Πώς να τιμήσουμε την Αμαλία;

Αυτά που καταγγέλλει στο blοg της η Αμαλία (ναι χρησιμοποιώ ενεστώτα γιατί το blog θα παραμείνει εκεί, αναρτημένο) θα είναι μνημείο ντροπής για όσους πέρασαν από τα πόστα των υπουργείων υγείας, κοινωνικών ασφαλίσεων, για όσους υποτίθεται ότι κλήθηκαν να «υπηρετήσουν» τον τόπο αυτό και προτίμησαν να υπηρετήσουν την πολιτική τους φιλοδοξία. Για όσους είδαν τη δουλειά τους αυτή ως διεκπεραίωση, σαν ένα ενδιάμεσο βήμα στην «επιτυχημένη» κατά τα άλλα πολιτική τους καριέρα.

Τα χαιρετίσματά μας στους επιτυχημένους κ.κ. Κακλαμάνη και Αβραμόπουλο, στον Γ. Παπανδρέου που καλούσε στο σχόλιό του την Αμαλία να "συμπορευθεί" με το ΠΑΣΟΚ για τια αλλαγές στην Υγεία. Όχι κ. Παπανδρέου, η Αμαλία δεν μπορούσε να συμπορευθεί, αυτή με ένα πόδι κι εσείς αρτιμελής να τρέχετε στο κυνήγι της εξουσίας, (και στη διαδικασία να αφήνετε και σχόλια που δεν θα τιμήσετε ποτέ, όπως δεν το κάνατε όπταν έπρεπε), που να σας προλάβει η ταλαίπωρη για να «συμπορευθεί»…
Εσείς έπρεπε να συμπορευθείτε όσο ήταν καιρός. Όταν είχατε τη δυνατότητα να αλλάξετε κάποια πράγματα κι αντίθετα επιλέξατε να συμβιβαστείτε. Εσείς παραλείψατε ως κόμμα "σοσιαλιστικό" να συμπορευθείτε με τις προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού.

Και μετά από όλα αυτά τι ελπίδες έχουμε να διορθωθούν αυτά τα πυώδη αποστήματα της Ελληνικής κοινωνίας; Να παρακαλάμε να αρρωστήσει από καρκίνο ένας υπουργός, ένας υφυπουργός για να ανακαλύψει τα προβλήματα ενός συστήματος που επιδερμικά μόνο γνωρίζουν όσο το διευθύνουν;

Μπα… Ούτε και τότε θα γίνει κάτι αφού για τους επιφανείς και τους συγγενείς τους, άλλη μεταχείριση έχει κατοχυρωθεί.
Η ταλαιπωρία επιφυλάσσεται για τον απλό και τον ανώνυμο, για το λαό, το πόπολο, την πλέμπα, τους ψηφοφόρους. Αυτοί θα αρρωστήσουν στο ανάπηρο ΕΣΥ, θα στέκονται στην ουρά για τη ΣΦΡΑΓΙΔΑ του ΙΚΑ, θα περιμένουν να περάσουν από την ΕΠΙΤΡΟΠΗ.
Οι άλλοι, οι επιτυχημένοι, οι της εξουσίας, θα αρρωστήσουν στα ακριβά νοσοκομεία της Αμερικής της Ελβετίας. Δε θα αντιμετωπίσουν ποτέ την αναμονή για ένα φάρμακο, την εκμετάλλευση, την αγυρτεία, την ανεπάρκεια, το φακελλάκι.

Να της αφιερώσουμε της Αμαλίας όχι μία αλλά πολλές μέρες.
Να ζητήσω συγγνώμη για τους λίγους ευσυνείδητους γιατρούς που ίσως «παίρνει η μπάλα» αλλά όσο αυτοί είναι η εξαίρεση στο καρκίνωμα, δεν δικαιούμαστε να μιλάμε για «βελτίωση του ασθενούς».

Ο πολιτισμός των φτηνών διαφημίσεων

Ωραίο θέμα είχε χτες ο Βαξεβάνης.

Ανέλυσε τα τεχνάσματα που χρησιμοποιούνται από την AGB για να παράγονται συγκεκριμένα αποτελέσματα τηλεθέασης. Σώπα!
Αυτό που δεν ανέλυσε η εκπομπή όμως είναι το γιατί και το πώς βολεύτηκε ένα ολόκληρο σύστημα διαφημιζομένων, διαφημιστών και μηντιαρχών με «τεχνητά» στοιχεία.
Πως γίνεται και τόσα χρόνια κανείς δε φρόντισε να αποκαλύψει τον τρόπο που μαγειρεύονται αυτά τα αποτελέσματα;
Κάντε υπομονή σε μια σειρά από βαρετά δεδομένα για να φτάσουμε στο «δια ταύτα».
Αν πάτε σε κάποια εταιρία που διαφημίζεται τηλεοπτικά και ρωτήσετε κάποιο στέλεχος marketing σχετικά με το θέμα αυτό, κατά 90% θα σας πει ότι όλα είναι καθαρά και σωστά. Το επιτυχημένο (ή μη) έργο των marketers κρίνεται εν πολλοίς από τα αποτελέσματα που θα φέρει από τη διαχείριση του διαφημιστικού προϋπολογισμού. Το ζητούμενο εδώ είναι τα GRPs και τα OTS, δηλαδή οι μονάδες που δηλώνουν πόσος κόσμος με είδε και πόσες φορές είδε τη διαφήμισή μου. Το αν αυτά τα νούμερα μεταφράζονται σε πωλήσεις είναι άλλου παπά ευαγγέλιο (πωλήσεις). Αυτό που εδώ ενδιαφέρει είναι η σχέση κόστους/απόδοσης. Ο marketer που θα φέρει πολλές τέτοιες μονάδες σε σχέση με τη δαπάνη είναι μάγκας και καραμπουζουκλής. Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία της αριθμολαγνείας που αγνοεί τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ισχύει πλέον σε όλο το φάσμα των διαφημιζομένων εταιριών ακόμα και αυτών που δεν παράγουν μαζικό προϊόν, αλλά απευθύνονται σε μια πιο niche, αγορά (ακριβά αυτοκίνητα, ποτά, ρολόγια κλπ) αφού ξέρουν ότι ο νεόπλουτος νεοέλληνας θα πάρει ακόμα και δάνειο για να αποκτήσει το status σύμβολό του.

Για να πετύχω λοιπόν αυτή τη σχέση κόστους/απόδοσης, χρειάζεται να συμπιέσω τις τιμές και η πιο συνήθης τακτική που εφαρμόζεται για να το πετύχω αυτό λέγεται YEB (Year End Bonus), που σημαίνει ότι για τα χρήματα που θα δαπανήσω, θα μου γίνει μια έκπτωση στο τέλος του χρόνου (αυτό μερικές φορές φτάνει και το 9%). Κάποτε ο Ευάγγελος Βενιζέλος νομοθέτησε για την απαγόρευση αυτής της αδιαφανούς παχυλής έκπτωσης και το μόνο φυσικά που κατάφερε είναι να κάνει την επιστροφή αυτή ακόμα πιο αδιαφανή αφού τώρα πλέον δεν αποτυπώνεται σε κανένα πιστωτικό σημείωμα.

Λογικό λοιπόν ότι τα Μέσα που έχουν μεγαλύτερη συγκέντρωση διαφημιστικής δαπάνης (περισσότερη διαφήμιση), μπορούν να «επιστρέψουν» σημαντικότερες εκπτώσεις από ότι μπορεί να συγκεντρώνεται από μια κατακερματισμένη διαφημιστική πίτα. Η απλή λογική που λέει: «καλύτερα μεγάλος για τους πρώτους, παρά μικρός για όλους».
Αυτά τα απλά δεδομένα προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και οι διαφημιζόμενοι και οι διαφημιστικές εταιρίες που θέλουν να μεγιστοποιήσουν αυτές τις επιστροφές για να κρατήσουν, να «οικειοποιηθούν» κι αυτές ένα μέρος τους.
Άρα το συμφέρον της αγοράς είναι να χτίσει ένα σύστημα που να υπηρετεί αυτούς ακριβώς τους στόχους.

Η τηλεθέαση παραείναι σημαντική υπόθεση για να την αφήνουμε στα χέρια του τηλεθεατή!

Κανένα πρόβλημα απολύτως δεν θα είχαμε με την ιστορία αυτή, αφού κανονικά θα αφορούσε τις εταιρίες και την πραμάτεια που προσπαθούν να πουλήσουν. Όμως ειδικά στην Ελλάδα που όλοι είναι κολλημένοι στις τηλεοράσεις, όπου κάθε τι που θα παιχτεί στην τηλεόραση γίνεται θέμα συζήτησης σε κάθε ανερμάτιστη παρέα, σε κάθε κομμωτήριο, όπου η τηλεόραση είναι αποδεδειγμένα πλέον το κουτσομπολιό της γειτονιάς, τα χυμένα μπουγαδόνερα, το πράγμα παίρνει μια άλλη διάσταση.
Τώρα πλέον παράγεται πολιτισμός. Ο πολιτισμός του απλοϊκού, του εύκολου, του μασημένου, του μαζικού που πρέπει να μαζώξει GRPs και νούμερα.

Ξαφνικά η απλή λογική του «καθώς πρέπει» δελτίου ειδήσεων γίνεται περίεργος ελιτισμός, οτιδήποτε δεν είναι λαϊκοπόπ και σκυλάδικο, γίνεται «έντεχνο» και «εναλλακτικό». Η τηλεόραση του μέινστρημ ισοπεδώνει τα πάντα και αυτόματα επιβάλλει λαϊκό πολιτισμό και Πάνιες. Το γούστο μας πλέον πλάθεται απο τις διαφημιστικές δαπάνες!

