Five Easy Pieces

Πήρα την πρόσκληση από μαραμένα σύκα και ελαφίνι να γράψω για πέντε τραγούδια που σημάδεψαν στιγμές μου.



Κατ ευθείαν στο θέμα:

Λοιπόν ένας είναι ο Tom Waits και ένα είναι το “Blue Valentines”.

Τόσο «ένα» που μπορεί και να μου έσωσε τη ζωή. Ήταν το τραγούδι που ψιθύριζα αμέτρητες φορές στη σκοπιά, ξανά και ξανά σαν ινδουιστική μάντρα. Όλο το τραγούδι. Δηλαδή ποιο τραγούδι; Όλος ο δίσκος! Και το Christmas Card From A Hooker In Minneapolis. Τι μπατιρισμένη πουτάνα με γράμματα γεμάτα ψέματα, τι μπατίρης φαντάρος που γράφει «είμαι καλά, μην ανησυχείς». Το ίδιο και το αυτό.


Το Βlue Valentines όμως ήταν το τραγούδι που με γλύτωσε από το να φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι μου. Αλλά πάλι τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως ήταν το ίδιο τραγούδι που με έκανε χάλια…
Μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα τελικά.

Βάζω εδώ το "Christmas Card..." επειδή είδα ότι το Blue Valentines το πόσταρε η ελαφίνι (κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις)



Hey charlie Im pregnant And living on the 9th street Right above a dirty bookstore Of euclid avenue And I stopped takin dope And I quit drinkin whiskey And my old man plays the trombone And works out at the track And he says that he loves me Even though its not his baby And he says that hell raise him up Like he would his own son And he gave me a ring That was worn by his mother And he takes me out dancin Every saturday night. And hey charlie I think about you Everytime I pass a fillin station Om account of all the grease You used to wear in your hair And I still have that record Of little anthony & the imperials But someone stole my record player Now how do you like that? Hey charlie I almost went crazy After mario got busted So I went back to omaha to Live with my folks But everyone I used to know Was either dead or in prison So I came back to minneapolis This time I think Im gonna stay. Hey charlie I think Im happy For the first time since my accident And I wish I had all the money That we used to spend on dope Id buy me a used car lot And I wouldnt sell any of em Id just drive a different car Every day, dependin on howI feel Hey charlie for chrissakes Do you want to know theTruth of it? I dont have a husband He dont play the trombone And I need to borrow money To pay this lawyer And charlie, heyIll be eligible for parole
Come valentines day


To «Sweet Surrender» του Tim Buckley είναι ένα τραγούδι - έπος, μεγάλο σε διάρκεια. Ο Tim σπαράζει κυριολεκτικά σ’ αυτό. Το άκουγα με μανία, είχα λιώσει το δίσκο. Ξανά και ξανά. Ήταν η εποχή λίγο πριν πάω στο στρατό, όταν με άλλα δύο φιλαράκια είχαμε νοικιάσει ένα σπίτι ρεφενέ για να στεγάζουμε τις ερωτικές στιγμές με τις κοπέλες μας. Η επίπλωση όλη ρεφενέ, οι συσκευές του στερεοφωνικού επίσης.
Όποτε ακούω το κομμάτι αυτό, τα έγχορδα, τη βασανισμένη φωνή του Tim, ξαναζωντανεύουν οι εικόνες εκείνες, οι μυρωδιές, οι περίεργοι φωτισμοί τα πρόσωπα των κοριτσιών με την έκφραση τη στιγμή του οργασμού σε freeze frame. Μέχρι και η αντιπαθέστατη που ερχόταν κάθε αρχές του μήνα για το νοίκι και για μας πει να βάζουμε "πιο σιγά τη μουσική, κάνουν παράπονα απο τον πέμπτο όροφο", προσπαθώντας να δει πάνω από τον ώμο μου τι γίνεται μέσα στο σπίτι.

Now you wanna know the reason Why I cheated on you Well I had to be a hunter again This little man had to try To make love feel new again' Cause there's just a few things honey I'm not old enough to do for you And they're the things mama You just never cared to show meAnd so this loverboy found him a flamingoand this flamingo showed him how to tango and when they tangoed it would send thier hearts a flutter,tease him 'till he stutterd made him so young and tender sweet to surrender was so young and tendersweet to surrender was so young and tender.Well now your gonna go out and get yourself a reputation.But I gonna have to show you where to start.And then your gonna bring back your little reputation.And prove to me what I could not prove to you.Cause I was just to young and hard, just too cold honeyJust too hard to care, just too hard. To surrender, surrender to love.Sweet surrender, surrender, if we could, just surrender love would heal the mess we made.So give it up mama aint gonna be no good to go round and round. You hurt me, then I hurt you again. Oh there's left to do, give it up, give it up and surrender to love.

