργο Λούκο, πρόεδρο του φεστιβάλ Αθηνών, έναν ομολογουμένως πολύ αξιόλογο άνθρωπο που έκανε αρκετές αλλαγές προς τη σωστή κατεύθυνση. Μέσα στα κείμενα υπερ-προβάλλεται και υμνολογείται ο Καραμανλής («προσωπική επιλογή», «πλήρης υποστήριξη» κλπ, κλπ). Ήλπιζα ότι αυτά γράφηκαν για την εφημερίδα και το κοινό της αλλά μετά τα είδα και στο blog του (ο Κώστας Καραμανλής έδωσε ένα μικρό, «δευτερεύον» ίσως, αλλά ευκρινές δείγμα αυτού που εννοούσε όταν έλεγε «επανίδρυση του κράτους»...)!
Αλήθεια;


Για μια περίοδο ο πρωθυπουργός ήταν και υπουργός πολιτισμού. Εκείνη την περίοδο περισσότερη κινητικότητα συναντούσε κανείς στην έρημο Γκόμπι, παρά στα γραφεία του υπουργείου πολιτισμού. Και αν πρέπει κάποιος να κρίνει τον Καραμανλή για τις επιλογές του στον πολιτισμό, θα πρέπει να κοιτάξει λίγο πιο πέρα από ένα Αθηναϊκό φεστιβάλ, λες και αυτό είναι η επιτομή του κεφαλαίου «τέχνη» στην Ελλάδα του 2007. Λέτε ο Καραμανλής να ξεκίνησε την επανίδρυση του κράτους απο το φεστιβάλ Αθηνών; Ήμαρτον! Του τον πρότειναν, τον πήρε και του "βγήκε". Τόσο απλά! Τώρα το αν είναι δείγμα γραφής του Κραμανλή... αφήστε να κρίνουμε απο τους υπουργούς του, απο τους άμεσους συνεργάτες του, απο τις προτεραιότητες που έχει βάλει.

Σήμερα συζητάμε το τι είναι τέχνη, με αφορμή την καθαίρεση και λογοκρισία ενός έργου. Και συζητάμε όχι το ότι έγινε λογοκρισία, αλλά αν το έργο ήταν ωραίο ή μαλακία. Με τι κριτήριο; Πόσες εκθέσεις μοντέρνας τέχνης έχουμε δει; Πόση βιντεοτέχνη και performing arts έχουμε καταναλώσει για να συγκρινουμε; Λες και δεν είναι εξ ορισμού αμφιλεγόμενα αυτά τα έργα... Και τελικά ΓΙΑΤΙ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΣΤΕ; Για την αισθητική του έργου; Θα καταναλώναμε τόσο χρόνο και κείμενα για ένα έργο που δεν θα είχε καθαιρεθεί;

Ανάμεσα στις εκατοντάδες απόψεις και αυτή του Πιτσιρίκου που άφησε για λίγο την πλάκα για να πει: «Για να ασχοληθεί ο Έλληνας με την Τέχνη, πρέπει να ασχοληθεί με την Τέχνη η τηλεόραση. Για να ασχοληθεί με την Τέχνη η τηλεόραση, πρέπει πρώτα να γίνουν μηνύσεις και συλλήψεις».
Πολύ αληθινό!

Ο έλληνας καταναλώνει απίστευτα πολύ χρόνο μπροστά στην τηλεόραση. Η τηλεόραση όμως δεν αφιερώνει χρόνο στην Τέχνη. Αφιερώνει πολύ χρόνο στα μπουζούκια, στο ποδόσφαιρο, στους σκυλοκαβγάδες των επαγγελματιών πολιτικών. Άρα η τέχνη δεν είναι κομμάτι της πραγματικής ζωής, αφορά κάτι περίεργους τύπους με φράγκα που συχνάζουν στα μέγαρα και στις γκαλερί. ΟΙ υπόλοιποι δεν έχουν κάθόλου προσλαμβάνουσες παραστάσεις απο εικαστικά, θέατρο, χορό, μουσική (ναι μουσική!).

