Για τον κύριο Λάκη Λαζόπουλο

Αυτή τη χρονιά η εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου «σπάει ταμεία».

Ο χώρος του live είναι γεμάτος κόσμο και ο ίδιος ντοπάρεται κανονικά με την πολυπληθή παρουσία και τις αντιδράσεις του κοινού.

Την βλέπω συστηματικά την εκπομπή του. Γιατί κατ’ αρχήν είναι ένας καλός κωμικός, ένας καλός σατυρικός καλλιτέχνης. Ξέρει την τέχνη της ατάκας, κατέχει τη λεπτή ισορροπία του timing που είναι βασική στην κωμωδία, έχει πολιτικό ένστικτο.

Αλλά δυστυχώς έχει και συγκεκριμένη άποψη που θεωρεί οτι πρέπει να την καταθέσει. Όταν λοιπόν η διακήρυξη, το μανιφέστο, οι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν μεγαλύτερη προτεραιότητα, όταν δεν μπορεί να κάνει χιούμορ και με την ίδια την άποψή του, με τις ίδιες τις πεποιθήσεις του που αντιμετωπίζει ως ιερές αγελάδες (βλέπε και περίπτωση «γελοιογράφου» Στάθη) το γέλιο μοιραία θα πρέπει να προέλθει από αλλού.

Από που όμως;
Ειλικρινά μερικές φορές ενοχλούμαι ιδιαίτερα όταν καταφεύγει σε σκατολογικές ατάκες για να εκβιάσει το γέλιο (χεσίματα και κλανιές είναι η εύκολη λύση), μένω αδιάφορος όταν χρησιμοποιούνται βιντεάκια από το Youtube (αφού προφανώς η πλειοψηφία του κοινού δεν διαθέτει πρόσβαση στο Internet).

Και με ενοχλούν αυτές οι ευκολίες γιατί τον θεωρώ ιδιαίτερα εύστροφο και χιουμορίστα, πιστεύω οτι θα μπορούσε να διπλασιάσει το χρόνο των σταυρικών σχολίων αν έκανε την ίδια δριμεία κριτική σάτιρα προς όλες τις κατευθύνσεις.

Αλλά όχι...
Η σάτιρά του είναι πολωμένη, άγεται και φέρεται από τις προσωπικές του συμπάθειες και αντιπάθειες. Για παράδειγμα ποτέ δε θα κοροϊδέψει, δεν θα σατιρίσει τη Λιάνα Κανέλλη και το ΚΚΕ.

Αυτό ακριβώς τον εμποδίζει από το να είναι ένας «καθώς πρέπει» σατιρικός. Η έλλειψη της ικανότητας να τα βάλει ακόμα και με τις προσωπικές του συμπάθειες, να δει τα ελαττώματα και τα κουσούρια τους. Σε τελική ανάλυση η ικανότητά του να αυτοσαρκάζεται.

Η ρητορική του είναι «εγώ λεω αυτά που λεει ο κόσμος», «εγώ είμαι ο κόσμος», «ένας από εσάς», ή η κορώνα «εγώ στο λέω!». Και σε πολλές περιπτώσεις έχει δίκιο γιατί τα λεει χύμα και έξω από τα δόντια εκτός από τις περιπτώσεις που τα σφιγμένα δόντια τον εμποδίζουν να το κάνει.

Σφιγμένα δόντια έχει όταν γενικώς η νεολαία «έχει δίκιο», η αριστερά «έχει δίκιο». Όχι, δεν έχουν πάντα δίκιο, η κριτική ή η σάτιρα όμως και σ’ αυτές τις περιπτώσεις λείπει, για να μη δυσαρεστηθεί το «target group». Και οι προσωπικές του αντιλήψεις...

Άλλωστε ο γύφτος του Αλ τσαντίρι που υποτίθεται οτι θα τα έψελνε σε όλους, σιγά -σιγά έφυγε (δεν θα τον άφηνε να του πάρει τόση δημοτικότητα) και έμεινε ο Λάκης που τώρα πιστώνεται όλη την τηλεθέαση και που (ως Λάκης) δεν χρειάζεται να τηρεί ίσες αποστάσεις.

Με ενοχλεί επίσης το οτι αυτός ο λαϊκός καλλιτέχνης είναι τόσο «λαϊκός» που συμμετέχει στην ίδια φτηνή TV που ο ίδιος καταδικάζει μέσα από τα τηλεοπτικά αποσπάσματα των πρωινάδικων και των κουτσομπολίστικων εκπομπών.

Λατρεύει να συμμετέχει σ’ αυτό τον καυγά υστερικών νοικοκυρών σε γειτονιά του 60, να κατακεραυνώνει τη Ρούλα με τον αλβανό της, τον Κούγια τον Καρβέλα, τη Ντενίση, λατρεύει να κυλιέται στην ίδια λάσπη που φαίνεται να χλευάζει.

Γιατί ξέρει οτι αυτά ακριβώς τα αποσπάσματα θα παίξουν ξανά και ξανά την επόμενη μέρα στα κανάλια, θα κληθούν να σχολιάσουν όλοι αυτοί οι γραφικοί που μόνο αν μείνουμε άρρωστοι στο σπίτι θα αντιληφθούμε οτι υπάρχουν. Κι όμως τους προβάλει σαν να μας αφορούν όλους γιατί ξέρει πως αυτά είναι που θα ανεβάσουν την τόσο καταδικασμένη από τον ίδιο τηλεθέαση, αυτά που τον κάνουν πιο «λαϊκό» από οτι η θεατρική του καριέρα, τον κάνουν να έχει «πλάκα» αντί για tongue in cheek χιούμορ.

Παρόλα αυτά παραμένει μακράν η πιο ενδιαφέρουσα τηλεοπτική περσόνα της χειμαζόμενης ελληνικής τηλεόρασης και η εκπομπή του -παρόλο τον απίστευτο λαικισμο της- φτάνει να πει και πράγματα που κανείς δεν τολμά να αρθρώσει τηλεοπτικά όπως τότε με τα "πράσινα παπούτσια".

Και αυτό μερικές φορές γίνεται πιο σημαντικό απο όλα τα άλλα...