Ο κότα και το αυγό του λαικισμού.

Το πρωί διάβασα το σημερινό άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη που ξεκινούσε έτσι:

"Yπάρχει ένα άγραφο έθιμο στον ελληνικό Τύπο. Οποτεδήποτε αναφερόμαστε σε ενέργειες της Τουρκίας ξεκινάμε το ρεπορτάζ με το επίθετο «προκλητικός» ή την έκφραση «νέα πρόκληση».

Κάπως έτσι συμβαίνει πλέον και με τον κ. Θεόδωρο Πάγκαλο. Κάθε δήλωσή του εμπεριέχει πρόκληση ή, έστω, ερμηνεύεται ως τέτοια. Μπορεί να φταίει η τραχιά του γλώσσα. Για παράδειγμα είπε ο κ. Πάγκαλος «Αν διορίσεις έναν κοπρίτη στο Δημόσιο επειδή σε ψηφίζει η οικογένειά του, τότε το Δημόσιο θα τον υποστεί εσαεί, καθώς θα ξέρει ότι δεν θα απολυθεί». Αυτό μεταφράστηκε σε «όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες». Ισως γιατί άπαντες πιστεύουν ότι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάπως έτσι διορίστηκαν. Επειδή η οικογένειά τους ψήφιζε κάποιον πολιτικό. Το «μαζί φάγαμε τα λεφτά, αλλά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο», μεταφράστηκε στην πρόκληση «μαζί τα φάγαμε», τελεία."

Κι εκεί που ήμουν έτοιμος να μιλήσω για την γενική επικράτηση του λαϊκισμού που μας επιβάλλει να ερμηνεύουμε την καθημερινότητα σύμφωνα με τις παγιωμένες ιδεοληψίες μας, εκεί που ξεκίνησα να γράφω για το οτι ξεχάσαμε να διαλεγόμαστε, να συζητάμε, να βρίσκουμε τις λεπτές έννοιες, οτι αρκούμαστε στα χονδροειδή και τα κλισέ για να σχηματίσουμε άποψη...

...Εκεί λοιπόν σ' εκείνο το σημείο συνειδητοποίησα τη σοβαρότητα της παραγραφής των αδικημάτων του Βατοπεδίου. Όπου όλοι οι εμπλεκόμενοι τη βγάζουν καθαρή επειδή τον Ιούνιο του 2009 ο Καραμανλάρας (που καταχειροκροτείται κάθε φορά που εμφανίζεται στη Θεσσαλονίκη) έκλεισε εσπευσμένα τη Βουλή, βάζοντας επισήμως σφραγίδα στην παραγραφή.

Συνειδητοποίησα οτι πριν λίγες μέρες απορρίφθηκε με συντριπτική πλειοψηφία η άρση ασυλίας βουλευτών. Για ακόμα μια φορά. Χωρίς καμμία εξήγηση, χωρίς να διαχωρίζονται τα αδικήματα σε πολιτικά ή ποινικά.

Συνειδητοποίησα οτι ακόμα δεν έχουμε χωνέψει τα σκανδαλώδη προνόμια του πορσωπικού της Βουλής, τον υπέρογκο αριθμό "εργαζομένων" στο κανάλι, τις προσλήψεις που έγιναν σε μέση των ανακοινώσεων του μνημονίου.

Συνειδητοποίησα οτι ήμουν έτοιμος να μιλήσω για το φαινόμενο της Κερατέας και την εξέγερση των κατοίκων αλλά μετά θυμήθηκα οτι ενώ εκεί θα έπρεπε να κατασκευάζεται Χ.Υ.Τ. Υπολειμμάτων, γίνεται Χ.Υ.Τ. Απορριμάτων (τεράστια η διαφορά) και άρα η κρατική ευθύνη είναι τεράστια για αυτό που γίνεται.

Η καταδίκη της αυτοδικίας του Γκλέτσου είναι πιο δύσκολη όταν κάποιος πάρει υπόψη του το οτι ούτε παράδρομοι έχουν προβλεφτεί για μετακίνηση των περιοίκων, ούτε οι κάρτες ελεύθερης διάβασης είχαν εκδοθεί (γιατί κάποιος απ την κοινοπραξία "αμέλησε").

Για να μη σας κουράζω περισσότερο, θέλω να πω οτι: ναι, υπάρχει απίστευτος λαϊκισμός γύρω μας ακόμα και απο ΜΜΕ με "κύρος", υπάρχει λαϊκισμός αμέτρητος στις πολιτικές μας συζητήσεις, υπάρχει λαϊκισμός όσο δε λέγεται στα blogs. Αλλά πως να πείσεις κάποιον να δει λεπτές έννοιες και να καταμερίσει σωστά τις ευθύνες όταν η κεντρική εξουσία, συμπεριφέρεται ξεδιάντροπα, χωρίς συνέπεια και χωρίς συναίσθηση των ευθυνών της, όταν παραμένει τόσο αποκομμένη απ' την πραγματικότητα, στα ασφαλή ανάκτορα που έχτισε για την πάρτη της.

Πως να πεις σε κάποιον να μην εξοργιστεί με το βουλευτολόϊ, όταν αυτό λειτουργεί σαν τη χειρότερη και πιο κλειστή συντεχνία που γνώρισε ποτέ ο τόπος;

Πως μπορεί ο πολίτης να παραμείνει ψύχραιμος οταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τέτοια ασυδοσία;