Ελαφρολαικοπόπ!

Με αφορμή ένα πρόσφατο post του Δείμου "περί ψυχαγωγίας και διασκέδασης" έκανα κάποιες σκέψεις για αυτό που λλέμε σήμερα "ελαφρολαικό" και "λαικοπόπ".

Με απασχολεί το λαϊκοπόπ γιατί νομίζω ότι είναι μια πολύ σοβαρή απειλή που δεν την έχουμε πάρει καθόλου στα σοβαρά. Η κουλτούρα του λαϊκοπόπ, είναι ύπουλη και καταστροφική.

Καταστροφή για την αισθητική μας γιατί το λαϊκοπόπ, ευνουχίζει το γνήσια λαϊκό, το μπασταρδεύει με ακούσματα που είναι-και-δεν-είναι. Ψευτο-ράπ, μαϊμού ελεκτρόνικα, ντεμέκ r&b. Ήχος- απομίμηση, που θα μπορούσε να προέρχεται από οποιοδήποτε παγκοσμιοποιημένο στούντιο που παράγει προϊόν για εύκολη κατανάλωση οπουδήποτε στον κόσμο. Απόνερα του αμερικάνικου μουσικού οδοστρωτήρα με ελληνικό στίχο που δεν λέει τίποτα απολύτως, απλά συνοδεύει τη μουσική.

Αυτή η ίδια κομπιουτερογενής συνταγή που πολτοποιεί τα ακούσματα και τα γούστα, είναι η ίδια συνταγή που μετέτρεψε το γνήσιο πούρο σε ένα αηδιαστικά αρωματισμένο cigarillo -αποσμητικό χώρου, που έκανε τη μπύρα «λάιτ» για να την πίνουν και αυτοί που δεν θέλουν να παχύνουν αλλά χωρίς αλκοόλ για υποκατάστατο.

Νοθευμένες συνταγές δηλαδή για να αντέχει ο οργανισμός των mainstream, των μετρημένων και των μετρίων.

Να μιλήσουμε για πολιτισμό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που παρατηρήσατε τον εξωτερικό χώρο από αυτά τα super market διασκέδασης (μπουζουξίδικα τα έλεγαν κάποτε) με τα πανάκριβα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα γύρω πεζοδρόμια;

Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής: Πως γίνεται όλοι αυτοί οι ευημερούντες νεοέλληνες να έχουν τα ίδια γούστα; Γιατί τα Jeep, τα Cayenne και οι πανάκριβες Μερτσέντες ακούν και διασκεδάζουν με τους σύγχρονους αυτούς πολιτιστικούς γίγαντες, τους κολοσσούς του νεοελληνικού πολιτισμού; Γιατί δεν βλέπω αυτά τα αυτοκίνητα έξω από το Half Note για παράδειγμα; Έξω από κάποια συναυλία κάποιου περιοδεύοντος μπλούζμαν σε ένα ανύποπτο μπαράκι; Πρέπει ο γιγαντισμός του Jeep, του Hummer, να συνάδει με το γιγαντισμό του κέντρου διασκέδασης; Nα καταλήξουμε άρα, ότι όποιος έχει λεφτά, είναι υποχρεωμένος να είναι και λαϊκοπόπ; Όχι. Άλλος είναι ο λόγος.

Αυτού του είδους η διασκέδαση ταιριάζει μια χαρά σε όποιον θέλει να «φανεί». Το «πρώτο τραπέζι πίστα» υπάρχει μόνο εκεί για να ξεχωρίζει ο πατρίκιος από τους πληβείους. Ο λουλουδοπόλεμος γίνεται μόνο εκεί. Οι μονάδες μέτρησης είναι «φιάλες». Τα πάντα είναι φτιαγμένα για να ευνοούν την επίδειξη, το ξόδεμα, την ξυπασιά. Όποιος αποφασίσει να διασκεδάσει εκεί, θα πρέπει να ξηλωθεί χοντρά, για να μην αντιμετωπιστεί σαν παρίας. Αυτό κάνει τους Cayennίστες να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους. Γνωρίζονται με το προσωπικό, κολακεύονται με τον σεβασμό που τους υποδέχονται (δεν καλωσορίζουν εσένα κρετίνε, τα λεφτά σου χαιρετάνε) και αυτή η συμπεριφορά μετράει πολύ στην ξανθιά

(Α! Μια που είπα «ξανθιά» ήθελα να κάνω άλλη μια ερώτηση: γιατί οι «ξανθιές», ξέρετε… αυτές με την ίδια βαφή που ύπουλα ποτίζει πάνω στην τρίχα μέχρι τα χημικά της να φτάσουν και να κάψουν τα μισά εγκεφαλικά κύτταρα, ενδημούν στα μαγαζιά αυτά σαν να είναι ο φυσικός τους βιότοπος;)

Ο χορός στα τραπέζια (δεν ξέρω, γίνεται ακόμα;) αλλά και το αναμενόμενο γιαλαντζί ζεϊμπέκικο και το απαραίτητο τσιφτετέλι είναι η μόνιμη κατάληξη ακόμα και αν μιλάμε για «μουσικά» σχήματα που χαρακτηρίζονται «ρόκ» (μη χέσω!).

Γι αυτό σας λέω, είναι απειλή όλα αυτά τα φαινόμενα.