Η Ακρόπολη τι πενθεί;

Πριν από λίγο καιρό ξανα-προσδιορίστηκαν τα παγκόσμια μνημεία με ψηφοφορία που έγινε στο Internet. Η Ακρόπολη δεν περιλαμβάνεται μέσα σ’ αυτά. Δεν προβληματιστήκαμε ποτέ απ αυτή την εξέλιξη, αντίθετα αντιμετωπίσαμε συνολικά την διαδικασία ως αναξιόπιστη και φτιαχτή και γυρίζοντας στο άλλο πλευρό συνεχίσαμε να ασχολούμαστε με τα «δικά μας».

Σήμερα λόγω της κηδείας του Αρχιεπισκόπου αργεί ο «δημόσιος τομέας», δηλαδή η μισή Ελλάδα.
Σήμερα είναι κλειστή η Ακρόπολη, λόγω πένθους.
Σήμερα διώχνουμε τους επισκέπτες, επειδή κηδεύουμε τον Αρχιεπίσκοπό ΜΑΣ

Κι εγώ δεν καταλαβαίνω, πως αποφασίζουμε να κλειδώσουμε τη «δική ΜΑΣ» Ακρόπολη, να διώξουμε τους αλλόθρησκους ξένους που θα ανηφορίσουν στο βράχο για να τιμήσουν τη διαχρονικότητα του μνημείου, τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό.

Τι μπορεί να πενθεί ένα παγκόσμιο μνημείο, μια οικουμενική κληρονομιά; Πως γίνεται κάτι τόσο μεγάλο και παγκόσμιο να το θεωρούμε απλά το αντικείμενο απασχόλησης μιας δημόσιας υπηρεσίας που να πάρει η ευχή;

Καταλαβαίνω ότι στην Ελλάδα είμαστε κατά ενενήντα κάτι τοις εκατό χριστιανοί ορθόδοξοι και αυτός είναι ο λόγος που αντιμετωπίζουμε (κακώς) την ορθόδοξη εκκλησία σαν τη μόνη θρησκεία. Άλλωστε στη σημαία υπάρχει πάντα ο σταυρός που καπελώνει ακόμα και τους έλληνες πολίτες άλλου θρησκεύματος.

Καταλαβαίνω επίσης οτι ο μη διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας δημιουργεί όλες τις συνθήκες για μια κηδεία επιπέδου αρχηγού κράτους που στην ουσία είναι σφραγίδα της διαχρονικής εξουσίας της εκκλησίας.

Άντε να καταλαβαίνω επίσης και το οτι οι αρχαιοφύλακες σαν δημόσιοι υπάλληλοι και συνδικαλιζόμενοι έχουν επίσης δικαίωμα στη λούφα (εδώ κλείνουν την Ακρόπολη για «κινητοποίηση» δεν θα την κλείσουν τώρα;).

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι το πως γίνεται μετά από όλα αυτά, με τον τρόπο δηλαδή που ομφαλοσκοπικά ορίζουμε και επιβάλλουμε την καθολικότητα του πένθους, πως γίνεται λεω, να μας φαίνεται περίεργο που εξαφανίζεται η Ακρόπολη απο τις λίστες των παγκόσμιων μνημείων; Αφού εμείς οι ίδιοι της αφαιρέσαμε την οικουμενικότητα.

Πως γίνεται να διεκδικούμε και την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα;

Πως θέλουμε να τα βγάλουμε από ένα παγκόσμιο επίκεντρο όπως το βρετανικό μουσείο και να τα φέρουμε εδώ στην γωνιά των Βαλκανίων που ακόμα δεν έχει βρει την άκρη του νήματος της κοινής λογικής;

Που ακόμα έχει «κολλητούς» στα αρμόδια υπουργεία Πολιτισμού...

Είμαι σίγουρος οτι η Μελίνα που ξεκίνησε τον αγώνα αυτό, άλλη λειτουργία του κράτους θα είχε στο νου της.

Μπανιστιρτζήδες!

Κουράστηκα πολύ περιμένοντας έναν δημοσιογράφο να κάνει την υπέρβαση και να κάνει μια προσπάθεια να φτάσει στην αλήθεια. Και πώς να γίνει αυτό την ώρα που τα αφεντικά του, τα κανάλια, οι εκδοτικοί οίκοι, οι επιχειρηματικοί όμιλοι δηλαδή που εμπλέκονται σε μπίζνες βρήκαν την ευκαιρία με την υπόθεση Ζαχόπουλου να ξεκαθαρίσουν τις διαφορές τους.

Κι αν το ξεκαθάρισμα διαφορών παραπέμπει συνήθως σε μονομαχία με εξάσφαιρα «στον κόκκινο ήλιο» μια πόλης στην άγρια δύση, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το ελληνικό σύστριγκλο, θυμίζει νοικοκυρές με ρόμπες που μαλλιοτραβιούνται στα σοκάκια της γειτονιάς.

Επειδή λοιπόν δεν πρόκειται να φτάσουμε ποτέ στο ζητούμενο, παίρνω κι εγώ το δικαίωμα να ενώσω τις τελείες.

1. Το «Θέμα» επρόκειτο να αλλάξει χέρια και να ακολουθήσει μια πιο φιλική γραμμή προς την κυβέρνηση (μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να αποδυναμωθεί μέσω της παράλληλης ενίσχυσης άλλων εφημερίδων-κλώνων με μαύρο χρήμα).

2. Τα χρήματα του Αναστασιάδη προήλθαν από επιχειρηματία που ήθελε να χαλάσει την πώληση για να συνεχίσει η εφημερίδα να είναι επιθετικά αντιπολιτευτική.

3. Ο Θ. Α. χειρίστηκε με λάθος τρόπο την διακίνηση του κεφαλαίου με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να τον πατήσει στον κάλο μέσω των κανονισμών για «βρώμικο χρήμα». Ξεκίνησε λοιπόν να εκβιάζει / πιέζει τον Αναστασιάδη να ενδώσει στην πώληση.

4. Ο Θ. Α. έκανε τζακ ποτ όταν του έπεσε στα χέρια το DVD και άρχισε να γίνεται ανάποδα ο εκβιασμός: «Τραβήξτε τα πιτμπουλ του ΣΔΟΕ από πάνω μου γιατί τα κάνω λαμπόγυαλο» (και το έκανε δημοσιεύοντας τις φωτογραφίες περισσότερο για να είναι συνεπής σε όσα απείλησε και δευτερευόντως για να πουλήσει φύλλα).

