Προχωρούμε μπροστά στο παρελθόν

Έπαιζα με το καινούριο τηλέφωνο της HTC που λετε, και έβαλα σ΄ ένα πρόγραμμα που κατεβάζει RSS να μου φέρνει μουσικά νέα, ελπίζοντας ότι θα βρίσκω παρουσιάσεις νέων κυκλοφοριών και κριτικές για άλμπουμς.

Είδα όμως μετά από λίγο ότι τα «μουσικά νέα» ήταν κανονικά κουτσομπολιά, ξέρετε, τύπου η Britney Spears έκανε αυτό, ο γκόμενός της έτσι και της άλλης πήγε εκεί και διάφορα άσχετα.
Δηλαδή τι διαφορετικό περίμενα ο αφελής; Αφού το «κουτσομπολιό» είναι σήμερα πιο δυνατό προωθητικό εργαλείο από κάθε ακρόαση, κάθε άλλη δημοσιότητα!

Περιορίστηκα λοιπόν στο Rolling Stone αφού για μια ακόμα φορά συνειδητοποίησα ότι η μουσική βιομηχανία σήμερα στηρίζεται (και αυτή), όχι στη δημιουργία και την ουσία αλλά την ΙΣΤΟΡΙΑ που έχει να πουλήσει ο κάθε «αστέρας».
Συνεπής (η βιομηχανία) στη βασική αρχή του marketing ότι δεν πουλάς ένα προϊόν στην πραγματικότητα, αλλά την εικόνα του, την ιστορία που κουβαλάει.
Τα παιδάκια – οπαδοί –μουσικοί φανς (παιδάκια όχι υποχρεωτικά με την ηλικιακή έννοια) δεν αγοράζουν τη μουσική του κάθε γκρουπ ή τραγουδιστή αλλά την εικόνα που οι μάνατζερς έχουν δημιουργήσει γι αυτούς.





Πριν μερικές μέρες ο φίλος Khlysty μου θύμισε σε ένα πρόσφατο post τους Kingsmen. Κουβεντιάζαμε για το πόσο μπροστά ήταν ο ήχος τους.


Σήμερα άκουγα τη συλλογή τραγουδιών από την ταινία – αφιέρωμα του Julian Temple για τον μακαρίτη Joe Strummer των Clash. Μια συλλογή που παρεμπιπτώντος συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Εκεί μέσα περιλαμβάνονται εκτός από σπάνια κομμάτια και δυνατές ηχογραφήσεις του Strummer και το «Kick Out The Jams» των MC5 που ήταν μια απο τις επιρροές του Strummer.





30 χρόνων κομμάτι και ακούγεται πιο σημερινό από ποτέ. Το "Crawfish" με τον Presley

ακούγεται πρωτοποριακό σε σ΄χεση με τα τετριμμένα που μας κατακλύζουν απο μια θνήσκουσα δισκογραφική βιομηχανία που προσπαθεί να ρουφήξει ανάσες ζωής κυκλοφορόντας απίστευτα σκουπίδια, πλασάροντας lifestyle αντί για μουσική.

Γιατί άραγε; Μήπως γιατί όπως λέγαμε και για τον Ισοκράτη στο προηγούμενο post η ιστορία κάνει κύκλους; Μήπως γιατί υπάρχει τόση ξεραίλα σήμερα στην τέχνη και στη μουσική ειδικότερα που η διαρκής ανακύκλωση παλιών πετυχημένων συνταγών μας φέρνει ξανά κοντά σε μια εποχή παραγωγικού οργασμού;

Ταινία για τον Dylan (I’M Not There), για τον Strummer, δίσκοι ρεστροσπεκτίβες σε παλιότερες δόξες... φαίνεται πως πρέπει να γυρίσουμε τελικά στα παλιά για να ξαναβρούμε την έμπνευσή μας. Αλλά μπορεί να φταιει και κάτι άλλο.

Μπορεί να «ξέμαθαν» οι σημερινοί δημιουργοί πως μετασχηματίζεις τα ερεθίσματα, την κοινωνική κρίση και το προσωπικό σου ζητούμενο σε δημιουργία.

Α! Το τελευταίο άλμπουμ των Radiohead (που πωλείται αντί όποιου αντιτίμου εσείς αποφασίσετε μέσω internet μόνο) το ακούσατε;

Μια υπέροχη φωτεινή εξαίρεση...