ΟΣΦΠ-ΠΑΟ 1-1

Ε, τι να κάνουν κι αυτοί, νέοι είναι, βράζει το αίμα τους. Να μη μαχαιρωθούν για την ομάδα τους; Να μην κάνουν ένα φόνο αντίπαλου; Πως θα δικαιολογηθεί μέσα τους το ότι ανήκουν σε ένα στρατόπεδο, ότι είναι μέρος ενός σώματος που τους αποδέχεται γι αυτό που είναι; Ειδικά αφού το σύστημα τους έχει απορρίψει.

Τι νομίσατε δηλαδή; Οτι ο κόσμος εκεί έξω είναι το ίδιο ροδαλός ποιητικός ιντελέκτσουαλ και νεραιδοπαρμένος με την blogoσφαιρα;

Όχι κύριοι! Eκεί έξω γίνεται πόλεμος και υπάρχουν χιλιάδες στρατιώτες ιδιωτικών στρατών που ανήκουν σε εταιρίες (Α.Ε. είναι επίσημα αλλά στην ουσία είναι περιορισμένης ευθύνης), που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο σκοπός και το στρατόπεδο. Δεν έχει σημασία αν ο λόγος για τον οποίο σκοτώνονται είναι μικρότερης ουσίας από το αν θα έχει ο μουσακάς μπεσαμέλ ή όχι (θεωρητικά! Γιατί πρακτικά, στο μαγείρεμα, η μπεσαμέλ του μουσακά μπορώ να σου πω ότι είναι και πιο ουσιαστική από το ποια ομάδα κέρδισε).

Σημασία γι αυτή την ατέλειωτη στρατιά ηλιθίων που κινείται σε παράλληλο σύμπαν με δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει η αποδοχή. Η αποθέωση της πράξης από τους υπόλοιπους νεάτερνταλ που βρήκαν κάποιο νόημα στην μίζερη ζωούλα τους.

Και οι «ηγέτες», οι ηθικοί αυτουργοί, ιδιοκτήτες ΠΑΕ αλλά και «πολιτικοί» που με τρόπο κλείνουν το μάτι στη μάζα αυτή είτε ντοπάροντάς τους είτε μπουκάροντας στα γήπεδα πουλώντας «οπαδοσύνη» ξέρουν πολύ καλά οτι τα κόλπα αποδίδουν είτε ψήφους είτε αποδοχή και αναγνώριση.

Υ.Γ. Είναι σίγουρα τα κροκοδείλια δάκρυα των αυριανών αθλητικών εφημερίδων, οπότε να επαναφέρω και το παλαιότερο post που φαίνεται να είναι διαχρονικό...

Υ.Γ. 2 Ο τίτλος αναφέρεται σε σκορ νεκρών, το λεγόμενο και bodycount!