Τα σκυλιά των παρελάσεων

Πριν κάποια χρόνια, υπηρέτησα φαντάρος στη Λήμνο. Υπήρχε μια αξιολάτρευτη σκυλίτσα που την είχαμε κάνει μασκότ. Δεν ξεκολλούσε από κοντά μας. Κάθε φορά που είχαμε «αναφορά» περπατούσε δίπλα στο λόχο, καμαρωτή και με την ουρά-κεραία σα να είχε σηκώσει σημαία για την επισημότητα της στιγμής.
Τον είχαμε δει τον διοικητή πως κοίταγε τη σκυλίτσα μας. Τη μισούσε και φαινόταν. Εκείνος ο συντεταγμένος βηματισμός, η τελετουργική αναφορά των λοχαγών μπροστά στο παρατεταγμένο τάγμα ήταν γι’ αυτόν η μισή δικαίωση της καριέρας του.
Η άλλη μισή ήταν οι αγορεύσεις του για τα «φυσικά σύνορα της Ελλάδας που είναι σαφώς πιο πέρα από τα σημερινά» και διάφορες τέτοιες άλλες αλυτρωτικές αηδίες.
Δεν συγχωρούσε ότι η σκυλίτσα αποδομούσε την αναφορά του (δηλαδή τον κόσμο του, το βασίλειό του, την εξουσία του), όταν ερχόταν και καθόταν πάντα στον εμπρός δεξιά φαντάρο, με τον μισό πισινό της πάνω στην αρβύλα του, δυσκολεύοντάς τον στην «ανάαας/προσχή»!
Το μυριστήκαμε ότι κάτι θα έκανε για να απαλλαγεί απ αυτή. Ίσως να το είχε καταλάβει και η ίδια γιατί ποτέ δεν τον πλησίαζε ενώ ήταν φιλική με όλους τους άλλους. Το βλέπαμε στον τρόπο που κοιτούσε με απέχθεια το ζωντανό και αποφασίσαμε να σταματήσουμε να την ταΐζουμε, να την κάνουμε να φύγει, να αναζητήσει αλλού παρέα. Δεν έφευγε…
Μια μέρα άκουσα φασαρία. Την ακολούθησα και βρέθηκα μπροστά σε ένα θέαμα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Το σκυλί με σπασμούς αργοπέθαινε, βγάζοντας αφρούς από το στόμα του. Ένας φαντάρος από το λόχο προσπαθούσε να τη σώσει, ρίχνοντας στο στόμα της λεμόνι (από αυτό στα κίτρινα πλαστικά μπουκάλια) προσπαθώντας να της προκαλέσει εμετό. Μάταια βέβαια. Μετά από λίγα μαρτυρικά λεπτά (και γι αυτή και για εμάς) η σκυλίτσα ξεψύχησε.
Ο «Διοικητής» ποτέ δεν κέρδισε το σεβασμό μας. Για εμάς δεν ήταν ο διοικητής πια, ήταν «ο μπάσταρδος που έριξε φόλα στη σκυλίτσα». Πως μπορούσε ένας άνθρωπος που -αποδεδειγμένα πλέον- δεν αγαπούσε ούτε τα άντερά του, να διδάξει οποιαδήποτε αξία;

Λίγο καιρό μετά πήρα μετάθεση για τη στρατιωτική μουσική. Κάποια στιγμή έπρεπε να πάμε για τα συνήθη ταρατατζούμ σε μια ορκωμοσία στη σχολή ευελπίδων. Και βλέπω ότι διοικητής της σχολής ήταν ο περί ου ο λόγος από τη Λήμνο. Είχε πάρει και προαγωγή πλέον! Προφανώς διαμόρφωνε τη νέα γενιά στρατιωτικών σύμφωνα με τις «μεγαλοελλαδίστικες» ιδέες του και μάλλον φρόντιζε την εφαρμογή του σχεδίου «Λήμνος», γιατί σκυλί δεν υπήρχε ούτε ζωγραφιστό εκεί γύρω…

Θυμήθηκα την ιστορία αυτή όταν είδα τη φωτογραφία του σκύλου που συνόδευε την παρέλαση της 25 Μαρτίου στο Σύνταγμα. Χαμογέλασα και μετά μελαγχόλησα. Ήξερα ότι εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον καμιά δεκαριά αξιωματικοί (ίσως μαθητές του «Διοικητού»), θα ήθελαν να πυροβολήσουν το σκυλί επειδή προφανώς θα θεωρούσαν ότι τους μείωνε την επιβλητικότητα της παράστασής τους. Ο σκύλος απλά περπατούσε δίπλα στην ανθρώπινη παρουσία που ένοιωθε ότι είχε ανάγκη. Ούτε έχεζε ούτε ζευγάρωνε μέσα στη λεωφόρο, απλά «έκανε παρέλαση» με το ανθρώπινο γένος. Κι όμως εκείνη τη στιγμή η άναρχη φύση, η ακατανίκητη ζωή, ήταν ο εχθρός που έβγαζε αναιδώς τη γλώσσα στη δική τους θεώρηση περί συντεταγμένου και «σημαντικού».