Αμνιοκέντηση - Πάνια : 0 -1

Το να γελάσεις κάποια στιγμή με ένα κακόγουστο καλαμπούρι είναι ανθρώπινο και αυτόματο.
Όταν όμως το καλαμπούρι επαναλαμβάνεται, κι εσύ είσαι ακόμα μπροστά στην οθόνη να γελάς, να διασκεδάζεις με καθυστερημένους ή λειψούς κακομοίρηδες που εμφανίζονται σαν εκθέματα σε freak show πρέπει να αρχίζεις να αναρωτιέσαι για τη δική σου ψυχική υγεία.

Ο πανέξυπνος έμπορας καλά κάνει βέβαια, αυτό έχει αυτό πουλάει, μέχρι που μπορεί και να ντύσει με ένα κάποιο ιδεολόγημα αυτό το προϊόν του. Μπορεί δηλασή να μιλήσει για "γνήσιους λαικούς τύπους" και λοιπές αηδίες. Αλλά η αλήθεια είναι οτι όταν κάποιος δεν είναι ικανός να δημιουργήσει, να παράγει νέες ιδέες, φτάνει εκεί που οι άλλοι δεν πάνε γιατί εμποδίζονται απο ηθικούς φραγμούς.
Φτάσαμε λοιπόν να διασκεδάζουμε με τους τρελλούς του χωριού.

Αλλά πόσες επιτέλους εκπομπές μπορεί να γεμίσει αυτό το πράμα;
Πόσο μόδα μπορεί να γίνει αυτή η κατάντια από τις εκπομπές που επαναλαμβάνουν την κάθε μαλακία που θα αλιευθεί από την τηλεόραση; Από τα «Όλα» και τα «Τιβιτικγλόν» και τα Star.

Κι όμως, τα πάντα αλέθονται στην ιδιωτική κερδοσκοπική τηλεόραση που έχει βολευτεί με τα έσοδα των διαφημίσεων που με τη σειρά τους πασχίζουν να πουλήσουν τα τζοβαϊρικά τους σ’ εσένα που κάθεσαι και χασκογελάς με την κακομοιριά των νεόκοπων αστεριών (με τον "αυτοσαρκασμό" που όμως τους έχει υποβληθεί) και περιμένεις να δικαιωθούν οι δύο χαμένες ώρες από τη ζωή σου.

Έχετε δει τους πιτσιρικάδες που παραληρούν στην εκπομπή της Πάνια; Φαίνεται στο βλέμμα τους ότι το IQ τους είναι με το ζόρι ένα κλίκ πάνω απο αυτό του ινδάλματος με το οποίο "κάνουν πλάκα". Μας κατέκλυσε το τηλεοπτικό φαστ-φουντ και όσοι δεν πρόλαβαν να κλείσουν το δέκτη τους μετατρέπονται σε εγκεφαλικά παχύσαρκους.



Έτσι λοιπόν οι υπεύθυνοι προγράμματος, πουλάνε αυτό που πιστεύουν ότι είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε. Θεωρεί ότι εμείς θα γελάσουμε με τον κάθε Κατέλη περισσότερο από ότι με το Life Of Brian των Monty Pythons.


Δεν είναι δουλειά της ιδιωτικής τηλεόρασης η αναβάθμιση της δικής μας αντιληπτικής ικανότητας. Ή μάλλον δεν είναι δουλειά που να φέρνει λεφτά. Αν τα έφερνε θα το έκαναν, να μην έχετε καμία αμφιβολία. Για κάποιο λόγο, αυτοί που αποφασίζουν για το πού θα τοποθετήσουν τη διαφήμισή τους αξιολογούν τα νούμερα, τις θεαματικότητες και όχι το περιεχόμενο ή το ποιοτικό περιβάλλον. Γιατί οι τηλεθεατές που απορρίπτουν τη φτήνια, συνήθως δεν θεωρούνται κρίσιμη αγοραστική μάζα για τις περισσότερες κατηγορίες προιόντων. Γιατί προφανώς «είναι σκεπτόμενοι» (που μάλλον σε απλοϊκή μετάφραση σημαίνει ότι δεν τσιμπάνε). Και συρρέουν οι διαφημίσεις, σα σκατόμυγες σε βόθρο.

Και όσο επιβραβεύεται με έσοδα η φτήνια, τόσο περισσότεροι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν το μοντέλο. Τόσο τα κανάλια, οι δισκογραφικές εταιρίες, αναζητούν τη δική τους Πάνια, το δικό τους Παρασκευά.
Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μας κάνει και γελάμε, είναι πωλήσεις πακέτων CD με τιμολόγια logistics και ringtones; Τζίρος τρελλός!

Και τέλος, δεν ξερω αν είναι κριτήριο αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια πολιτισμένη χώρα όπου θα μπορύσε να επαναληφθεί αυτό το "τηλεοπτικό φαινόμενο".