Και ομως. Το έργο του Υπουργείου Πολιτισμού είναι διαχρονικά αμήχανο, διεκπεραιωτικό με υπουργούς που στην πλειονότητά τους το αντιμετωπίζουν σαν ένα σκαλί στην επόμενη πολιτική τους θέση, που ασχολούνται μόνο με αυτά που θα τους προσδώσουν κύρος και γκλάμουρ (δεν θα κατονομάσω τις εξαιρέσεις για να μη δώσω πολιτικό χρώμα, αλλά είναι ελάχιστες). Δεν έχουν ιδέα οι αφελής για το ποιό είναι το επίπεδο στον πολιτισμό και τι πρέπει να κάνουν. Γιατί ξέρουν ότι πάντα ο πολιτισμός ήταν το κερασάκι στην τούρτα, είχε σαν μοναδικό αντικείμενο τα αρχαία μνημεία (που και όσα έχουν απομείνει καλύτερη τύχη θα είχαν σε ένα ξένο μουσείο) και μερικές επιχορηγήσεις απο λεφτά του ΟΠΑΠ σε καλλιτεχνικά σχήματα και "πολιτιστικούς συλλόγους" που να εξυπηρετούν όμως την εκλογική πελατεία του κάθε υπουργού-υφυπουργού.


Τα σχολεία παράγουν ελαφρολαϊκούς απόφοιτους, φουρνιές τούβλων που όταν ακούσουν μια άρια θα βάλουν τα γέλια, που όταν θα δουν ένα ζωγραφικό πίνακα θα τους φανεί απλώς σαν ένα παλιομοδίτικο πόστερ, που όταν ακούν ποίηση κοιτάζονται με απορημένο αγελαδινό βλέμμα. Παράγουν υποψήφιους πελάτες της παραλιακής, τηλεθεατές του εύκολου του γρήγορου και του φτηνού, που παραληρούν με τον Παρασκευά και το χαβαλέ του, αλλά δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το όποιο μουσικό αντίβαρο, αγνοούν τη μουσική του Χατζηδάκη, πόσω μάλλον του Σκαλκώτα.

Τα παιδιά μας, ακούν να αποκαλούμε «κουλτουριάρη» όποιον μιλάει για οτιδήποτε μη μαζικό και εύκολο και υιοθετούν κι αυτά απαξιωτική στάση απέναντι σε ότι δεν είναι κατανοητό σε πρώτο επίπεδο, που δεν είναι χυδαία εύληπτο και μασημένο.

Ποιος είναι ο λόγος που κανένας υπουργός πολιτισμού δεν συνεργάστηκε με τον αντίστοιχο της Παιδείας για να καθιερώσει στα σχολεία μια ώρα την εβδομάδα (π.χ.) όπου οι μαθητές να έρχονται σε επαφή με ένα έργο τέχνης; Να συζητήσουν με ένα ζωγράφο για ένα πίνακα, με ένα γλύπτη, με ένα συνθέτη ή εκτελεστή για τζάζ ή κλασσική, με ένα συγγραφέα ή ποιητή. Δεν μιλάμε για μάθημα και βαθμολογίες. Μιλάμε για μια χαλαρή συζήτηση - ερέθισμα. Ακόμα και στην διδασκαλία των Νέων Ελληνικών η ποίηση διδάσκεται μόνο ως μέσο βαθμολόγησης με τρόπο μηχανιστικό και τελικά εχθρικό.


Απλά είναι τα πράγματα. Η αναβάθμιση, το έργο, θα έχει επιτευχθεί όταν οι Έλληνες θα αξιολογούμε τις κυβερνήσεις ΚΑΙ από το τι έκαναν για τον πολιτισμό. Μέχρι τότε οι υπουργοί θα είναι αποτυχημένοι όσο είναι και οι αντίστοιχοι της Υγείας σε μια χώρα που θρηνεί θύματα επειδή δεν έχει δέυτερο ασθενοφόρο.

Ο αξιοπρεπής Johnny A.

να αποφορτίσουμε την ατμόσφαιρα με λίγη απο την τέχνη που μας ενώνει και δεν είναι διόλου αμφιλεγόμενη...

