Ο υπουργός-πρίγκηψ, οι Ρώσοι και μια συλλογή ζωγραφικής

Μια που σήμερα ήρθε στη δημοσιότητα η υπόθεση Γερουλάνου και του υπηρεσιακού του τηλεφώνου και είχε την τιμητική του στις τουιτεροκουβέντες, να πούμε και κάτι ακόμα για τον υπουργό.


Η ακόλουθη ιστορία είναι 100% αληθινή.


Πριν απο λίγο καιρό έφτασε στην πόρτα του υπουργείου του, το ενδιαφέρον Ρώσων (συγκεκριμένα του διευθυντή του BBC Ρωσίας) να αγοράσουν απο το ελληνικό δημόσιο την περίφημη συλλογή Κωστάκη με έργα Ρώσων πρωτοπόρων ζωγράφων.

Η συλλογή αγοράστηκε το 2000 απο τον τότε ΥΠΠΟ Ευάγγελο Βενιζέλο ο οποίος ως καλός σαλονικιός παράγων, έστειλε τη συλλογή στη Μονή Λαζαριστών της Θεσσαλονίκης, ιδρύοντας παράλληλα και ένα "Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης" που απασχολεί περί τους τριάντα εργαζόμενους(!) κάνοντας γύρω στα 3 εισητήρια ημερησίως(!).


Οι Ρώσοι που προσπαθούσαν για πολύ καιρό να μιλήσουν για το θέμα αυτό με τον υπουργό Γερουλάνο έτρωγαν μονίμως πόρτα απο τον σύμβουλο επικοινωνίας του και δεν δόθηκε μέχρι τώρα η ευκαιρία ούτε καν να μάθουμε για το τι ποσό προσφέρεται για την απόκτηση της συλλογής.


Να υπενθυμίσουμε εδω πως στη Ρωσία βρίσκεται ήδη η μισή συλλογή καθώς ήταν μια απαραίτητη προυπόθεση για την έξοδο απο τη χώρα της άλλης μισής αλλά και των κλήρονόμων της.
Η Ρωσία τώρα επιθυμεί να χτίσει ένα μεγάλο και πολυτελές μουσείο για να φλοξενήσει πλέον ενιαία τη συλλογή καθώς την αντιμετωπίζουν ως μέρος της πρόσφατης πολιτιστικής ιστορίας τους. 
(Σας θυμίζει κάτι μάρμαρα η υπόθεση;)    


Φυσικά είναι μεγάλο απόκτημα για το ελληνικό δημόσιο και τους εν Ελλάδι φιλότεχνους η κατοχή αυτής της συλλογής αλλά μέρες που είναι, θα είχε ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον να μάθουμε τα εξής:


-Ποιά θα ήταν η προσφερόμενη τιμή απο τους Ρώσους για τη συλλογή; Τι ποσό θα ερχόταν στα κρατικά ταμεία σ' αυτή την περίοδο κρίσης;


-Ποιό είναι το παθητικό, το κόστος της λειτουργία του μουσείου που φιλοξενεί σήμερα τη συλλογή; Πόσο μας στοιχίζει;


-Ποιά είναι η δική μας θέση απέναντι στο αίτημα των Ρώσων τη σιτγμή που κι εμείς έχουμε βάλει ένα παρόμοιο αίτημα για τα μάρμαρα του Παρθενώνα; (δε συγκρίνω φυσικά τις δύο υποθέσεις, καθώς η μία είναι νόμιμη κατοχή και η δεύτερη κανονική λεηλασία, αλλά η επιθυμία μιας χώρας να διαθέτει στο έδαφός της τα κομμάτια της ιστορίας της είναι ένα θεμιτό αίτημα).


και τέλος:

-πόσο δικαιολογείται το πείσμα του πρίγκιπος-υπουργού που ούτε καν καταδέχεται να συναντήσει κάποιον απο τους ενδιαφερόμενους για "ακρόαση";
  

Πάει κι αυτός ο τιμονιέρης

Θρήνος σήμερα στην Πιονγιάνγκ για το θάνατο του μεγάλου ηγέτη.
Ευτυχώς είχε απόγονο κι έτσι η φωτισμένη δυναστεία θα συνεχίσει να οδηγεί τη χώρα της οικογένειας.


Υ.Γ. : Τελικά το καλάθι με τα τρόφιμα το κέρισε ο κυριούλης που χτυπιέται στο 1:24

Αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;

Ένα πολύ εύστοχο κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη

Angry Birds performed by the London Philharmonic Orchestra

Οι εθνικοί μας κλέφτες (του Κώστα Γιαννακίδη)

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά: Η φοροδιαφυγή μας γονάτισε. 


Ο Κ. Γιαννακίδης λέει πως είναι "εξοργιστικά απλά". Και μάλλον έχει περισσότερο δίκιο.


Σε αντίθεση με τους φίλους μου της φανατικής αριστεράς πτέρυγας (κοινοβουλευτικής ή μη) που θεωρούν πως το "μαζί τα φάγαμε" είναι ταξικό θέμα και πως το "φάγαμε" πρέπει να παραπέμπει υποχρεωτικά σε πούρα και κότερα, τα νούμερα είναι αμείλικτα και δείχνουν πως το θέμα είναι διαταξιακό.


Διαβάστε το άρθρο του Γιαννακίδη κι εδώ είμαστε να το συζητήσουμε.

Παράδειγμα κρατικής οργάνωσης

Τυχαίες φθινοπωρινές διαπιστώσεις

Η βόρεια Ευρώπη έχει ήδη γεμίσει ανεμογεννήτριες. 
Η Γερμανία είναι διάσπαρτη με εγκαταστάσεις που έγιναν μέσα στα τελευταία δύο χρόνια. 
Στη Μ. Βρετανία οι μελέτες ήδη δείχνουν πως μέσα στα επόμενα είκοσι χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας μπορεί να προέρχεται από εναλλακτικές πηγές ενέργειας. 
Εδώ δεν έχουμε δει ακόμα σημαντικές επενδύσεις, ακόμα και οι λίγες ανεμογεννήτριες που έχουν τοποθετηθεί είναι οι περισσότερες ανενεργές. 


Μια τεράστια ποσότητα ελληνικών πορτοκαλιών θάβεται αδιάθετη ή σαπίζει κάτω από τα δέντρα, με τους παραγωγούς να βρίσκονται σε καφετέριες και σε καφενεία επειδή τα εργατικά της συλλογής τους, η μεταφορά με ολιγοπωλιακά φορτηγά (γιατί δίκτυο σιδηροδρόμων που παντού είναι οικονομικότερο, δεν υπάρχει) αλλά και τα κέρδη των -απαραίτητων- μεσαζόντων, κάνουν την τελική τιμή τους απαγορευτική. 
Αντίθετα σε όσα λίγα ξενοδοχεία παρέχουν στο πρωινό τους φρέσκο χυμό πορτοκαλιού, βρίσκεις εύκολα πορτοκάλια από το Ισραήλ. 


Πολύ μεγάλη παραγωγή ελληνικού ελαιόλαδου πωλείται σε χαμηλές τιμές χονδρικής στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται και πωλείται με σωστό marketing σε πολύ υψηλότερες τιμές. Ποιοτικά ελληνικά τρόφιμα, βιολογικά ή μη, που παράγονται από νέους παραγωγούς σε πολλά μέρη στην Ελλάδα, δεν έχουν ακόμα όχι σωστό marketing αλλά ούτε μια αξιόπιστη ενιαία πιστοποίηση που να επιτρέπει στα τρόφιμα αυτά να μπουν στη διεθνή αγορά με αξιώσεις. Ακόμα και εδώ, στην εσωτερική αγορά πληρώνουμε πολύ ακριβά αγροτικά προϊόντα που είναι κυριολεκτικά σκουπίδια. 


Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η προσωποποίηση του κακού. Απαγορεύονται με απόφαση του καθηγητικού κατεστημένου όπως και η απελευθέρωση των επαγγελμάτων ταξιτζήδων, φορτηγατζήδων κλπ. Όλο αυτό πλασάρεται καλυμμένο πίσω από πομφόλυγες για την «κακιά» επίσης σύνδεση εκπαίδευσης-εργασίας (διότι πιθανότατα φιλοδοξούμε να παράγουμε άνεργους). Έτσι δεν έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια νέα βιομηχανία σε ανερχόμενα επαγγέλματα με υψηλή ζήτηση που πιθανά θα μπορούσε να ελκύσει σπουδαστές από Βαλκάνια, ανατολική Μεσόγειο κι αλλού. 


Η Λάρισα αναδεικνύεται σε παγκόσμια πρωτεύουσα των Porsche Cayenne με τη μεγαλύτερη αναλογία των συγκεκριμένων αυτοκινήτων σε σχέση με τον (αγροτικό κατά βάση) πληθυσμό. 
Όλα τα κιλά, όλα τα Καγιέν.  


Πρόσφατο άρθρο των ΝΕΩΝ μας υπενθυμίζει πως ακόμα, παρά την κρίση που στέρησε αρκετό εισόδημα από τις πιο αδύναμες τάξεις των Ελλήνων, οι πολυεθνικές εταιρίες πωλούν στην Ελλάδα ακριβότερα τα ίδια προϊόντα. Ένα αναψυκτικό π.χ. είναι ακριβότερο εδώ κατά 16% απ ότι στην Ισπανία. Σε πείσμα όμως της τόσο εύκολης ακρίβειας ΚΑΜΙΑ ενέργεια, μποϋκοτάζ ή άλλη κινητοποίηση δεν αποφασίζεται από τους Έλληνες καταναλωτές. 


Μετά απ όλα αυτά τα όμορφα, απλά και καθημερινά, και την πραγματικότητά μας να αλλάζει προς τα χειρότερο αποφασίζεται στην επέτειο του «ΟΧΙ», 
1. Οι καθηγητές να παρελάσουν με μαύρα περιβραχιόνια 
2. να αναρτηθεί από τους πιο οργισμένους συμβολικό πανό στο μπαλκόνι με το ΟΧΙ να απευθύνεται σε όλους αυτούς που ευθύνονται για το ότι φτάσαμε ως εδώ. 


Όχι εμάς ανόητε, τους άλλους! 

Μια "εφ όλης της ύλης" συζήτηση στο Radiobubble με τις Timeliners (22/10/2011)

Η περίεργη παραίτηση του Δ. Σπινέλλη.

Η παραίτηση του Διομήδη Σπινέλλη απο την κεφαλή της Γραμματείς Πληροφοριακών Συστημάτων προκάλεσε αρκετή δυσαρέσκεια, γιατί επρόκειτο για έναν άνθρωπο που έκανε τη δουλειά του σωστά και αποτελεσματικά.
Την ιστορία ξεκίνησε η εφημερίδα "Παρασκευή και 13" με ανυπόγραφο άρθρο.

