7/11/07

Προχωρούμε μπροστά στο παρελθόν



Έπαιζα με το καινούριο τηλέφωνο της HTC που λετε, και έβαλα σ΄ ένα πρόγραμμα που κατεβάζει RSS να μου φέρνει μουσικά νέα, ελπίζοντας ότι θα βρίσκω παρουσιάσεις νέων κυκλοφοριών και κριτικές για άλμπουμς.

Είδα όμως μετά από λίγο ότι τα «μουσικά νέα» ήταν κανονικά κουτσομπολιά, ξέρετε, τύπου η Britney Spears έκανε αυτό, ο γκόμενός της έτσι και της άλλης πήγε εκεί και διάφορα άσχετα.
Δηλαδή τι διαφορετικό περίμενα ο αφελής; Αφού το «κουτσομπολιό» είναι σήμερα πιο δυνατό προωθητικό εργαλείο από κάθε ακρόαση, κάθε άλλη δημοσιότητα!

Περιορίστηκα λοιπόν στο Rolling Stone αφού για μια ακόμα φορά συνειδητοποίησα ότι η μουσική βιομηχανία σήμερα στηρίζεται (και αυτή), όχι στη δημιουργία και την ουσία αλλά την ΙΣΤΟΡΙΑ που έχει να πουλήσει ο κάθε «αστέρας».
Συνεπής (η βιομηχανία) στη βασική αρχή του marketing ότι δεν πουλάς ένα προϊόν στην πραγματικότητα, αλλά την εικόνα του, την ιστορία που κουβαλάει.
Τα παιδάκια – οπαδοί –μουσικοί φανς (παιδάκια όχι υποχρεωτικά με την ηλικιακή έννοια) δεν αγοράζουν τη μουσική του κάθε γκρουπ ή τραγουδιστή αλλά την εικόνα που οι μάνατζερς έχουν δημιουργήσει γι αυτούς.





Πριν μερικές μέρες ο φίλος Khlysty μου θύμισε σε ένα πρόσφατο post τους Kingsmen. Κουβεντιάζαμε για το πόσο μπροστά ήταν ο ήχος τους.


Σήμερα άκουγα τη συλλογή τραγουδιών από την ταινία – αφιέρωμα του Julian Temple για τον μακαρίτη Joe Strummer των Clash. Μια συλλογή που παρεμπιπτώντος συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Εκεί μέσα περιλαμβάνονται εκτός από σπάνια κομμάτια και δυνατές ηχογραφήσεις του Strummer και το «Kick Out The Jams» των MC5 που ήταν μια απο τις επιρροές του Strummer.







30 χρόνων κομμάτι και ακούγεται πιο σημερινό από ποτέ. Το "Crawfish" με τον Presley


ακούγεται πρωτοποριακό σε σ΄χεση με τα τετριμμένα που μας κατακλύζουν απο μια θνήσκουσα δισκογραφική βιομηχανία που προσπαθεί να ρουφήξει ανάσες ζωής κυκλοφορόντας απίστευτα σκουπίδια, πλασάροντας lifestyle αντί για μουσική.

Γιατί άραγε; Μήπως γιατί όπως λέγαμε και για τον Ισοκράτη στο προηγούμενο post η ιστορία κάνει κύκλους; Μήπως γιατί υπάρχει τόση ξεραίλα σήμερα στην τέχνη και στη μουσική ειδικότερα που η διαρκής ανακύκλωση παλιών πετυχημένων συνταγών μας φέρνει ξανά κοντά σε μια εποχή παραγωγικού οργασμού;

Ταινία για τον Dylan (I’M Not There), για τον Strummer, δίσκοι ρεστροσπεκτίβες σε παλιότερες δόξες... φαίνεται πως πρέπει να γυρίσουμε τελικά στα παλιά για να ξαναβρούμε την έμπνευσή μας. Αλλά μπορεί να φταιει και κάτι άλλο.
Μπορεί να «ξέμαθαν» οι σημερινοί δημιουργοί πως μετασχηματίζεις τα ερεθίσματα, την κοινωνική κρίση και το προσωπικό σου ζητούμενο σε δημιουργία.
Α! Το τελευταίο άλμπουμ των Radiohead (που πωλείται αντί όποιου αντιτίμου εσείς αποφασίσετε μέσω internet μόνο) το ακούσατε;
Μια υπέροχη φωτεινή εξαίρεση...

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κάτι παρόμοιο έγραφα και εγώ πριν από λίγο καιρό για την μουσική σκηνή της Ιαπωνίας. Ναι, η εικόνα έχει πολλή μεγάλη σημασία (στην περίπτωση του visual-k ειδικά έχει πολλή μεγαλύτερη από το image των δυτικών αλλά γενικά ασχολούνται πολύ λιγότερο με την προσωπική ζωή των καλλιτεχνών. Όσο για την ποιότητα της μουσικής, ο καθένας ακούει μουσική για διαφορετικούς λόγους και όταν ένας καλλιτέχνης έχει δουλέψει για αυτό που κάνει, αυτό φαίνεται. (Πάλι φλυάρησα...)

roidis είπε...