5. Ο Κουκοδήμος δεν λειτούργησε μόνος του αλλά σαν καλός αυλικός του περιβάλλοντος της βασιλικής οικογένειας, ήταν από τους undercover agents που αναλαμβάνουν βρώμικες αποστολές με τον κανόνα «αν σε ανακαλύψουν, εμείς δεν ξέρουμε τίποτα». Κανείς δεν αναλαμβάνει διαπραγμάτευση μια συναλλαγής αν δεν έχει πράσινη κάρτα να λειτουργήσει σαν ενδιάμεσος.

Ακόμα και αν διαγραφεί (που δεν θα γίνει τίποτα για να διατηρηθεί κλειστό το στόμα του) την ευθύνη φέρει ακέραια η «Ραφήνα» αφού όλοι οι πρωταγωνιστές κασετών, DVD, HDTV και δε συμμαζεύεται, είναι αυλικοί του πρωθυπουργικού (και συζυγικού) περιβάλλοντος.

Αυτά είναι, αν σας κάνουν κρατήστε τα αν όχι πετάξτε τα (αλλά πριν τα πετάξετε ρίξτε μια ματιά και στις ημερομηνίες).

Υπάρχει κάπου κάτι που δεν είναι αντιληπτό ή δεν κολλάει στο σενάριο αυτό; Υπάρχει κάτι που να μη συνάδει με τα ήθος και το ύφος της εξουσίας, της πολιτικής ή της «δημοσιογραφίας» έτσι όπως ασκούνται στην Ελλάδα του 2008; Περιμένετε κάτι διαφορετικό από τα Media και τους πολιτικούς που έχουν πάρει είδηση τι ζώα είμαστε; Που αντί να πιέζουμε τους «εκπροσώπους» και να απαιτούμε ευθύνες, χαζεύουμε με μάτι γλαρό φωτογραφίες και βίντεο-φάρσες επιτήδειων σαν τελειωμένοι μπανιστιρτζήδες;

Μπανιστιρτζή με πολιτικό κριτήριο έχετε δει ποτέ;

"Σύγχρονοι ενήλικες"

Όταν ρίχνω νέα εμπι3 στα ipod και τα Zune (διαφορετικές συσκευές για διαφορετικές μουσικές στιγμές και περιστάσεις), φροντίζω να φτιάχνω πάντα σωστά τα tags.
Να είναι τα κομμάτια σωστά χαρακτηρισμένα, να έχουν τα εξωφυλλάκια τους κλπ.

Και μετά φτάνω στο «genre…» Πρέπει να κατατάξω τη μουσική σε ένα είδος.
Ο εφιάλτης μου!

Ο σίγουρος τρόπος είναι να ακολουθήσω τον γενικότερο χαρακτηρισμό της μουσικής βιομηχανίας, αλλά πάλι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να πω μια μουσική Lo-Fi όταν για μένα είναι απλά chill out ή easy listening...

Τελικά όταν το έψαξα, είδα οτι το όνομα προκύπτει όταν σε ένα μουσικό τεμάχιο έχει γίνει εισαγωγή μουσικής φράσης άλλου παλιότερου (συνήθως) κομματιού με χαμηλής συχνότητας δειγματοληψία. Πήγα πάσο. Lo-Fi; Lo-Fi! Ότι πείτε παιδιά. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει δειγματοληψία...

Τώρα θέλω να μου εξηγήσει κάποιος το Adult Contemporary! Αυτό το κορακίστικο «Σύγχρονο ενήλικο» τι να εννοεί; Ότι ας πούμε σαν τις τσόντες πρέπει να είσαι ενήλικας για να το ακούσεις;
Σύμφωνα με την κατηγοριοποίηση του Amazon πάντως, στην κατηγορία αυτή ανήκουν (ανάμεσα σε πολλούς), καλλιτέχνες σαν τους Van Morison, Robert Plant, K.D. Lang, Radiohead, Joni Mitchell και πάει λέγοντας.

Λοιπόν; Πόσο πρέπει να είσαι για να εκτιμήσεις τη μουσική της Joni Mitchell και του Van Morrison; Πόσο βαθύ ψυχικό τραύμα μπορεί να σου αφήσει το Moondance αν το ακούσεις σε τρυφερή ηλικία;
Πόσων ετών πρέπει να είσαι για να υπερβείς τους τόνους ίδιων μαζικών κατασκευασμάτων της Pop, των προκάτ μουσικών «κινημάτων» για να φτάσεις στην καθαρή μουσική ματιά των «σύγχρονων ενηλίκων» που όσο νάναι έχουν φαει και τη μισή τους ζωή στο κουρμπέτι;

Η μήπως να είναι η ηλικία του καλλιτέχνη που τον κατατάσσει; Μπα! Είδα και τον Mika εκεί, είδα και την Amy McDonald που φαίνεται κάνουν μουσική για ενήλικες.

Γενικά δεν ψήνομαι, αυτά τα τεμάχια που παραθέτω τα χαρακτηρίζω με πιο δοκιμασμένα ονόματα, φαντάζομαι πως δύσκολα θα βρεθώ σε θέση να επιθυμώ να ακούσω κάτι «σύγχρονα ενήλικο» γιατί κατά τα άλλα τούτους εδώ τους ακούω συνεχώς.

Ενας νέος Χριστόδουλος;

Δεν έχω πρόθεση και διάθεση να ασχοληθώ με τα της εκκλησίας, ούτε με την "κοίμηση" Χριστόδουλου που είχε βαλθεί να αποδείξει όσο κανείς άλλος το πόσο ανθρώπινη διάσταση (με όλες τις αδυναμίες, τις υστεροβουλίες και τις αστοχίες) μπορεί να έχει η θέση του προκαθήμενου της εκκλησίας.