Ακολούθησε η "Καθημερινή" με ένα άρθρο του Σωτήρη Νίκα που κάνει ξεκάθαρα λόγο για "φάγωμα του Δ. Σπινέλλη απο τους λαθρέμπορους πετρελαιοειδών που έχουν απ ότι φαίνεται ερίσματα και στο "βαθύ Πασόκ"

Σημερινό άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη στο protagon.gr (με τίτλο "Καπελέρης-Σπινέλλης : Σημειώσατε 1"), επίσης κάνει λόγο για φάγωμα του δεύτερου απο τον πρώτο τον οποίο δείχνει και σαν "βαθύ Πασοκικό φορολογικό κατεστημένο" (που εξυπηρέτησε τη μαφία των πετρελαιάδων).

Με δεδομένο οτι την εφημερίδα που ανακίνησε το θέμα εκδίδει ο όμιλος Βαρδινογιάννη (απ ότι τουλάχιστον φαίνεται εδώ), οι συσχετισμοί και οι ευθείες που ενώνουν τις τελείες δείχνουν πως μπορούν να προκύψουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις για όλοιπον έχει τα άντερα να ασχοληθεί.
Και ιδιαίτερο το ενδιαφέρον όταν ένας πολιτικός της ΝΔ δείχνει τους σκοτεινούς συνδέσμους!

Ο Κώστας Βαξεβάνης προς τον Ευάγγελο Βενιζέλο

Από την αλήθεια της ρητορείας προτιμώ τη ρητορεία της αλήθειας

Feist - Anti-Pioneer

Guardian: Steve Jobs, a stylist for a consumer society

"We die not wishing we owned more gadgets, Apple or otherwise. We die wishing we had more time for the people we loved". 


Να ενας τύπος που λέει τα πράγματα καλύτερα. Διαβάστε το, είναι πολύ διεισδυτικό σε σχέση με τις σημερινές ψυχώσεις μας.

Ο Wilhelm, ο Jonas κι ο Steve

Ποιός ήταν ο Edward Jenner;

Ένας γιατρός σε μια επαρχία της Αγγλίας, που ανακάλυψε το εμβόλιο κατα της ιλαράς.  Αρήθηκε να κατοχυρώσει το εμβόλιο σαν πατέντα γιατί αυτό θα το έκανε ακριβό και άρα δυσπρόσιτο στο φτωχό πληθυσμό της Αγγλίας του 19ου αιώνα.


Δε θα σας κατηγορήσει κανείς που δεν τον ξέρετε.






Ποιός ήταν ο Wilhelm Conrad Röntgen;

Είναι ο άνθρωπος που ανακάλυψε τις ακτίνες Χ. Χάρη στην εφεύρεσή του που βοήθησε τη διάγνωση για ένα σωρό παθήσεις, κέρδισε το πρώτο Νομπελ Φυσικής το 1901. Παρά τη φήμη που κέρδισε, επέλεξε να χαρίσει  την ανακάλυψή του στην ανθρωπότητα με το να μη την κατοχυρώσει με πατέντα ενώ χάρισε και τα χρήματα του βραβείου Νόμπελ στο πανεπιστήμιο όπου φοίτησε για να βοηθήσει την έρευνα

Με το δίκιο σας δεν τον ξέρετε.

Ποιός ήταν ο Jonas Salk;

 

Είναι ο ερευνητής γιατρός που ανακάλυψε το εμβόλιο κατα της πολυομυελίτιδας. Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για προσωπικό κέρδος, δεν έκανε καμία πατέντα για την ανακάλυψή του. 

Όταν σε μια συνέντευξη τον ρώτησαν για το ποιός έχει την πατέντα του φαρμάκου, απάντησε: "Κανένας. Μπορείς να βάλεις πατέντα στον ήλιο;"

Τα χρόνια πριν πεθάνει, τα αφιέρωσε για να ερευνά θεραπεία για το AIDS.

Ε, δε χάλασε ο κόσμος που δεν τον ξέρετε.

Ποιός ήταν ο Νικολά Τέσλα;

Ε, οι περισσότεροι τον ξέρετε. Έκανε ένα σωρό ανακαλύψεις. Ποτέ δεν προσπάθησε να τα κλειδώσει με πατέντες. Σαν ποτέλεσμα, παρα το γεγονός οτι οι ανακαλύψεις του σήμερα χρησιμοποιούνται σε ένα σωρό εφαρμογές, πέθανε πάμφτωχος. 

Ποιός ήταν ο Steve Jobs;

Ο άνθρωπος που έφυγε σήμερα είναι αυτός που έκανε επιτυχία το iphone, το ipad, το ipod, τα Mac. 

Στις περισσότερες των περιπτώσεων πήρε ήδη διαδομένες τεχνολογίες, τις "ανασυσκεύασε" σε ένα ιδιοφυές ελκυστικά design και δημιούργησε ένα κλειστό και χιλιοπροστατευμένο με πατέντες οικοσύστημα εφαρμογών και συσκευών που έκανε την Apple την πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη σήμερα.

Έκανε τον κόσμο στις δυτικές πλούσιες κοινωνίες να ακριβοπληρώνει μια συσκευή και να είναι και πανευτυχής. Σε βαθμό του να γίνεται και φανατικός οπαδός(!) της μάρκας.

Κάθε του ομιλία και παρουσίαση ανέβαζε μετοχές, χρηματιστήρια, κινούσε μια ολόκληρη μηχανή χρήματος.

Άφησε πίσω του μια περιουσία πάνω απο 7 δις δολάρια.

Τον ήξεραν όλοι.

Ρόμπες 902

Όταν οι υπερασπιστές των εργαζόμενων πρέπει να κάνουν απολύσεις, τα αποτελέσματα είναι τραγικελαφικά. Ή και ενδεικτικά αν χρειάζεσαι ακόμα ενδείξεις.

Περι (υπερ)αριθμων δημοσίων υπαλλήλων

Σ' αυτό το αναλυτικό και τεκμηριωμένο post ο γνωστός (και σοβαρός) twitterer LOLGREECE, δίνει μια επαρκέστατη απάντηση στο εάν οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι υπεράριθμοι ή λιγότεροι από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Ως γνωστόν τα στερεότυπα θέλουν τους πιο αριστερά διακείμενους να θέλουν και μεγάλο κράτος. Και γι αυτό το λόγο η συζήτηση εδώ και καιρό προδίδει την ιδεολογική ταυτότητα των επιχειρηματολογούντων ανάλογα με το αν βρίσκουν μικρό ή μεγάλο τον αριθμών των δημοσίων υπαλλήλων.

Το γεγονός πάντως πως μέχρι πρόσφατα αγνοούσαμε τον ακριβή αριθμό των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, δείχνει αν το δημόσιο είναι μικρό ή μεγάλο. Μεγάλο δημόσιο -για να εξηγούμαστε- δεν είναι το "γίναμε πολλοί και χαθήκαμε στο μέτρημα" αλλά έχει να κάνει με το πως είναι οργανωμένο αυτό το κράτος.

Όταν δηλαδή δεν είσαι σε θέση να έχεις οργανόγραμμα, πλήρεις και ενημερωμένους αριθμούς και στατιστικά, τότε αποκλείεται εκ των πραγμάτων να έχεις σύστημα που να καθιστά αποτελεσματικούς και παραγωγικούς τους εργαζομένους σου. Αυτό το επικαλούμαι για όσους ακόμα -και παρά την ίδια πείρα- διστάζουν να αποφανθούν για την παραγωγικότητα των δ.υ. , που μπορεί να επικαλούνται ακόμα και τον "ηρωισμό" ή το φιλότιμο κάποιων εργαζομένων.

Με δύο λόγια: Όσα κι αν λένε οι αριθμοί, τελικά μικρή σημασία έχουν.

Παρά το διαφορετικό τρόπο που είναι οργανωμένο το "δημόσιο" σε κάθε χώρα της ευρωζώνης, τελικά αυτό που κάνει ολιγάριθμους ή υπεράριθμους τους εργαζόμενους, είναι το πως τους χρησιμοποιείς και ποια είναι η αποτελεσματικότητα του έργου τους. Και για τα ελληνικά δεδομένα, με κριτήριο το χάος που επικρατεί στη διάρθρωση των οργανισμών, φορέων, υπουργείων, γραμματειών, τοπικής αυτοδιοίκησης κλπ, ακόμα και 5.000 δημόσιοι υπάλληλοι μπορεί τελικά να είναι υπεράριθμοι.

Αποχαιρετισμός του Φώτη Κουβέλη στον Λεωνίδα Κύρκο (tvxs)

Ο επικήδειος λόγος του προέδρου της ΔΗΜΑΡ για το Λεωνίδα Κύρκο

Τι είναι για το Ριζοσπάστη, ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου; (απο τη Lifo)

“Ψιλά” γράμματα...

Πάει και το άσυλο (με τη αμέριστη συμβολή της αριστεράς).

Άντε λοιπόν, η μηχανή πήρε μπρος. Εννοώ την ψήφιση του σ/ν για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μια κατάσταση που δεν υπήρχε περίπτωση να πήγαινε χειρότερα, μια κατάσταση στον πάτο του βαρελιού.

Κι επιτέλους μια προσπάθεια να αλλάξει μια σάπια κατάσταση που περιλάμβανε από συναλλαγές καθηγητών και φοιτητών (θέματα αντί ψήφων), άσυλα που αξιοποιούσαν σε κάθε περίπτωση κουκουλοφόροι (και για πλιάτσικο, εκτός του αγώνα κατά της καταπιεστικής εξουσίας)... ευδοκίμησε.

Κι ευδοκίμησε επειδή ακόμα και η βουλή, αυτή η απομονωμένη κάστα ανθρώπων που ελάχιστη διάθεση είχε διαχρονικά να αναλάβει να βγάλει κάστανα απ' τη φωτιά, να υπερβεί το μικροπολιτική ωφελιμιστική τακτική της, κατάλαβε επιτέλους πως δεν πάει πιο κάτω.

Και αυτή η απλή διαπίστωση, η απλή λογική του οτι πρέπει επιτέλους τα κόμματα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουν να φέρουν τα πράγματα σε μια ισορροπία, μεταφράζεται από ορισμένους ως πρόβα συγκυβέρνησης, ως δεξιά επίθεση, ως γάμο-ύβρι κλπ.

Το φεγγάρι παιδιά κοιτάμε, αφήστε το δάχτυλο.