Ισως (λέω ίσως) για τον ίδιο λόγο οι τηλεοπτικές διαφημίσεις που παράγονται στη χώρα μας είναι τόσο χοντροκομένες που μοιάζουν να απευθύνονται σε Αυστραλοπίθικους

Και κανείς δεν μιλάει γι αυτό, παρά μόνο τα κανάλια που μένουν έξω από τη μοιρασιά και τα λεφτά, μέχρι να μπουν κι αυτά στο κόλπο. Όταν συμβεί κι αυτό μετά όλα θα είναι άγια!

Κι έτσι καταλήγω υποχρεωμένος να χειροκροτήσω την ολόσωστη πρόταση του αντιπαθέστατου Ρουσσόπουλου να μένουν έξω από τις μετρήσεις τα δελτία ειδήσεων. Μαγκιά του.

Μονίμως επώδυνη η επιστροφή

Από τις πόλεις του κόσμου στις Αθήνες. Γράφω «Αθήνες» και ο αυτόματος διορθωτής μου τη βγάζει άγνωστη λέξη. Κι όμως σε όλο τον κόσμο στον πληθυντικό εκφέρεται. Atenas, Athens. Πληθυντικός μεγαλοπρεπείας! Και τι μεγαλοπρέπεια…
Φαίνεται από ψηλά. Την ώρα που το αεροπλάνο περνάει παράλληλα με τον Κηφισό για να πιάσει Σαρωνικό και να στρίψει βόρεια για να προσγειωθεί. Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή στιγμή στη διάρκεια ενός ταξιδιού από αυτή της αυτόματης σύγκρισης με άλλα αστικά περιβάλλοντα. Όσα ταξίδια και να κάνεις αυτή η στιγμή δεν συνηθίζεται.
Η Ακρόπολη, η Πλάκα, ξένα σώματα σε μια ενοποιημένη Αθήνα του ενικού πλέον, μια μάζα μπετόν που φυτεύτηκε παντού για να στεγάσει τις χιλιάδες εσωτερικών μεταναστών της μετεμφυλιακής ρημαγμένης Ελλάδας, με μηδαμινούς ελεύθερους χώρους.
Αλλού ο κόσμος είναι στα πάρκα, είτε καθισμένος στο γρασίδι, είτε κάνει βαρκάδες στις λιμνούλες, κάνουν τζόκινγκ, ποδήλατο, περπατάνε στους πεζόδρομους, ακούνε μουσική από πλανόδιους μουσικούς και βλέπουν υπαίθριες παραστάσεις. Χαίρονται τις πόλεις τους. Εδώ ακόμα κι αυτούς τους λίγους (συνήθως ξένους) μουσικούς, τους προσπερνάμε βιαστικά, χωρίς να τους ρίξουμε ούτε μισό ευρώ για αυτή την ελάχιστη ανάπαυλα από το θόρυβο, για να αράξουμε στα μοδάτα καφέ του θορύβου, τους μόνους ελεύθερους χώρους μας, να ακουμπήσουμε εκεί 3, 4 Ευρώ για ένα καφέ.

Να γιατί ο καφές είναι πανάκριβος στην Ελλάδα! Γιατί αλλού, στην Ιταλία, στην Ισπανία, ο espresso ας πούμε πίνεται στο πόδι, σα δόση-διάλλειμα ενώ εδώ πρέπει να αράξουμε με μερικές εφημερίδες για καμιά ώρα, χαζεύοντας τους άλλους να ψάχνουν για τραπέζι. Πως θα πληρωθούν λοιπόν αυτά τα τετραγωνικά που μας φιλοξενούν;

Από πού θα χρηματοδοτηθεί αυτό το υποκατάστατο ελεύθερου χώρου;
Χαζεύουμε λοιπόν τους άλλους, την περατζάδα, το πλήθος. Που αλλού το βλέπεις να φοράει μπλουζάκια με έξυπνες ατάκες, με γραφικά δημιουργήματα, με φαντασία, κι εδώ το βλέπεις με ρούχα που ανεμίζουν την επιβεβαίωση της τιμής τους. Boss, Gant, Polo, Paul & Shark, Timberland. Αυτά που ετοίμασαν για εμάς κι εμείς τους ανταμείψαμε γιατί θα επιβεβαιώσουν το status μας. Όταν φτάνουμε σε ένα μέρος, σκανάρουμε με τη ματιά μας τον κόσμο να βρούμε γνώριμες φάτσες που θα μας χαιρετίσουν και θα τους χαιρετίσουμε, λίγο για κοινωνικότητα, περισσότερο για ακόμα μια επιβεβαίωση του ότι είμαστε κάποιοι. Γνωστοί. Θαμώνες τακτικοί, άρα «ανήκουμε» στην κάποια ελίτ.
Διαπιστώνεις μετά από όλα αυτά ότι είμαστε μια αγενής νεόπλουτη κοινωνία του απόλυτου “keeping up with the Jones’s” που τελικά έχει την πόλη που της αξίζει γιατί διεκδικούμε το ατομικό, που δεν μας αφορά το συλλογικό. Που χρησιμοποιεί την κοινωνικότητα για επιβεβαίωση. Και το οτι είμαστε αγενείς φαίνεται όταν είμαστε στο εξωτερικό. Διακόπτουμε, προσπαθούμε να είμαστε το κέντρο της προσοχής κάνοντας θόρυβο ακόμα και μ΄αυτό το απερίγραπτο κομπολόι!
Πάρτε και δύο παραδείγματα για να γελάσετε(;)
Σκηνή πρωινού σε ξενοδοχείο του εξωτερικού:
“Ρε Βασίλη, αυτός ο μαλάκας πίσω σου έχει πιάσει πέντε ψωμάκια μέχρι τώρα και τα ζουλάει να δει αν είναι φρέσκα»! Αυτός αυτόματα πετάει κυριολεκτικά το επόμενο (έκτο) ψωμάκι από τα χέρια του και γυρνάει να δει ποιος το είπε μαλάκα, επιβεβαιώνοντας πως μόνο ένας «δικός μας» θα ήταν αρκετά μαλάκας για να κάνει αυτή τη μαγκιά. Την άλλη μέρα ένας επίσης ελληνάρας δοκίμαζε να δει αν του αρέσει η σούπα που βρισκόταν στο μπουφέ από την κουτάλα σερβιρίσματος! Ο πίσω του «ξένος» απλά αναφώνησε ένα απελπισμένο «Oh Noooo”! και έφυγε.
Και οι δύο συμπατριώτες μας κατά τα άλλα, ντυμένοι με τα καλά, ακριβά τους ρούχα.
Τι σημασία έχουν όλα αυτά όμως, αφού «όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια»…



Υ. Γ. Μόλις τώρα κατάλαβα απο την ξενάγηση στα αγαπημένα blogs σας ότι η Αμαλία μας έφυγε. Και δακρυσα σα να είναι δικός μου συγγενής. Και να που η επιστροφή γίνεται ακόμα πιο επώδυνη και για πολύ πιο σοβαρούς λόγους...

Μια «Milonga των Αγγέλων» για την Αμαλία, μια δημιουργία του Albert Moore για να ξορκίσουμε το θάνατο, να τον δούμε σαν ύπνο και μια συγγνώμη για τη γκρίνια.
Μου λείψατε φιλαράκια μου!

Τους Children of the Revolution τους ξέρετε;

Κατα την ταπεινή μου άποψη το μέλλον είναι το fusion, η πρόσμιξη διαφορετικών εθνικών μουσικών στοιχείων. Και έχει πολύ ενδιαφέρον να ψάχνεις την παγκόσμια μουσική, να ανακαλύπτεις μουσικούς και σχήματα (ε, Ροδούλα;) πριν ένας καλλλιτέχνης γίνει μόδα επιβεβλημένη απο το εξωτερικό όπως π.χ. η Cesaria Evora οπότε και έχουμε αρκετή μάζα κοινού και ελληνικές συνεργασίες.



Ο Βασίλης, βασικό μέλος ενός πολυεθνικού και πολύ-πολιτισμικού συνόλου (ΗΠΑ, Ιράκ, Ισπανία) έχει εμφυτεύσει και ελληνικά μουσικά στοιχεία (ακούστε και τους αλλαγμένους στίχους).



Ακούστε τα δύο κομμάτια (ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ να ακούσετε το clip από ομιλία του Bush στο τέλος του Guantanamo Bay, ο "άνθρωπος" δεν παίζεται),
δείτε το site τους εδώ και εδώ και πείτε μου τώρα αν προτιμάτε να δείτε ετούτους σε κάποια συναυλία στην Αθήνα ή τους συνήθεις δεινόσαυρους που φέρνουν οι συναυλιάδες (Scorpions κλπ).



(© 2005 Malaka Music!!!)

Κι επειδή τα παιδιά είναι πέρα από δισκογραφικές (οπότε και πέρα από μαζικά γούστα), παράγγειλα όλα τα CD τους

Η πολυεθνική κινητοποίηση είναι για τους άλλους

Όταν μια μικρή Αγγλιδούλα, η Μαντλέν εξαφανίζεται με μυστήριο τρόπο στην Πορτογαλία, η πολιτισμένη κοινωνία επιστρατεύεται για να την βρει.
Πολυεθνικές όπως οι BP, Shell, Texaco, Esso, TOTAL/ELF, (που θα τοποθετήσουν αφίσες στα βενζινάδικά τους), οι τράπεζες Crédit Agricole η La Poste η Banco Santander και η McDonalds η Carrefour British Airways, η Budget η British Airways η Vodafone η O2 και η Telefonica που θα στείλουν SMS στους συνδρομητές τους.
Μακάρι να βρεθεί, να αποδειχθεί ότι η κινητοποίηση μπορεί να λειτουργήσει.