Το κάνουν άλλοι και πολύ πιο διεξοδικά (όπως εδώ ο Στάθης Χαικάλης)

Με αυτό τον θεσμό λέω να ασχοληθώ και να με απασχολήσει (ελπίζω κι εσάς), όταν στη θέση αυτή εκλεγεί ένας άνθρωπος με τέτοια πνευματικότητα και τέτοιο ήθος που να μπορεί να κάνει την εκκλησία χρήσιμη, που να μην ανησυχεί απο τον διαχωρισμό με το κράτος (σαν τον Αναστάσιο Αλβανίας ας πούμε), αντί να έχει σαν προτεραιότητα την διατήρηση (και αύξηση) πλούτου εξουσίας και τη συναλαγή με την πολιτική εξουσία.

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα!

Ο Άρης Σταθάκης παραιτείται καταγγέλλοντας πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων, απραξία αλλά και -κυρίως- κατασπατάληση κοινοτικών πόρων σε μορφή επιδοτήσεων «επιτροπών οδικής ασφάλειας» (σε μια εποχή που έχουμε 6 νεκρούς την ημέρα και κανείς δεν ιδρώνει).

Στην Θεσσαλονίκη λένε «όχι άλλες μελέτες για τη ρύπανση του Θερμαϊκού, μέτρα τώρα!» διότι μπούχτισαν να βλέπουν λαμόγια να κάνουν κοινοτικά αέναα επιδοτούμενες «μελέτες» (σε μια εποχή που η ρύπανση να έχει φτάσει το μη περαιτέρω, αν πέσεις δηλαδή στο Θερμαϊκό και δεν ξέρεις κολύμπι, πεθαίνεις από τα τοξικά πριν προλάβεις να πνιγείς).

600 δέντρα που φυτεύτηκαν στο Πέραμα (με κοινοτικά χρήματα) αφέθηκαν απότιστα και αφρόντιστα (αφού το πότισμα δεν είχε επιχορήγηση) με αποτέλεσμα να ξεραθούν. Και τώρα η Ευρώπη ζητάει τα χρήματα πίσω (σε μια εποχή που για να δεις αστικό πράσινο πρέπει να πας στο γήπεδο).

Σε πάμπολλες περιπτώσεις η κυβέρνηση κυνικά και έξω απ’ τα δόντια ενθαρρύνει οτιδήποτε παράγει επιδότηση και μαύρο χρήμα αλλά είναι παγερά αδιάφορη σε οτιδήποτε μπορεί να φέρει οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα.

Τα λεει κι ο Γεωργελές στην Athens Voice:
«Tην ώρα που αλλάζει ο αιώνας, την ώρα που ο κόσμος γύρω μας τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και εφευρίσκει τη νέα πραγματικότητα, αυτή η χώρα, αποκομμένη, προσπαθεί να διασώσει τις πατέντες του προηγούμενου αιώνα. Aντί να δημιουργήσει νέο, προσπαθεί να μοιράσει και να ξαναμοιράσει στους πιο καπάτσους το λιγοστό πλούτο που της απέμεινε. Aν αφαιρέσεις το σασπένς και τους πρωταγωνιστές απ’ αυτό το δράμα που παρακολουθούμε όλες αυτές τις μέρες, θα συνειδητοποιήσεις ότι πρόκειται απλώς για μερικές στημένες μηχανές που μοιράζουν τον πλούτο της κοινωνίας. Tα κονδύλια του Yπουργείου Πολιτισμού, τις επιχορηγήσεις του OΠAΠ, τις επιδοτήσεις στις μη κυβερνητικές οργανώσεις, τα πακέτα της ευρωπαϊκής κοινότητας. Προγράμματα χωρίς περιεχόμενο, ανάληψη έργων με απευθείας αναθέσεις, προμήθειες χωρίς διαγωνισμούς. Όλη η ιστορία, μια μικρομεσαία, μικρομικρή καλύτερα, πατέντα διανομής χρήματος. Tίποτα παραπάνω, τίποτα περισσότερο. Oύτε σχέδιο ούτε προοπτικές ούτε επιλογές ούτε αποφάσεις. Pόλοι μόνο, που εναλλάσσονται στο ταμείο.»

Για κάποιο λόγο τα 5 εκ. ευρώ του Αναστασιάδη δεν με ενδιαφέρουν καθόλου!

Αυτό το τσιγάρο που καίει... κάπνισέ το μόνος σου!

Η καταργημένη στην πράξη απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους είναι το καλύτερο παράδειγμα του φόβου του πολιτικού κόστους. Είναι το πιο δυνατό επιχείρημα για όσους υποστηρίζουν ότι οι νόμοι του κράτους είναι κουρελόχαρτα όταν η εξουσία κλείνει το μάτι στον πολίτη και κάνει τα «στραβά μάτια».

Η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους είναι πλέον γεγονός σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες. Παρόλα αυτά, η διστακτική εφαρμογή του ημίμετρου των χώρων καπνιζόντων και μη, ουδέποτε εφαρμόστηκε υποχρεώνοντας τους «επιτυχημένους και δημοφιλείς» υπουργούς υγείας Αβραμόπουλο και Κακλαμάνη να δηλώσουν (όχι ιδιαίτερα στεναχωρημένοι) οτι νικήθηκαν αφού «στην Ελλάδα οι νόμοι για το κάπνισμα είναι δύσκολο να εφαρμοστούν» (ειδικά όταν έχεις μικρούς και λίγους πολιτικούς που είναι ανίκανοι να επιβάλλουν το αυτονόητο).

Προσωπικά δεν είμαι αντικαπνιστής (ίσα – ίσα που πολύ συχνά και μετά από ένα καλό γεύμα μου αρέσει να απολαμβάνω ένα πούρο) αλλά για κάθε έναν που βαφτίζεται «υστερικός αντικαπνιστής», υπάρχει σίγουρα και ένας υστερικός καπνιστής απ’ αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση μπροστά στην εξάρτησή τους, δεν μπορούν να καθυστερήσουν το φιξάκι τους ούτε για ένα λεπτό, ή που καπνίζουν χωρίς να ζητήσουν πρώτα την συγκατάθεση των γύρω τους.
Επόμενο είναι λοιπόν να αντιδρώ -όπως και πολλοί άλλοι- με όλους αυτούς που μεταθέτουν το πρόβλημά τους στους υπόλοιπους επιβάλλοντάς τους την τσιγαρίλα. Τελικά δηλαδή είναι θέμα πολιτισμού και δημοκρατίας, αφού το κάπνισμα είναι η επιβολή του καπνού στους μη καπνιστές απο την –έστω, ακόμη- πλειοψηφία.