Κι επίσης ας σταματήσουν οι ψεύτικοι θρήνοι για την κατάργηση του ασύλου.

Αυτού του συμβολικού άχρηστου ασύλου. Που ναι μεν είναι μια δημοκρατική κατάκτηση, ναι είναι ένα πολύτιμο εργαλείο διαμόρφωσης συνείδησης της ακαδημαϊκής αξίας και της διακίνησης ιδεών, αλλά λόγω των κομματικών παντοκρατοριών που μεταβίβαζαν τη μηδενική πολιτική κρίση, κατέληξε να προστατεύει οτι πιο σκοταδιστικό και αναχρονιστικό είχε απομείνει από φασίζουσα νοοτροπία, έφτασε να αντιμάχεται τον ίδιο τον πλουραλισμό που υποτίθεται πως προστάτευε.

Με ποιο κουράγιο να αναλάβει κάποιος στα λογικά του να υπερασπιστεί σήμερα πια αυτό το σκύβαλο που κατ' ευφημισμό πια λεγόταν "άσυλο";

Οι ίδιοι αυτοί που είχαν κάθε λόγο να το υπερασπιστούν, το υπονόμευσαν, το απαξίωσαν και το κατάργησαν Και τώρα θρηνούν πάνω από το χυμένο γάλα. Αλλά δεν πειράζει, καλό θα κάνουν όλα αυτά στην αριστερούλα μας, που ήταν η μόνο στο κοινοβούλιο που υπερασπιζόταν το χρεοκοπημένο σύστημα.

Ίσως τώρα χωρίς άσυλο να αυξηθεί ο πλουραλισμός των διακινούμενων απόψεων. Ίσως να μη ξαναδούμε καδρόνια να κινούνται κατά κεφαλιών 80χρονων ομιλητών, ίσως να ξαναμπούν οι προβληματισμοί, να αρθρωθεί λόγος με επιχείρημα σε προσφορότερους καιρούς, που οι συμβολισμοί μπορεί να έχουν και πραγματικό αντίκρυσμα.

Ίσως αυτά που κληροδοτήθηκαν ως αυτονόητα αλλά ποτέ δεν εξηγήθηκαν τώρα να ξαναχτιστούν ουσιαστικότερα

Υ.Γ. Ιδέα μου ήταν ή είδα χτες στη φοιτητική διαδήλωση πανό που ανέγραφε κάτι για "ΜΠΛΑΚ ΟΥΤ";

Αναζητώντας τις "Πύλες του Άδη".

Σχετικά πρόσφατα εμφανίστηκαν πινακίδες "Πύλες του Άδη" λίγο έξω απ' το χωριό "Λούρος" της Πρέβεζας. Όσο κι αν έψαξα για αναφορές που να τοποθετούν μία από τις πέντε μυθολογικές πύλες του Άδη (σε ισάριθμα ποτάμια) στην συγκεκριμένη περιοχή του Αχέροντα, δε βρήκα κάτι.

Αντίθετα όλες οι αναφορές για τις "Πύλες του Άδη" σχετίζονται με το μέρος όπου ο βαρκάρης Χάρων περνούσε τις ψυχές "απέναντι" κι αυτό το μέρος τοποθετείται στην αποξηραμένη λίμνη Αχερουσία που είναι σήμερα ο κάμπος που περιβάλει το ύψωμα του Νεκρομαντείου στο χωριό Μεσοπόταμος.

(περισσότερα θα βρείτε κι εδώ).

Σύμφωνα πάντως με κάποιες άλλες αναφορές η Αχερουσία τοποθετείται και κοντά στο χωριό Πολυστάφυλο (λίγο πιο πάνω), αλλά οι καπάτσοι ιερείς που έστησαν το Νεκρομαντείο εκεί που ανακαλύφθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα πρέπει να είναι πιο έγκυρη πηγή.

Αλλά ήθελα να πάω να δω το μέρος από κοντά, γιατί μόνο οι φωτογραφίες από το Google Earth δεν μου έφταναν. Ήθελα σα ρομαντικός μαλάκας που είμαι, να πάω εκεί να δω αν συνταιριάζει το τραγούδι αυτό της Anais Mitchell απο το Hadetown με το τοπίο. Να το ακούσω εκεί.

(Για τους μη-μυημένους στο Hadestown, ο Ορφέας ψάχνει στο τραγούδι αυτό την είσοδο του Άδη για να πάει να φέρει πίσω την Ευρυδίκη). Παραθέτω και τους στίχους για να μπείτε στο νόημα.




HERMES
How to get to Hadestown
You'll have to take the long way down
Through the underground, under cover of night
Laying low, staying out of sight
Ain't no compass, brother, there ain't no map
Just a telephone wire and the railroad track
Keep on walking and you don't look back
'til you get to the bottomland

ORPHEUS
Wait for me, I'm coming
Wait, I'm coming with you
Wait for me, I'm coming too
I'm coming to

HERMES
River Styx is high and wide
Cinderbricks and razorwire
Walls of iron and concrete
Hound dogs howling round the gate
Them dogs 'll lay down and play dead
If you got the bones, if you got the bread
But if all you got is your own two legs
You best be glad you got 'em

ORPHEUS
Wait for me, I'm coming
Wait, I'm coming with you
Wait for me, I'm coming too
I'm coming to

HERMES
You're on the lam, you're on the run
Don't give your name, you don't have one
And don't look no one in the eye
That town will try to suck you dry
They'll suck your brain, They'll suck your breath
They'll pluck the heart right out your chest
They'll truss you up in your Sunday best
And stuff your mouth with cotton

ORPHEUS
Wait for me, I'm coming
Wait, I'm coming with you
Wait for me, I'm coming too
I'm coming
Wait, wait, wait, wait

Ωραία; Μπήκατε στην ατμόσφαιρα;

Ελάτε τώρα να κάνουμε τη διαδρομή. Εδώ υπάρχουν και χάρτες και πυξίδες και πινακίδες. Και μάλιστα πυροβολημένες με ντεκόρ αφίσες για τα πανηγύρια.

Οι πρώτες εικόνες που συναντάς στη διαδρομή είναι αυτή.

Σε κάθε πλάτωμα, έχει διαμορφωθεί ένας κανονικός σκουπιδότοπος.

Δε μπορείς να μπερδέψεις το τοπίο με τίποτα. Τόσο σκουπίδι πάνω στη διαδρομή δεν μπορεί να είναι σε άλλο τόπο.

Κάποια στιγμή, ο δρόμος αρχίζει να ανεβαίνει σε υψόμετρο, το πράσινο πυκνώνει, διασχίζεις ένα όμορφο τοπίο σε ένα ήσυχο δρόμο με ανύπαρκτη κίνηση, περνάς πάνω απο τον Αχέροντα και μετά φτάνεις σε ένα πλάτωμα - πάρκινγκ.

Ακολουθώντας το πάνω μονοπάτι φτάνεις σε ένα ωραίο πέτρινο "μπαλκόνι" που έχει δημιουργηθεί πολύ πρόσφατα.

Αλλά φυσικά οι ελληνικές δουλειές πρέπει να το γράφουν στην ούγια το Made In Greece. Το μπαλκόνι χτίστηκε αλλά κανείς δεν προέβλεψε πως θα έπρεπε να απομακρυνθούν τα μπάζα απο τις πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν στο χτίσιμο. Έμειναν λοιπόν πάνω στο μονοπάτι που πρέπει να διασχίσεις!

Η θέα απ' το μπαλκόνι είναι αυτή:

Το λίγο νερό του καλοκαιριού δεν παράγει πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες αλλά το στένωμα και η πίεση των νερών του χειμώνα έχει δημιουργήσει αρκετό βάθος που επιτρέπει και βουτιές (το νερό είναι αρκετά κρύο).

Είναι προφανές πως το στενό φαράγγι που διασχίζει το ποτάμι προσφέρεται για να ονομαστεί το μέρος "Πύλες Άδη" και είναι πραγματικά όμορφο μέρος όπως και η μεριά όπου ξανα-πλαταίνει η κοίτη, κοντά στο χωριό Γλυκή και τις πηγές του Βουβοπόταμου.

Και θεμιτό είναι μέχρι ένα σημείο να δημιουργείς σημεία "ιστορικού" ενδιαφέροντος σε όμορφες μεριές και αξιοθέατα. Αν όμως κάποιος ανυποψίαστος τουρίστας, έλληνας ή ξένος αποφασίσει να κάνει τη διαδρομή, θα δει εικόνας βρωμιάς, προχειρότητας και εγκατάλλειψης ενώ δε θα βρει κανένα απολύτως βοήθημα με σχετικές αναφορές που να εξηγεί το μύθο ή την ονομασία της περιοχής. Ούτε στο σημείο όπου έγινε το πέτρινο μπαλκονάκι, ούτε κάπου αλλού.

Τελικά το μόνο που μένει ως σκέψη είναι το πως μια τόσο όμορφη χώρα κατέληξε να κατοικείται απο βαρβάρους που θα τους άξιζε -το πολύ- μια αδιάφορη στέπα.

Το άλμπουμ της Anais Mitchell πάντως θα εξακολουθήσω να το ακούω έχοντας κατά νου τις δικές μου φανταστικές εικόνες.

Αυτό το βίντεο το βρήκα ανεβασμένο στο youtube και νομίζω πως αποτυπώνει μερικές απο τις ομορφιές της περιοχής στο Γλυκή (κάτω απο το Σούλι).

Ασπρόμαυρες ταινίες, θερινά σινεμά, γιασεμί...

Al Bowlly & Ray Noble Orchestra

Αυτό το vintage σύνολο το βρήκα κάποτε σε ένα δισκάδικο στην Αγγλία σε περίοπτη θέση. Ήταν δεκαετία του 80 (βινίλιο βέβαια) και ψαχνόμουν τότε με διάφορα τρελά ακούσματα.

Το ξαναθυμήθηκα χτες που προσπαθούσα να κάνω μια playlist με πολύ όμορφες μελωδίες που πέρασαν απαρατήρητες, που να θυμίζουν καλοκαίρι, αεράκι που να κυματίζει κουρτίνες ανοιχτών παραθύρων, θερινό σινεμά, γιασεμί...

Είναι αυτό



Η Rodia που το άκουσε και της άρεσε, το έψαξε και έφτιαξε ένα πολύ ψαγμένο post για το σύνολο αυτό.

Μετά λέω να συνεχίζω με Mancini. Ένα καθαρά κινηματογραφικό...

