Η (μη) ηθική του κυνηγού

Άντε πάλι με τις συζητήσεις για το αν πρέπει ή όχι να απαγορευθεί το κυνήγι...
Στην ερώτηση του Λυριτζή στην ΝΕΤ για το «αν θα πάθουν τίποτε οι κυνηγοί αν δεν κυνηγήσουν για μια χρονιά» ο εκπρόσωπος των κυνηγών απάντησε «εσείς δηλαδή θα πάθετε τίποτε αν ξυρίσετε το μούσι σας;»

Ναι ξέρω, θα μου πείτε πως ήταν ατυχής η έκφραση του εκπροσώπου. Αλλά εγώ από την άλλη παρά το ότι είμαι συνήθως έτοιμος να αναγνωρίσω αρκετά ελαφρυντικά πιστεύω ότι πραγματικά είπε αυτό που πίστευε.

Νομίζει δηλαδή ο κύριος αυτός και οι άλλοι κυνηγοί πως το να κυνηγούν είναι δικαίωμά τους που αφορά αυτούς και κανέναν άλλο, όπως το αν θα αφήσεις μούσι ή όχι...

Πιστεύουν πραγματικά πως η κατοχή του όπλου, η άδεια κυνηγιού, η οργάνωση συλλόγων είναι αρκετά για να τους κάνει να διεκδικήσουν την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ και την ΕΠΙΚΑΡΠΙΑ του εθνικού πλούτου που λέγεται «άγρια ζωή».
Και το κράτος σαν να είμαστε στην εποχή των κομητειών, των φέουδων, θεωρεί πως μπορεί να έχει πόρους, έσοδα, πουλώντας στους κυνηγούς την άγρια ζωή που όμως ανήκει σε όλους μας ακόμα και σε μένα και σε εσάς που προτιμάτε να τη βλέπετε να πετάει, να φωλιάζει, να χέζει στο δάσος. Οι άδειες κυνηγιού δεν εκδίδονται για εκλεχθεί ένας συγκεκριμένος πληθυσμός όπως πιθανά θα μπορούσε να γίνει με τα αγριοκούνελα στη Λήμνο ή σε άλλες περιπτώσεις όπου η έλλειψη φυσικών εχθρών έχει επιφέρει υπέρμετρη αύξηση θηραμάτων. Ούτε εκδίδονται για να μπουν οι κυνηγοί σε κυνηγετική ρεζέρβα με ρυθμιζόμενους πληθυσμούς «θηραμάτων».

Εκδίδονται για περιοχές όπου όλοι έχουν πρόσβαση, ενώ οι άδειες που επιτρέπουν κάποιους μέγιστους επιτρεπόμενους αριθμούς θηραμάτων είναι καθαρή απάτη, αφού δεν υπάρχει έλεγχος, απλά επαφίενται στην καλή θέληση του καθένα.

Πρόσφατα, και παρόλο που οι κυνηγετικές ενώσεις συνεχίζουν να περηφανεύονται για το πόσο καλά ελέγχουν τη λαθροθηρία, ένα σωρό κόκκινα ελάφια της Πάρνηθας εξαφανίστηκαν από κάποιες ασυγκράτητες ανεγκέφαλες καραμπίνες. Ξεκάθαρα λοιπόν σήμερα δεν μπορούν κάποιοι να αγοράζουν και να πουλάνε το δικαίωμα του να σκοτώσουν κάτι που δεν τους ανήκει.

Αφήνω στην άκρη το ότι το «έτσι θέλω» του κυνηγού είναι σήμερα πιο ανήθικο από ποτέ, άλλοτε αφού αφενός υπάρχει σαφώς θέμα ποιότητας περιβάλλοντος, αριθμού αγρίων ζώων και αλληλεπίδρασης στην τροφική αλυσίδα και από την άλλη, επειδή δεν γίνεται πλέον για λόγους διατροφής. Όσο για τα επιχειρήματα που συνήθως ακούγονται για φυσιολάτρες και τρόπο ζωής και επιστροφή στη φύση, ε, δεν χρειάζεται και πυρηνική φυσική για να βρουν τον τρόπο να κάνουν εκδρομές χωρίς να πρέπει να σκοτώσουν ή τουλάχιστον ας χρησιμοποιήσουν σφεντόνες ή τόξα και βέλη, γιατί η καραμπίνα δεν ξέρω πόσο "φυσική" μπορεί να θεωρηθεί.