Ο Johnnie A είναι άλλος ένας μουσικός που θα δυσκολευτείτε να βρείτε στους καταλόγους των δισκογραφικών εταιριών. Δεν παίζει χέβυ μέταλ, δεν παράγει χιτάκια, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπουν στον κόπο να εκπαιδεύσουν το αγοραστικό κοινό σε ήχους τζαζ-μπλουζ. Ποιός χέστηκε τώρα... απο τους marketers των πολυεθνικώνανε...






Όταν πρωτάκουσα τους ήχους από την ειδικά κατασκευασμένη για πάρτη του Gibson, βρήκα ήχους και χρώματα που είχα πολύ καιρό να ακούσω σε άλλο κιθαρίστα. Ενθουσιάστηκα. Έψαξα και βρήκα τους δύο τελευταίους του δίσκους «Sometime Tuesday Morning» και «Get Inside» που έχει βγάλει στη δική τους δισκογραφική εταιρία, αφού όπως δηλώνει, ήθελε να είναι μακριά από εμπορικές συνταγές, άρα ανεξάρτητος.

Έχει παίξει με ένα σωρό μουσικούς - θρύλους (παλιά καραβάνα όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες, κανονικός πουρόκερ), άρα η επιλογή του «άλλου δρόμου» δείχνει ένα μουσικό τίμιο με επιλογές που δεν είναι και τόσο αυτονόητες.

Ακούστε τον σε δύο κομμάτια που επέλεξα, κι αν σας αρέσει αναζητήστε τον εδώ.

Ο καυγάς είναι σικέ!

Έκανα μια πολύωρη περιήγηση χτες στα blogs και ξόδεψα πολύ χρόνο να διαβάζω posts και σχόλια για το θέμα του προσβλητικού και βέβηλου έργου τέχνης.

Πρώτο εύρημα:
Οι αντιδρώντες «εθνικόφρονες» εκφράζονται βίαια, προσβλητικά υβριστικά με σαφή σκατολογική διάθεση και απλοϊκότητα επιχειρήματα (τύπου «θες να δείξω το μουνί της αδερφής σου και να το βαφτίσω τέχνη;» κλπ), όπου αυτά υπάρχουν.

Δεύτερο εύρημα:
Την πατήσαμε αδέρφια!

Σε περίοδο ουσιαστικά προεκλογική πλέον, η υστέρω του ΛΑΟΣ μυρίστηκε ψητό και αποφάσισε να δημιουργήσει νταβαντούρι που θα τους φέρει στο προσκήνιο, που θα τους δώσει φωνή και εγκυρότητα. Και δικαιώθηκαν γιατί είναι πρώτη μούρη σε όλα τα κανάλια που φυσικά έκαναν την τύχη τους με το θέμα που άνοιξε. Κι εμείς τσιμπήσαμε παιδιά σαν πρωτάρηδες. Βρεθήκαμε να προσπαθούμε να εξηγούμε το προφανές, να διαχωρίσουμε την τεχνοκριτική από την αστυνομική δίωξη.

Περνάμε μια περίοδο βαριάς ασθένειας των κοινοβουλευτικών θεσμών. Τα δύο κόμματα εξουσίας δείχνουν να παραπαίουν ανάμεσα σε ανύπαρκτες ιδεολογίες, σκάνδαλα με πολύ μαύρο χρήμα και πολύ-πολύ ανεπάρκεια.
Εσείς δηλαδή τι ακούτε από τους γύρω σας όταν κάνετε συζητήσεις; Ακούτε επιχειρήματα τύπου «να μπουν περισσότερα κόμματα στη βουλή», «να μην υπάρξει αυτοδυναμία» κλπ ή επιχειρήματα «μια χούντα μας χρειάζεται»; Γιατί εγώ δυστυχώς ακούω το τελευταίο. Ακούω όλο και περισσότερο κόσμο να απογοητεύεται από την μη λειτουργία θεσμών, κράτους και τελικά δημοκρατίας και δυστυχώς ανησυχητικά συχνά, την επίκληση μιας χούντας.

