Μονίμως επώδυνη η επιστροφή

Από τις πόλεις του κόσμου στις Αθήνες. Γράφω «Αθήνες» και ο αυτόματος διορθωτής μου τη βγάζει άγνωστη λέξη. Κι όμως σε όλο τον κόσμο στον πληθυντικό εκφέρεται. Atenas, Athens. Πληθυντικός μεγαλοπρεπείας! Και τι μεγαλοπρέπεια…
Φαίνεται από ψηλά. Την ώρα που το αεροπλάνο περνάει παράλληλα με τον Κηφισό για να πιάσει Σαρωνικό και να στρίψει βόρεια για να προσγειωθεί. Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή στιγμή στη διάρκεια ενός ταξιδιού από αυτή της αυτόματης σύγκρισης με άλλα αστικά περιβάλλοντα. Όσα ταξίδια και να κάνεις αυτή η στιγμή δεν συνηθίζεται.
Η Ακρόπολη, η Πλάκα, ξένα σώματα σε μια ενοποιημένη Αθήνα του ενικού πλέον, μια μάζα μπετόν που φυτεύτηκε παντού για να στεγάσει τις χιλιάδες εσωτερικών μεταναστών της μετεμφυλιακής ρημαγμένης Ελλάδας, με μηδαμινούς ελεύθερους χώρους.
Αλλού ο κόσμος είναι στα πάρκα, είτε καθισμένος στο γρασίδι, είτε κάνει βαρκάδες στις λιμνούλες, κάνουν τζόκινγκ, ποδήλατο, περπατάνε στους πεζόδρομους, ακούνε μουσική από πλανόδιους μουσικούς και βλέπουν υπαίθριες παραστάσεις. Χαίρονται τις πόλεις τους. Εδώ ακόμα κι αυτούς τους λίγους (συνήθως ξένους) μουσικούς, τους προσπερνάμε βιαστικά, χωρίς να τους ρίξουμε ούτε μισό ευρώ για αυτή την ελάχιστη ανάπαυλα από το θόρυβο, για να αράξουμε στα μοδάτα καφέ του θορύβου, τους μόνους ελεύθερους χώρους μας, να ακουμπήσουμε εκεί 3, 4 Ευρώ για ένα καφέ.

Να γιατί ο καφές είναι πανάκριβος στην Ελλάδα! Γιατί αλλού, στην Ιταλία, στην Ισπανία, ο espresso ας πούμε πίνεται στο πόδι, σα δόση-διάλλειμα ενώ εδώ πρέπει να αράξουμε με μερικές εφημερίδες για καμιά ώρα, χαζεύοντας τους άλλους να ψάχνουν για τραπέζι. Πως θα πληρωθούν λοιπόν αυτά τα τετραγωνικά που μας φιλοξενούν;

Από πού θα χρηματοδοτηθεί αυτό το υποκατάστατο ελεύθερου χώρου;
Χαζεύουμε λοιπόν τους άλλους, την περατζάδα, το πλήθος. Που αλλού το βλέπεις να φοράει μπλουζάκια με έξυπνες ατάκες, με γραφικά δημιουργήματα, με φαντασία, κι εδώ το βλέπεις με ρούχα που ανεμίζουν την επιβεβαίωση της τιμής τους. Boss, Gant, Polo, Paul & Shark, Timberland. Αυτά που ετοίμασαν για εμάς κι εμείς τους ανταμείψαμε γιατί θα επιβεβαιώσουν το status μας. Όταν φτάνουμε σε ένα μέρος, σκανάρουμε με τη ματιά μας τον κόσμο να βρούμε γνώριμες φάτσες που θα μας χαιρετίσουν και θα τους χαιρετίσουμε, λίγο για κοινωνικότητα, περισσότερο για ακόμα μια επιβεβαίωση του ότι είμαστε κάποιοι. Γνωστοί. Θαμώνες τακτικοί, άρα «ανήκουμε» στην κάποια ελίτ.
Διαπιστώνεις μετά από όλα αυτά ότι είμαστε μια αγενής νεόπλουτη κοινωνία του απόλυτου “keeping up with the Jones’s” που τελικά έχει την πόλη που της αξίζει γιατί διεκδικούμε το ατομικό, που δεν μας αφορά το συλλογικό. Που χρησιμοποιεί την κοινωνικότητα για επιβεβαίωση. Και το οτι είμαστε αγενείς φαίνεται όταν είμαστε στο εξωτερικό. Διακόπτουμε, προσπαθούμε να είμαστε το κέντρο της προσοχής κάνοντας θόρυβο ακόμα και μ΄αυτό το απερίγραπτο κομπολόι!
Πάρτε και δύο παραδείγματα για να γελάσετε(;)
Σκηνή πρωινού σε ξενοδοχείο του εξωτερικού:
“Ρε Βασίλη, αυτός ο μαλάκας πίσω σου έχει πιάσει πέντε ψωμάκια μέχρι τώρα και τα ζουλάει να δει αν είναι φρέσκα»! Αυτός αυτόματα πετάει κυριολεκτικά το επόμενο (έκτο) ψωμάκι από τα χέρια του και γυρνάει να δει ποιος το είπε μαλάκα, επιβεβαιώνοντας πως μόνο ένας «δικός μας» θα ήταν αρκετά μαλάκας για να κάνει αυτή τη μαγκιά. Την άλλη μέρα ένας επίσης ελληνάρας δοκίμαζε να δει αν του αρέσει η σούπα που βρισκόταν στο μπουφέ από την κουτάλα σερβιρίσματος! Ο πίσω του «ξένος» απλά αναφώνησε ένα απελπισμένο «Oh Noooo”! και έφυγε.
Και οι δύο συμπατριώτες μας κατά τα άλλα, ντυμένοι με τα καλά, ακριβά τους ρούχα.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως, αφού «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια»…



Υ. Γ. Μόλις τώρα κατάλαβα απο την ξενάγηση στα αγαπημένα blogs σας ότι η Αμαλία μας έφυγε. Και δακρυσα σα να είναι δικός μου συγγενής. Και να που η επιστροφή γίνεται ακόμα πιο επώδυνη και για πολύ πιο σοβαρούς λόγους...

Μια «Milonga των Αγγέλων» για την Αμαλία, μια δημιουργία του Albert Moore για να ξορκίσουμε το θάνατο, να τον δούμε σαν ύπνο και μια συγγνώμη για τη γκρίνια.
Μου λείψατε φιλαράκια μου!