κάποτε σαν υπάλληλος μεγάλης
πολυεθνικής μουσικής εταιρείας, στις συνεδριάσεις ξέραμε ακριβώς πόσο θα πουλήσει ο κάθε δίσκος σε διάστημα ενός μηνός. Πέφταμε έξω περίπου 2%...
από τότε κρατώ πολλές πισινέ.

roidis είπε...

"πισινές" εννοώ...
:)

ΑΠΕΙΡΩΤΑΣ είπε...

Το να είναι ένα κομμάτι 30ετίας επίκαιρο δίνει μεγάλη αξία στο κομμάτι. Το να καταφεύγουμε στο παρελθόν για να βρούμε σύγχρονο ήχο εκτός από οξύμωρο είναι και απογοητευτικό.

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά, chill out, που λεν και στο χωριό μου (...όχι, όχι, δεν είναι τα Ζωνιανά!). Η μουσική είναι μια χαρά, σας χαιρετά και συνεχίζει να εξελίσσεται μια χαρά. Απλώς, τα mainstream media (τα οποία υπάρχουν σχεδόν αποκλειστικά λόγω των δισκογραφικών εταιρειών, από τις οποίες και επί της ουσίας ελέγχονται...)αρνούνται να αποδεχθούν την ύπαρξη δεκάδων, εκατοντάδων υπογείων ρευμάτων μουσικής, τα οποία βράζουν κάτω από την επιφάνεια της αηδίας, της mainstreamιάς, της τσιχλόφουσκας. Όπως και παντα υπήρχαν και, απλώς, επειδή οι εταιρείες αδυνατούσαν να κατατάξουν τη μουσική που οι πιτσιρικάδες έπαιζαν, έκαναν ότι δεν υπήρχε. Ο μέγας χυδαίος βασιλιάς του indie rock, o Steve Albini έχει γράψει πολλά ενδιαφέροντα για το πώς οι εταιρείες προσπαθούν να ελέγξουν τη μουσική, συνήθως παγιδεύοντας και "καταπνίγοντας" τους μουσικούς (βλέπε Kula Shaker) ή "σκοτώνοντας" ζωτικά μουσικά ρεύματα (βλέπε Grunge, ό,τι κι αν ήταν). Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα ξανά τη underground heavy μουσική: πρέπει να πω ότι, μαζί με την underground dance σκηνή, γεννά πράγματα ανείπωτης ομορφιάς και ασχήμιας, πρωτότυπα, έξυπνα, μαγικά και τέλεια. Ακούστε το "Given To The Rising" των (βετεράνων, πλέον)Νeurosis, το "Conqueror" των Jesu, οτιδήποτε των Isis, Χριστέ μου, ψάξτε λίγο και θα καταλάβετε γιατί δεν ακούω πλέον ραδιόφωνο (ούτε ιντερνετικό). Κλείνω: η μουσική υπάρχει. Απλώς, είναι πάρα πολλή και θέλει περισσότερο ψάξιμο απ' ό,τι στο παρελθόν για να βρεις τα διαμάντια. Όμως, όταν τα βρεις, η λάμψη τους σε τυφλώνει...

Ανώνυμος είπε...

@Fuyumi Kotani

Η μουσική της Ιαπωνίας έχει βγάλει τους Boredoms, τους Acid Mothers Temple, τους Fushitsusha του θεού Kieji Haino, τους Zeni Geva του έτερου θεού K.K. Null, τον Merzbow τόσους άλλους που ντρέπομαι που δεν τους έχω ακούσει. Απλώς, είναι κι αυτοί underground. Είπαμε, χρειάζεται ψάξιμο...
Sorry για το παραλήρημά μου και την πολυλογία μου!

ανεστης είπε...

Μα εδώ δε μιλάμε για Underground σκηνή που πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει (ευτυχώς, ως εστέτ ελιτισμός)!. Μιλάμε για καταστάσεις πιο mainstream όπως π.χ. Ammy Winehouse που επαναλαμβάνοντας τον ήχο της Motown του 60 μαζέυει όλο το χαρτί.
Μιλάμε για παλιά ξεαχσμένα τραγούδια πυ ξανασκάνε μύτη είτε σαν επανα-λανσαρίσματα, ως samplings σε χιτς (Ο Will I Am βάζει E.L.O)...
Και θα το καταλάβαινα αν ήταν μια προσπάθεια να ξανακαταναλωθούν τα back catalogues των εταιριών, αλλά δεν είναι αυτό, είναι ο πλούτος του "τότε" VS τα εξαιρετικά στενά μουσικά πλαίδια του "τώρα".
Είναι αυτό που λέει ο Απειρωτας, οι τονωτικές ενέσεις για να πάρει μπρος η έμπνευση...
Για να συνεχίσουν στα meetings που συμμετείχε ο Ροίδης να ξέρουν (να ελπίζουν) πόσο θα πουλήσει ο κάθε δίσκος.