Και οι νόμοι χρειάζονται σε ακριβώς τέτοιες περιπτώσεις όπου η κοινωνία δεν είναι σε θέση να αυτορυθμιστεί, όταν δημιουργούνται εντάσεις για δικαιώματα και υποχρεώσεις για ένα θέμα που είναι πια σαφές και αδιαμφισβήτητο.

Κι όμως, με μια απλή λογική συμπεριφορά από μεριά των καπνιστών, με κάποιες υποχωρήσεις που θα έδειχναν σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, ή ακόμα με κάποιες επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, θα μπορούσαμε να βλέπαμε κάποια στιγμή μαγαζιά για καπνιστές, όπου θα μπορούσε κάποιος να «απολαύσει» το τσιγάρο του με το ποτό του. Όπου ακόμα και οι μη καπνιστές θαμώνες συνειδητά θα επέλεγαν να διασκεδάσουν αποδεχόμενοι τη συνύπαρξη με καπνιστές. Σήμερα όμως στους περισσότερους χώρους οι μη καπνιστές είναι αυτοί που καταπιέζονται.

Ο τριτοκοσμικός μας χαρακτήρας δεν έγγυται στο πόσο καπνίζουμε οι έλληνες αλλά στο οτι καπνίζουμε ακόμα και στο χώρο που ζουν τα παιδιά μας, ακόμα και στους παιδότοπους ή στο αυτοκίνητο όταν μεταφέρουμε τα παιδιά μας. Η τριτοκοσμικότητά μας είναι στο βαθμό της αντίληψής μας στις συνέπειες της συνήθειάς μας στον κοινωνικό μας περίγυρο και όχι στην ίδια τη συνήθεια.

Θα μπορούσε λοιπόν το πράγμα να βρει ένα μέτρο πριν οι κοινοτικοί νόμοι επιβληθούν ανισόβαρα κατά των καπνιστών (και κάποια στιγμή θα γίνει). Αλλά αυτό είναι ιδιαίτερα δύσκολο όταν το κάπνισμα στην ουσία είναι εξάρτηση και όχι απλά εθισμός και οι περισσότεροι καπνιστές βγάζουν σπυριά όποτε πρέπει να συζητήσουν τη συνήθειά τους. Ακόμα περισσότερο όταν οι έλληνες καπνιστές κουβαλάνε και την γνωστή επιθετική αγένεια.

Οι καπνιστές λοιπόν στην Ελλάδα δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για φανατικούς ή υστερικούς αντικαπνιστές, διότι ακόμα είναι η πλειοψηφία που επιβάλλεται στους υπόλοιπους σε ένα τόπο όπου οι λέξεις «δικαιώματα» και «υποχρεώσεις» ακόμα δεν έχουν πάρει σειρά για συζήτηση.

ΟΣΦΠ-ΠΑΟ 1-1

Ε, τι να κάνουν κι αυτοί, νέοι είναι, βράζει το αίμα τους. Να μη μαχαιρωθούν για την ομάδα τους; Να μην κάνουν ένα φόνο αντίπαλου; Πως θα δικαιολογηθεί μέσα τους το ότι ανήκουν σε ένα στρατόπεδο, ότι είναι μέρος ενός σώματος που τους αποδέχεται γι αυτό που είναι; Ειδικά αφού το σύστημα τους έχει απορρίψει.

Τι νομίσατε δηλαδή; Οτι ο κόσμος εκεί έξω είναι το ίδιο ροδαλός ποιητικός ιντελέκτσουαλ και νεραιδοπαρμένος με την blogoσφαιρα;

Όχι κύριοι! Eκεί έξω γίνεται πόλεμος και υπάρχουν χιλιάδες στρατιώτες ιδιωτικών στρατών που ανήκουν σε εταιρίες (Α.Ε. είναι επίσημα αλλά στην ουσία είναι περιορισμένης ευθύνης), που είναι έτοιμοι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.

Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ο σκοπός και το στρατόπεδο. Δεν έχει σημασία αν ο λόγος για τον οποίο σκοτώνονται είναι μικρότερης ουσίας από το αν θα έχει ο μουσακάς μπεσαμέλ ή όχι (θεωρητικά! Γιατί πρακτικά, στο μαγείρεμα, η μπεσαμέλ του μουσακά μπορώ να σου πω ότι είναι και πιο ουσιαστική από το ποια ομάδα κέρδισε).

Σημασία γι αυτή την ατέλειωτη στρατιά ηλιθίων που κινείται σε παράλληλο σύμπαν με δικούς του κανόνες και κώδικες, έχει η αποδοχή. Η αποθέωση της πράξης από τους υπόλοιπους νεάτερνταλ που βρήκαν κάποιο νόημα στην μίζερη ζωούλα τους.

Και οι «ηγέτες», οι ηθικοί αυτουργοί, ιδιοκτήτες ΠΑΕ αλλά και «πολιτικοί» που με τρόπο κλείνουν το μάτι στη μάζα αυτή είτε ντοπάροντάς τους είτε μπουκάροντας στα γήπεδα πουλώντας «οπαδοσύνη» ξέρουν πολύ καλά οτι τα κόλπα αποδίδουν είτε ψήφους είτε αποδοχή και αναγνώριση.

Υ.Γ. Είναι σίγουρα τα κροκοδείλια δάκρυα των αυριανών αθλητικών εφημερίδων, οπότε να επαναφέρω και το παλαιότερο post που φαίνεται να είναι διαχρονικό...

Υ.Γ. 2 Ο τίτλος αναφέρεται σε σκορ νεκρών, το λεγόμενο και bodycount!

Τα τέσσερα μέχρι τώρα συμπεράσματα της «Ζαχοπουλιάδας»

1
Η εξουσία δεν είναι η μόνη που γεννά διαφθορά.

Η διαφθορά γεννιέται και από «θεμα-τοφύλακες» του λαϊκισμού που μας κοιμίζουν με Τόκους και ξώβυζες ενώ συναλλάσσονται ανέτως με την κυβένρηση, το ΣΔΟΕ και πλουτίζουν με θεμ-ιτούς και α-θέμ-ιτους τρόπους. Η διαφθορά της εξουσίας όμως είναι αυτή που μας αφορά γιατί αφορά τους «εκλεγμένους» για τη διακυβέρνηση του τόπου, αυτούς που οφείλουν να διαμορφώνουν ήθη στην κοινωνία (καλά ένα αστείο είπαμε)...