Στην Ελλάδα, οι γονείς του Άλεξ πρέπει ακόμα να κάνουν μάχες με την ελληνική κρατική μηχανή για το αυτονόητο (να το πάλι το «αυτονόητο»). Και όταν ο Μαυρίκης τόλμησε να προσφέρει χρηματική αμοιβή για όποιον δώσει πληροφορίες οι τηλεδικαστές κατακεραυνώσανε την απόφαση λόγω βεβαρυμμένου παρελθόντος του επιχειρηματία!

Η τριτοκοσμική μας κοινωνία μπορεί να ανεχθεί πιο εύκολα τις απώλειες αφού συνηθίσαμε στα δεκάδες θύματα των Τεμπών, των ξενοδοχείων Louis κλπ κλπ, σε αντίθεση με τους κουτόφραγκους που θεωρούν ότι είναι ντροπή για την κοινωνία τους να εξαφανίζεται ένας άνθρωπος με τέτοιο τρόπο.

Το σίριαλ συνεχίζεται.
Και των γονιών του Άλεξ και το δικό μας!

Που είναι το Μέτρο; Οέο;

Για άλλη μια φορά η Ελλάδα ψάχνει να βρει το μέτρο. Την «κοινή λογική», έννοια που τελικά δεν φαίνεται να είναι και τόσο αυτονόητη.
Ενημερωθείτε για την υπόθεση του Αντώνη Τσιπρόπουλου που ενοχοποιείται για ένα link.
Η κινητοποίηση και η υπογραφή σας είναι αναγκαία.

Ανάξιοι της ακτογραμμής μας

Θα περίμενε κανείς πως σε μια πόλη πνιγμένη στο μπετόν όπως η Αθήνα, η ανάγκη για ελεύθερους χώρους θα μετουσιώνονταν σε πίεση για αξιοποίηση των ελεύθερων χώρων, για να δημιουργηθούν χώροι αναψυχής.

Και όταν λέμε «αξιοποίηση», δεν εννοούμε «οικονομική» όπως προφανώς έχουμε μονοδιάστατα στο μυαλό μας. Εννοούμε χρήση των χώρων από τους πολίτες, εννοούμε αναψυχή. Είναι ανάγκη να επαναπροσδιορίζουμε τις έννοιες σε μια χώρα
Όπου ότι δεν φέρνει συναλλαγή, δεν μπορεί να διεκδικήσει προσοχή, φροντίδα, οικονομική στήριξη. Για τους λόγους αυτούς μαραζώνουν και αργοπεθαίνουν ο εθνικός κήπος και το πεδίο του Άρεως. Οι δύο μοναδικοί χώροι πράσινου σε μια αξιοθρήνητη πόλη.
Έχει ειπωθεί σε πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα, ότι όταν έκανε Ολυμπιακούς Αγώνες η Βαρκελώνη, πόλη που είχε γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα, αξιοποίησε την παραλιακή της ζώνη που κάποτε ήταν γεμάτη από παλιά εργοστάσια . Μετά τους αγώνες, η προσωπικότητα της πόλης άλλαξε, με πολλά σημεία ενδιαφέροντος, μπαρ, εστιατόρια, κινηματογράφους αλλά και παραλίες για μπάνιο, με άμμο που μεταφέρθηκε για να διαμορφωθεί πλαζ εκεί που δεν υπήρχε. Σήμερα η περιοχή αυτή είναι γεμάτη από ανθρώπους που χαίρονται την πόλη τους με θέα τη θάλασσα.

Εμείς για άλλη μια φορά είμαστε καταδικασμένοι να αναζητάμε το αυτονόητο. Όλη η παραλιακή είναι είτε νταμάρι, είτε εργοτάξιο χωματουργικών, είτε χώρος απόθεσης μπάζων και σκουπιδιών, είτε στην καλύτερη περίπτωση απλά αναξιοποίητη. Σα να μην υπήρχε θάλασσα, σα να μη μας αφορά το κοίταγμα της θάλασσας.

Κι όπως πάντα υπάρχουν μόνο δύο χρώματα, μόνο δύο πλευρές. Η περίφραξη, ο δεσμευμένος χώρος από κτίρια και μπουζουξίδικα κρυφού και ανεξερεύνητου ιδιοκτησιακού καθεστώτος, μπλεγμένου σε εκατοντάδες πολυνομίες και φορείς που απλώς κάνουν ανετότερη την ασυδοσία από τη μία, οι κραυγές για εξορία των κέντρων διασκέδασης από την άλλη.

Οι πολίτες των περιοχών, με το δίκιο τους θέλουν να ανοίξει η πρόσβαση προς την ακτή. Οι Δήμοι ανταποκρινόμενοι στη θέληση των δημοτών φωνάζουν για να πάρουν μεγαλύτερες αρμοδιότητες αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν κανένα σχέδιο για το τι μπορούν και πρέπει να κάνουν αν αυτές τους εκχωρηθούν. Φωνάζει ο δήμαρχος Καλλιθέας και κατονομάζει «ιδιωτικά συμφέροντα» (βλέπε «κερδοσκοπία») που μάλλον είναι χειρότερα στην κοινή αντίληψη από τα «δημόσια συμφέροντα» (βλέπε «ρεμούλες») που όμως δεν έχει καμία σχέση με τον ομόηχο τίτλο «δημόσιο συμφέρον» (βλέπε «ποιότητα ζωής»).
Φτάσαμε να ακούμε "παραλιακή" και ο συνειρμός να είναι νονοί της νύχτας, μπράβοι, εκκλησιαστικές περιουσίες και πανάκριβο μπάνιο σε μολυσμένα νερά.

Που είναι ο κοινός νους; Η απλή λογική; Πόσο δύσκολο είναι να εξασφαλίσεις την ελεύθερη πρόσβαση και ταυτόχρονα να υπάρχουν και μαρίνες, και κέντρα διασκέδασης και μπαρ και λουνα-πάρκ και παιδικές χαρές και χώροι άθλησης και χώροι για τέχνη και συναυλίες σε ένα λογικό ποσοστό το καθένα; Πόσο δύσκολο είναι να αναλάβει ένας φορέας να βάλει μια τάξη και να αναλάβει αυτό που γίνεται σε όλο τον κόσμο να γίνει πραγματικότητα; Να χρηματοδοτηθούν δηλαδή οι δωρεάν χρήσεις από τις επαγγελματικές εκμεταλλεύσεις, να βοηθηθεί η συντήρηση από εμπορικά έσοδα.

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει ένας διαδημοτικός φορέας που να αναλαμβάνει να συντονίσει ένα τέτοιο έργο; Πόσο δύσκολο είναι το αρμόδιο υπουργείο χωροταξίας να επιβάλλει συγκεκριμένες χρήσεις και προδιαγραφές στους αρμόδιους δήμους; Πόσο δύσκολο είναι να απαλλοτριωθούν οι ιδιοκτησίες που εμποδίζουν την πρόσβαση στην παραλία; Απερίγραπτες καταστάσεις σε μια χώρα που αποδεικνύεται ανάξια των δεκαπέντε χιλιάδων χιλιομέτρων ακτογραμμής.

Πόσο ακόμα κύριοι υπουργοί, κύριοι δήμαρχοι θα ψάχνουμε να βρούμε την ουρά μας τρέχοντας γύρω από το δέντρο; Και πόσο ακόμα εμείς θα συμβιβαζόμαστε με την ιδέα ότι ο μόνος ελεύθερος χώρος είναι η καφετέρια;

Τα Μαραμένα Σύκα αποδεικνύουν εδώ ότι το φαινόμενο είναι πανελλήνιο

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δανεισμένες από το πολύ καλό site, airphotos.gr

Καλώς τα παιδιά!

Σε μια εβδομάδα αυτά τα καλόπαιδα θα βρίσκονται στην Ελλάδα. Καθόμουν δίπλα τους στον τελικό του Champion League στην Κωνσταντινούπολη.

Δε σταμάτησαν να τραγουδάνε, να φωνάζουν ακόμα και όταν η ομάδα τους έχανε με 0-3. Στο ημίχρονο οι μισοί ήταν δακρυσμένοι, οι άλλοι μισοί είχαν κάνει το στόμα τους κιμά από τα συνεχές δάγκωμα αλλά δε σταμάτησαν να τραγουδάνε.

Μέχρι που η πίστη τους δικαιώθηκε. Στην ίσως πιο συγκλονιστική εξέλιξη σε αγώνα τέτοιου επιπέδου, η Liverpool κατάφερε να ισοφαρίσει και να πάρει τελικά τη νίκη στα πέναλτι. Και ο merceybeat ύμνος της ομάδας που πήγε στην κόλαση και ξαναγύρισε, το τραγούδι των Gerry & The Pacemakers “You’ll Never Walk Alone” ακούστηκε πιο ανατριχιαστικός από ποτέ γιατί ερχόταν σαν επιβεβαίωση ότι η πίστη κάνει θαύματα!


Υ.Γ. Βύρωνα! Πες «αλεύρι»… Τα βλέπεις αυτά τα παλικάρια; Αυτά είναι ικανά να σε οδηγήσουν στην παραίτηση πολύ πιο γρήγορα, να σε απαλλάξουν από την αγγαρεία σου μέσα σε μια μέρα. Το μόνο που χρειάζονται είναι μια τόση δα αφορμή!

Μια υπέροχη αλητοπαρέα

Σήμερα θα μιλήσουμε για μια παλιοπαρέα άστα να πάνε...

Πυρήνας είναι οι Del Castillo. Κατά ένα περίεργο τρόπο, το γκρουπ δεν είναι γνωστό στην Ελλάδα, ούτε μπορείτε να βρείτε CD τους. Κι όμως σε όσους έβαλα να ακούσουν μερικά κομμάτια τους ενθουσιάστηκαν.
Το ροκ τους είναι καθαρά αυτό που θα λέγαμε Latin Rock ή Flamengo Rock ή Tex Mex. Απίστευτα σόλα από τους αδελφούς Castillo που είναι και ο πυρήνας του γκρουπ, με ακουστικές κιθάρες παρακαλώ!

