Ούτε πόκερ, ούτε μπλόφες. Μόνο αδιέξοδο.

Ήμουν πάντα της αρχής " η πιο απλή εξήγηση είναι η πιθανότερη". Αλλά μετά από τα χτεσινά είμαι ακόμα πιο φανατικός οπαδός της θεωρίας.

Ο Γιώργος εδώ και καιρό ξέρει πως δεν πάει πουθενά το τραίνο. Συνειδητοποίησε μάλλον αργά πως έγινε πρωθυπουργός από αφέλεια, επειδή οι άλλοι την έκαναν με πηδηματάκια κι αυτός έμεινε με το μουτζούρη.

Και διαπίστωσε επίσης αργά πως δεν έχει το ειδικό βάρος για να παίξει το ρόλο της μηχανής και να τραβήξει τόσα βαγόνια που απ΄ τη στασιμότητα έχουν γίνει ένα με τις γραμμές.

Κανένα πόκερ λοιπόν και κανένα μπλάκτζακ. Καμία μπλόφα και κανένας τακτικισμός. Θα ήταν ευτυχής ο Γιώργος αν είχε κληρονομήσει τα γονίδια του πατέρα του. Αλλά τα χτεσινά ήταν απελπιστική έλλειψη σχεδίου.

Επιχείρησε λοιπόν ο ΓΑΠ να βρει διέξοδο μέσω συγκυβέρνησης, ο Σαμαράς του έβαλε όρους που ήταν αδύνατον να δεχτεί χωρίς να εξευτελιστεί ή τέλος πάντων να δηλώνει την απελπισία του (και φυσικά ο Σαμαράς δεν είναι κορόιδο να θέλει να καεί με τέτοιες συνθήκες στη χώρα), έπεσαν και οι Πασόκοι από πάνω του φωνασκούντες (γιατί ξέρουν βασικά πως το κόμμα απόθανε και προσπαθούν να καθυστερήσουν την κηδεία) και κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, έκανε το μόνο που του απέμεινε: Θα συνεχίσει με ανασχηματισμό. Wow.

Και επειδή πρέπει να εξασφαλίσει την ψήφο εμπιστοσύνης θα πρέπει να ικανοποιήσει το κομματικό του πεδίο, ξεχνώντας πιθανότατα τις λύσεις με πολλούς εξωκοινοβουλευτικούς, τεχνοκράτες κλπ. Άρα μια από τα ίδια...

Η χώρα δεν είναι μόνο οικονομικά χρεοκοπημένη, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά. Καμία επιχειρούμενη λύση δεν πρόκειται να ευδοκιμήσει με το υπάρχον πολιτικό, ηγετικό δυναμικό. Η μισή τελματωμένη κοινωνία μας περιμένει να ξαναγυρίσουν οι παλιές καλές μέρες της αφθονίας και της ρεμούλας που έθρεψε το σύστημα και την παραοικονομία, ενώ η άλλη μισή περιμένει να αλλάξει δραματικά το τοπίο, η δημόσια διοίκηση και να γίνουμε μια χώρα με δυτικότροπες δομές και χρηστή διακυβέρνηση.

Αδιάφοροι πάντως πλέον δεν υπάρχουν.

Η ηγεσίες του Κώστα, του Γιώργου και η επόμενη του -εν αναμονή- Αντώνη, αποδεικνύουν την απόλυτη γύμνια των σημερινών πολιτικών, που γαλουχήθηκαν σε εποχές μηδενικού πολιτικού προβληματισμού και περισσότερο μας απασχολούν παραπολιτικά, παρά με την πολυαναμενόμενη παραγωγή έργου.

Αυτές οι ηγεσίες αδυνατούν να εμπνεύσουν οποιοδήποτε από τα δύο κομμάτια του "λαού", αδυνατούν να δώσουν όραμα, να καταρτίσουν σχέδιο. Οι πρακτικές τους, μίζερες, μπακάλικες και επομένως ατελέσφορες, περισσότερο αποξενώνουν τους ψηφοφόρους τους παρά τους εμψυχώνουν, η εκλογική παλάντζα έφτασε έτσι να παλινδρομεί σχιζοφρενικά μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας ενώ η χώρα βυθίζεται συνεχώς και σε πιο βαθιά νερά από όπου η ανέλκυση γίνεται αδύνατη.

Κρίμα, αλλά όπως όλα τα φυσικά φαινόμενα, αναπόφευκτο.