Η συναλλαγή με τα DVD έγινε σαφώς σε χρόνο πρωθύστερο από αυτόν της απόπειρας αυτοκτονίας. Άρα η πολιτική εξουσία μπήκε σε συναλλαγή με το Μέσο, παραχώρησε ανταλλάγματα προκειμένου να θαφτεί ένα θέμα που αγγίζει το ίδιο το σπίτι του Πρωθυπουργού.

2
Ο Ζαχόπουλος όπως και διάφοροι άλλοι που κατά καιρούς διορίστηκαν σε θέσεις-κλειδιά που παράγουν πολλά λεφτά, ανήκουν σε ένα ευρύτερο κύκλο επαφών της Νατάσσας Καραμανλή που «τη βοήθησαν» σε σπουδές, διδακτορικά κλπ. Ας μη σφυρίζει λοιπόν αδιάφορα ο Κώστας, δικές του επιλογές ήταν όλο αυτό το συνάφι. Δεν μπορεί πλέον να υποκρίνεται τον τουρίστα.

3
Θα καταναλώσουμε τόση Ζαχοπουλιάδα όση είναι απαραίτητη για να ξεχαστεί το θέμα, όπως έγινε και με τις υποκλοπές, τη Vodafone και την (ολοκληρωμένη εκεί) αυτοκτονία. Είναι θέμα χρόνου και η κυβέρνηση το ξέρει. Ήδη η συζήτηση άλλαξε θέμα. Το μόνο που έχει να κάνει ο Καραμανλής είναι να περιμένει.

4
Με κάποιο τρόπο, δεν ξέρω πως, πρέπει να ξυπνήσουμε.

Πρέπει να μπορούμε με κάποιο τρόπο να ελέγχουμε το σύστημα εξουσίας. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έγινε δυνατό. Ούτε με τα υπάρχοντα Μέσα, τους δημοσιογράφους (που ασκούν δημοσιογραφία δελτίων τύπου και συσχετισμών), ούτε με τους φορείς, ούτε με τίποτα. Δεν είναι δυνατόν να πρέπει να προηγηθούν απόπειρες ή κανονικές αυτοκτονίες και φυλακίσεις για να μάθουμε το σύστημα εξουσίας που λειτουργούσε στο ΥΠΠΟ, να μάθουμε για τους αποχαρακτηρισμούς αρχαιολογικών χώρων, για τις παροχές κονδυλίων του ΟΠΑΠ. Δεν είναι δυνατόν κάτω από τη μύτη μας και με πολίτευμα την κοινοβουλευτική δημοκρατία ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΕΙΔΗΣΗ για το τι γίνεται στα υπουργεία, στην κυβέρνηση.

Η αδιαφάνεια από τη μία και η δική μας αδιαφορία από την άλλη, είναι αυτά που δεν θα φέρουν ποτέ κανενός είδους διαφάνεια, που θα παράγουν συνεχώς σκάνδαλα. Και ένα πολιτικό σύστημα που δεν μπορεί να εισηγηθεί (αν όχι να επιβάλει) ένα σαφές και ολοκληρωμένο σύστημα δημόσιου ελέγχου, είναι εκ των προτέρων ένοχο για σκοπούμενη διαφθορά, όσες εξαγγελίες και να κάνει, όσες φούσκες και να ξεστομίσει για διαφάνειες, σεμνότητες και ταπεινότητες.

Κι εμείς είμαστε άξιοι της μοίρας μας που συντηρούμε ένα τέτοιο πολιτικό σύστημα χωρίς να το εποπτεύουμε.

Οι διαπλεκόμενες συμφωνίες του κ. Αλογοσκούφη

Ο ατσίδας (αριστερά) και το κορόιδο (δεξιά)

“…Κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή από τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γιώργο Αλογοσκούφη το σχέδιο νόμου για την κύρωση της συμφωνίας στρατηγικής συνεργασίας μεταξύ της ελληνικής Κυβέρνησης και της διεθνούς εταιρίας πληροφορικής Microsoft.





Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου η συμφωνία, που προβλέπει σημαντικά οφέλη για τους πολίτες, ιδιαίτερα τους μαθητές και φοιτητές, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το Δημόσιο, είχε υπογραφεί το 2006 από τον κ. Αλογοσκούφη και τον Πρόεδρο της Microsoft κ. Bill Gates, στο πλαίσιο υλοποίησης της Ψηφιακής Στρατηγικής της Κυβέρνησης και της στενότερης συνεργασίας του ελληνικού Δημοσίου με τις εταιρίες του ιδιωτικού τομέα για θέματα πληροφορικής…”

Ποιος άραγε θα ξεσηκωθεί για την συμφωνία του Αλογοσκούφη με τη Microsoft (στη Λισσαβόνα είχαν δώσει τα χέρια τον Ιούλιο του 2006), που υποθηκεύει τα συμφέροντα της χώρας στους μεγαλοκαρχαρίες της Microsoft;

Όταν σε όλο τον κόσμο επεκτείνονται τα λογισμικά ανοιχτού κώδικα Linux (για να να σταματήσει κάποτε το αίσχος της συνεχώς ανανεούμενης πατέντας του λειτουργικού αλλά και για να μπορεί ο κάθε χρήστης να προσαρμόζει το λειτουργικό στις ανάγκες του), χρειάζεται τεράστιο θράσος για να παρουσιαστεί η συμφωνία σαν επιτυχία.

Το ανοιχτό λειτουργικό άρχισε από καιρό τώρα να γίνεται απειλή για τα συμφέροντα της Microsoft που αποκάλεσε το Linux «καρκίνο». Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Microsoft είχε δώσει εντολή στα τοπικά του παραρτήματα να κάνουν γενναίες εκπτώσεις, ή να διαθέσουν ακόμα και δωρεάν τα Windows(!) σε μεγάλους εταιρικούς και κρατικούς πελάτες όταν βλέπουν ότι πρόκειται να χάσουν την δουλειά από το Linux
(memo του Olrando Ayala τον Μάιο του 2003).