κι ένα που γίνεται κινηματογραφικό απο μόνο του και χωρίς ταινία, γιατί είναι τόσο "καλοκαίρι" που αν κλείσεις τα μάτια βλέπεις παραλίες, φοίνικες και τυρκουάζ νερά. Πολυακουσμένο βέβαια και πολυδιασκευασμένο, αλλά η αυθεντική του μορφή είναι πολύτιμη. (αργότερα ο τίτλος έγινε "Slow Hot Wind" Και το τραγούδησε το Πάνθεον των Jazz ερμηνευτών).



Και το απόλυτο καλοκαιρινό σάουντρακ των θερινών σινεμά.




Α ναι, και μια που είμαστε Ιταλία, πρέπει να αναφερθώ σε μια απο τις καλύτερες ταινίες που είδα ποτέ. Το Kaos των αδελφών Taviani.
Στον επίλογο τηα ταινίας, η σεκάνς των παιδιών που κουτρουβαλούν αμέριμνα στους αμμόλοφους του νησιού όπου καταφεύγει η προσφυγική βάρκα τους είναι τόσο όμορφη που σε κάνει να δακρύσεις.
Αυτό είναι το κύριο θέμα της ταινίας. Επική μουσική του Nicola Piovani.




Καλό Σαββατοκύριακο

Κάψε το manual και πάμε για reboot

Σκόρπιες ασύντακτες και γρήγορες πιθανές απαντήσεις σε ρητορικά σχήματα των τελευταίων ημερών.
Θα χαρώ αν συνεισφέρετε με αντιρρήσεις ή πρόσθετα ερωτήματα.

-Να πληρώσουν αυτοί την κρίση τους. Δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε, δεν πουλάμε.

Καλό ακούγεται αλλά η κρίση τους είναι και κρίση μας. Με ένα τρόπο που μπορεί να μη μας αρέσει αλλά δεν έχουμε ακόμα εφεύρει άλλον. Έχουμε καπιταλισμό και κοινοβουλευτισμό. Κι αυτά έχουν προκύψει μετά από εκλογές. Δημοψηφίσματα, μεταπολίτευση κλπ. Κι όπως πάντα στις περιπτώσεις αυτές, έχεις κυβερνήσεις που παίρνουν αποφάσεις με συνέπειες και αντίκτυπο στην κοινωνία. Όταν δε σου αρέσει μια κυβέρνηση ψηφίζεις κάποια άλλη.

-Έχουμε χούντα!

Όχι δεν έχουμε χούντα. Θα έχουμε όταν απαγορευτούν αυτά που λες, όταν εξαφανίζονται όσοι κάνουν κριτική, όταν καταργούνται τα κόμματα και οι εκλογές. Έχουμε μια αστική δημοκρατία στριμωγμένη και πανικόβλητη αλλά και ποιοτικά κακή. Αλλά όχι χούντα.

-Μα εγώ δεν έφαγα, δεν είμαι κομματικός, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, δε πήρα φακελάκι. Γιατί τώρα μου κουνάνε το δάχτυλο και μου λένε να αλλάξω; Τι να αλλάξω, αφού δουλεύω σαν σκυλί;

Κατ αρχήν το δάχτυλο δεν σου το κουνάνε οι πολιτικοί, κουνιέται από μόνο του.

Οι παρόντες πολιτικοί δεν είναι σε θέση, δεν έχουν το ειδικό βάρος να προβούν σε κριτική αλλά και σε οποιαδήποτε αλλαγή στο βάθος και την έκταση που χρειάζεται. Η πλειοψηφία τους είναι ανίκανη και απρόθυμη. Το δάχτυλο κουνιέται (και είναι κι ο παράμεσος!) επειδή ψήφιζες όπως παλιά έσπαζαν πιάτα. Ξένοιαστα και γλεντώντας. Μια φορά σε κάθε εκλογές και μετά

1. τους άφηνες σε πλήρη ασυλία και ποτέ δεν ζήτησες (με ένταση και διαδηλώσεις) την κατάργησή της,

2. δεν παρακολουθούσες τι περνούσε από τη βουλή (με αποτέλεσμα να έχεις Βατοπέδια που έρχονταν στο φως μόνο μετά από εκδοτικο-κυβερνητικές βεντέτες),

3. δεν είχες επικοινωνία με το βουλευτή που «σταύρωνες» για να του ζητάς λογαριασμό και να εκφράζεις την δική σου άποψη για τη στάση του στα κοινοβουλευτικά θέματα,

4. δεν απαίτησες ποτέ τη διαφάνεια, το ουσιαστικό «πόθεν έσχες», τη λογοδοσία

-Μα ήμουν ενεργός πολιτικά, τα κατέκρινα όλα αυτά!

Τότε κάτι δεν πάει καλά με τη ρητορική που επέλεξες εσύ ή το κόμμα σου, γιατί απέτυχε ο λόγος σας. Ο πολιτικός λόγος έχει χρεοκοπήσει πολύ καιρό πριν γίνει το οικονομικό κράς (γνωστό και ως κράχ).

Τα απόνερα της τελματωμένης ήσσονος αντιπολίτευσης είναι ιδιαίτερα ορατά σήμερα που η εύκολη κριτική γίνεται ασφαλές προκάλυμμα στη συνενοχή.

-Ε όχι και συνενοχή...

Συνενοχή ναι, γιατί πέρα από τον εύκολο λαϊκισμό που έφερνε περιστασιακά ψηφαλάκια, σοβαρή πολιτική αντιπρόταση δεν υπήρξε. Στα περισσότερα κόμματα οι σοβαροί παραμερίστηκαν, και τις περισσότερες φορές αποβλήθηκαν (να μη λέμε τα γνωστά παραδείγματα του Μπένου, του Παπαγιαννάκη κλπ). Πολιτικό πρόγραμμα που να φέρνει βιώσιμο κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο δεν ήρθε ποτέ στη συζήτηση. Αντίθετα είχαμε άπειρες δόσεις υπεράσπισης

1. Των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών που έφερναν αντίσταση σε κάθε αλλαγή ακόμα και προς το παραγωγικότερο ενώ σε πολλές περιπτώσεις οδήγησαν σε κλείσιμο υγειών εργοστασιακών μονάδων. Ιδιαίτερη ευθύνη έχουν και οι αριστεροί συνδικαλιστές που έκαναν πλάτες (με το αζημίωτο) για να οργανωθεί το φαγοπότι στις ΔΕΚΟ και άλλους οργανισμούς.

2. «πανεπιστημιακό άσυλο» που στέγαζε πρόθυμα κάθε αντίδραση και σκοταδισμό που απαγόρευε την αντίθετη άποψη και εκφόβιζε τις αρχές των ιδρυμάτων

3. απέραντο αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο δημόσιο των κομματόσκυλων που βάραινε όλους μας

4. κομματοκρατία σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους θεσμούς,

5. παραοικονομία που θεωρήθηκε (και θεωρείται ακόμα) θεμιτό συμπλήρωμα στις αποδοχές των δημόσιων υπαλλήλων, δασκάλων, πολεοδόμων, εφοριακών).

Ειδικά αυτή η τελευταία «εκπαίδευση στη διαφθορά» όλων αυτών οδήγησε στην κάθετη και οριζόντια διαφθορά όλης της κοινωνίας που συμμετείχε στο λάδωμα, στην εμπέδωση της «κοινής πρακτικής». Και ως γνωστόν όταν είσαι εσύ διεφθαρμένος δεν έχεις τη δυνατότητα να ξεχωρίσεις και να απαιτήσεις και αδιάφθορους ηγέτες. Τους αποδέχεσαι γιατί είναι «ένας από εμάς».

Αυτά τα άβατα, τα τοτέμ που αναφέρονται πιο πάνω, βοήθησαν στην ατροφία και το μηδενισμό του πολιτικού λόγου. Αυτό πληρώνουμε σήμερα με τη μορφή του «πολέμου» που γίνεται στην ελληνική κοινωνία. Η βία, η ένδεια από επιχειρήματα, το τέλος του διαλόγου οφείλεται στο ότι πολλά "κεκτημένα" θεωρήθηκαν δεδομένα χωρίς να θυμόμαστε τους λόγους ύπαρξής τους.

-Και τώρα τι γίνεται;

Το πολιτικό προσωπικό (σε όλα τα κόμματα) είναι τελειωμένο. Οι λίγοι νηφάλιοι που υπάρχουν είναι παραμερισμένοι και σιωπηλοί. Αλλά υπάρχουν. Χρειάζεται όμως πολύ νέο αίμα στο δημόσιο βίο, όχι από επαγγελματίες της πολιτικής.

Χρειαζόμαστε ορθό λόγο, καλές πρακτικές από άλλες κοινωνίες. Πολιτικές θέσεις που να εξυπηρετούν την κοινωνία και τα δεδομένα κι όχι ιδεολογίες. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με αίσθημα ευθύνης και ανιδιοτέλεια που να μπορούν να κάνουν σύνθεση απόψεων μακριά από χρεοκοπημένους «-ισμούς» και πάνω απ όλα χρειαζόμαστε να νοιώσουμε και πάλι κοινωνία με συνοχή και συμμετοχή.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν, αλλά κι αν υπάρχουν χρειάζονται απέραντα ψυχικά αποθέματα για να αναλάβουν τώρα που το σκατό έφτασε στο λαιμό μας. Ας ηρεμήσουμε λοιπόν, ας αφήσουμε την ευκολία, ας κάνουμε αυτοκριτική, ας αναλάβουμε όποιες έστω ελάχιστες ευθύνες έχει ο καθένας μας κι ας δούμε πως μπορούμε να ξαναοργανώσουμε τη ζωή μας. Μαζί.

Καλή μας τύχη.

Πάει και ο Manuel Galbán

Απο την αρχή της πορείας του



μέχρι πρόσφατα



η μουσική του ήταν ιδιαίτερη. Γεμάτη συναίσθημα.



Αν θες τα τυπικά:
Manuel Galbán (January 14, 1931 – July 7, 2011)was a Grammy winning Cuban guitarist, pianist and arranger, most notable for his work with Los Zafiros, Ry Cooder and the Buena Vista Social Club. The last surviving member of Los Zafiros, he passed away on July 7, 2011 of cardiac arrest at his home in Havana, Cuba

3/3 - Συνέταιρος στην τσέπη μας η εφορία (του Θάνου Τσίρου - Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία)

Να σας γνωρίσουμε τον κ. Μιχάλη. Τίμιος φορολογούμενος, οικογενειάρχης με ένα παιδί. Μισθωτός στον ιδιωτικό τομέα με 20 χρόνια προϋπηρεσίας στην πλάτη του, κατόρθωσε να ανεβάσει το μισθό του στα 2.500 ευρώ μεικτά ή περίπου 1.770 ευρώ καθαρά, αν αφαιρεθεί φόρος εισοδήματος και ασφαλιστικές εισφορές. Είναι «προνομιούχος» για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς με αυτό το μισθό κατατάσσεται στους 626.000 πλουσιότερους (βάσει δηλωθέντος εισοδήματος) Ελληνες.