Το κερασάκι στην τούρτα είναι η φωνή αυτού της φοβερής φάτσας, του Alex Ruiz. Καπνισμένη φωνή ιδανική για Latin ενώ ο ίδιος με μακριά μαλλιά και μισοκαλυμμένος με τατουάζ είναι πλέον cult αληταράδικη φιγούρα. Είναι Μεξικάνοί που έχουν εγκατασταθεί στο Austin του Texas.

Έχουν βγάλει ήδη τρία CD, το κομμάτι που επέλεξα εδώ είναι το αγαπημένο μου από το δεύτερο με τίτλο "Vida". Λέγεται Suenos Madrigales και οι κιθάρες που ακούγονται είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει σ’ αυτό το είδος.

Powered by eSnips.com

Οι αδελφοί Castillo και ο Ruiz συμμετείχαν στο project Chingon που αποτελείται από καταπληκτικούς Mexican Rock μουσικούς. Συμμετέχει εκεί και ο Tito, ο δημιουργός των Tito & the Tarantula και η Salma Hayek σε τραγούδι συμμετέχουν και παίζει κιθάρα ο Robert Rodrigues σκηνοθέτης του Desperado, Once Upon A Time In Mexico και Sin City, κολλητός φίλος του Tarantino. Καταλάβατε δηλαδή για τι αλητοπαρέα μιλάμε…
Πληροφορίες για τα τυπάκια αυτά μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ, εδώ και εδώ

Αμνιοκέντηση - Πάνια : 0 -1

Το να γελάσεις κάποια στιγμή με ένα κακόγουστο καλαμπούρι είναι ανθρώπινο και αυτόματο.
Όταν όμως το καλαμπούρι επαναλαμβάνεται, κι εσύ είσαι ακόμα μπροστά στην οθόνη να γελάς, να διασκεδάζεις με καθυστερημένους ή λειψούς κακομοίρηδες που εμφανίζονται σαν εκθέματα σε freak show πρέπει να αρχίζεις να αναρωτιέσαι για τη δική σου ψυχική υγεία.

Ο πανέξυπνος έμπορας καλά κάνει βέβαια, αυτό έχει αυτό πουλάει, μέχρι που μπορεί και να ντύσει με ένα κάποιο ιδεολόγημα αυτό το προϊόν του. Μπορεί δηλασή να μιλήσει για "γνήσιους λαικούς τύπους" και λοιπές αηδίες. Αλλά η αλήθεια είναι οτι όταν κάποιος δεν είναι ικανός να δημιουργήσει, να παράγει νέες ιδέες, φτάνει εκεί που οι άλλοι δεν πάνε γιατί εμποδίζονται απο ηθικούς φραγμούς.
Φτάσαμε λοιπόν να διασκεδάζουμε με τους τρελλούς του χωριού.

Αλλά πόσες επιτέλους εκπομπές μπορεί να γεμίσει αυτό το πράμα;
Πόσο μόδα μπορεί να γίνει αυτή η κατάντια από τις εκπομπές που επαναλαμβάνουν την κάθε μαλακία που θα αλιευθεί από την τηλεόραση; Από τα «Όλα» και τα «Τιβιτικγλόν» και τα Star.

Κι όμως, τα πάντα αλέθονται στην ιδιωτική κερδοσκοπική τηλεόραση που έχει βολευτεί με τα έσοδα των διαφημίσεων που με τη σειρά τους πασχίζουν να πουλήσουν τα τζοβαϊρικά τους σ’ εσένα που κάθεσαι και χασκογελάς με την κακομοιριά των νεόκοπων αστεριών (με τον "αυτοσαρκασμό" που όμως τους έχει υποβληθεί) και περιμένεις να δικαιωθούν οι δύο χαμένες ώρες από τη ζωή σου.

Έχετε δει τους πιτσιρικάδες που παραληρούν στην εκπομπή της Πάνια; Φαίνεται στο βλέμμα τους ότι το IQ τους είναι με το ζόρι ένα κλίκ πάνω απο αυτό του ινδάλματος με το οποίο "κάνουν πλάκα". Μας κατέκλυσε το τηλεοπτικό φαστ-φουντ και όσοι δεν πρόλαβαν να κλείσουν το δέκτη τους μετατρέπονται σε εγκεφαλικά παχύσαρκους.



Έτσι λοιπόν οι υπεύθυνοι προγράμματος, πουλάνε αυτό που πιστεύουν ότι είμαστε ικανοί να κατανοήσουμε. Θεωρεί ότι εμείς θα γελάσουμε με τον κάθε Κατέλη περισσότερο από ότι με το Life Of Brian των Monty Pythons.


Δεν είναι δουλειά της ιδιωτικής τηλεόρασης η αναβάθμιση της δικής μας αντιληπτικής ικανότητας. Ή μάλλον δεν είναι δουλειά που να φέρνει λεφτά. Αν τα έφερνε θα το έκαναν, να μην έχετε καμία αμφιβολία. Για κάποιο λόγο, αυτοί που αποφασίζουν για το πού θα τοποθετήσουν τη διαφήμισή τους αξιολογούν τα νούμερα, τις θεαματικότητες και όχι το περιεχόμενο ή το ποιοτικό περιβάλλον. Γιατί οι τηλεθεατές που απορρίπτουν τη φτήνια, συνήθως δεν θεωρούνται κρίσιμη αγοραστική μάζα για τις περισσότερες κατηγορίες προιόντων. Γιατί προφανώς «είναι σκεπτόμενοι» (που μάλλον σε απλοϊκή μετάφραση σημαίνει ότι δεν τσιμπάνε). Και συρρέουν οι διαφημίσεις, σα σκατόμυγες σε βόθρο.

Και όσο επιβραβεύεται με έσοδα η φτήνια, τόσο περισσότεροι είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν το μοντέλο. Τόσο τα κανάλια, οι δισκογραφικές εταιρίες, αναζητούν τη δική τους Πάνια, το δικό τους Παρασκευά.
Έχετε συνειδητοποιήσει ότι αυτό που μας κάνει και γελάμε, είναι πωλήσεις πακέτων CD με τιμολόγια logistics και ringtones; Τζίρος τρελλός!

Και τέλος, δεν ξερω αν είναι κριτήριο αλλά δεν μπόρεσα να σκεφτώ μια πολιτισμένη χώρα όπου θα μπορύσε να επαναληφθεί αυτό το "τηλεοπτικό φαινόμενο".

Martin Kovalik και γιορτή της Μητέρας - Ερωμένης

Τώρα που σας ιντριγκάρισα, με τη φωτογραφία του "χάμπουργκερ- αιδοίου" πάρτε και τον καλλιτέχνη.

Είναι ο Martin Kovalik και πολλές φωτογραφίες του θα βρείτε εδώ

Ασχολείται πολύ με το γυναικείο σώμα σαν αντικείμενο πόθου. Αυτού που γονιμοποιεί τη γυναίκα-μητέρα και τη μήτρα της, τη γεννήτρια της ζωής.
Tη Mάνα!

John Lennon - Moth...

Που τεκνοποίησε και μυήθηκε στο υπέρτατο νόημα, το μεγαλείο του οποίου εμείς οι δύστυχοι άνδρες δεν θα κατανοήσουμε ποτέ.



Ακόμα και την ελληνίδα Μάνα γιορτάζουμε που αρνείται να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τον κανακάρη της. που δεν αφήνει τα παιδιά της να μεγαλώσουν, τρέχοντας να προλάβει τις ανάγκες τους πριν αυτές γίνουν αντιληπτές.

Ας είναι καλά κι ας είναι όπως είναι.
Υποκλινόμαστε και δηλώνουμε αιωνίως ερωτευμένοι

Πεινάσαμε;

«Την επιστροφή Λαλιώτη στο ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε ο Γ.Παπανδρέου»

Καλά το έπιασες το θέμα Γιώργο. Φέρνεις το σωστό πρόσωπο στο προσκήνιο για να μπεις στο ρουθούνι της ΝΔ.

Βλέπεις αυτοί πιάστηκαν με τα σώβρακα κατεβασμένα στην υπόθεση των ομολόγων, πράγμα που δείχνει ότι δεν έχουν καθόλου τεχνογνωσία.


Εσύ τώρα τους μοστράρεις το Λαλιώτη και αυτοί λυσσάνε που δεν έχουν τέτοια στελέχη!

Αυτός εδώ στην από κάτω φωτογραφία τι γίνεται;
Φάγατε μαζί λέει χτες στα Εξάρχεια. Παραδοσιακός χώρος των περιθωριοποιημένων τα Εξάρχεια.
Έτσι πρέπει να είναι ένας ικανός και με όραμα πολιτικός σήμερα. Περιθωριοποιημένος.

Χωράνε Μπένοι στον καιρό των Λαλιώτηδων;

Μαθήματα πολιτικής οικονομίας

Ο Δ είναι εφοριακός και φίλος. Μου έλεγε τις προάλλες ότι του πρότειναν να ενταχθεί στο συνδικαλιστικό φορέα του κόμματος για να μπορεί να βγαίνει για ελέγχους.

