26/4/07

Τα σκυλιά των παρελάσεων

Πριν κάποια χρόνια, υπηρέτησα φαντάρος στη Λήμνο. Υπήρχε μια αξιολάτρευτη σκυλίτσα που την είχαμε κάνει μασκότ. Δεν ξεκολλούσε από κοντά μας. Κάθε φορά που είχαμε «αναφορά» περπατούσε δίπλα στο λόχο, καμαρωτή και με την ουρά-κεραία σα να είχε σηκώσει σημαία για την επισημότητα της στιγμής.
Τον είχαμε δει τον διοικητή πως κοίταγε τη σκυλίτσα μας. Τη μισούσε και φαινόταν. Εκείνος ο συντεταγμένος βηματισμός, η τελετουργική αναφορά των λοχαγών μπροστά στο παρατεταγμένο τάγμα ήταν γι’ αυτόν η μισή δικαίωση της καριέρας του.
Η άλλη μισή ήταν οι αγορεύσεις του για τα «φυσικά σύνορα της Ελλάδας που είναι σαφώς πιο πέρα από τα σημερινά» και διάφορες τέτοιες άλλες αλυτρωτικές αηδίες.
Δεν συγχωρούσε ότι η σκυλίτσα αποδομούσε την αναφορά του (δηλαδή τον κόσμο του, το βασίλειό του, την εξουσία του), όταν ερχόταν και καθόταν πάντα στον εμπρός δεξιά φαντάρο, με τον μισό πισινό της πάνω στην αρβύλα του, δυσκολεύοντάς τον στην «ανάαας/προσχή»!
Το μυριστήκαμε ότι κάτι θα έκανε για να απαλλαγεί απ αυτή. Ίσως να το είχε καταλάβει και η ίδια γιατί ποτέ δεν τον πλησίαζε ενώ ήταν φιλική με όλους τους άλλους. Το βλέπαμε στον τρόπο που κοιτούσε με απέχθεια το ζωντανό και αποφασίσαμε να σταματήσουμε να την ταΐζουμε, να την κάνουμε να φύγει, να αναζητήσει αλλού παρέα. Δεν έφευγε…
Μια μέρα άκουσα φασαρία. Την ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά σε ένα θέαμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το σκυλί με σπασμούς αργοπέθαινε, βγάζοντας αφρούς από το στόμα του. Ένας φαντάρος από το λόχο προσπαθούσε να τη σώσει, ρίχνοντας στο στόμα της λεμόνι (από αυτό στα κίτρινα πλαστικά μπουκάλια) προσπαθώντας να της προκαλέσει εμετό. Μάταια βέβαια. Μετά από λίγα μαρτυρικά λεπτά (και γι αυτή και για εμάς) η σκυλίτσα ξεψύχησε.
Ο «Διοικητής» ποτέ δεν κέρδισε το σεβασμό μας. Για εμάς δεν ήταν ο διοικητής πια, ήταν «ο μπάσταρδος που έριξε φόλα στη σκυλίτσα». Πως μπορούσε ένας άνθρωπος που -αποδεδειγμένα πλέον- δεν αγαπούσε ούτε τα άντερά του, να διδάξει οποιαδήποτε αξία;

Λίγο καιρό μετά πήρα μετάθεση για τη στρατιωτική μουσική. Κάποια στιγμή έπρεπε να πάμε για τα συνήθη ταρατατζούμ σε μια ορκωμοσία στη σχολή ευελπίδων. Και βλέπω ότι διοικητής της σχολής ήταν ο περί ου ο λόγος από τη Λήμνο. Είχε πάρει και προαγωγή πλέον! Προφανώς διαμόρφωνε τη νέα γενιά στρατιωτικών σύμφωνα με τις «μεγαλοελλαδίστικες» ιδέες του και μάλλον φρόντιζε την εφαρμογή του σχεδίου «Λήμνος», γιατί σκυλί δεν υπήρχε ούτε ζωγραφιστό εκεί γύρω…