(Συνέχεια...)

2/3 - Η Ελλάδα του μπαρμπα-Κώστα φεύγει… (του Θανάση Παπανδρόπουλου)

Τον συνάντησα στην Ανδραβίδα, τον μπαρμπα-Κώστα, ύστερα από 20 και πλέον χρόνια. Ήταν στο καφενείο όπου είχαμε πρωτοβρεθεί. Κομματάρχης στην περιοχή ο ογδοντάρης σήμερα αγρότης και, όπως μού είπε, οι καιροί αλλάζουν.

Ο ίδιος έκανε μια μικρή περιουσία με τις γεωργικές επιδοτήσεις από την ΕΟΚ. Η μία κόρη του διορίστηκε από τοπικό βουλευτή στην Αγροτική Τράπεζα και η άλλη εργάζεται σε μία Εφορία του Πύργου. Τον γιό του κατάφερε να τον βάλει στην ΔΕΗ της Πάτρας, όπου, μού είπε, ότι «διαπρέπει ως συνδικαλιστής». Οι δύο γαμπροί του είναι δικηγόρος ο ένας και γεωπόνος ο άλλος με απασχόληση στο πρώην υπουργείο Γεωργίας. Η δε νύφη του είναι δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο της Γαστούνης.

(συνέχεια...)

1/3 - Der Spiegel: Πελατειακή οικονομία και νεποτισμός κατέστρεψαν την Ελλάδα (απο το "Βημα")

Άρθρο στο περιοδικό DER SPIEGEL φέρει τον τίτλο «Φεουδαρχικοί δημοκράτες» και τον υπότιτλο «Με την απόφαση της Αθήνας για το πρόγραμμα λιτότητας τα κράτη της Ευρωζώνης κέρδισαν χρόνο. Αλλά έτσι οι Έλληνες δύσκολα θα καταφέρουν να σταθούν στα πόδια τους: Τρεις οικογένειες κατέστρεψαν τη χώρα»:

Αστυνομικές τακτικές και πως να μη τις εφαρμόζεις.

Φωτογραφία: Aris Messinis/AFP/Getty Images

Στη φωτογραφία διακρίνεται το όργανο (ο μπάτσος ντε!) να επιλέγει για στόχο το φωτογράφο. Γιατί όμως; Γιατί ίσως αποτυπώνει την αντιεπαγγελματική ή αντικανονική αντιμετώπιση των διαδηλωτών.

Όπου υπάρχει πολιτική θέληση και οργανωμένη αστυνομία τα πράγματα λειτουργούν κάπως διαφορετικά.

Υπάρχει -ας πούμε- πάντα ένας αστυνομικός με βιντεοκάμερα, συλλαμβάνεται ο "ταραξίας" κουκουλοφόρος που έχει αποτυπωθεί να "προβαίνει σε αξιόποινες πράξεις", αποκαλύπτεται το πρόσωπό τους επίσης στην κάμερα και οδηγείται στη δικαιοσύνη με αποδεικτικά στοιχεία.

Όταν δεν υπάρχει πολιτική θέληση αλλά η αστυνομία χρησιμοποιείται με σκοπιμότητες, με συμψηφισμούς, με τακτικές "γιούργια" και κυρίως ανάλογα με την ατζέντα του εκάστοτε κόμματος και του εκάστοτε υπουργίσκου (Χρήστο Παπουτσή πως πάει; Όλα καλά;), τότε και σχέδιο δεν θα υπάρχει και λάθος κόσμος θα συλλαμβάνεται και τα "μπάχαλα" που συλλαμβάνονται θα αφήνονται ελεύθερα λόγω έλλειψης στοιχείων.

Το δε γεγονός οτι ούτε μία (1) φορά δεν έχει πιαστεί ένας απο αυτούς που εκσφενδονίζουν μολότοφ ή σπάνε μαγαζιά αλλά έχουμε πολλές περιπτώσεις συλλήψεων με ταυτόχρονη κλήρωση σακιδίου με ενοχοποιητικά στοιχεία, καθίσταται ιδιαίτερα διαφωτιστικό για τις προτιμητέες τακτικές.

Αλλά κυρίως η έλλειψη των παραπάνω (που φυσικά δεν οφείλεται σε άγνοια και έλλειψη know-how), επιτρέπει και την τακτική χρήσης ασφαλιτών προβοκατόρων σε κάθε δύσκολη περίσταση.

Τις τελευταίες δύο μέρες ήταν προφανές πως οι εντολές ήταν να διαλυθούν οι "αναγνακτησμένοι", να λυθεί η πολιορκία της βουλής που είχε να πάρει σημαντικές αποφάσεις. Άλλωστε ο χρόνος για να χρησιμοποιηθεί η καθημερινή διαμαρτυρία ως ελάχιστος μοχλός πίεσης στην Τρόικα για ελάφρυνση των μέτρων, ήδη πέρασε.

Έτσι είχαμε μια άνευ προηγουμένου χρήση χημικών. Ως "απάντηση" στη "βίαιη" επίθεση των μπάχαλων. Πολυπαιγμένο το έργο και γι αυτό η κατάχρηση των εισαγωγικών.

Απίστευτες ποσότητες χημικών! Κι όχι μόνο στην πλατεία Συντάγματος αλλά μέχρι και στο Μοναστηράκι. Ακόμα και μέσα στο σταθμό του Μετρό. Δεν γνωρίζω επίσης αν τα δακρυγόνα και τα άλλα χημικά είναι πιο δόκιμος τρόπος να διαλυθούν διαδηλώσεις. Έχω δει κανόνια νερού ας πούμε που έχουν επίσης ικανό για την αστυνομία αποτέλεσμα.

Αλλά από το απλό νεράκι τι προμήθειες να γίνουν ας πούμε;

Η κρίση μας αγγίζει όλους. Εκεί που πρέπει.

Πως το δυναμιτάκι Πάγκαλου έγινε πυρηνική έκρηξη

Μια "μινέρβα" (ή μήπως ήταν "γουρούνα";) του Πάγκαλου, για το πότε ήρθε η δημοκρατία της μεταπολίτευσης, ήταν αρκετή για να κάνει τα πράγματα λαμπόγυαλο χτες στη βουλή.

Η συζήτηση ήταν για ψηφο εμπιστοσύνης. Και το αδέσποτο πυροτέχνημα, η κροτίδα μετατράπηκε απο την αντίδραση της ΝΔ σε πυρηνική έκρηξη.

Ενδεικτικό της χρεοκοπίας του πολιτικού λόγου; Ίσως. Γιατί ένας ξεκάρφωτος και ίσως αυθαίρετος ισχυρισμός, μπορεί να αντιμετωπιστεί με ισχυρό αντεπιχείρημα, με χιούμορ, με απαξίωση, με ένα σωρό τρόπους. Αλλά με αποχώρηση σύσσωμης σχεδόν της Ν.Δ.; Για να επιστρέψουν στα έδρανά τους μετά απο λίγο; Αστειότητες ανάξιες ενός κοινοβουλίου και ανάξιες των στιγμών που αυτό το ρημάδι καλείται να αντιμετωπίσει.

Αλλα ποτέ άλλοτε δεν κόλλαγε καλύτερα το "έχουμε την εξουσία που μας αξίζει". Κάθομαι και κάνω ολόκληρες κουβέντες (χαρά στο κουράγιο μου!) με όσους δηλώνουν πως καθόλου δεν στεναχωρήθηκαν με την τραμπούκικη πισώπλατη επίθεση ενός λεβεντομαλάκα στον Τάσσο Τέλλογλου.

Ναι, δεν είναι και τόσο σημαντικό γεγονός απο μόνο του, αλλά για να ιχνογραφήσεις και να αποκτήσεις εικόνα της κοινωνίας σου πρέπει να μπορείς να διαβάζεις τις κουκίδες που θα ενώσεις. Και η φθηνή βία, είναι μια κουκίδα σε πολύ κεντρικό και κρίσιμο σημείο. Ο Χατζηδάκης χτες, ο Τέλλογλου σήμερα, ποιός ξέρει ποιός αύριο και για ποιόν λόγο. Ο συγκεκριμένος έγινε αριστερός στόχος επειδή -λέει- σε κάποιο κείμενό του υποστήριξε πως ίσως να είναι μια λύση η αναστολή κάποιων άρθρων του συντάγματος, που πιθανότατα σημαίνει δικτατορία.

So fucking what;

Σε ποιά φάση της αυτή η αριστερή (του κώλου) μερίδα συμπολιτών μας ξέχασε να απαντά με ίσης αξίας κείμενα ή λόγο; Να επιχειρηματολογήσει για το πως μια τέτοια άποψη είναι είτε αστεία είτε επικίνδυνη; Απο πότε ο χώρος που -όπως βαρέθηκα να λέω- παραδιακά στέγαζε τη διαννόηση, ξέχασε να διαννοείται και πρέπει να απαντά με πισώπλατες επιθέσεις ή να μένει απαθής σ' αυτές και να μη τις καταδικάζει;

Ας παραδεχτούμε λοιπόν τη μαύρη αλήθεια: Είμαστε πολιτικά και διαννοητικά όχι απλά βρέφη. αλλά ανύπαρκτοι! Όχι μόνο μας λείπει η πολιτική σκέψη αλλά πέσαμε απο μικροί στη χύτρα όπου ο λαϊκισμός ανακατευόταν με την εμφύλια χουλιγκάνικη αντιπαλότητα. Η πρώτη αντανακλαστική αντίδαση στα δύσκολα, δεν είναι αντίλογος στο λόγο αλλά βίαιη συνολική απόρριψη διαλόγου.

Αν αυτό το κομμάτι των συμπολιτών μας που αυτοαποκαλείται "προοδευτικό" και "δημοκρατικό" μισεί το φασισμό αλλά γοητεύεται απίστευτα απο τα θέλγητρά του (την συνοπτική στοχοποίηση δηλαδή και την απόρριψη διαλόγου που οδηγεί στην ατροφία του προβληματισμού), τότε σε τι κατάσταση διαλλεκτικής ικανότητας πρέπει να βρίσκεται ο ψηφοφόρος της ΝΔ και του ΛΑΟΣ;

Γιατί να είναι διαφορετική η αντίδραση της ΝΔ στη βουλή όταν είναι πρόσφορη η πιο "φαντεζί", ακραία και μηντιακά δόκιμη λύση της "βίαιης" αποχώρησης; Πάλι καλά που δεν έπεσε και ξύλο δηλαδή όπως Ταιβάν. Αν και δεν απέχουμε πολύ απο τη στιγμή εκείνη.