Ξέρετε τι είναι οι έλεγχοι ε; Σου λέει η εφορία «για να μη σου κάνουμε έλεγχο, πλήρωσε τόσα». Εσύ ή πληρώνεις επειδή ίσως έχεις τη φωλιά σου λερωμένη, ή τους λες άντε πηδηχτείτε, κάντε μου έλεγχο. Όταν όμως σου κάνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να μη σου βρουν κάποιο παράπτωμα ακόμα κι αν είσαι σουβλατζίδικο και τα βιβλία σου τα κρατάει η Deloitte & Touch. «Δεν είναι σωστά τα βιβλία σου, πρέπει να σκάσεις τόσα αν θες να μην πληρώσεις πρόστιμο». Σε συμφέρει γιατί το «σκάσιμο» είναι σημαντικά μικρότερο από το πρόστιμο που μπορούν να σου επιβάλλουν.
Άκου τώρα! Από το ποσό αυτό, περίπου τα μισά είναι των ελεγκτών (δεν είναι ένας), ένα άλλο ποσοστό είναι του προϊστάμενου ή διευθυντή που κινητοποιεί τον έλεγχο, και (κρατηθείτε) ένα περίπου 20% πάει στο κόμμα που είναι στην εξουσία!
Έτσι λοιπόν τα λαδώματα των γαλαζοπράσινων εφοριακών, τροφοδοτούν τα έξοδα που θα αντιμετωπίσει το κόμμα πριν από τις εκλογές.
Ποια έξοδα; Αυτά που θα πληρωθούν στους γνωστούς νταβατζήδες, που θα εξασφαλίσουν ότι θα ακουστεί ο κομματικός υποψήφιος στο τάδε κανάλι (δημοσιογράφοι που κατόπιν γίνονται εκδότες εφημερίδων που παίζουν τα θέματα που εξυπηρετούν το μετρητό).

Κι όπως έχουμε ξαναπεί το μαύρο χρήμα παράγεται από έσοδα, έξοδα, προμήθειες, εξαγορές εταιριών κλπ. Ξέρετε πόσες εξαγορές έχουν ακυρωθεί 10 χρόνια τώρα επειδή κάποιοι «δεν τα βρήκαν στη μοιρασιά»; Ξέρετε πόσες έγιναν επειδή τα «βρήκαν»;

Τα κόμματα λοιπόν έχουν έσοδα «προστασίας». Ιδιες δηλαδή διαδικασίες με αυτές που επικρατούν στη νύχτα και τα κέντρα διασκέδασης.

Και αυτό γίνεται με διακομματική συναίνεση. Είναι γνωστή φάμπρικα από την οποία τρώνε όσοι είναι κάθε φορά στην εξουσία και κανείς δεν σκοπεύει να καταργήσει παρα το ότι συνιστά εθνική προδοσία.

Κάτσε τώρα εσύ πόπολο και τρώγε φιλολογίες περί «αταλάντευτης στάσης απέναντι στη διαφθορά», για «νταβατζήδες» και κατανάλωνε χρόνο να συζητάς για ομόλογα, συντάξεις, για βιβλία ιστορίας και άλλες πατάτες που σου σερβίρονται.

Υ.Γ. Θυμάται κανείς το Ρεγκούζα που πρότεινε «λάδωμα με μέτρο»; Α, στο καλό, γελάσαμε…

Υ.Γ. 2: O Δ θα ενταχθεί τελικά στο σώμα ελεγκτών. Πρέπει να σπουδάσει τα παιδιά του...

Αυτό το σήμα το ξέρετε;

Έχετε δει εσείς καμιά άλλη τέτοια πινακίδα αλλού στον κόσμο; Στον ΚΟΚ;
Τη μάθατε όταν δώσατε εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης;
Σύμφωνα με την πινακίδα, απαγορεύεται η είσοδος στο δρόμο αυτό, εκτός αν είστε μόνιμος κάτοικος!
Η πινακίδα αυτή υπάρχει σε δρόμους βόρεια από το The Mall σε Μαρούσι - Πεύκη. Τοποθετήθηκε από ποιους; Από το Δήμο; Για να μετριαστούν οι αντιδράσεις για την «όχληση» των κατοίκων από την αυξημένη κίνηση προς και από το εμπορικό κέντρο; Ή τοποθετήθηκε από τους περίοικους; Τι λέει αυτή η πινακίδα; Μη μας τα πρήζετε, πηγαίνετε από αλλού!
Γιατί ότι θα πάνε από αλλού οι οδηγοί, είναι σίγουρο. Απλά θα πάνε από δρόμο που δεν κατοικούν «έξυπνοι» και με μέσον στο Δήμο κάτοικοι. Θα πάνε από δρόμους όπου μένουν κορόιδα που θα φάνε στη μάπα τον διπλάσιο κυκλοφοριακό φόρτο.
Είναι η ίδια φιλοσοφία του «μακριά απ’ τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι».
Να μην έρθει έξω από το δικό μου το σπίτι ο κάδος των σκουπιδιών, να πάει στου αλλουνού. Να μην γίνει ΧΥΤΑ στη γειτονιά μου, να υποβαθμιστεί η γειτονιά του αλλουνού.
Και γεννά και ένα άλλο πρόβλημα αυτή η νοοτροπία των πρωτότυπων σημάτων που μπαίνουν έτσι για πλάκα. Το ότι δημιουργείται η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας της οδικής σήμανσης, το ότι πρέπει κάθε φορά να αναλύεις το αν ένα σήμα μπήκε εκεί επειδή έπρεπε.
Όπως κάτι πινακίδες με όριο ταχύτητας 20 που έχουν πρόχειρες οι εργολάβοι δημοσίων έργων που δημιούργησε την αντίληψη ότι η οδική σήμανση είναι μια πολύ σχετική έννοια που εφαρμόζεται μόνο όταν έχει εισπρακτικές ανάγκες το δημόσιο.
Εμείς λοιπόν τώρα πρέπει να σεβαστούμε αυτό το «τροχαίο σήμα»; Όχι βέβαια!

Δείτε το οιπόν καλά αυτό το σήμα. Είναι η αιτία της νεοελληνικής επιθετικότητας, ένα απο τα γενεσιουργά αίτια της βίας.
Γιατί οι έξυπνοι μια ζωή θα ψάχνουν τα κορόιδα να τους φορτώσουν το πρόβλημά τους. Κι εμείς θα καλούμαστε να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε τα κορόιδα.

Five Easy Pieces

Πήρα την πρόσκληση από μαραμένα σύκα και ελαφίνι να γράψω για πέντε τραγούδια που σημάδεψαν στιγμές μου.



Κατ ευθείαν στο θέμα:

Λοιπόν ένας είναι ο Tom Waits και ένα είναι το “Blue Valentines”.

Τόσο «ένα» που μπορεί και να μου έσωσε τη ζωή. Ήταν το τραγούδι που ψιθύριζα αμέτρητες φορές στη σκοπιά, ξανά και ξανά σαν ινδουιστική μάντρα. Όλο το τραγούδι. Δηλαδή ποιο τραγούδι; Όλος ο δίσκος! Και το Christmas Card From A Hooker In Minneapolis. Τι μπατιρισμένη πουτάνα με γράμματα γεμάτα ψέματα, τι μπατίρης φαντάρος που γράφει «είμαι καλά, μην ανησυχείς». Το ίδιο και το αυτό.


Το Βlue Valentines όμως ήταν το τραγούδι που με γλύτωσε από το να φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι μου. Αλλά πάλι τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως ήταν το ίδιο τραγούδι που με έκανε χάλια…
Μπορεί να είναι το ίδιο πράγμα τελικά.

Βάζω εδώ το "Christmas Card..." επειδή είδα ότι το Blue Valentines το πόσταρε η ελαφίνι (κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις)



Hey charlie Im pregnant And living on the 9th street Right above a dirty bookstore Of euclid avenue And I stopped takin dope And I quit drinkin whiskey And my old man plays the trombone And works out at the track And he says that he loves me Even though its not his baby And he says that hell raise him up Like he would his own son And he gave me a ring That was worn by his mother And he takes me out dancin Every saturday night. And hey charlie I think about you Everytime I pass a fillin station Om account of all the grease You used to wear in your hair And I still have that record Of little anthony & the imperials But someone stole my record player Now how do you like that? Hey charlie I almost went crazy After mario got busted So I went back to omaha to Live with my folks But everyone I used to know Was either dead or in prison So I came back to minneapolis This time I think Im gonna stay. Hey charlie I think Im happy For the first time since my accident And I wish I had all the money That we used to spend on dope Id buy me a used car lot And I wouldnt sell any of em Id just drive a different car Every day, dependin on howI feel Hey charlie for chrissakes Do you want to know theTruth of it? I dont have a husband He dont play the trombone And I need to borrow money To pay this lawyer And charlie, heyIll be eligible for parole
Come valentines day


To «Sweet Surrender» του Tim Buckley είναι ένα τραγούδι - έπος, μεγάλο σε διάρκεια. Ο Tim σπαράζει κυριολεκτικά σ’ αυτό. Το άκουγα με μανία, είχα λιώσει το δίσκο. Ξανά και ξανά. Ήταν η εποχή λίγο πριν πάω στο στρατό, όταν με άλλα δύο φιλαράκια είχαμε νοικιάσει ένα σπίτι ρεφενέ για να στεγάζουμε τις ερωτικές στιγμές με τις κοπέλες μας. Η επίπλωση όλη ρεφενέ, οι συσκευές του στερεοφωνικού επίσης.
Όποτε ακούω το κομμάτι αυτό, τα έγχορδα, τη βασανισμένη φωνή του Tim, ξαναζωντανεύουν οι εικόνες εκείνες, οι μυρωδιές, οι περίεργοι φωτισμοί τα πρόσωπα των κοριτσιών με την έκφραση τη στιγμή του οργασμού σε freeze frame. Μέχρι και η αντιπαθέστατη που ερχόταν κάθε αρχές του μήνα για το νοίκι και για μας πει να βάζουμε "πιο σιγά τη μουσική, κάνουν παράπονα απο τον πέμπτο όροφο", προσπαθώντας να δει πάνω από τον ώμο μου τι γίνεται μέσα στο σπίτι.