Ανώνυμος είπε...

@ Ανέστης

Μμμμ... έχω κάποιες επιφυλάξεις: και στο παρελθόν, όταν η μουσική ήταν πιο "πρωτότυπη", οι εταιρείες πάντα προωθούσαν τα "σαπάκια". Απλώς, τώρα που τα φράγκα είναι πιο πολλά, φροντίζουν να προφυλάσσουν και να προωθούν τα προϊόντα τους καλύτερα. Σημειώνω ότι η Electra το 1970 αποδέσμευσε τους Stooges επειδή δεν ήξερε τι να τους κάνει, αλλά κι επειδή οι πωλήσεις των ιστορικών πλέον "Stooges" και "Funhouse" ήταν κακές... Επίσης, θέλω να επισημάνω ότι, π.χ. το επανομαζόμενο σήμερα R'n'B δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσαρμοσμένη στηνη ευρεία κατανάλωση εκδοχή του hip-hop και του gangsta-rap. Θέλω, δηλαδή, να πω ότι το underground είναι αυτό που παράγει τη μουσική που αύριο θα είναι mainstream, όπως έγινε, π.χ., με το grunge. Σημειώνω, τέλος, ότι υπάρχουν σήμερα δεκάδες ανεξάρτητες εταιρείες, οι οποίες, όχι μόνο επιβιώνουν, αλλά τα πάνε και πολύ καλά, χωρίς να "νερώνουν" τη μουσική που παράγουν.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Πάντως μιλάμε σε κάθε περίπτωση για καθαρόαιμη ροκ. Το ζήτημα είναι ότι οι μάνατζερ εκμεταλλεύονται κάθε πτυχή της μουσικής ιστορίας και δημιουργίας.

Ανώνυμος είπε...

@ Δείμος
Ου, και χειρότερα. Θυμίζω ότι οι Monkees ήταν συγκρότημα που κυριολεκτικά κατασκευάστηκε από managers, προκειμένου να αποτελέσει την αμερικανική "απάντηση" στους Beatles. Πάντως, να ξεκαθαρίσω κάτι: από τη στιγμή που άρχισε η "βαλκανοποίηση" του ροκ, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '70, έως σήμερα, έχουν υπάρξει πολλά underground ρεύματα τα οποία σύντομα αποτέλεσαν το mainstream. Όταν μιλώ για underground, επί της ουσίας μιλάω για τη μουσική που οι μανατζαρέοι, οι δισκογραφικές εταιρείες και γενικότερα η βιομηχανία, είτε δεν μπορεί να αναγνωρίσει, είτε ακόμα την "φοβάται" και προσπαθεί να βρει τρόπους για να την "εξημερώσει".

ανεστης είπε...

Να μη ξεχάσουμε οτι σήμερα το underground είναι το trend.
Οι εταιρίες που είναι υποχρεωμένες να χαράζουν εμπορική πολιτική με βάση την επικοινωνία τους έχουν ειδικότητα στο να εξερευνούν τις τελευταίες τάσεις και ρεύματα που επικρατούν στη νεολαία προκειμένου να εκπαιδεύονται στο πως θα τα υιοθετήσουν ως στυλ και ως κώδικες.

Dementia_Inc είπε...

Βαρέθηκα να διαβάσω τα comments..Καλή μουσική υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρχει πάντα.Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά και αγαπάει ένα συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα μπορεί να ψαχτεί,να ενημερωθεί λίγο περισσότερο εκτός από mainstream media και θα βρει αυτό που ψάχνει.Οι managers θα υπάρχουν όσο υπάρχουν δισκογραφικές εταιρίες και όσο η μουσική θα διανείμεται (και) με χρηματικό αντίτιμο.Όλοι παίζουν το ρόλο τους(managers,συγκροτήματα,παραγωγοί λπ) στη μουσική βιομηχανία και θεωρώ τουλάχιστον αφελή τον ισχυρισμό πως οτιδήποτε εμπορικό στερείται ποιότητας.
Khlysty νομίζω πως οποιαδήποτε μπάντα υπογράφει σε ένα δισκογραφικό κολοσσό αργά η γρήγορα θα ''εξημερωθεί'' ,αυτό για μενα είναι ο κανόνας με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Φαντάζομαι πως δε περιμένετε να το ακούσετε από μένα οτι στην τέχνη η παρθενογένεση είναι λιγάκι σπάνια.Και οι Stones και ο Dylan φέρανε παλιές ιδέες στο προσκήνιο.Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Όσον αφορά τους Radiohead,καλή η κίνησή τους αλλά ούτως η άλλως ανακοινώθηκε πριν από λιγες μέρες ότι το In Rainbows θα κυκλοφορήσει κανόνικα και από δισκογραφική εταιρία.Απλά πηγαν να προλάβουν αυτούς που θα το κατέβαζαν ούτως η άλλως από τα γνωστά sites δινοντάς το από το δικό τους.Εντυπωσιακό δε λεω αλλά χρειάζονται περισσότερα..