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή όταν είδα τη φωτογραφία του σκύλου που συνόδευε την παρέλαση της 25 Μαρτίου στο Σύνταγμα. Χαμογέλασα και μετά μελαγχόλησα. Ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον καμιά δεκαριά αξιωματικοί (ίσως μαθητές του «Διοικητού»), θα ήθελαν να πυροβολήσουν το σκυλί επειδή προφανώς θα θεωρούσαν ότι τους μείωνε την επιβλητικότητα της παράστασής τους. Ο σκύλος απλά περπατούσε δίπλα στην ανθρώπινη παρουσία που ένοιωθε ότι είχε ανάγκη. Ούτε έχεζε ούτε ζευγάρωνε μέσα στη λεωφόρο, απλά «έκανε παρέλαση» με το ανθρώπινο γένος. Κι όμως εκείνη τη στιγμή η άναρχη φύση, η ακατανίκητη ζωή, ήταν ο εχθρός που έβγαζε αναιδώς τη γλώσσα στη δική τους θεώρηση περί συντεταγμένου και «σημαντικού».

20 σχόλια:

TaSt3R είπε...

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...Εναλλασσόμενα συναισθήματα, οργής και συγκίνησης,…
Με πολύ δόση τρυφερότητας , σε ευχαριστώ που το μοιράστηκες με εμάς : )…

ανεστης είπε...

Καλημέρα συντόφισσα!

Ανώνυμος είπε...

Είχα πάει το γιο μου στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου για πρώτη του φορά. Μόλις διάβασα το κείμενό σου λοιπόν, θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή ο γιός μου φώναξε: "Μπαμπά ένας σκύλος κάνει παρέλαση"! Και βλέπω το σκύλο να περπατά καμαρωτός δίπλα στα κομάντα... Από εδώ και κάτω τα λόγια σου με εξέφρασαν 100%

"Χαμογέλασα και μετά μελαγχόλησα. Ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον καμιά δεκαριά αξιωματικοί (ίσως μαθητές του «Διοικητού»), θα ήθελαν να πυροβολήσουν το σκυλί επειδή προφανώς θα θεωρούσαν ότι τους μείωνε την επιβλητικότητα της παράστασής τους. Ο σκύλος απλά περπατούσε δίπλα στην ανθρώπινη παρουσία που ένοιωθε ότι είχε ανάγκη. Ούτε έχεζε ούτε ζευγάρωνε μέσα στη λεωφόρο, απλά «έκανε παρέλαση» με το ανθρώπινο γένος. Κι όμως εκείνη τη στιγμή η άναρχη φύση, η ακατανίκητη ζωή, ήταν ο εχθρός που έβγαζε αναιδώς τη γλώσσα στη δική τους θεώρηση περί συντεταγμένου και «σημαντικού»."

Ένας φίλος

ανεστης είπε...

Να είσαι καλά φίλε!

elafini είπε...

ωραίο θέμα Ανέστη,,και το σχόλιο του ανώνυμου φίλου τα λέει όλα..

Ανώνυμος είπε...

Πώς το έκανε!
Δεν θέλω ούτε να τον φανταστώ αυτόν και άλλους όμοιους σε έναν πόλεμο!

Ανώνυμος είπε...

Πως το έκανε; Απλό! Έδωσε μια διαταγή...
Είναι ο ίδιος που θα πυροβολήσει αιχμαλώτους και όσους δικούς του υποχωρήσουν. Είναι αυτός που πληρώνεται για να τα ξύνει και να περιμένει να έρθει κάποια στιγμή να δικαιολογήσει την ύπαρξή του.

kelly alamanou είπε...

Εχω χάσει ένα σκύλο μου από φόλα,που εφαγε, σε μία από τις βόλτες μας γιατί δεν ήθελα να τον έχω συνέχεια δεμένο,
Δεν θέλω να το θυμάμαι, ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
Οντα ανάξια να λέγονται άνθρωποι είναι όλοι αυτοί.

Τελευταίος είπε...

Επειδή αφενός με συγκίνησες κι αφετέρου έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα σκυλιά,
(ενδόμυχα) ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ αυτός ο κερατάς να πάθει μεγάλο κακό.
Από την άλλη η παιδεία μου δεν μου επιτρέπει να το ξεστομίσω...

ανεστης είπε...

@rodoula
Καλώς την. Που χάθηκες;
Κι όμως υπάρχουν ακόμα. Προχθές στην Αίγινα νομίζω επικύρηξαν τα κτήνη που ρίχνουν φόλες. Θέλω να πιάσω έναν απο αυτούς να δω τα όριά μου.