Now you wanna know the reason Why I cheated on you Well I had to be a hunter again This little man had to try To make love feel new again' Cause there's just a few things honey I'm not old enough to do for you And they're the things mama You just never cared to show meAnd so this loverboy found him a flamingoand this flamingo showed him how to tango and when they tangoed it would send thier hearts a flutter,tease him 'till he stutterd made him so young and tender sweet to surrender was so young and tendersweet to surrender was so young and tender.Well now your gonna go out and get yourself a reputation.But I gonna have to show you where to start.And then your gonna bring back your little reputation.And prove to me what I could not prove to you.Cause I was just to young and hard, just too cold honeyJust too hard to care, just too hard. To surrender, surrender to love.Sweet surrender, surrender, if we could, just surrender love would heal the mess we made.So give it up mama aint gonna be no good to go round and round. You hurt me, then I hurt you again. Oh there's left to do, give it up, give it up and surrender to love.

Καλοκαίρι σε μια παραλία. Προηγουμένως είχαμε πάει σε κοντινό πανηγύρι για να γελάσουμε. Αυτοσχέδια διανυκτέρευση με sleeping bags, φωτιές, μπύρες, γάρα, κασετόφωνο να παίζει ολόκληρο το Physical Graffiti των Led Zeppelin. Και στο τέλος της κασέτας και το Stairway to Heaven. Λιώναμε όποτε το ακούγαμε, δε μιλούσε κανείς, σηκωνόμασταν μόνο και παίζαμε air guitar τα σόλα. Ότι μαλακία μας ερχόταν την ξεστομίζαμε χωρίς καμία συνέπεια. Από κάποιο σημείο και μετά το γέλιο μας κατέλαβε τόσο πολύ που δεν θέλαμε καν ατάκα. Ακόμα και την αλφαβήτα να λέγαμε γελούσαμε. Έρωτας μετά στην παραλία, τα ζευγάρια σε μικρή απόσταση, το κασετόφωνο σα μεθυσμένο να συνεχίζει να παίζει με τις μπαταρίες μισοτελειωμένες, η φωτιά μισοτελειωμένη, εμείς να έχουμε επίσης μισοτελειώσει, οι μπύρες τελειωμένες, ο ήχος από τα κύματα ατελείωτος. Μόλις κλείσαμε τα μάτια, ξημέρωσε.

Το Stairway to Heaven επίσης πρόλαβε η elafini. Επιλέγω το παραγνωρισμένο Down By The Seaside.

(το player στον πάτο της σελίδας γι' αυτό και για το επόμενο)


Πάθος με τους King Crimson, φυσικά τα βατά εύκολα και δημοφιλή κομμάτια τα προσπερνούσα πάντα (ναι, εντάξει καλά είναι, πάμε να ανακαλύψουμε πιο σύνθετα πράγματα, γιατί πίστευα οτι ο Fripp ήταν προορισμένος να κάνει τα δικά του δύσκολα πράγματα. Αυτό που με ξετρέλαινε ήταν το σκοτεινό "Night Watch". Ούτε μπορώ να υπολογίσω πόσες φορές έχω ακούσει το σόλο στο τέλος του κομματιού.

Shine, shine, the light of good works shineThe watch before the city gates depicted in their primeThat golden light all grimy nowThree hundred years have passedThe worthy captain and his squad of troopers standing fastThe artist knew their faces wellThe husbands of his lady friendsHis creditors and councillorsIn armour bright, the merchant menOfficial moments of the guildIn poses keen from bygone daysThe city fathers frozen thereUpon the canvas dark with ageThe smell of paint, a flask of wineAnd turn those faces all to meThe blunderbuss and halberd-shaftAnd dutch respectabilityThey make their entrance one by oneDefenders of that way of lifeThe redbrick home, the bourgeoisieGuitar lessons for the wifeSo many years we suffered hereOur country racked with spanish warsNow comes a chance to find ourselvesAnd quiet reigns behind our doorsWe think about posterity againAnd so the pride of little menThe burghers good and trueStill living through the painters hand

Request you all to understand

Άλλος ένας δίσκος που έλειωσα ήταν το Buena Vista Social Club που με απίστευτο μεράκι έφταξε, με τα χεράκια του αυτός ο θαυμάσιος μουσικός ο Ry Cooder. Του χρωστάμε το οτι ανακαλύψαμε αυτές τις πολύτιμες εμπειρίες από τους Ibrahim Ferrer, Omara Portuondo, Ruben Gonzalez, Compay Segundo, Eliades Ochoa και τους άλλους, τους νεότερους. Δυσκολέυομαι να επιλέξω κάποια στιγμή απο το δίσκο, αλλά καταλήγω στο Chan Chan όπου ακούγονται τα υπέροχα γρατσουνίσματα / γεμίσματα του Cooder με τη θεική φωνή του μακαρίτη πλεόν Ferrer και του επίσης μακαρίτη Compay.

Πρόλαβα και ευτύχησα να τους ακούσω ζωντανά όμως...





Και εκτός συναγωνισμού:

Pink Floyd – The dark side of the moon
Όλο το άλμπουμ. Νομίζω ότι είναι ο ορισμός του ροκ. Μ’ αυτό το άλμπουμ ανακάλυψα το ροκ, αυτό μάλλον είναι που θα ακούσω σαν τελευταία μουσική της ζωής μου.

Τώρα πως έγινε και θυμήθηκα πράγματα που έχω καιρό να θυμηθώ...; Η μουσική η κουφάλα!


Άντε τώρα είναι σειρά της

Ναταλίας
των δίδυμων
του απειρώτα
της γητεύτριας
της Ροδούλας

Αχ καημένη μου Αμαλία… να μην είσαι παιδί…

Αχ βρε Αμαλία μου

Να μην είσαι κι εσύ παιδί, να καταφέρεις να ενταχθείς στο πρόγραμμα της κυρίας Βαρδινογιάννη…
Τι να σου κάνω που μεγάλωσες, που έχεις στόμα και μιλιά και άρα μπορείς να θεωρείσαι ισότιμος αντίπαλος του κράτους-κανίβαλου.
Τα παιδιά είναι τρυφερά, ευαίσθητα, όλοι πονάμε όταν πονάνε γι’ αυτό και προσφέρονται για επίδειξη καλών θελήσεων. Ποιος να μη συγκινηθεί μπροστά στο θέαμα ενός άρρωστου από καρκίνο παιδιού; Να λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για την ατομική κοινωνική ευθύνη της Πρώτης Κυρίας της χώρας (μην ξεχνάμε ότι διορίζει και κυβερνητικά στελέχη) αλλά και την εταιρική τοιαύτη του μαγαζιού του Κυρίου.
Το Mega παίρνει λίγη από τη λάμψη της γυναίκας του αφεντικού. Από κοντά θα βρίσκονται και πολλοί «ευαίσθητοι» πολιτικοί που θα συρρεύσουν στην εκδήλωση της Πρώτης Κυρίας για να πάρουν λίγη από τη λάμψη της και να δείξουν ότι συντάσσονται, να ευνοηθούν και κομματικά ακόμα και να φωτογραφηθούν.
Θα είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για το πώς είναι στημένο το κρατικό σύστημα υγείας. Θα είναι αυτοί οι ίδιοι που έθρεψαν τη γραφειοκρατία και την παραλυσία του κράτους που αρνείται να εξυπηρετήσει την (κάθε) Αμαλία. Θα είναι οι ίδιοι που αφήνουν τα γιατρουδάκια του ΙΚΑ, αυτά που κραδαίνουν τη σφραγίδα, να λένε «ελάτε να περάστε από επιτροπή». Θα είναι αυτοί που άφησαν το κρατικό σύστημα υγείας να ρημάξει για να ξεφυτρώσει η ανάγκη για την κοινωνική ευθύνη των ιδιωτών. Να περιμένουμε όλοι να σωθούμε από ελεημοσύνες.
Το Κράτος μπορεί να μη στάθηκε δίπλα στην Αμαλία αλλά θα σταθεί δίπλα στην Πρώτη Κυρία της χώρας απόψε.
Για τα παιδιά φυσικά!

«ΤΟ ΑΡΘΡΟ» χρωστάει μια συγγνώμη!

Όταν μια εφημερίδα αναδημοσιεύει κείμενα από blogs οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτική. Ανάμεσα σε όσους διατηρούν τέτοιες «σελίδες» υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν πλάκα, άνθρωποι που ψάχνουν γκόμενο/α, που παραθέτουν σκέψεις, στίχους, μουσική, που γράφουν περιμένοντας τη μεγάλη αναγνώριση της αναδημοσίευσης του πονήματός τους, ή την υπέρτατη αναγνώριση του να τους προταθεί μόνιμη συνεργασία σε ένα «επίσημο» ΜΜΕ.
Αλλά… μέσα στα Blogs υπάρχουν και άνθρωποι που εξιστορούν το προσωπικό τους δράμα, που φωνάζουν όλη τους τη ζωή, που χύνουν τα δάκρυά τους. Και σ’ αυτή την περίπτωση όταν μια εφημερίδα ή οποιοδήποτε άλλο MME αποφασίζει να εντάξει το κείμενό τους θα πρέπει να είναι εξαιρετικά προσεκτικό.
Το «ΑΡΘΡΟ» αναδημοσίευσε την Κυριακή 6/4 σχόλιο για τον Ψωμιάδη και το παρουσίασε σαν να είναι δημοσιευμένο από το blog των γονιών του Άλεξ. Φαίνεται δηλαδή η Νατέλα να ασχολείται με τις επιλογές του νομάρχη Θεσσαλονίκης.
Ναι πιθανότατα είναι ένα τυπικό λάθος, αφού πιο κάτω φαίνεται η κανονική υπογραφή «panokato.blogspot.com». Λάθος που πρέπει να κάνουν τα πάντα για να το αποφύγουν όταν αποφασίζουν να ασχοληθούν με μια τόσο σοβαρή υπόθεση. Οφείλουν λοιπόν μια μεγάλη συγγνώμη.