Όταν αυτό άρχισε να αντικατοπτρίζεται στα αποτελέσματα των παγκόσμιων νταβατζήδων της πληροφορικής, ο Gates και ο συνεταίρος του πήραν τους δρόμους και άρχισαν να χτυπάνε πόρτες και να επιδεικνύουν φάκες με τυράκι για να δουν ποιος αφελής θα ήταν διαθέσιμος να κάνει συμφωνία μαζί τους αντί να προσχωρήσει στη διεθνή τάση. Και ανάμεσα στους διάφορους τριτοκοσμικούς βρήκαν και τον κ. Αλογοσκούφη. Όταν έγινε η επερώτηση στη Βουλή για τη συμφωνία αυτή, τι απάντησε ο κ. υπουργός; Ότι ακόμα δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα προγράμματα για ανοιχτό κώδικα (κρίνοντας προφανώς από τα προγράμματα και τα παιχνίδια που έχει εγκαταστήσει στο laptop του).

Λίγο πριν γίνει η συμφωνία της Λισαβώνας to 2006, βγήκε η παρακάτω είδηση:
"Με την αιτιολογία ότι ο ανταγωνισμός θα φέρει καλύτερες και φτηνότερες λύσεις, η κυβέρνηση της Νορβηγίας ακύρωσε ένα αποκλειστικό συμβόλαιο που είχε υπογράψει με τη Microsoft. Σύμφωνα με τον Υπουργό Εργασίας η κυβέρνηση κατέληξε σε αυτήν την απόφαση διότι το συμβόλαιο που είχε με την εν λόγω εταιρία στην ουσία της έδινε το μονοπώλιο στις εφαρμογές γραφείου. Η κίνηση αυτή της Νορβηγίας έρχεται σε μια εποχή που πολλές κυβερνήσεις επανεξετάζουν τη σχέση τους με τον κόσμο του λογισμικού, και ειδικότερα με τη Microsoft, την οποία τα αμερικανικά δικαστήρια έχουν καταδικάσει για την πρακτική της να χρησιμοποιεί το μονοπώλιο λειτουργικών συστημάτων της για να επεκτείνει της διείσδυσή της σε άλλες αγορές. Έχουν πληθύνει οι φωνές των ειδικών που υποστηρίζουν ότι μια καλύτερη εναλλακτική λύση θα ήταν για τις κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν open-source λογισμικό, όπως το λειτουργικό σύστημα Linux και εφαρμογές όπως το OpenOffice.org......"

Αν λοιπόν αυτή η συμφωνία σας κύριε Αλογοσκούφη δεν είναι καραμπινάτη διαπλοκή, δεν ξέρω τι άλλο είναι.

"Για σάς κυρία μου"

Η πατέντα αυτή της BMW θα γίνει προφανώς μεγάλη επιτυχία σε όσους δεν τα πάνε καλά με το παρκάρισμα.

Εγώ φυσικά και θα παραμείνω politically correct και ΔΕΝ θα πω ότι είναι μια πολύ χρήσιμη λειτουργία για το "ασθενές-αλλά-ωραίο" φύλλο. Απλά θα ήθελα να σας υπενθυμίσω οτι η BMW είναι κατα κύριο λόγο "ανδρική" επιλογή και η εταιρία προφανώς προσπαθεί να μεγαλώσει το μερίδιο αγοράς στο γυναικείο κοινό.

Διαφορετικά ίσως προσπαθούσε να παρουσιάσει κάποιο τεχνικό χρακτηριστικό που θα είχε σχέση με επίδοση (ίσως).

Προσοχή: Δεν δημιουργώ στερεότυπα, απλά τα παρατηρώ. Και θα ήμουν υποκριτής αν δεν παραδεχόμουν οτι η πλειοψηφία των οδηγών που δυσκολεύονται να παρκάρουν είναι γυναίκες.

Ο Μακάκας μέσα μας

Τα παραθέτω όπως τα βρήκα στο "in.gr"

Οι αρσενικοί μακάκοι συχνά πληρώνουν για σεξ

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου ίσως είναι αρχαιότερο και από το ίδιο το ανθρώπινο είδος: Οι αρσενικοί πίθηκοι μακάκοι συχνά πρέπει να περιποιούνται το τρίχωμα των θηλυκών ως προκαταβολική πληρωμή για τις ερωτικές τους υπηρεσίες.

Ο Δρ Μάικλ Γκούμερτ του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης ανακάλυψε το φαινόμενο μελετώντας 50 μακάκους στο Καλιμαντάν Τένγκα της Ινδονησίας.

Η πιθανότητα να δεχτεί ένα θηλυκό μια πρόταση ερωτικής συνεύρεσης υπερδιπλασιαζόταν αν είχε πρώτα δεχτεί την περιποίηση του υποψήφιου μνηστήρα -το προσεκτικό ξεψείρισμα της γούνας από κάποιο μέλος της κοινότητας είναι μια σημαντική δραστηριότητα για τους περισσότερους πιθήκους.

Όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές, τα θηλυκά της ομάδας έκαναν σεξ κατά μέσο όρο μιάμισι φορά την ώρα. Ωστόσο αν κάποιος τους είχε πρώτα περιποιηθεί το τρίχωμα, η συχνότητα αυτή εκτοξευόταν στις 3,5 φορές ανά ώρα, και ο προτιμώμενος σύντροφος ήταν το αρσενικό που είχε προσφέρει το αντάλλαγμα.

Παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα της μελέτης, το περιοδικό New Scientist επισημαίνει ότι η τιμή του σεξ φαινόταν να εξαρτάται από... παράγοντες της αγοράς.
Αν σε μια περιοχή υπήρχαν πολλά θηλυκά, τα αρσενικά μπορούσαν να εξαγοράσουν μια συνέρευση με μόλις οκτώ λεπτά ξεψειρίσματος. Αν όμως υπήρχε διαθέσιμο μόνο ένα θηλυκό, η τιμή ανέβαινε στα 16 λεπτά περιποίησης.