Η ρήξη που επιχειρείται λοιπόν είναι προκάτ. Όπου όσο εσύ υπερασπίζεσαι το δικαίωμα της διαφορετικότητας, της έκφρασης, της δημοκρατίας, όσο αναφέρεσαι σε διαφωτισμό και «τσιτάρεις» αποσπάσματα φιλοσόφων και ορισμών, αυτοί φαίνονται στο κοινό στόχο τους να υπερασπίζονται τα «όσια και ιερά», τη σημαία και τον εθνικό ύμνο, τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά και γενικά τις αξίες πάνω στις οποίες πατάει η οποιαδήποτε αληθινή ή θεωρητική χούντα που ο περίγυρος αρχίζει εντω μεταξύ να επικαλείται. Ξέρουν λοιπόν ότι αφυπνίζουν με τα κόλπα αυτά τα πιο συντηριτικά ανακλαστικά της κοινωνίας που ήδη έκανε τα πρωτα της βήματα με την αύξηση των μεταναστών, πράγμα που τους κάνει να ονειρεύονται γαλλικά μοντέλα και λεπενικές δόξες.

Ποιος περιμένετε να συμμεριστεί την υπεράσπιση ενός προσβλητικού έργου εκτός από το κοινό των blogs και μερικούς «αριστεροκουλτουριάρηδες» και «μειοδότες» όπως έχουμε πλέον επίσημα βαφτιστεί; Ο καυγάς λοιπόν είναι σικέ όσο κι αν έχει ενδιαφέρον. Κι εμείς το τυράκι το είδαμε αλλά τη φάκα όχι.

Η τέχνη θέλει υπαινιγμό

Το λάθος λοιπόν της κας Στεφανή ήταν που έδειξε τσόντα και εθνικό ύμνο πρώτό πλάνο. Οι εθνικόφρονες όπως ξέρετε ηδονίζονται να παίρνουν μάτι σκηνές πιο soft. Όπως αυτές σε κάθε παρέλαση που είναι έτσι λίγο πιο... υπαινικτικές. Τέχνη είναι που να πάρει η ευχή, δεν μπορείς να τα δίνεις όλα τόσο μασημένα...

Αν λοιπόν ο εθνικός ύμνος συνόδευε της ερωτική προσέγγιση του κονταριού της σημαίας (φετίχ-προσομοίωση του εθνικόφρονος ανδρικού μορίου) στους σφριγηλούς μηρούς της νεάνιδος, κανένα πρόβλημα δεν θα εδημιουργείτο.

Σ' αυτά τα πράγματα πρέπει να είναι προσεκτικός κανείς...

Να η πραγματική τέχνη!

Ένας "εθνικόφρων" (μάλλον βαλτός απο το ΛΑΟΣ), κατήγγειλε ότι τον προσέβαλε ένα έργο τέχνης και είχαμε τα γνωστά. Συλλήψεις, αυτόφωρα, εισαγγελείς και ατέλειωτες συζητήσεις για το αν το έργο είναι πράγματι προσβλητικό, για το αν η τέχνη πρέπει να αυτοπεριορίζεται, αν έχει όρια. Δεν μπορώ άλλο την παπαρολογία σε μια χώρα, σε μια κοινωνία που δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι σημαίνει «τέχνη» και "ποιητική άδεια".

Ψάχνουμε ακόμα, το 2007 σε μια καλλιτεχνική δημιουργία να ερμηνεύσουμε, να εξηγήσουμε. Με το φτωχό μυαλό που κουβαλάει ο καθένας, με τα συμπλέγματα, τις εμμονές, την δική μας αντίληψη για την πραγματικότητα. Ακόμα σήμερα συνεχίζονται οι συζητήσεις από μερικούς κακομοίρηδες άσχετους -που η μόνη τους επαφή με τον όρο «κόμιξ» και τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης είναι τα Μίκι Μάους- για το αν στην ταινία “300” υπήρχε ιστορική ακρίβεια!