Κατα τα άλλα, η υπόλοιπη ομιλία του Πάγκαλου ήταν εύστοχη και πολιτική.

Ούτε πόκερ, ούτε μπλόφες. Μόνο αδιέξοδο.

Ήμουν πάντα της αρχής " η πιο απλή εξήγηση είναι η πιθανότερη". Αλλά μετά από τα χτεσινά είμαι ακόμα πιο φανατικός οπαδός της θεωρίας.

Ο Γιώργος εδώ και καιρό ξέρει πως δεν πάει πουθενά το τραίνο. Συνειδητοποίησε μάλλον αργά πως έγινε πρωθυπουργός από αφέλεια, επειδή οι άλλοι την έκαναν με πηδηματάκια κι αυτός έμεινε με το μουτζούρη.

Και διαπίστωσε επίσης αργά πως δεν έχει το ειδικό βάρος για να παίξει το ρόλο της μηχανής και να τραβήξει τόσα βαγόνια που απ΄ τη στασιμότητα έχουν γίνει ένα με τις γραμμές.

Κανένα πόκερ λοιπόν και κανένα μπλάκτζακ. Καμία μπλόφα και κανένας τακτικισμός. Θα ήταν ευτυχής ο Γιώργος αν είχε κληρονομήσει τα γονίδια του πατέρα του. Αλλά τα χτεσινά ήταν απελπιστική έλλειψη σχεδίου.

Επιχείρησε λοιπόν ο ΓΑΠ να βρει διέξοδο μέσω συγκυβέρνησης, ο Σαμαράς του έβαλε όρους που ήταν αδύνατον να δεχτεί χωρίς να εξευτελιστεί ή τέλος πάντων να δηλώνει την απελπισία του (και φυσικά ο Σαμαράς δεν είναι κορόιδο να θέλει να καεί με τέτοιες συνθήκες στη χώρα), έπεσαν και οι Πασόκοι από πάνω του φωνασκούντες (γιατί ξέρουν βασικά πως το κόμμα απόθανε και προσπαθούν να καθυστερήσουν την κηδεία) και κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, έκανε το μόνο που του απέμεινε: Θα συνεχίσει με ανασχηματισμό. Wow.

Και επειδή πρέπει να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης θα πρέπει να ικανοποιήσει το κομματικό του πεδίο, ξεχνώντας πιθανότατα τις λύσεις με πολλούς εξωκοινοβουλευτικούς, τεχνοκράτες κλπ. Άρα μια από τα ίδια...

Η χώρα δεν είναι μόνο οικονομικά χρεοκοπημένη, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά. Καμία επιχειρούμενη λύση δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει με το υπάρχον πολιτικό, ηγετικό δυναμικό. Η μισή τελματωμένη κοινωνία μας περιμένει να ξαναγυρίσουν οι παλιές καλές μέρες της αφθονίας και της ρεμούλας που έθρεψε το σύστημα και την παραοικονομία, ενώ η άλλη μισή περιμένει να αλλάξει δραματικά το τοπίο, η δημόσια διοίκηση και να γίνουμε μια χώρα με δυτικότροπες δομές και χρηστή διακυβέρνηση.

Αδιάφοροι πάντως πλέον δεν υπάρχουν.

Η ηγεσίες του Κώστα, του Γιώργου και η επόμενη του -εν αναμονή- Αντώνη, αποδεικνύουν την απόλυτη γύμνια των σημερινών πολιτικών, που γαλουχήθηκαν σε εποχές μηδενικού πολιτικού προβληματισμού και περισσότερο μας απασχολούν παραπολιτικά, παρά με την πολυαναμενόμενη παραγωγή έργου.

Αυτές οι ηγεσίες αδυνατούν να εμπνεύσουν οποιοδήποτε από τα δύο κομμάτια του "λαού", αδυνατούν να δώσουν όραμα, να καταρτίσουν σχέδιο. Οι πρακτικές τους, μίζερες, μπακάλικες και επομένως ατελέσφορες, περισσότερο αποξενώνουν τους ψηφοφόρους τους παρά τους εμψυχώνουν, η εκλογική παλάντζα έφτασε έτσι να παλινδρομεί σχιζοφρενικά μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας ενώ η χώρα βυθίζεται συνεχώς και σε πιο βαθιά νερά από όπου η ανέλκυση γίνεται αδύνατη.

Κρίμα, αλλά όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα, αναπόφευκτο.

Το Κέντρο (φάντασμα) Ερευνας Μελάσσας και ο πολιτευτής Μ.Παπακώτσος

Διαβάστε κι αγανακτήστε.

Είναι καπελωμένο το Σύνταγμα;

Δεν είχα καμία διάθεση να επανέλθω στο θέμα των αγανακτησμένων του Συντάγματος, ήθελα να το αντιμετωπίσω μια και καλή απολογιστικά, μετρώντας το αποτέλεσμα.

Αλλά δεν μπορώ να μη παρατηρήσω την κατάσταση:
Το πάνω μέρος της πλατείας έχει κυριαρχηθεί από το απολίτικο πλήθος με τα τετζερέδια.
Στο κάτω μέρος της πλατείας όμως όπου γίνονται οι συνελεύσεις και που υποτίθεται ξεκίνησε ως χώρος πολιτικού προβληματισμού, έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που πλέον δεν έχει να κάνει ούτε με μνημόνιο ούτε με αγανάκτηση.

Αναρωτήθηκα αρχικά γιατί περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να συνταχθεί κάτι σαν αυτό που εξέδωσε η ανάλογη διαμαρτυρία της Μαδρίτης. Και που εκφράζει κατα 95% και την ελληνική πραγματικότητα.

Μάλιστα όταν είδα τον Γ. Βότση να μιλάει εκεί για επιβεβλημένη αναθεώρηση του συντάγματος πίστεψα πως και πάλι η γενιά της μεταπολίτευσης αναλάμβανε να κηδεμονεύσει με σκονάκια το σκεπτικό και το λόγο των «κατωβουλητών» που αδυνατούσαν να πάρουν αποφάσεις, να ορίσουν όργανα.

Αλλά όχι. Τα ψηφίσματα που συντάσσονται δεν είναι κατά τύχη ή από λάθος γενικόλογα κι αόριστα. Κι ας αναρωτιούνται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες για τους λόγους.

Αντίθετα αντιπροσωπεύει άριστα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τις συζητήσεις που αναπτύσσονται . Οι απάτσι «κατωβουλήτες» δεν έχουν στόχο το μνημόνιο, αλλά την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους και τη δικαίωση της ιδεολογίας τους. Το κείμενο της Μαδρίτης αντιμετωπίζεται λίγο-πολύ σα νεοφιλελεύθερο(!).

Αυτό στην ουσία δεν έχει καμία διαφορά απο τον κομματικό μεσσιανισμό. Όπως ακριβώς τα κόμματα υπόσχονται πως αν και όταν έρθουν στην εξουσία θα λύσουν τα όποια προβλήματα μέσα απο τον κάθε «-ισμό» που αντιπροσωπεύουν, έτσι και οι "κατωβουλήτες" απορρίπτουν τις διεκδικήσεις αντιμετώπισης ανεργίας, μείωσης μισθών και συντάξεων και κατάργησης συλλογικών συμβάσεων μέσα απ’ το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν τους ενδιαφέρει να αποτελέσουν μια οργανωμένη αντίσταση στα ανισσόροπα μέτρα που επιβάλλονται, ούτε καν να είναι ένας διακομματικός παρεμβατικός φορέας πίεσης απέναντι σε κάθε κυβέρνηση.

Η προσέγγισή τους είναι πιο μαξιμαλιστική: Κάτω ο καπιταλισμός, κάτω η εργοδοσία, κάτω ο κοινοβουλευτισμός. Άμεση Δημοκρατία. Πρέπει να έρθει στην εξουσία η ουτοπία που φαντασιωνόμαστε για να βρουν λύση τα προβλήματα (και να δημιουργηθούν άλλα, ίσως μεγαλύτερα αλλά αυτό θα το δούμε τότε, η μάλλον δε θα το δούμε γιατί στην ουτοπία δεν υπάρχουν προβλήματα).

Απ’ αυτή την άποψη, το χάπενινγκ του Συντάγματος μπορεί να είναι ενδιαφέρον, να βοηθά στη ζύμωση, την άρθρωση πολιτικοειδούς (κι όχι πολιτικού) λόγου από μια παραπεταμένη –πολιτικά- γενιά που δεν έμαθε να διαλλέγεται και να εντοπίζει στόχους, μπορεί να βοηθήσει να διαμορφωθεί τουλάχιστον ένας λόγος εκεί που μέχρι σήμερα υπήρχε η βίαιη αυτόματη ανακλαστική αντίδραση.

Αλλά και πάλι ο διαμαρτυρόμενος για το χειρισμό του μνημονίου που δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει το πολίτευμα, είναι άστεγος.

Ιαπωνία: Ηλικιωμένοι "καμικάζι" στη μάχη με τη ραδιενέργεια Πηγή:www.capital.gr

Πηγή: www.capital.gr

"Δεν κάνει για τίποτα, βολέψτε τον κάπου".

Αυτή η φράση που πιθανότατα συνοψίζει τη νεότερη ιστορία μας και εξηγεί τη χρεοκοπία μας, προέρχεται απο σημείωμα σε βιογραφικό που πέρασε απο το γραφείο του Σουφλιά.

Η φράση θα πρέπει να γραφτεί με χρυσά γράμματα σε αψίδες που πρέπει να τοποθετηθούν στις εισόδους της χώρας, πάνω απο τη ένδειξη "Passport Control".

Σήμερα το πρωί έμαθα επίσης πως ένας μηχανικός πολεοδομίας των βορείων προαστίων που συνελήφθη να λαδώνεται -επ' αυτοφόρω- με τρεις χιλιάδες ευρώ προσημειωμένα, αφέθηκε ελεύθερος (αφού ορίστηκε δικάσιμος) καταβάλλοντας εγγύηση 15.000€. Διαθέτει οικία 600μ2 με εσωτερική πισίνα. Ο μηχανικός της πολεοδομίας.

Δεν είμαστε ο πιο διεφθαρμένος λαός, είμαστε όμως ο πιο ανεξέλεγκτος.