Η μελέτη υποστηρίζει τη θεωρία ότι βιολογικές δυνάμεις της αγοράς μπορούν να εξηγήσουν κοινωνικές συμπεριφορές, σχολιάζουν οι συγγραφείς. Ακόμα και στο ανθρώπινο είδος υπάρχουν περιπτώσεις οικονομικών συναλλαγών όσον αφορά το ζευγάρωμα.
«Υπάρχουν πολλά παραδείγματα πλούσιων ηλικιωμένων ανδρών που κερδίζουν νεαρές γοητευτικές κυρίες» αναφέρει το άρθρο.

Ενίοτε και για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο (θα προσέθετα εδώ).

Να επανεξετάσουμε τα δημοκρατικά μας δικαιώματα;

Σήμερα άκουγα οτι στη Γερμανία με αφορμή την ιδιαίτερα βίαιη επίθεση δύο νεαρών (ενός Έλληνα και ενός Τούρκου) κατά 75χρονου συνταξιούχου ξαναγίνεται κουβέντα για την «εισαγόμενη» από τους μετανάστες εγκληματικότητα. Ο Τούρκος απ ότι λεει η Deutche Welle εδώ θα απελαθεί, ενώ ο 17χρονος Έλληνας δεν μπορεί να έχει την ίδια μεταχείριση γιατί είναι πολίτης της ΕΕ.

Ταυτόχρονα αρχίζει μια ολόκληρη συζήτηση από τα ακροδεξιά κόμματα και Media για τους μετανάστες και τη βία (ενώ δεν κατάφεραν ακόμα να βρουν απάντηση στα ερωτήματα για τη βία των Γερμανών νεο-ναζί που καινε ζωντανούς μετανάστες σε πολυκατοικίες).

(Ναι ελληνολάτρες και ελληνοπρεπείς κύριοι, ελληνόπουλο προκάλεσε εγκεφαλικές κακώσεις στον συνταξιούχο για πλάκα γιατί ήταν γεμάτος αλκοόλ και ναρκωτικά. Ελπίζω κάποτε να αντιληφθείτε οτι η εγκληματικότητα είναι δημιούγημα συνθηκών και όχι dna).

Είδα επίσης οτι τελευταία αναζωπυρώνεται η κουβέντα στα blogs αλλά και σε κάποια πολιτικά κόμματα για το πως πρέπει να αντιμετωπίζονται οι παιδεραστές και άλλοι εγκληματίες, μέχρι και ερωτηματολόγια για την οπλοκατοχή είδα.

Να προκαλέσουμε λοιπόν τεχνητή ανικανότητα στους παιδεραστές;
Να διώξουμε όλους τους μετανάστες;
Να οπλιστούμε όλοι με όπλα για να αμυνθούμε στην αυξανόμενη εγκληματικότητα;
Να βάλουμε κάμερες μέχρι και στα σπίτια μας για «πρόληψη»;
Να χωρίσουμε τη χώρα σε τμήματα και να απαιτείται ειδικό πάσο για την μετάβαση από το ένα στο άλλο;
Που τραβάμε τη γραμμή ακριβώς και που τοποθετούμε τον πήχη;

Έχουν λόγο οι επιστήμονες, οι κοινωνιολόγοι, οι συνταγματολόγοι, ή οι νόμοι πρέπει να ξαναγραφούν με μπούσουλα το Μωσαϊκό «οδόντα αντί οδόντος» για να κορέσουμε το «περί δικαίου αίσθημα» των ψηφοφόρων (και όχι των Πολιτών); Και αν το κάνουμε ποια είναι η διαφορά μας από τις ακραίες ισλαμικές «σαρίες» με τις οποίες διαφωνούμε σαν δυτικοί που διέπονται από τις αρχές του διαφωτισμού;

Τα περισσότερα από αυτά τα πιο πάνω ερωτήματα έχουν απαντηθεί στις σύγχρονες δημοκρατίες, με νόμους, με λειτουργία ενός ευνομούμενου κράτους δικαίου και το θεσμό της λειτουργίας της δικαιοσύνης. Μόνο όταν διαταράσσεται το αίσθημα ασφάλειας που παρέχει αυτό το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα, αρχίζει η αμφιβολία, η φοβία.
Έτσι άλλωστε δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος για να ριζώσει ο Χίτλερ στην κοινωνία της Γερμανίας του 30;

Να κάνω ένα παραλληλισμό; Η πρακτική του να τίθενται θέματα επανεξέτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, θυμίζει το Patriot Act των ΗΠΑ, που κατάργησε βασικές ελευθερίες των πολιτών για «να προστατευτεί το κράτος από την τρομοκρατία».

Ποτέ η μάζα -που μοιραία θα είναι επιρρεπής στις κάθε είδους φοβίες- δεν θα αναρωτηθεί για το αν και πόσο πιο εγκληματίας θα γίνει ένας «πειραγμένος» παιδεραστής, δε θα αναρωτηθεί αν ένα έγκλημα θα είχε αποφευχθεί αν το κράτος ήταν στελεχωμένο με κοινωνικούς λειτουργούς, αν η γειτονιά είχε μεγαλύτερη συνοχή, για το αν η επίθεση της 11/9 θα είχε προληφθεί αν δινόταν προσοχή στις αναφορές των υπηρεσιών, για το αν η οπλοκατοχή προωθείται σαν ιδέα από το ίδιο lobby που εκλέγει προέδρους στις ΗΠΑ, για το ποια θα ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα αν υπήρχε κάποια ελάχιστη πολιτική για τους μετανάστες. Γιατί η «μάζα» ποτέ δεν θα διακρίνει τις άπειρες ενδιάμεσες λύσεις που μπορούν ενδεχομένως να αλλάξουν μια κατάσταση. Η κατάργηση των δικαιωμάτων φαντάζει ευκολότερη λύση απο την επίτευξη της εύρυθμης δημοκρατίας / κοινωνίας.

Και έτσι οι προτάσεις που έρχονται «στο τραπέζι» κάθε φορά έχουν ένα προσεκτικά επιλεγμένο timing. Γίνονται πάντα σε στιγμές φόβου και ανασφάλειας, σε στιγμές λαϊκής αγανάκτησης. Ο στόχος είναι πάντα ο ίδιος. Η δημιουργία ενός προληπτικού κράτους ή κοινωνίας ασφάλειας με αντάλλαγμα την παραχώρηση βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων.
Κι αυτό εξυπηρετεί όσους έχουν βάλει πορεία σε μια κοινωνία «μεγάλου αδελφού».