Γίνεται λοιπόν η καταγγελία και σπεύδουν Γεωργιάδηδες, αστυνομίες, εισαγγελείς… για να αποδειχθεί τελικά ότι η Εύα Στεφανή ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ήθελε να είναι το καλλιτεχνικό της δρώμενο. Όχι το βίντεο με τον εθνικό ύμνο, αλλά η αστυνομική και δικαστική συνέχεια της ιστορίας. Υπάρχει μεγαλύτερο εικαστικό χάπενινγκ από το να δείξεις τη γύμνια μιας χώρας από «μέτρο» και «αναλογικότητα» σε τέτοια διάσταση; Ποιά εκφραστικά μέσα θα κατάφερναν να το αποτυπώσουν αυτό το κατάντημα;

Στην Ολλανδία τα γατόνια απέδειξαν με άλλου είδους χάπενινγκ για το πώς η προκλητικότητα ενός ριάλιτυ για νεφροπαθείς μπορεί να μετατραπεί σε ευαισθητοποίηση για δωρεά οργάνων. Ήταν μια καλοστημένη φάρσα.
Εδώ, στην περίπτωση της Στεφανή, μπορούμε να μιλάμε για γνήσιο έργο τέχνης γιατί το χάπενινγκ είναι πραγματικό, δεν είναι φάρσα. Και το έργο τέχνης εξυψώνεται μέσα από τον αυτόματη λειτουργία του που δείχνει ότι η φάρσα είναι αυτό που λέγεται «ελληνική κοινωνία».

Ελπίζω κάποιος να μας βιντεοσκοπεί!

Είμαστε Ελληνες, δοξάστε μας!

Τις μπλε αυτοδοξαστικές ελληναράδικες προτασούλες τις πήρα πριν καιρό σε ένα email. Οι απαντήσεις με κόκκινο.

Γιατί γουστάρουμε που είμαστε Έλληνες και πρέπει να το θυμόμαστε που και που...
- Γιατί έχουμε θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι
Πλαστικά ποτήρια θα βρεις στις παραλίες! Όσα θες...

- Γιατί μπροστά στο ραβανί τι να μας πει το μιλφέιγ
Το ραβανί σου μιλάει τούρκικα! Για άκου προσεκτικά…

- Γιατί «καμάκι» και «σουβλάκι» είναι το πρώτο ποίημα που μαθαίνουμε
Απαγγελία ποιήματος από καμάκι που έχει φάει σουβλάκι με τζατζίκι;

- Γιατί το φλερτ είναι το εθνικό μας χόμπι
το «καμάκι» έγινε «φλερτ»; Σε πείραξε το τζατζίκι ε;

- Γιατί τους μεζέδες που συνοδεύουν το τσιπουράκι δεν τους φτάνει κανένα «ορντέβρ»
Σωστά! Τι να μας πει τώρα ο σκοτσέζικος σολομός μπροστά στον τηγανιτό κεφτέ και την προτηγανισμένη πατάτα!

- Γιατί στην Ελλάδα κάθε νύχτα τελειώνει το επόμενο πρωί
διότι ποιος δουλεύει το άλλο πρωί; Μόνο εγώ που πάω για ύπνο στις 10!

- Γιατί «λουλουδοπόλεμος» δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα
Ούτε παραοικονομία 30% που πάει παρέλαση στα μπουζούκια

- Γιατί πίνουμε κι ένα ποτηράκι παραπάνω χωρίς να μας πίνει
Μωρε με τα τροχαία λόγω μέθης την ήπιες κανονικά

- Γιατί στην Ελλάδα όλοι βρίζουμε το Δημόσιο και ταυτόχρονα σκοτωνόμαστε για μια θέση εκεί
Το βρίζουμε γιατί κανείς δεν δουλεύει και θέλουμε να μπούμε για τον ίδιο ακριβώς λόγο!

- Γιατί έχουμε δεν έχουμε λεφτά, ένα μπουζουκάκι θα το πάμε
…αφού πας «μπουζουκάκι» που να βρεις λεφτά;

- Γιατί ακόμα κι ο Αϊνστάιν παραδέχτηκε ότι οφείλει πολλά σε έναν Έλληνα
του τα επέστρεψε ποτέ; Διότι έχει έρθει και ο λογαριασμός από το μπουζουκάκι!

- Γιατί δουλεύουμε για να ζούμε και δε ζούμε για να δουλεύουμε
Καλά εσύ δεν ήσουν που ξενύχταγες; Δημόσιο ε; πονηρούλη!

- Γιατί έχουμε νοοτροπία «και αύριο μέρα είναι»
Ε, σίγουρα δουλεύεις στο Δημόσιο!

- Γιατί δεν το παίζουμε ψευτοπουριτανοί. Τις «λαδιές» μας τις κάνουμε με θράσος
«Κέρατο» λέγεται, όχι λαδιά. Και «υποκρισία» όχι θράσος!