Αν ο Γερμανός ή ο οποιοδήποτε βορειοευρωπαίος αφηνόταν να λειτουργήσει με ελληνικούς όρους, θα έκανε ακριβώς τα ίδια. Είναι η ανθρώπινη φύση αυτή. Οι κανόνες και οι διαδικασίες που επιβλέπουν τη τήρησή τους όμως, είναι στη θέση τους και λειτουργούν για να φρενάρουν αυτή την τάση.

Στο Βέλγιο δεν επείγονται να εκλέξουν κυβέρνηση, αλλά τα πάντα λειτουργούν κανονικότατα. Δεν είναι περισσότερο πατριώτες. Αλλά λειτουργούν θεσμοί και κανόνες χωρίς πελατειακή σχέση.

Στις καθημερινές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, ακούγεται το "κλέφτες", βλέπουμε κρεμάλες(!) αλλά ακόμα δεν έχουμε δει συγκεκριμένα αιτήματα για άρση της βουλευτικής ασυλίας, για μη παραγραφή των αδικημάτων. Δεν έχει μπει ακόμα στο αυλάκι η κοινωνική πίεση για αυτούς ακριβώς τους κανόνες και τις διαδικασίες που θα επιτρέψουν τη διαφάνεια και τη λογοδοσία. Σα να μη το πιστεύουμε, σα να μη το θέλουμε.

Λες κι έχουμε βολευτεί όλοι μας σε μια κατάσταση, λες κι έχουμε βρει τις "μόντες" για να τα βγάζουμε πέρα στη συναλλαγή. Κι αν αλλάξουν οι όροι δε θα βολευτεί το πράμα. Ούτε αυθαίρετα θα έχουμε για να εισπράξει μετά το κράτος "αντίτιμο νομιμοποίησης", ούτε "περαίωση", ούτε φακελάκια για να αντισταθμίζουν τις λειψές επίσημες αποδοχές.

Για την ιστορία: αυτός που "δεν έκανε για τίποτα", βολεύτηκε κάπου (φυσικά). Στο Μετρό. Και απεργούσε μετά, με όλους τους άλλους εργαζόμενους. Με αιτήματα.

Ανικανότητα ή φόβος;

Γράφω ενώ στο προεδρικό μέγαρο συναντώνται οι αρχηγοί των κομμάτων. Για να αναλάβουν τις ευθύνες τους για το μέλλον της χώρας.

Μάλιστα. Αλλά ποιές ευθύνες;

Την ευθύνη της απλής ανικανότητάς τους; Τη γνωρίζουν άραγε;

Τη βαριά ευθύνη της εσκεμμένης απραξίας για να καρπωθούν την αποτυχία του αντιπάλου τζογάροντας πάνω απο το πτώμα της χώρας;

Της εύκολης λεηλασίας που απαιτούν οι δανειστές;

Τι σκατά φταίει επιτέλους που μια κυβέρνηση που ήταν η τελευταία εφεδρεία γκρεμίζεται απο μόνη της σας πύργος απο τραπουλόχαρτα; Τι φταίει που δεν μπορεί να παρθεί η παραμικρή απόφαση, που δε συμβαίνει απολύτως τίποτα απο αυτά που θα μπορούσαν ή που θα έπρεπε να γίνουν;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους είναι η αιτία που τόσο καιρό τώρα δεν έχει γίνει το παραμικρό για να αξιοποιηθούν τα περίφημα "Ολυμπιακά ακίνητα"; Θυμηθείτε οτι τα πρώην στελέχη του οργανισμού έπαιρναν ακριβοπληρωμένες θέσεις τη μία μετά την άλλη ως "πετυχημένα". Τόσο πετυχημένα τα στελέχη που σήμερα δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τα πανάκριβα κουφάρια που ρημάζουν και λεηλατούνται.

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που τόσο καιρό τώρα η κυβέρνηση αδυνατεί να ιδιωτικοποιήσει, να χαρίσει, να κάνει κάτι, οτιδήποτε με τον ΟΔΙΕ έστω που "μπαίνει μέσα" μερικά εκατομμύρια ευρώ κάθε μήνα; Ούτε κοινή ωφέλεια, ούτε ζωτικό κοινωνικό αγαθό είναι, όπως το νερό ή το ρεύμα, κι όμως ακόμα κι αυτό είναι αδύνατον να διεκπεραιωθεί.

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους το να προχωρήσουν οι παραγγελίες του υλικού για να γίνουν οι προεκτάσεις του Μετρό, να γίνει η συντήρηση των φαναριών; Αν η αμαρτωλή Ζίμενς είναι η αιτία που ο Ρέππας τρέμει να υπογράψει μπας και κατηγορηθεί, ας επιβάλλουν επιτέλους ένα γενναίο πρόστιμο όπως έκαναν και οι άλλοι κουτόφραγκοι κι ας προχωρήσουν να τελειώνουμε επιτέλους!

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους (ή μήπως είναι "πολλά τα λεφτά") που δεν προχωράνε ηλεκτρονικές συνταγογραφήσεις, μηχανογράφηση οργανισμών κι όλες οι άλλες απαραίτητες ενέργειες που θα επιτρέψουν την παρακολούθηση και το φρένο στις κλεψιές;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους να αντιμετωπιστούν οι εργατοπατέρες που εκβιάζουν ολόκληρη την κοινωνία (σήμερα οι ΟΤΕτζήδες έκλεισαν την Κηφισίας επειδή πουλιέται άλλο ένα 10% του οργανισμού που ήδη διοικείται από τους Γερμανούς!). Η τρέλα των εκβιασμών έχει ξεπεράσει τις ταινίες του Θου Βου σε τέτοιο σημείο που για να γίνουν τελικά τα δρομολόγια από Κόρινθο των πλοίων που είχαν μπλοκάρει, υπάρχουν πληρώματα 40 ατόμων σε πλοία που χρειάζονται 8 άτομα!

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που αδυνατούν να κάνουν την αναθεώρηση ή οτιδήποτε άλλο που θα καταργήσει την ασυλία, την ασυδοσία και τον παράνομο πλουτισμό των επαγγελματιών λωποδυτών της πολιτικής; Πότε θα δούμε να δημεύεται μια περιουσία φτιαγμένη απο μίζες και μαύρο κομματικό χρήμα;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους να καθαρίσουν το τοπίο από τους εκβιαστές εκδότες που ξεκινάνε κανονικό επικοινωνιακό πόλεμο κάθε φορά που μια απόφαση δε τους επιμοιράζει και τα κουκούτσια του καρπουζιού; Ως πότε θα χαράσουν πολιτική οι αυθάδεις άνκορμεν και σχολιαστές και οι θρασύτατοι νεόκοποι "εκδότες" που θα έπρεπε απο καιρό να βλέπουν μόνο τον τοίχο του κελιού τους;

Ανικανότητα ή φόβος πολιτικού κόστους που οι ηγεσίες διακομματικά αδυνατούν να βρουν τα σημεία στα οποία συμφωνούν και να πράξουν άμεσα όσα μπορούν και πρέπει να γίνουν και να αντιμετωπίσουν σε δεύτερο χρόνο -με κάποιο πλειοψηφικό τρόπο ίσως- τα σημεία στα οποία διαφωνούν;

Πως διάολο φτάσαμε να είμαστε καταδικασμένοι να διοικούμαστε από ανίκανους από άτολμους κι απο διεφθαρμένους;

Για τη σημερινή συγκέντρωση

Έγραψα μια απάντηση για τη σημερινή συγκέντρωση στο blog "Reason" αλλά επειδή μου βγήκε σεντονοειδής και επιθυμούσα να πάρω και θέση για το θέμα, παραθέτω κι εδώ ελαφρώς ανασυνταγμένη την άποψή μου. Αν και συμμερίζομαι τις θεμιτές αντιρρήσεις που καταγράφονται στο blog (η συγκέντρωση είναι ασύντακτη χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα) ελπίζω πως κάποια κίνηση με τέτοια χαρακτηριστικά είναι πολλαπλά χρήσιμη.

Κατ' αρχήν θα δώσει ένα επιχείρημα στην κυβέρνηση (εάν αυτή θέλει να το χρησιμοποιήσει σε κάποιο τραπέζι διαπραγματεύσεων) για να αποφευχθούν οι πιο ανάλγητες αξιώσεις των δανειστών μας. Διότι κοινό μυστικό είναι πως στην Ελλάδα επιχειρείται να επιβληθούν πρωτοφανείς πρακτικές ερήμην των Ελλήνων (δίκαιες ή άδικες δεν έχει και τόση σημασία απο τη στιγμή που καμία απόφαση δεν περνάει απο κάποιου είδους "διαβούλευση").

Δεύτερον θα ασκηθεί ο κόσμος στο να εκδηλώνεται χωρίς κομματικά πανό και μικροκομματικές ατζέντες σκοπιμότητας. Δεν είναι λίγο αυτό στην ασφυκτική μεταπολιτευτική κομματοκρατία. Θα δοκιμαστούν επίσης τα αντανακλαστικά μιας αυτο-οργάνωσης στο να αρθρώνει επιχειρήματα και διαμαρτυρία που να μπορούν να εκφράσουν πολυσυλλεκτικό κοινό (όπως Ισπανία).

Αντιλαμβάνομαι πως η συστηματική εκδήλωση διαμαρτυριών (226 μέρες του 2010 στο κέντρο γινόταν κάποια πορεία ή διαδήλωση, δηλαδή σχεδόν κάθε εργάσιμη), έχει αδυνατίσει πάρα πολύ τη δυναμική μιας τέτοιας (ή κάθε) εκδήλωσης και διαδήλωσης. Αλλά κάποτε πρέπει να βρει στέγη και χώρο και ο ιδιωτικός (σιωπηλός πάντα) υπάλληλος που είναι στο "αμήν" και πασχίζει να παραμείνει εκτός κομματικών μαντριών. Που πασχίζει να ξεφωνίσει το "ξεσταύρι" του στους αδιάφορους και τελματωμένους εθνοπατέρες, εργατοπατέρες και πατερούληδες που τον τραβάνε απ το μανίκι.

Ξέρω πως λίγοι τέτοιοι θα βρίσκονται στη συγκέντρωση, ξέρω πως η σημερινή κινητοποίηση γίνεται απο το θιγμένο φιλότιμο μπροστά στη μεγαλειώδη διαμαρτυρία των Ισπανών που είχε και άριστα διατυπωμένα αιτήματα. Ξέρω πως οι τραμπούκοι προβοκάτορες κουκουλοφόροι και τα γνωστά αντιεξουσιαστικά γραφικά στοιχεία της λατρείας των μολότοφ, έχουν φροντίσει να φοβίσουν τον κόσμο και να ενοχοποιήσουν τις κινητοποιήσεις.