Καλοκαίρι σε μια παραλία. Προηγουμένως είχαμε πάει σε κοντινό πανηγύρι για να γελάσουμε. Αυτοσχέδια διανυκτέρευση με sleeping bags, φωτιές, μπύρες, γάρα, κασετόφωνο να παίζει ολόκληρο το Physical Graffiti των Led Zeppelin. Και στο τέλος της κασέτας και το Stairway to Heaven. Λιώναμε όποτε το ακούγαμε, δε μιλούσε κανείς, σηκωνόμασταν μόνο και παίζαμε air guitar τα σόλα. Ότι μαλακία μας ερχόταν την ξεστομίζαμε χωρίς καμία συνέπεια. Από κάποιο σημείο και μετά το γέλιο μας κατέλαβε τόσο πολύ που δεν θέλαμε καν ατάκα. Ακόμα και την αλφαβήτα να λέγαμε γελούσαμε. Έρωτας μετά στην παραλία, τα ζευγάρια σε μικρή απόσταση, το κασετόφωνο σα μεθυσμένο να συνεχίζει να παίζει με τις μπαταρίες μισοτελειωμένες, η φωτιά μισοτελειωμένη, εμείς να έχουμε επίσης μισοτελειώσει, οι μπύρες τελειωμένες, ο ήχος από τα κύματα ατελείωτος. Μόλις κλείσαμε τα μάτια, ξημέρωσε.

Το Stairway to Heaven επίσης πρόλαβε η elafini. Επιλέγω το παραγνωρισμένο Down By The Seaside.

(το player στον πάτο της σελίδας γι' αυτό και για το επόμενο)


Πάθος με τους King Crimson, φυσικά τα βατά εύκολα και δημοφιλή κομμάτια τα προσπερνούσα πάντα (ναι, εντάξει καλά είναι, πάμε να ανακαλύψουμε πιο σύνθετα πράγματα, γιατί πίστευα οτι ο Fripp ήταν προορισμένος να κάνει τα δικά του δύσκολα πράγματα. Αυτό που με ξετρέλαινε ήταν το σκοτεινό "Night Watch". Ούτε μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές έχω ακούσει το σόλο στο τέλος του κομματιού.

Shine, shine, the light of good works shineThe watch before the city gates depicted in their primeThat golden light all grimy nowThree hundred years have passedThe worthy captain and his squad of troopers standing fastThe artist knew their faces wellThe husbands of his lady friendsHis creditors and councillorsIn armour bright, the merchant menOfficial moments of the guildIn poses keen from bygone daysThe city fathers frozen thereUpon the canvas dark with ageThe smell of paint, a flask of wineAnd turn those faces all to meThe blunderbuss and halberd-shaftAnd dutch respectabilityThey make their entrance one by oneDefenders of that way of lifeThe redbrick home, the bourgeoisieGuitar lessons for the wifeSo many years we suffered hereOur country racked with spanish warsNow comes a chance to find ourselvesAnd quiet reigns behind our doorsWe think about posterity againAnd so the pride of little menThe burghers good and trueStill living through the painters hand

Request you all to understand

Άλλος ένας δίσκος που έλειωσα ήταν το Buena Vista Social Club που με απίστευτο μεράκι έφταξε, με τα χεράκια του αυτός ο θαυμάσιος μουσικός ο Ry Cooder. Του χρωστάμε το οτι ανακαλύψαμε αυτές τις πολύτιμες εμπειρίες από τους Ibrahim Ferrer, Omara Portuondo, Ruben Gonzalez, Compay Segundo, Eliades Ochoa και τους άλλους, τους νεότερους. Δυσκολέυομαι να επιλέξω κάποια στιγμή απο το δίσκο, αλλά καταλήγω στο Chan Chan όπου ακούγονται τα υπέροχα γρατσουνίσματα / γεμίσματα του Cooder με τη θεική φωνή του μακαρίτη πλεόν Ferrer και του επίσης μακαρίτη Compay.

Πρόλαβα και ευτύχησα να τους ακούσω ζωντανά όμως...





Και εκτός συναγωνισμού:

Pink Floyd – The dark side of the moon
Όλο το άλμπουμ. Νομίζω ότι είναι ο ορισμός του ροκ. Μ’ αυτό το άλμπουμ ανακάλυψα το ροκ, αυτό μάλλον είναι που θα ακούσω σαν τελευταία μουσική της ζωής μου.

Τώρα πως έγινε και θυμήθηκα πράγματα που έχω καιρό να θυμηθώ...; Η μουσική η κουφάλα!


Άντε τώρα είναι σειρά της

Ναταλίας
των δίδυμων
του απειρώτα
της γητεύτριας
της Ροδούλας