Από την άλλη είναι και ένα άλλο θέμα. Το γεγονός ότι η εφημερίδα δεν ζητά την άδεια των συγγραφέων για να αναδημοσιεύσει κείμενα (όπως μαρτυρά και ο «maramenasyka»). Πράγμα βαθύτατα αντιδεοντολογικό από μόνο του.
Ερώτηση: Γιατί κάποιοι θεωρούν ότι οποιοδήποτε κείμενο που προέρχεται από Blogs μπορεί να είναι ελεύθερο για χρήση, τη στιγμή που η παραμικρή ανάξια μαλακία ως μουσική σύνθεση μπορεί να είναι εμπόρευμα για δισκογραφικές και άρα είσαι πειρατής αν το χρησιμοποιήσεις χωρίς πληρωμή;
Δεν είναι και τα δύο «έργα διανοίας» που λένε και στις νομικές επιστήμες;
Και ειδικά όταν η εφημερίδα πωλείται και παράγει έσοδο...

Και με την ευκαιρία να δηλώσω εδώ ότι απαγορεύω στην εφημερίδα να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε κείμενό μου ή απόσπασμα κειμένου μου.

Αλλαγή μουσικού σκηνικού

Αυτή τη φορά λέω να σας πάω μουσικό ταξίδι προς Κορσική μεριά με τον Petru Guelfucci και μετά βουρ για Ισπανία (το ένα το θυμήθηκα γιατί μια εφημερίδα σήμερα είχε τα «Ψηλά Τακούνια»). Σιγουρευτείτε μόνο να ακούσετε τα κομμάτια (και ειδικά τον Petru) δυνατά.

Λιάνα Κανέλλη, η Ρένα Βλαχοπούλου της πολιτικής.

Η Λιάνα Κανέλλη είναι ένα ενδιαφέρον άτομο. Η πολυσχιδής καριέρα της, την προίκισε με μεγάλη κληρονομία. Ρεπόρτερ, ερευνητική δημοσιογράφος, ανκοργούμαν, τηλεοπτική περσόνα, ραδιοφωνική επίσης, εκδότης, βουλευτής…
Το θέμα είναι ότι αυτό το βάρος των συσσωρευμένων γνώσεων, της κληρονομιάς αυτής δεν μπόρεσε να το αντέξει. Έσπασε. Και το διαχειρίζεται με ένα ισοπεδωτικό και υπερβολικά θεατρικό τρόπο που εξαφανίζει τόσο τη δική της δυνατότητα να συνδιαλέγεται όσο και την δική μας να την παρακολουθήσουμε στη σκέψη της.

Όταν δεν «πάει» κάποιο συνομιλητή (και αυτό συμβαίνει στο 99% των περιπτώσεων) αρχίζει να μορφάζει, να μουρμουράει, να θορυβεί, την ώρα που εκείνος επιχειρηματολογεί. Υποσκάπτει, δυναμιτίζει την κάθε αντίθετη άποψη με ένα τραμπούκικο τρόπο που μπορεί μεν να δίνει νούμερα στους λιγούρηδες για θεαματικότητα οικοδεσπότες της, αλλά δεν προσφέρει τίποτα σε όποιον επιλέγει να ακούσει. Σε συγκεκριμένο τηλεοπτικό χρόνο, θα κάνει τη συζήτηση λίμπα, θα τα ισοπεδώσει όλα με τον μοναδικό σαρωτικό τρόπο που η Βλαχοπούλου διέθετε στις δυνατές της ταινίες. Η ρητορική της που φτάνει στο «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εχθρός μας» θυμίζει τη ρητορική που υιοθέτησε μετά την 11/9 ο μέγιστος εχθρός της Τζώρτζ Μπους. Το τέλος της πολιτικής δηλαδή.

Ότι κάνει το κάνει παθιασμένα και ότι είναι, είναι «πολύ». Για παράδειγμα, διάκειται τόσο εξαιρετικά φιλικά με το περιβάλλον του Παναθηναϊκού και της ηγεσίας του που σε κάποιες περιπτώσεις έχει παρασυρθεί και εμπλακεί (από κεκτημένη ταχύτητα μάλλον) στον γνωστό επιχειρηματικό πόλεμο των «τζακιών». Πράγμα που -σε συνδυασμό με την εμμονή της να καπνίζει στην τηλεόραση- δείχνει ότι δεν είναι σε θέση να πειθαρχήσει τον παρορμητισμό και τα πάθη της, να σταθεί κριτικά στις επιλογές της.

Η παρουσία της στον Μητσικώστα ήταν διαφωτιστική. Παρουσίασε έλλειψη χιούμορ, πράγμα που δείχνει ότι παίρνει πολύ σοβαρά τον εαυτό της ή ότι έχει πολύ μεγάλη ιδέα για αυτό που εκπροσωπεί. Ας την ηρεμήσει κάποιος (αν αυτό είναι δυνατόν), γιατί φαίνεται σαν να είναι σε διαρκή πόλεμο ακόμα και με τον εαυτό της όταν της λείπει ο αντίπαλος.

Και το ΚΚΕ, που σχεδόν ποτέ στην ιστορία του δεν είχε αστέρες που να φλερτάρουν με την κάμερα, που πάντα οι εκπρόσωποί του διατύπωναν τον ορισμό του ξύλινου λόγου, τώρα δικαιώνεται μέσα από τη σταλινική «διαλεκτική» της Κανέλλη έστω και με την ελληνορθόδοξη (και πάντως καθόλου διεθνιστική) προσέγγιση.

Και κάπου μπορεί να λες «τέλος πάντων, αν δεν παράγεται πολιτικός λόγος ας τα κάνει μπουρδέλο να διασκεδάσουμε τουλάχιστον». Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται συστηματικά με όλους τους συνομιλητές της και σε όλα ανεξαιρέτως . Άρα δεν είναι στραβός ο γιαλός, μάλλον η Λιάνα αρμενίζει στραβά.

Οι ινδικές μελωδίες του κυρίου Mohan

Πιάσαμε που λέτε την κουβέντα με τη Ροδούλα για Bollywood και της πρότεινα να δει μια ταινία που είχα δει πριν δύο χρόνια από DVD που αγόρασα σε κάποιες ατελείωτες ώρες αναμονής στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι. Είχα πάρει τρείς – τέσσερις αλλά η μία, η Veer και Zaara, μου βγήκε διαμάντι.
Είναι όπως όλες σχεδόν οι ταινίες Bollywood αισθηματικό δράμα τρίωρης διάρκειας (σχεδόν όλες είναι τρίωρες – οι ινδοί κατασκηνώνουν στο σινεμά), με ιστορικά στοιχεία. Αφορά τον έρωτα μια Πακιστανής και ενός Ινδού. Αφελής και απλοϊκή μεν η ταινία, είναι τόσο original που μετά από λίγο σε έχει παρασύρει και μένεις να παρακολουθείς με το στόμα ανοιχτό ένα οργασμό μουσικής χορού και playback τραγουδιού.
Από αυτή την ταινία είναι και το απόσπασμα. Η φωνή που ακούγεται είναι της Lata Mangeshkar (με την οποία ασχολήθηκε η Ροδούλα) αλλά εγώ θα σταθώ στο συνθέτη Madan Mohan (δεν ζει πια) που είναι από τους πιο γνωστούς λαϊκούς συνθέτες.

Δάκρυσε η εικόνα του πρωθυπουργού!

Σύμφωνα με τις τελευταίες ειδήσεις το μέγαρο Μαξίμου (ο πρωθυπουργός δηλαδή και το περιβάλλον του) ανησυχεί διότι φαίνεται ότι έχει πληγεί η εικόνα του (του πρωθυπουργού) λόγω των επιπλοκών με της ιστορία των ομολόγων.
Tα δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν στο σημείο που δέχτηκε το πλήγμα η εικόνα, και οι πιστοί που περνούσαν από την Ηρώδη Αττικού μαζεύτηκαν γύρω της αναφωνώντας «θαύμα-θαύμα».
Η εικόνα έχει εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα ενώ στήθηκε πρόχειρο παγκάρι όπου οι πιστοί μπορούν να ρίχνουν τον όβολό τους για να συμπληρωθεί το ποσό που περιμένουμε να μας επιστρέψει η Morgan Stanley.
Η μόνιμη τακτική Πόντιου Πιλάτου (όπου το «Πόντιου» παραπέμπει πλέον στα γνωστά ανέκδοτα) του να μην ανακατεύεται ο πρωθυπουργός στο κυβερνητικό έργο για να μπορεί να το αποδοκιμάζει μετά και να εκφράζει μόνο την «ενόχλησή του» σε οποιαδήποτε μαλακία γινόταν μέχρι σήμερα από ξαδέρφια, κουμπάρους και μπατζανάκηδες, φαίνεται τώρα ότι δεν πουλάει, οπότε σκέφτεται να κατέβει και κανονικά πλέον ως αντιπολίτευση.
Οι γνωστοί «κύκλοι» του πρωθυπουργικού γραφείου δηλαδή οι επικοινωνιολόγοι που περιστοιχίζουν τον πρωθυπουργό (εδώ θα έπρεπε να υπάρχουν ονόματα από Λ, Μ κλπ), έκρυψαν καλά τόσο καιρό τον επικεφαλής της κυβέρνησης όσο και τις πολιτικές ευθύνες του που απλά προέδρευε.
Τώρα αρχίζει η κρίση να κατηφορίζει την Ηρώδη Αττικού σα λύματα που έφυγαν από βυτιοφόρο.
Ε, νισάφι! Πόσο καιρό δηλαδή θα πείθουν οι θεαματικές παντομίμες του πρωθυπουργού όταν λέει «αταλάντευτη η στάση μας στη διαφθορά». Ενίοτε ακόμα και οι πιο ηλίθιοι ψηφοφόροι της Ευρώπης αρχίζουν να κουράζονται.
Και μια που μιλάμε για εκροές υγρών (δάκρυα και βόθροι) να προσέξει η κυβέρνηση να μη στάξει και η ουρά του γαιδάρου και έχουμε και πλημμύρες καλοκαιριάτικα…

ΝΕΑ ΠΙCTΩTIKH KAΡTA VISA ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ!