Αλλά το να στέκεσαι βουβός μπροστά σε ένα διεθνές σύστημα εξουσίας που φροντίζει να επιβάλει απάνθρωπους κανόνες κουκουλώνοντας και τις τεράστιες δικές του ευθύνες στη σημερινή κατάσταση, να έχεις να αντιμετωπίσεις σιωπηλός μια ανίκανη διαπραγματευτικά κυβέρνηση ανάξια ακόμα και να υπερβεί το ίδιο της το κομματικό κατεστημένο στέλνοντας το λογαριασμό στο αδύναμο κρίκο-πολιτη κι απ' την άλλη να πρέπει να επιχειρηματολογήσεις και εναντίον της διαμαρτυρίας, πάει πολύ.

Να συζητήσουμε την κατάργηση πολιτικών νεολαιών;

Ο μεταπολιτευτικός κύκλος έκλεισε. Τα κόμματα καλώς ή κακώς κυριάρχησαν σε στην πολιτική και κοινωνική ζωή, ρυθμίζοντας μια τεράστια γκάμα καθημερινών ζητημάτων.

Αλλά εδώ και κάμποσο καιρό η παραγωγή πολιτικής έχει ανασταλεί.

Στα δύο μεγάλα κόμματα έχουν ξεμείνει ακόμα και απο ουσιαστικές ιδεολογικές διαφορές, που θα δικαιολογούσαν έστω μια κάποια πόλωση, επι του πιο κατάλληλου σχεδίου για τη σωτηρία της χώρας (λεμε τώρα).

Δείτε τώρα αυτό (αν και πιθανότατα το έχετε δει):



Απο την ευρύτερη αριστερά η θέση που αρθρώνεται "μεταξύ μας", δηλαδή το να καταργηθούν οι κομματικές νεολαίες χαρακτηρίζεται (φυσικά) φασιστική. Σιγά το δύσκολο άλλωστε. Διότι αν κάποιος θα ήθελε να δει τα πράγματα αποστασιοποιημένα, θα έλεγε πως (στη θεωρία), μιά χαρά είναι η ύπαρξη κομματικών νεολαιών, φοιτητικών, μαθητικών κλπ. Άλλωστε στις δικές μου μέρες ήταν η απαραίτητη δημοκρατική κατάκτηση για να μάθει ο νεολαίος να σκέφτεται πολιτικά, να λειτουργεί συλλογικά.

Αρχίδια μάντολες! (x'cuse my french).

Σήμερα δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο πρέπει να υπάρχουν οι κομματικές νεολείες. Και δεν το λέω αυτό λόγω του αίσχους των πανηγυρισμών των «παιδιών» της Ν.Δ. για κάποιες εκλογές (ούτε καν με ενδιαφέρει να μάθω λεπτομέρειες). Δεν είναι καν αποκλειστικό προνόμιο των γαλάζιων αυτό το κατάντημα. Το λέω επειδή πέρα απο τη στρατολόγηση και εκπαίδευση κομματικών κλώνων, οι νεολαίες δεν έχουν πια κανένα λόγο ύπαρξης πέρα απο τα δείχνουν την κατάντια του πολιτικού μας κατεστημένου, της κομματικής αφασίας και διαφθοράς μέσω του τρόπου που διαλλέγονται τα κομματικά του τέκνα. Και να θέτουν υπο ομηρία ολόκληρη τη λειτουργία των ΑΕΙ.

Μα... το δικαίωμα του πολιτεύεσθαι;

Βεβαίως! Όταν κάποιος είναι σε φάση να αναμιχθεί στα κοινά και επιθυμεί να ταυτιστεί με πολιτικό σχηματισμό, μπορεί κάλλιστα να συμμετέχει στα κανονικά κομματικά όργανα (αυτά των ενηλίκων). Στο κάτω-κάτω μόνο καλό μπορεί να κάνει αυτή η ομογενοποίηση με τους ενήλικους κομματικούς. Ή θα γίνει «νεανικός» ο λόγος των πολιτικών ή θα ξυλοποιηθεί αυτών των νεολαίων. Ο ισχυρότερος θα επικρατήσει.

Αλλά σίγουρα το αίσχος των κομματικών νεολαιών που μέχρι στιγμής δεν έχει συνεισφέρει σε τίποτα θετικό πρέπει να σταματήσει. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αραδιάσω τα χάλια που παρατηρούνται στα ΑΕΙ από τις φοιτητικές νεολαίες: Στρατολόγηση των φοιτητών σε επίπεδο υποδοχής και εγκατάστασης των φοιτητών (πλήρης υποκατάσταση του ιδρύματος), συναλλαγές στις εκλογές, αδυναμία συνεννόησης στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών, ξύλο (πολύ) και πάει λέγοντας.

Αν πιστεύουν τα κόμματα πως μια τέτοια εκδοχή θα ήταν ανατριχιαστική για την ποιότητα της δημοκρατίας μας, ας δουν αυτά που βλέπουμε εμείς οι υπόλοιποι, ας βάλουν το χέρι στην καρδιά και ας ομολογήσουν πως οι μόνες πιθανότητες είναι οι παρακάτω:

1. Απαγόρευση κομματικής δραστηριότητας εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (φασίστα, μεταξικέ Ανέστη!)

2. Διάλυση των κομματικών νεολαιών και λειτουργία αποκλειστικά των "κανονικών" κομμάτων.

3. Διάλυση των νεολαιών και επαναδημιουργία με αυστηρότατους και απαρέγκλητους κανόνες λειτουργίας που να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη διεξαγωγή εκπαιδευτικού έργου των ΑΕΙ.

4. [συμπληρώστε το κενό]

Οποιαδήποτε προσπάθεια να παρουσιαστεί η κατάσταση που επικρατεί τώρα ως "βατή" και "υποφερτή" θα είναι απόδειξη της έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα (το μικρότερο κακό), έως βαθύτατα ύποπτη υποκρισία (που είναι και η βεβαιότητά μου).

Πάντως το κόμμα που θα κάνει πρώτο το βήμα, θα είναι σίγουρο πως θα προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στον τόπο.

Υ.Γ Μετά τις φοιτητικές εκλογές ο Αντώνης Σαμαράς, επισκέφθηκε τα γραφεία της ΔΑΠ για να τους συγχαρεί για τη νίκη και είπε “Αποδείξατε ότι η νεολαία είναι σκεπτόμενη”.

Οι δηλώσεις Σαββόπουλου και αυτοί που ξεχάσαμε να ρωτήσουμε.

Το πανελλήνιο έφριξε χτες με τις δηλώσεις του Σαββόπουλου που μίλησε σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή. Για όσους δεν παρακολούθησαν το θέμα, το αναδημοσιεύω απο το ΣΚΑΙ:

"Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου, περί μεταφοράς των μεταναστών σε αραιοκατοικημένα νησιά με χαμηλό πληθυσμό, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τη γη. Πρότεινε επίσης να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τον καθαρισμό των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και τη μεταφορά τους σε μέρη όπου δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι ναρκωτικών."

Δεν καταλαβαίνω την κατακραυγή που σήκωσαν οι δηλώσεις αυτές. Και μιλάω σοβαρότατα. Ούτε για ξερονήσια μίλησε, ούτε για εξορίες.

Μία αντίρρηση έχω μόνο: Το "υποχρεωτικό" της μετακίνησης που υπαινίσσεται. Δεν μπορείς να υποχρεώσεις σε μετακίνηση, είναι προφανώς σα να δημιουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης. Αν ειδικά μιλάμε για αραιοκατοικημένα νησιά (και όχι ερημονήσια, επαναλαμβάνω), αυτό έχει και συγκεκριμένες προϋποθέσεις: Δικαιώματα ελεύθερης μετακίνησης π.χ.

Αν λοιπόν πάρουμε αφορμή απο τις μισο-άστοχες δηλώσεις μπορούμε να φτάσουμε να συνθέσουμε κάποιες καλές ιδέες. Όπως να διατεθούν σε χωριά που ερημώνουν ή που ερήμωσαν σπίτια και αφημένα χωράφια για καλλιέργεια με τη προϋπόθεση μόνιμης διαμονής στον τόπο, με υποχρεωτική χρήση καλλιέργειας για βιοπορισμό, με πολιτικά δικαιώματα, με δανεικό εξοπλισμό. Με συμβουλές και επιτήρηση απο ειδικούς και γεωπόνους.

Να διατεθούν ακόμα και μοναστηριακές εκτάσεις. Κι όχι μόνο στους μετανάστες, αλλά και τους Έλληνες ακτήμονες που θέλουν να καλλιεργήσουν τη γη.

Οι τιμές των τροφίμων είναι συνεχώς ανοδικές, ψάχνουμε τρόπους για περισσότερη παραγωγή. Το "περίσσευμα" σε ανθρώπους γιατί να μη μετατραπεί σε θετικό κεφάλαιο;

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η προοπτική του να καθαρίζουν τα παρμπρίζ στα φανάρια του κέντρου, να δουλεύουν στα φραουλοχώραφα άλλων σαν σκλάβοι ή να σκυλοπνίγονται στο Ιόνιο προσπαθώντας να φτάσουν στην Ιταλία (για να γίνουν κι εκεί ανθρώπινα σκουπίδια), είναι καλύτερη προοπτική για τους ανθρώπους αυτούς. Γιατί να μη τους προσφερθεί η δυνατότητα να γίνουν νοικοκύρηδες;

Ειδικά την ίδια στιγμή που μεγάλο μέρος της ελληνικής επικράτειας χρειάζεται να αναζωογονηθεί, να κατοικηθεί να δώσει δουλειές. Να σταματήσει και η μόνιμη γκρίνια για τον μειούμενο πληθυσμό της χώρας.

Στην Ιταλία ήδη έγινε κάτι ανάλογο και τα αποτελέσματα προς το παρόν είναι μόνο θετικά. Ναι, φυσικά και θέλει πολύ μελέτη, θέλει πολιτική βούληση και δουλειά, προϋποθέτει εμπλοκή πολλών φορέων. Αλλά ο τζάμπας πέθανε, ήγουν: αν δε βρέξεις κώλο ψάρια δεν πιάνεις.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις υστερίες κατά μέρος κι ας χρησιμοποιήσουμε μέρη των απόψεων (αν δε μας αρέσουν στο σύνολό τους) για να συνθέσουμε ιδέες. Όχι για εμάς και την εξυπηρέτηση της ιδεοληψίας μας αλλά για αυτούς τους ανθρώπους και τις ζωές τους.

Γιατί όλως τυχαίως, αυτούς ξεχάσαμε να τους ρωτήσουμε.