Να επανεξετάσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα;

Σήμερα άκουγα οτι στη Γερμανία με αφορμή την ιδιαίτερα βίαιη επίθεση δύο νεαρών (ενός Έλληνα και ενός Τούρκου) κατά 75χρονου συνταξιούχου ξαναγίνεται κουβέντα για την «εισαγόμενη» από τους μετανάστες εγκληματικότητα. Ο Τούρκος απ ότι λεει η Deutche Welle εδώ θα απελαθεί, ενώ ο 17χρονος Έλληνας δεν μπορεί να έχει την ίδια μεταχείριση γιατί είναι πολίτης της ΕΕ.

Ταυτόχρονα αρχίζει μια ολόκληρη συζήτηση από τα ακροδεξιά κόμματα και Media για τους μετανάστες και τη βία (ενώ δεν κατάφεραν ακόμα να βρουν απάντηση στα ερωτήματα για τη βία των Γερμανών νεο-ναζί που καινε ζωντανούς μετανάστες σε πολυκατοικίες).

(Ναι ελληνολάτρες και ελληνοπρεπείς κύριοι, ελληνόπουλο προκάλεσε εγκεφαλικές κακώσεις στον συνταξιούχο για πλάκα γιατί ήταν γεμάτος αλκοόλ και ναρκωτικά. Ελπίζω κάποτε να αντιληφθείτε οτι η εγκληματικότητα είναι δημιούγημα συνθηκών και όχι dna).

Είδα επίσης οτι τελευταία αναζωπυρώνεται η κουβέντα στα blogs αλλά και σε κάποια πολιτικά κόμματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι παιδεραστές και άλλοι εγκληματίες, μέχρι και ερωτηματολόγια για την οπλοκατοχή είδα.

Να προκαλέσουμε λοιπόν τεχνητή ανικανότητα στους παιδεραστές;
Να διώξουμε όλους τους μετανάστες;
Να οπλιστούμε όλοι με όπλα για να αμυνθούμε στην αυξανόμενη εγκληματικότητα;
Να βάλουμε κάμερες μέχρι και στα σπίτια μας για «πρόληψη»;
Να χωρίσουμε τη χώρα σε τμήματα και να απαιτείται ειδικό πάσο για την μετάβαση από το ένα στο άλλο;
Που τραβάμε τη γραμμή ακριβώς και που τοποθετούμε τον πήχη;

Έχουν λόγο οι επιστήμονες, οι κοινωνιολόγοι, οι συνταγματολόγοι, ή οι νόμοι πρέπει να ξαναγραφούν με μπούσουλα το Μωσαϊκό «οδόντα αντί οδόντος» για να κορέσουμε το «περί δικαίου αίσθημα» των ψηφοφόρων (και όχι των Πολιτών); Και αν το κάνουμε ποια είναι η διαφορά μας από τις ακραίες ισλαμικές «σαρίες» με τις οποίες διαφωνούμε σαν δυτικοί που διέπονται από τις αρχές του διαφωτισμού;

Τα περισσότερα από αυτά τα πιο πάνω ερωτήματα έχουν απαντηθεί στις σύγχρονες δημοκρατίες, με νόμους, με λειτουργία ενός ευνομούμενου κράτους δικαίου και το θεσμό της λειτουργίας της δικαιοσύνης. Μόνο όταν διαταράσσεται το αίσθημα ασφάλειας που παρέχει αυτό το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, αρχίζει η αμφιβολία, η φοβία.
Έτσι άλλωστε δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος για να ριζώσει ο Χίτλερ στην κοινωνία της Γερμανίας του 30;

Να κάνω ένα παραλληλισμό; Η πρακτική του να τίθενται θέματα επανεξέτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, θυμίζει το Patriot Act των ΗΠΑ, που κατάργησε βασικές ελευθερίες των πολιτών για «να προστατευτεί το κράτος από την τρομοκρατία».

Ποτέ η μάζα -που μοιραία θα είναι επιρρεπής στις κάθε είδους φοβίες- δεν θα αναρωτηθεί για το αν και πόσο πιο εγκληματίας θα γίνει ένας «πειραγμένος» παιδεραστής, δε θα αναρωτηθεί αν ένα έγκλημα θα είχε αποφευχθεί αν το κράτος ήταν στελεχωμένο με κοινωνικούς λειτουργούς, αν η γειτονιά είχε μεγαλύτερη συνοχή, για το αν η επίθεση της 11/9 θα είχε προληφθεί αν δινόταν προσοχή στις αναφορές των υπηρεσιών, για το αν η οπλοκατοχή προωθείται σαν ιδέα από το ίδιο lobby που εκλέγει προέδρους στις ΗΠΑ, για το ποια θα ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα αν υπήρχε κάποια ελάχιστη πολιτική για τους μετανάστες. Γιατί η «μάζα» ποτέ δεν θα διακρίνει τις άπειρες ενδιάμεσες λύσεις που μπορούν ενδεχομένως να αλλάξουν μια κατάσταση. Η κατάργηση των δικαιωμάτων φαντάζει ευκολότερη λύση απο την επίτευξη της εύρυθμης δημοκρατίας / κοινωνίας.

Και έτσι οι προτάσεις που έρχονται «στο τραπέζι» κάθε φορά έχουν ένα προσεκτικά επιλεγμένο timing. Γίνονται πάντα σε στιγμές φόβου και ανασφάλειας, σε στιγμές λαϊκής αγανάκτησης. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος. Η δημιουργία ενός προληπτικού κράτους ή κοινωνίας ασφάλειας με αντάλλαγμα την παραχώρηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Κι αυτό εξυπηρετεί όσους έχουν βάλει πορεία σε μια κοινωνία «μεγάλου αδελφού».

Υ.Γ. Η εικονογράφηση είναι από το έργο «V for Vendetta». Σύντομα θα δείτε στις αίθουσες έργα με κεντρική ιδέα την αυτοδικία απέναντι σε δικαιοσύνη που αποτυγχάνει να λειτουργήσει. Αν στη μια άκρη βρίσκεται η κοινωνία της πρώτης ταινίας και απέναντι η "των άλλων προτιμώ να καταφύγω στο αξίωμα «καλύτερα ένας ένοχος ατιμώρητος παρά ένας αθώος μέσα σε (όποιου είδους) φυλακή.