(Μου το έστειλαν χθες και το βρήκα πανέξυπνο)

Αποκτήστε κι εσείς σήμερα τη ΝΕΑ ΠΙCTΩTIKH KAΡTA VISA ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ.

Αποκτήστε κι εσείς τα προνόμια που μόνο οι κάτοχοι της ΙΕΡΟΚΑΡΤΑΣ μπορούν να έχουν:

1) Κηδεία σε 12 άτοκες δόσεις! Πεθάνετε σήμερα, επιλέξτε μία από τις 12 preset κηδείες που θα βρείτε κάθε μήνα στο ένθετο βιβλιαράκι και πληρώστε πρώτη δόση το καλοκαίρι του 2007.

2) Πληρώστε τα βαπτίσια του μωρού σας, με την ΙΕΡΟΚΑΡΤΑ ΒΙΖΑ και αποκτήστε ένα δεύτερο ονοματάκι για το αβάπιστο, εντελώς δωρεάν!!!

3) Έκπτωση έως και 15% σε όλες τις εκκλησίες που δέχονται την ΙΕΡΟΚΑΡΤΑ ΒΙΖΑ, σε κεριά και όλα τα είδη που αγοράζετε από το "παγκάρι"

4)Πληρώστε με ΙΕΡΟΚΑΡΤΑ ΒΙΖΑ τον δίσκο που βγαίνει στην γύρα και αποκτήστε 5% επιστροφή με την μέθοδο "Κ BONUS".

5) Τηλεφωνική εξομολόγηση μόνο για τους κατόχους της ΙΕΡΟΚΑΡΤΑΣ ΒΙΖΑ στο 0965-666-66 (ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΗ Ε.Π.Α.Κ. ΧΡΕΩΣΗ).

6) Αγορές εκκλησιαστικών ειδών από την αλυσίδα καταστημάτων εκκλησιαστικών ειδών "ΠΑΛΑΙΩΝ ΠΑΤΡΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ", με ειδική έκπτωση έως και 50%. Αποκτήστε τώρα εκείνο το μανουάλι των ονείρων σας και πληρώστε το σε 18 άτοκες δόσεις.

7) Φτιάξτε κι εσείς αυτό το περιβόητο "HOME CHURCH", με όλα τα κομφόρ μιας πραγματικής εκκλησίας και απολαύστε τις αγαπημένες σας λειτουργίες στον χώρο του σπιτιού σας!!!

8) Αγορές βυζαντινών ύμνων και άλλων εκκλησιαστικών ασμάτων, από την διάσημη αλυσίδα δίσκων "ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ", με έκπτωση έως και 35% για τους κατόχους της ΙΕΡΟΚΑΡΤΑΣ ΒΙΖΑ.

9) Τώρα με την άρνηση της κυβέρνησης να αναγράφει το θρήσκευμα στις ταυτότητες, αντισταθείτε κάνοντας τώρα αίτηση για έκδοση της ΙΕΡΟΚΑΡΤΑΣ ΒΙΖΑ. Έτσι, αν κάποιος αμφισβητήσει το θρήσκευμά σας και τα πιστεύω σας, "κολλήστε" του την ΙΕΡΟΚΑΡΤΑ ΒΙΖΑ στην μούρη!!!

ΚΑΝΤΕ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ ΑΙΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΡΤΑ ΚΑΙ ΣΕ 4 ΜΕΡΕΣ ΣΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΠΑΠΑ-COURIER ΣΕ "ΠΑΠΑ-ΚΙ"!!!!

Εξυπνα αυτοκίνητα, ηλίθιοι οδηγοί

Κάθε φορά που μπαίνω στην Αττική οδό σε μέρες με ένδειξη «Καθυστερήσεις», με λούζει κρύος ιδρώτας περιμένοντας τη στιγμή που θα φτάσω στο τέλος της ουράς των σταματημένων αυτοκινήτων.
Οι περισσότεροι καυλόγκαζοι συμπολίτες, θεωρούν ότι κινούνται στη Ντειτόνα και ενώ ξέρουν ότι στο ύψος του Γέρακα ή των Βριλησσίων περίπου θα πρέπει να σταματήσουν, θεωρούν ότι μια ταχύτητα 160 χαω είναι μια χαρά (σε συνθήκες βαριάς κίνησης) για να κολακέψει το καινούριο τους υπερεξοπλισμένο "έξυπνο" και γκαζιάρικο τουτού.

Μέχρι προσπεράσεις κάνουν μερικοί κρετίνοι όταν δουν ότι εσύ έχεις αφήσει μια κάποια απόσταση από τον προπορευόμενο (ναι βρε ηλίθιε, για να κάνεις εσύ σφήνα την άφησα την απόσταση!).

Και «ξαφνικά»… η ουρά!
Σύννεφο το απότομο φρενάρισμα, πολύ συχνή η καραμπόλα, καντάρια η μαλακία του έλληνα οδηγού που ποτέ δεν έμαθε να χρησιμοποιεί τα αλάρμ (οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι μόνο για το διπλοπαρκάρισμα!).
Μήνες τώρα, από τότε που η Αττική οδός μπλοκάρει σε καθημερινή βάση, χρησιμοποιώ το αλάρμ για να ειδοποιήσω ότι επίκειται απότομη επιβράδυνση. Ζήτημα να έχουν κάνει τον κόπο να επαναλάβουν το χειρισμό δύο - τρείς οδηγοί. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές οι καραμπόλες που μπλοκάρουν μετά για κανένα πεντάωρο το δρόμο.
Αυτός ο οδηγός που ποτέ δεν αναρωτήθηκε «γιατί ο μπροστινός μου ανάβει τα αλάρμ;» θεωρεί ότι μάλλον εσύ δοκιμάζεις τυχαία κουμπάκια, η πρόκειται να σταματήσεις για εφημερίδα. Είναι οι ίδιοι που δεν έχουν ιδέα για τα πορτοκαλί τόξα των στροφών στα φανάρια (επειδή έχουν προτεραιότητα οι πεζοί ηλίθιε!), δεν έχουν την παραμικρή υποψία για την χρήση της λωρίδας έκτακτης ανάγκης (αν και πάντα υπάρχει ο «πονηρός» που ξέρει τη χρήση της αλλά τη χρησιμοποιεί για να επιβεβαιώσει ότι είναι ο μάγκας κι εσύ το κορόιδο). Είναι και αυτοί που οδηγούν στην αριστερή λωρίδα με 60, είναι κι αυτοί που επιθετικά κολλάνε πίσω τους προσπαθώντας να τους «σπρώξουν» (άλλη πληγή αυτή! Αφού οι δεξιές λωρίδες στην Ελλάδα είναι πεταμένα λεφτά, ας αρχίσουμε να τις καταργούμε, να κάνουμε δρόμους τριών λωρίδων, όλες αριστερές!).

Όλοι αυτοί οι άσχετοι που μάλλον ποτέ δεν οδήγησαν σε πολιτισμένο περιβάλλον (και εδώ φταίει και η ατυχία μας που βρεθήκαμε σε μεγάλη χιλιομετρική απόσταση από την Ευρώπη), είναι οι ίδιοι που προκαλούν σε κάθε έξοδο περί τους 50 με 100 νεκρούς, είναι οι ίδιοι που δεν έχουν κατακτήσει την απλή λογική της συμπεριφοράς στην οδήγηση κι όμως θεωρούνται αρκετά ώριμοι για να επιλέγουν κυβέρνηση στις εκλογές.
Και «το κράτος» (δηλαδή αυτοί οι απίστευτοι υπουργοί-καρικατούρες), ποτέ δεν ανέλαβε να τους εκπαιδεύσει. Τους περνάει από τυπικές διαδικασίες διπλώματος και δεν τους δίνει ποτέ κλήση για επικίνδυνη οδήγηση, για το ότι δεν σταμάτησαν σε διάβαση πεζών, για το ότι οδηγούν μιλώντας στο κινητό.
Πόσοι λέτε να καταφέρουμε στο τέλος να επιβιώσουμε για να διηγηθούμε την σχιζοφρένεια αυτής της χώρας;

Κατεργατική Πρωτομαγιά

Πέρα από τα καθιερωμένα άνθη που οφείλουμε να τιμήσουμε μέρα που είναι, να σας θυμίσω (όπως κάνει και ο φίλος Δείμος άλλωστε), ότι σαν σήμερα χύθηκε πολύ αίμα για να κατακτηθούν τα περισσότερα από τα εργασιακά μας δικαιώματα όπως π.χ. το οκτάωρο. Πράγματα που αποδεικνύεται (με τις νεοφιλελεύθερες εργασιακές τάσεις των ελαστικοποιημένων ωραρίων και της μερικής απασχόλησης) ότι κάθε άλλο παρά αυτονόητα είναι.
Καλό μήνα.

ΥΓ Ήμουν έτοιμος να κοτσάρω αυτή τη φωτογραφία με τα τραντάφυλλα που τράβηξα στη Σεουλ. Αφού την είδα συνειδητοποίησα οτι μου αρεσαν περισσότερο τα άλλα, τα άγρια, τα ζωντανά που βρήκα στο ψαχτήρι. Βάζω και τις δύο να αποφασίσετε