Υ.Γ. Η εικονογράφηση είναι από το έργο «V for Vendetta». Σύντομα θα δείτε στις αίθουσες έργα με κεντρική ιδέα την αυτοδικία απέναντι σε δικαιοσύνη που αποτυγχάνει να λειτουργήσει. Αν στη μια άκρη βρίσκεται η κοινωνία της πρώτης ταινίας και απέναντι η "των άλλων προτιμώ να καταφύγω στο αξίωμα «καλύτερα ένας ένοχος ατιμώρητος παρά ένας αθώος μέσα σε (όποιου είδους) φυλακή.

Μεθεόρτια Μελαγχολία

Πολύ δύσκολη η επιστροφή στο γραφείο μετά τις γιορτές! Ειδικά αν έχεις περάσει καλά, έχεις ξενυχτήσει, έχεις πιει (και φαει) τον άμπακο, έχεις περάσει καλά με φίλους και παρέες, έχεις ακούσει πολύ καλές μουσικές, είδες καλές ταινίες, παραστάσεις, έκανες βόλτες.

Σταχυολογώ μερικά πράγματα ανάμεσα σ’ αυτά που έκανα και μου άρεσαν:

Είδα τους “Jumpin’ Jive” (γλέντι τρελλό με swing και ρεστα!!!) στο Half Note (σταθερά πολιτισμένο sevice).

Έπαιξα «Assassin’s Creed” στο Playstation 3 που αγόρασα (κόλλησα με τα γραφικά!)

Είδα το “Michael Clayton” με τον Clooney (ταινιάρα εξορισμένη σε μίζερες αίθουσες όπως το Odeon Cineφίλοι στο Μαρούσι). Ποτέ δεν κατάλαβα ποιος τους είπε πως το σινεφίλ κοινό είναι μαζοχιστές που γουστάρουν αίθουσες με ανύπαρκτο κλιματισμό, τσουρούτικες οθόνες και καθίσματα τύπου «-Χαμηλώνετε λίγο γιατί δεν βλέπω; -Δεν γίνεται, γιατί μετά δε θα βλέπω εγώ».

Είδα το πολυδιαφημισμένο και εντυπωσιακό (αλλά χλιαρό σαν αποτέλεσμα) «I Am Legend» με τον Will Smith, το πολύ καλό American Gangster (η φωτογραφία θα πάει για Οσκαρ) και το «νιανιά» αλληγορικό «Αστέρι του Βορρά» στο Kosmopolis με τα «χορευτά» ασανσέρ (αν δεν τα έχεις μάθει -μήνες τώρα- μπορεί και να νομίσεις οτι πέφτεις, επιμένουν να μην τα διορθώνουν και δεν υπάρχει κι ένα άνθρωπος να τους το πεις, πήγα να το πω σε ένα υπόλοιπο-απο-σεκιουριτά και εισέπραξα την απάντηση «σας φαίνομαι για τεχνικός κύριε»; Όπα ρε μεγάλε, sorry κιόλας!). Ακόμα δεν έμαθαν τα παλικάρια να λειτουργούν τα cineplex και τα Mall!

Πήγα στο πολύ όμορφο Public στο Σύνταγμα (πολύ καλή ποικιλία σε βιβλία)

Έπαιξα μετά από πολύ καιρό χαρτιά (για το καλό!) και κέρδισα (για καλό; Θα δείξει...).

Τσιμπούσια σε σπίτια φίλων, αφορμές για συνεύρεση με όσους γουστάρεις κι αγαπάς.

Ανακάλυψα το πολύ καλό Single Malt «Superstition – Isle of Jura» και το κόκκινο Robust του Καρυπίδη (ιδανικό κρασί για κρεατικά)

Ξαναείδα σε DVD το κορυφαίο «Big Lebowski» των Κοέν και το (ξανα)χάρηκα.

Απόλαυσα τη σχετικά άδεια Αθήνα.

Δεν γούσταρα καθόλου:
Την παράσταση «Φούστα - Μπλούζα» των Ρέππα – Παπαθανασίου, παραλίγο να φύγω στη μέση.

Την Πρωτοχρονιά στο Ζαχαράτο (μία από τα ίδια τα περσινά αλλά επιπλέον σε μπουζουκομάγαζο με ΑΙΣΧΡΟ σέρβις).

Πλήρωσα ένα πανάκριβο Vintage Port που αποδείχτηκε «αρπαγμένο» με χαλασμένο φελλό.

Επιβεβαίωσα ότι ακόμα και σε μια άδεια Αθήνα και ανεξαρτήτως εορτών και αργιών πάντα θα υπάρχουν οι μαλάκες οδηγοί και τα ραμολιά που περνάνε με κόκκινο (που δεν το βλέπουν επειδή είναι 80 και βάλε).

Λυπήθηκα όσους έπρεπε να περάσουν γιορτές μόνοι, βλέποντας την θλιβερή μας τηλεόραση όπου σε μια φευγαλέα ματιά συνάντησα να προβάλλεται ο Ψωμιάδης σαν «ανατρεπτικός πολιτικός»!!!

Περίμενα μισή ώρα σε ουρά για –κρατηθείτε- βασιλόπιτα από τον Τερκενλή στο Χαλάνδρι! (α ρε στερημένοι που είμαστε οι Αθηναίοι, κι εγώ μαζί. Ανακηρύξαμε σε σύγχρονα landmarks τα μεγαλοζαχαροπλαστεία!).

Μου μένουν ακόμα για τις επόμενες μέρες:
Τραπέζωμα στου Γιάννη
«Ζυγός» για Ζουγανέλη, Σταρόβα, Μπουλά κλπ δυνάμεις
Τα 100 τσιγγάνικα βιολιά στο Badmington
Η ταινία «Ορφανοτροφείο»

Και η επαναφορά στην καθημερινότητα θα έχει ολοκληρωθεί...
(Όχι δεν πήγα ούτε σκοπεύω να πάω στην Αράχωβα)

Καλή μας Χρονιά!

Ευχές σε όλους.

Το τραγουδάκι με το οποίο έχω κολλήσει αυτές τις μέρες είναι το This Is What You Are με τον Mario Biondi.