@Lamiotis
Μίλα ελεύθερα! Κι εγώ το εύχομαι

ΣΒΕΤΛΑΝΑ είπε...

Προβληματίζομαι...

Νομίζω ότι είναι θέμα παιδείας και αγωγής. Εγώ δεν θα κατηγορήσω κανέναν μεμονομένα κατηγορώ τους πάντες και μαζί τον εαυτό μου.

Τους αφήνουμε και συνεχίζουν ατιμώρητοι. Αφήνουμε τα παιδιά μας χωρίς να τους μάθουμε τα στοιχειώδη για τα οικόσιτα ζώα με αποτέλεσμα να τα αντιμετωπίζουν ή σαν παιχνίδια ή σαν υπηρέτες.

Δεν τα μαθαίνουμε το σεβασμό προς τη ζωή ούτε καν την ανθρώπινη πόσο μάλλον προς τα ζώα...

kelly alamanou είπε...

καλέ εγώ εδώ είμαι..έσένα έχασα.
Τ'ιποτε καινούργιο από bollywood παίζει;Τη Lata mangeshkar την είδες;
καλό υπόλοιπο ημέρας.

ανεστης είπε...

@σβετλάνα
Πάει πακέτο και λέγεται "πολιτισμός". Γενικώς είμαστε απολίτιστοι και αυτό φαίνεται με τραγικό τρόπο στη σχέση μας και με τα ζώα.
@rodoula
πως δεν το είδα, σου έχω και σχόλιο διότι με βρίσκεις διαβασμένο. Αν θες δε, σου στένω και το DVD

Oύρσουλα είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τον lamiotis μόνο που εγώ δεν έχω παιδεία και θα το έλεγα πολύ άνετα !!

Αλλά τι περιμένεις από ανθρώπους που διαλέγουν ένα επάγγελμα μόνο και μόνο για να εκτονώσουν όλα τα κόμπλεξ και τις ελλείψεις τους ως "άνθρωποι".

Μακριά από Στρατιωτικούς και Αστυνομικούς !!

Το πιο αστείο βέβαια είναι ότι Σ' αυτό το ΓΟΥΡΟΥΝΙ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για το σκυλάκι που σκότωσε ενώ αν κάποιος σκοτώσει αυτο το ΓΟΥΡΟΥΝΙ φεύγει για Κορυδαλλό !! Αν αυτό δεν είναι ζωικός ρατσισμός τι είναι ;;;

K-Top είπε...

Ελπίζω ο μύθος για τα μαύρα σκυλιά με τα μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι (hellhounds) να μην είναι απλά μύθος. Και εύχομαι ολόψυχα να τα συνατήσει στο δρόμο του μια μέρα...

ανεστης είπε...

...ή να τον περιμένουν στην κόλαση ή και στην επόμενη ζωή!

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Eγώ τώρα σκάλωσα σε αυτήν την ιστορία με τη σκυλίτσα στη Λήμνο … Eμ, δώσε και το όνομά σου αν το πιστεύεις ότι ήταν αυτός υπεύθυνος. Mικρό το κακό θα πεις, αλλά το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους κάνουμε ρεζίλι.

ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ είπε...

Eννούσα στο προηγούμενο σχόλιο “δωσε το όνομά TOΥ”, όχι το όνομά σου … Tο όνομα του διοικητή δηλαδή …

ανεστης είπε...

Ναι μωρέ το κατάλαβα :)
Δεν γίνεται να δώσω όνομα, είναι και στρατιωτικός (απόρρητα), σέρνονται και εισαγγελείς... άσε!
Άλλωστε δεν έχει τόση σημασία το όνομα. Η νοοτροπία είναι ο στρατάρχης εχθρός μας, όχι οι στρατιώτες της (για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα του μαλάκα).

ανεστης είπε...

Που βρεθήκατε τώρα όλοι εσείς ρε "Μασάμε"; Που διάλο ήσασταν ολα αυτά τα χρόνια που νομίζαμε οτι είμαστε μόνοι μας σε αυτό το σύμπαν;
Έπρεπε να μπουμε σε blog για να βρεθούμε γαμώ τη dsl μου γαμώ...