Δεν είχα καμία διάθεση να επανέλθω στο θέμα των αγανακτησμένων του Συντάγματος, ήθελα να το αντιμετωπίσω μια και καλή απολογιστικά, μετρώντας το αποτέλεσμα.
Αλλά δεν μπορώ να μη παρατηρήσω την κατάσταση:
Το πάνω μέρος της πλατείας έχει κυριαρχηθεί από το απολίτικο πλήθος με τα τετζερέδια.
Στο κάτω μέρος της πλατείας όμως όπου γίνονται οι συνελεύσεις και που υποτίθεται ξεκίνησε ως χώρος πολιτικού προβληματισμού, έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση που πλέον δεν έχει να κάνει ούτε με μνημόνιο ούτε με αγανάκτηση.
Αναρωτήθηκα αρχικά γιατί περνούσαν οι μέρες και δεν μπορούσε να συνταχθεί κάτι σαν αυτό που εξέδωσε η ανάλογη διαμαρτυρία της Μαδρίτης. Και που εκφράζει κατα 95% και την ελληνική πραγματικότητα.
Μάλιστα όταν είδα τον Γ. Βότση να μιλάει εκεί για επιβεβλημένη αναθεώρηση του συντάγματος πίστεψα πως και πάλι η γενιά της μεταπολίτευσης αναλάμβανε να κηδεμονεύσει με σκονάκια το σκεπτικό και το λόγο των «κατωβουλητών» που αδυνατούσαν να πάρουν αποφάσεις, να ορίσουν όργανα.
Αλλά όχι. Τα ψηφίσματα που συντάσσονται δεν είναι κατά τύχη ή από λάθος γενικόλογα κι αόριστα. Κι ας αναρωτιούνται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες για τους λόγους.
Αλλά όχι. Τα ψηφίσματα που συντάσσονται δεν είναι κατά τύχη ή από λάθος γενικόλογα κι αόριστα. Κι ας αναρωτιούνται οι ίδιοι οι συμμετέχοντες για τους λόγους.
Αντίθετα αντιπροσωπεύει άριστα την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και τις συζητήσεις που αναπτύσσονται . Οι απάτσι «κατωβουλήτες» δεν έχουν στόχο το μνημόνιο, αλλά την επιβεβαίωση της ταυτότητάς τους και τη δικαίωση της ιδεολογίας τους. Το κείμενο της Μαδρίτης αντιμετωπίζεται λίγο-πολύ σα νεοφιλελεύθερο(!).
Αυτό στην ουσία δεν έχει καμία διαφορά απο τον κομματικό μεσσιανισμό. Όπως ακριβώς τα κόμματα υπόσχονται πως αν και όταν έρθουν στην εξουσία θα λύσουν τα όποια προβλήματα μέσα απο τον κάθε «-ισμό» που αντιπροσωπεύουν, έτσι και οι "κατωβουλήτες" απορρίπτουν τις διεκδικήσεις αντιμετώπισης ανεργίας, μείωσης μισθών και συντάξεων και κατάργησης συλλογικών συμβάσεων μέσα απ’ το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν τους ενδιαφέρει να αποτελέσουν μια οργανωμένη αντίσταση στα ανισσόροπα μέτρα που επιβάλλονται, ούτε καν να είναι ένας διακομματικός παρεμβατικός φορέας πίεσης απέναντι σε κάθε κυβέρνηση.
Η προσέγγισή τους είναι πιο μαξιμαλιστική: Κάτω ο καπιταλισμός, κάτω η εργοδοσία, κάτω ο κοινοβουλευτισμός. Άμεση Δημοκρατία. Πρέπει να έρθει στην εξουσία η ουτοπία που φαντασιωνόμαστε για να βρουν λύση τα προβλήματα (και να δημιουργηθούν άλλα, ίσως μεγαλύτερα αλλά αυτό θα το δούμε τότε, η μάλλον δε θα το δούμε γιατί στην ουτοπία δεν υπάρχουν προβλήματα).
Απ’ αυτή την άποψη, το χάπενινγκ του Συντάγματος μπορεί να είναι ενδιαφέρον, να βοηθά στη ζύμωση, την άρθρωση πολιτικοειδούς (κι όχι πολιτικού) λόγου από μια παραπεταμένη –πολιτικά- γενιά που δεν έμαθε να διαλλέγεται και να εντοπίζει στόχους, μπορεί να βοηθήσει να διαμορφωθεί τουλάχιστον ένας λόγος εκεί που μέχρι σήμερα υπήρχε η βίαιη αυτόματη ανακλαστική αντίδραση.