- Γιατί όταν φωνάζουμε «αδελφέ» στο δρόμο, όλοι γυρνάνε
γιατί γεμίσαμε μπάσταρδα από το πολύ κέρατο

- Γιατί στην Ελλάδα η οικογένεια έχει ακόμα αξία
και το κέρατο που λέγαμε; Τι έγινε;

- Γιατί η λέξη φιλότιμο δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα
και η «συγγνώμη» πουθενά αλλού δε χάθηκε!

- Γιατί καλή η κιθάρα και το όμποε αλλά το μπουζούκι βγάζει άλλο ήχο
και το ντιτζιριντού επίσης! Έχεις ακούσει ποτέ; Δεν ξέρεις τι χάνεις…

- Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις Έλληνες θα βρεις από κάτω
και πολλά-πολλά σκουλήκια…

- Γιατί ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης και ο Περικλής ήταν Έλληνες
Ναι! Αρχαίοι όμως, ενώ εμείς νεοέλληνες!

- Γιατί η Μερκούρη, ο Χατζιδάκις και ο Ελύτης ήταν Έλληνες
και όχι νεοέλληνες

- Γιατί οι καλοκαιρινές διακοπές είναι κοντά και... πού να τρέχουμε τώρα!
Μήπως στην Τουρκία; είναι και φθηνότερα!

- Γιατί όταν εμείς φτιάχναμε τον Παρθενώνα οι άλλοι κοιμόντουσαν πάνω στα δέντρα
που βρήκαν τα δέντρα οι Αιγύπτιοι; Οι Βαβυλώνιοι; Οι Άραβες;

- Γιατί εμείς δώσαμε τα φώτα σε όλους αυτούς που το παίζουνε ηγέτες και οδηγούν στην ειρήνη κάνοντας πολέμους
εσύ προσωπικά δεν έδωσες κανένα φως. Στα μπουζούκια ήσουνα και ξενύχταγες…

- Γιατί η φέτα και το ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε ελληνικό ταμπεραμέντο
και το λευκό τυρί Δανας και το Ισπανικό ελαιόλαδο μεταφράστηκαν σε καλύτερο marketing

- Γιατί αλλάζουμε κινητό κάθε χρόνο, αυτοκίνητο κάθε τρία χρόνια και ερωτικό σύντροφο κάθε τρεις και λίγο
και τα τρία δεν ξέρουμε να τα λειτουργούμε (read the fucking manual!!!)

- Γιατί κανένας άλλος δεν χαίρεται για την καταγωγή του όσο εμείς
να σου τους πω με αλφαβητική σειρά;

- Γιατί η τρέλα στην Ελλάδα πάει με χίλια....Γι αυτό όλοι τρέχουν στο δρόμο
και την κατάληξη… γιατί δεν την λες; Έλα, μ ακούς; ΜΙΛΗΣΕ ΜΟΥ!!!

- Γιατί ξέρουμε να εκφράζουμε το σ' αγαπώ με κάθε πιθανό τρόπο
πες το στην καλή σου που δεν σε καταλαβαίνει όταν ρεύεσαι

- Γιατί την κάθε δυσκολία την αντιμετωπίζουμε για χιούμορ
δεν είναι χιούμορ, έλλειψη αντίληψης είναι

- Γιατί μιλάμε καλά τις ξένες γλώσσες...αλλά ποιοι μιλούν καλά τα ελληνικά;
Ξέρεις κανέναν που να θέλει να μάθει Μπορα - Μπορέζικα;

- Γιατί το σύνθημα Ελευθερία 'η Θάνατος ήταν ελληνικό.
και το «ελευθερία ισότητα αδελφοσύνη» γαλλικό! Και;

- Γιατί το καρπούζι το αγοράζουμε ολόκληρο και όχι σε φέτες
και το πληρώνεις 1€ το κιλό ενώ είχε 50 δραχμές

- Γιατί πληρωνόμαστε Παρασκευή και Κυριακή πρωί δεν έχουμε λεφτά ούτε για τσιγάρα.
Μεγάλε ξεκίνα να αγοράζεις καρπούζι σε φέτες.