Ανάξιοι της ακτογραμμής μας

Θα περίμενε κανείς πως σε μια πόλη πνιγμένη στο μπετόν όπως η Αθήνα, η ανάγκη για ελεύθερους χώρους θα μετουσιώνονταν σε πίεση για αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων, για να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής.

Και όταν λέμε «αξιοποίηση», δεν εννοούμε «οικονομική» όπως προφανώς έχουμε μονοδιάστατα στο μυαλό μας. Εννοούμε χρήση των χώρων από τους πολίτες, εννοούμε αναψυχή. Είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίζουμε τις έννοιες σε μια χώρα
Όπου ότι δεν φέρνει συναλλαγή, δεν μπορεί να διεκδικήσει προσοχή, φροντίδα, οικονομική στήριξη. Για τους λόγους αυτούς μαραζώνουν και αργοπεθαίνουν ο εθνικός κήπος και το πεδίο του Άρεως. Οι δύο μοναδικοί χώροι πράσινου σε μια αξιοθρήνητη πόλη.
Έχει ειπωθεί σε πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα, ότι όταν έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες η Βαρκελώνη, πόλη που είχε γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα, αξιοποίησε την παραλιακή της ζώνη που κάποτε ήταν γεμάτη από παλιά εργοστάσια . Μετά τους αγώνες, η προσωπικότητα της πόλης άλλαξε, με πολλά σημεία ενδιαφέροντος, μπαρ, εστιατόρια, κινηματογράφους αλλά και παραλίες για μπάνιο, με άμμο που μεταφέρθηκε για να διαμορφωθεί πλαζ εκεί που δεν υπήρχε. Σήμερα η περιοχή αυτή είναι γεμάτη από ανθρώπους που χαίρονται την πόλη τους με θέα τη θάλασσα.

Εμείς για άλλη μια φορά είμαστε καταδικασμένοι να αναζητάμε το αυτονόητο. Όλη η παραλιακή είναι είτε νταμάρι, είτε εργοτάξιο χωματουργικών, είτε χώρος απόθεσης μπάζων και σκουπιδιών, είτε στην καλύτερη περίπτωση απλά αναξιοποίητη. Σα να μην υπήρχε θάλασσα, σα να μη μας αφορά το κοίταγμα της θάλασσας.

Κι όπως πάντα υπάρχουν μόνο δύο χρώματα, μόνο δύο πλευρές. Η περίφραξη, ο δεσμευμένος χώρος από κτίρια και μπουζουξίδικα κρυφού και ανεξερεύνητου ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μπλεγμένου σε εκατοντάδες πολυνομίες και φορείς που απλώς κάνουν ανετότερη την ασυδοσία από τη μία, οι κραυγές για εξορία των κέντρων διασκέδασης από την άλλη.

Οι πολίτες των περιοχών, με το δίκιο τους θέλουν να ανοίξει η πρόσβαση προς την ακτή. Οι Δήμοι ανταποκρινόμενοι στη θέληση των δημοτών φωνάζουν για να πάρουν μεγαλύτερες αρμοδιότητες αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν κανένα σχέδιο για το τι μπορούν και πρέπει να κάνουν αν αυτές τους εκχωρηθούν. Φωνάζει ο δήμαρχος Καλλιθέας και κατονομάζει «ιδιωτικά συμφέροντα» (βλέπε «κερδοσκοπία») που μάλλον είναι χειρότερα στην κοινή αντίληψη από τα «δημόσια συμφέροντα» (βλέπε «ρεμούλες») που όμως δεν έχει καμία σχέση με τον ομόηχο τίτλο «δημόσιο συμφέρον» (βλέπε «ποιότητα ζωής»).
Φτάσαμε να ακούμε "παραλιακή" και ο συνειρμός να είναι νονοί της νύχτας, μπράβοι, εκκλησιαστικές περιουσίες και πανάκριβο μπάνιο σε μολυσμένα νερά.

Που είναι ο κοινός νους; Η απλή λογική; Πόσο δύσκολο είναι να εξασφαλίσεις την ελεύθερη πρόσβαση και ταυτόχρονα να υπάρχουν και μαρίνες, και κέντρα διασκέδασης και μπαρ και λουνα-πάρκ και παιδικές χαρές και χώροι άθλησης και χώροι για τέχνη και συναυλίες σε ένα λογικό ποσοστό το καθένα; Πόσο δύσκολο είναι να αναλάβει ένας φορέας να βάλει μια τάξη και να αναλάβει αυτό που γίνεται σε όλο τον κόσμο να γίνει πραγματικότητα; Να χρηματοδοτηθούν δηλαδή οι δωρεάν χρήσεις από τις επαγγελματικές εκμεταλλεύσεις, να βοηθηθεί η συντήρηση από εμπορικά έσοδα.

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει ένας διαδημοτικός φορέας που να αναλαμβάνει να συντονίσει ένα τέτοιο έργο; Πόσο δύσκολο είναι το αρμόδιο υπουργείο χωροταξίας να επιβάλλει συγκεκριμένες χρήσεις και προδιαγραφές στους αρμόδιους δήμους; Πόσο δύσκολο είναι να απαλλοτριωθούν οι ιδιοκτησίες που εμποδίζουν την πρόσβαση στην παραλία; Απερίγραπτες καταστάσεις σε μια χώρα που αποδεικνύεται ανάξια των δεκαπέντε χιλιάδων χιλιομέτρων ακτογραμμής.

Πόσο ακόμα κύριοι υπουργοί, κύριοι δήμαρχοι θα ψάχνουμε να βρούμε την ουρά μας τρέχοντας γύρω από το δέντρο; Και πόσο ακόμα εμείς θα συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι ο μόνος ελεύθερος χώρος είναι η καφετέρια;

Τα Μαραμένα Σύκα αποδεικνύουν εδώ ότι το φαινόμενο είναι πανελλήνιο

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το πολύ καλό site, airphotos.gr