Αλλά και πάλι ο διαμαρτυρόμενος για το χειρισμό του μνημονίου που δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει το πολίτευμα, είναι άστεγος.
Αυτό στην ουσία δεν έχει καμία διαφορά απο τον κομματικό μεσσιανισμό. Όπως ακριβώς τα κόμματα υπόσχονται πως αν και όταν έρθουν στην εξουσία θα λύσουν τα όποια προβλήματα μέσα απο τον κάθε «-ισμό» που αντιπροσωπεύουν, έτσι και οι "κατωβουλήτες" απορρίπτουν τις διεκδικήσεις αντιμετώπισης ανεργίας, μείωσης μισθών και συντάξεων και κατάργησης συλλογικών συμβάσεων μέσα απ’ το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Δεν τους ενδιαφέρει να αποτελέσουν μια οργανωμένη αντίσταση στα ανισσόροπα μέτρα που επιβάλλονται, ούτε καν να είναι ένας διακομματικός παρεμβατικός φορέας πίεσης απέναντι σε κάθε κυβέρνηση.
Η προσέγγισή τους είναι πιο μαξιμαλιστική: Κάτω ο καπιταλισμός, κάτω η εργοδοσία, κάτω ο κοινοβουλευτισμός. Άμεση Δημοκρατία. Πρέπει να έρθει στην εξουσία η ουτοπία που φαντασιωνόμαστε για να βρουν λύση τα προβλήματα (και να δημιουργηθούν άλλα, ίσως μεγαλύτερα αλλά αυτό θα το δούμε τότε, η μάλλον δε θα το δούμε γιατί στην ουτοπία δεν υπάρχουν προβλήματα).
Απ’ αυτή την άποψη, το χάπενινγκ του Συντάγματος μπορεί να είναι ενδιαφέρον, να βοηθά στη ζύμωση, την άρθρωση πολιτικοειδούς (κι όχι πολιτικού) λόγου από μια παραπεταμένη –πολιτικά- γενιά που δεν έμαθε να διαλλέγεται και να εντοπίζει στόχους, μπορεί να βοηθήσει να διαμορφωθεί τουλάχιστον ένας λόγος εκεί που μέχρι σήμερα υπήρχε η βίαιη αυτόματη ανακλαστική αντίδραση.
Αλλά και πάλι ο διαμαρτυρόμενος για το χειρισμό του μνημονίου που δεν ενδιαφέρεται να αλλάξει το πολίτευμα, είναι άστεγος.
5 σχόλια:
Έτσι όπως τα λες τα αντιλαμβάνομαι κι εγώ τα πράγματα.
Δηλαδη ειναι κακο καποιος να προτινει να αλλαξει εντελως το οικονομικο-πολιτικο συστημα, που σε ολο τον κοσμο ειναι σαπιο και ειναι η αιτια αυτων που συμβαινουν? Η μηπως αυτο που ζουμε τωρα ειναι δημοκρατια?
@Ernesto
Οι μαξιμαλιστικές αλλαγές δεν είναι ποτέ κάτι καλό διότι δεν μπορείς να προβλέψεις τις παράπλευρες συνέπειες καθώς δεν τις έχεις ξανακάνει ποτέ. Κλασικό παράδειγμα ο κολεκτιβισμός της γεωργικής παραγωγής απο τον λένιν που είχε ως αποτέλεσμα 2 εκατομμύρια θανάτους.
γιαυτό ο καλύτερος τρόπος είναι μικρές αλλαγές μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.
Όσο για το ερώτημα σου αν είναι αυτό που ζούμε σήμερα δημοκρατία. Ναι είναι! Οι επιλογές που έγιναν και φτάσαμε ως εδώ ήταν πλήρως δημοκρατικές. Η ρήση τους πάγκαλου γίνεται απόλυτα σωστή αν πείς "μαζί σας επιτρέψαμε να τα φάτε".
Ernesto ποιος ακριβώς ζητάει αλλαγή του οικονομικού πολιτικού συστήματος και με ποιον τρόπο;
Πέρα από το ΚΚΕ που από τον καιρό των σπηλαίων έχει μια συγκεκριμένη αντίληψη για το τι θέλει και με την οποία μπορείς να συμφωνείς ή να διαφωνείς, όλοι οι υπόλοιποι που ζητάνε ριζικές αλλαγές το κάνουν ακαθόριστα, αναρθολογικά, λαϊκίζοντας.
Αν υπάρχει κάποια αξιόλογη πρόταση αλλαγής που μου έχει ξεφύγει, παρακαλώ να με ενημερώσεις. :-)
Στέκομαι στη φράση "χάπενινγκ του Συντάγματος". So true.
Δημοσίευση σχολίου