Η Ακρόπολη τι πενθεί;

Πριν από λίγο καιρό ξανα-προσδιορίστηκαν τα παγκόσμια μνημεία με ψηφοφορία που έγινε στο Internet. Η Ακρόπολη δεν περιλαμβάνεται μέσα σ’ αυτά. Δεν προβληματιστήκαμε ποτέ απ αυτή την εξέλιξη, αντίθετα αντιμετωπίσαμε συνολικά την διαδικασία ως αναξιόπιστη και φτιαχτή και γυρίζοντας στο άλλο πλευρό συνεχίσαμε να ασχολούμαστε με τα «δικά μας».

Σήμερα λόγω της κηδείας του Αρχιεπισκόπου αργεί ο «δημόσιος τομέας», δηλαδή η μισή Ελλάδα.
Σήμερα είναι κλειστή η Ακρόπολη, λόγω πένθους.
Σήμερα διώχνουμε τους επισκέπτες, επειδή κηδεύουμε τον Αρχιεπίσκοπό ΜΑΣ

Κι εγώ δεν καταλαβαίνω, πως αποφασίζουμε να κλειδώσουμε τη «δική ΜΑΣ» Ακρόπολη, να διώξουμε τους αλλόθρησκους ξένους που θα ανηφορίσουν στο βράχο για να τιμήσουν τη διαχρονικότητα του μνημείου, τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό.

Τι μπορεί να πενθεί ένα παγκόσμιο μνημείο, μια οικουμενική κληρονομιά; Πως γίνεται κάτι τόσο μεγάλο και παγκόσμιο να το θεωρούμε απλά το αντικείμενο απασχόλησης μιας δημόσιας υπηρεσίας που να πάρει η ευχή;

Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα είμαστε κατά ενενήντα κάτι τοις εκατό χριστιανοί ορθόδοξοι και αυτός είναι ο λόγος που αντιμετωπίζουμε (κακώς) την ορθόδοξη εκκλησία σαν τη μόνη θρησκεία. Άλλωστε στη σημαία υπάρχει πάντα ο σταυρός που καπελώνει ακόμα και τους έλληνες πολίτες άλλου θρησκεύματος.

Καταλαβαίνω επίσης οτι ο μη διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας δημιουργεί όλες τις συνθήκες για μια κηδεία επιπέδου αρχηγού κράτους που στην ουσία είναι σφραγίδα της διαχρονικής εξουσίας της εκκλησίας.

Άντε να καταλαβαίνω επίσης και το οτι οι αρχαιοφύλακες σαν δημόσιοι υπάλληλοι και συνδικαλιζόμενοι έχουν επίσης δικαίωμα στη λούφα (εδώ κλείνουν την Ακρόπολη για «κινητοποίηση» δεν θα την κλείσουν τώρα;).

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το πως γίνεται μετά από όλα αυτά, με τον τρόπο δηλαδή που ομφαλοσκοπικά ορίζουμε και επιβάλλουμε την καθολικότητα του πένθους, πως γίνεται λεω, να μας φαίνεται περίεργο που εξαφανίζεται η Ακρόπολη απο τις λίστες των παγκόσμιων μνημείων; Αφού εμείς οι ίδιοι της αφαιρέσαμε την οικουμενικότητα.

Πως γίνεται να διεκδικούμε και την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα;

Πως θέλουμε να τα βγάλουμε από ένα παγκόσμιο επίκεντρο όπως το βρετανικό μουσείο και να τα φέρουμε εδώ στην γωνιά των Βαλκανίων που ακόμα δεν έχει βρει την άκρη του νήματος της κοινής λογικής;

Που ακόμα έχει «κολλητούς» στα αρμόδια υπουργεία Πολιτισμού...

Είμαι σίγουρος οτι η Μελίνα που ξεκίνησε τον αγώνα αυτό, άλλη λειτουργία του κράτους θα είχε στο νου της.