Αυτό το τσιγάρο που καίει... κάπνισέ το μόνος σου!

Η καταργημένη στην πράξη απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους είναι το καλύτερο παράδειγμα του φόβου του πολιτικού κόστους. Είναι το πιο δυνατό επιχείρημα για όσους υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του κράτους είναι κουρελόχαρτα όταν η εξουσία κλείνει το μάτι στον πολίτη και κάνει τα «στραβά μάτια».

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους είναι πλέον γεγονός σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Παρόλα αυτά, η διστακτική εφαρμογή του ημίμετρου των χώρων καπνιζόντων και μη, ουδέποτε εφαρμόστηκε υποχρεώνοντας τους «επιτυχημένους και δημοφιλείς» υπουργούς υγείας Αβραμόπουλο και Κακλαμάνη να δηλώσουν (όχι ιδιαίτερα στεναχωρημένοι) οτι νικήθηκαν αφού «στην Ελλάδα οι νόμοι για το κάπνισμα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν» (ειδικά όταν έχεις μικρούς και λίγους πολιτικούς που είναι ανίκανοι να επιβάλλουν το αυτονόητο).

Προσωπικά δεν είμαι αντικαπνιστής (ίσα – ίσα που πολύ συχνά και μετά από ένα καλό γεύμα μου αρέσει να απολαμβάνω ένα πούρο) αλλά για κάθε έναν που βαφτίζεται «υστερικός αντικαπνιστής», υπάρχει σίγουρα και ένας υστερικός καπνιστής απ’ αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση μπροστά στην εξάρτησή τους, δεν μπορούν να καθυστερήσουν το φιξάκι τους ούτε για ένα λεπτό, ή που καπνίζουν χωρίς να ζητήσουν πρώτα την συγκατάθεση των γύρω τους.
Επόμενο είναι λοιπόν να αντιδρώ -όπως και πολλοί άλλοι- με όλους αυτούς που μεταθέτουν το πρόβλημά τους στους υπόλοιπους επιβάλλοντάς τους την τσιγαρίλα. Τελικά δηλαδή είναι θέμα πολιτισμού και δημοκρατίας, αφού το κάπνισμα είναι η επιβολή του καπνού στους μη καπνιστές απο την –έστω, ακόμη- πλειοψηφία.

Και οι νόμοι χρειάζονται σε ακριβώς τέτοιες περιπτώσεις όπου η κοινωνία δεν είναι σε θέση να αυτορυθμιστεί, όταν δημιουργούνται εντάσεις για δικαιώματα και υποχρεώσεις για ένα θέμα που είναι πια σαφές και αδιαμφισβήτητο.

Κι όμως, με μια απλή λογική συμπεριφορά από μεριά των καπνιστών, με κάποιες υποχωρήσεις που θα έδειχναν σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, ή ακόμα με κάποιες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, θα μπορούσαμε να βλέπαμε κάποια στιγμή μαγαζιά για καπνιστές, όπου θα μπορούσε κάποιος να «απολαύσει» το τσιγάρο του με το ποτό του. Όπου ακόμα και οι μη καπνιστές θαμώνες συνειδητά θα επέλεγαν να διασκεδάσουν αποδεχόμενοι τη συνύπαρξη με καπνιστές. Σήμερα όμως στους περισσότερους χώρους οι μη καπνιστές είναι αυτοί που καταπιέζονται.

Ο τριτοκοσμικός μας χαρακτήρας δεν έγγυται στο πόσο καπνίζουμε οι έλληνες αλλά στο οτι καπνίζουμε ακόμα και στο χώρο που ζουν τα παιδιά μας, ακόμα και στους παιδότοπους ή στο αυτοκίνητο όταν μεταφέρουμε τα παιδιά μας. Η τριτοκοσμικότητά μας είναι στο βαθμό της αντίληψής μας στις συνέπειες της συνήθειάς μας στον κοινωνικό μας περίγυρο και όχι στην ίδια τη συνήθεια.

Θα μπορούσε λοιπόν το πράγμα να βρει ένα μέτρο πριν οι κοινοτικοί νόμοι επιβληθούν ανισόβαρα κατά των καπνιστών (και κάποια στιγμή θα γίνει). Αλλά αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο όταν το κάπνισμα στην ουσία είναι εξάρτηση και όχι απλά εθισμός και οι περισσότεροι καπνιστές βγάζουν σπυριά όποτε πρέπει να συζητήσουν τη συνήθειά τους. Ακόμα περισσότερο όταν οι έλληνες καπνιστές κουβαλάνε και την γνωστή επιθετική αγένεια.

Οι καπνιστές λοιπόν στην Ελλάδα δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για φανατικούς ή υστερικούς αντικαπνιστές, διότι ακόμα είναι η πλειοψηφία που επιβάλλεται στους υπόλοιπους σε ένα τόπο όπου οι λέξεις «δικαιώματα» και «υποχρεώσεις» ακόμα δεν έχουν πάρει σειρά για συζήτηση.