Πιασαμε όμηρο τον εαυτό μας;

Για όποιον είχε τις τελευταίες αμφιβολίες πως η Ελλάδα είναι αυτοκαταστροφική χώρα ήρθε το κύμα των "απεργιών της κρίσης". Εδώ και καιρό τώρα το δικαίωμα σε απεργία μεταβλήθηκε σε ωμό εκβιασμό με όμηρο το κοινό (ή απλά: τους άλλους).

Όταν η απεργία κινδυνεύει να είναι αόρατη, τότε πρέπει να μεγιστοποιηθούν οι ορατές επιπτώσεις, εις βάρος των δικαιωμάτων των υπολοίπων. Αν λοιπόν οι φορτηγατζήδες απεργούν αλλά τα καύσιμα ακόμα μπορούν να διακινηθούν απ' τα ιδιωτικά φορτηγά των εταιριών, θα γίνει αποκλεισμός των διυλιστηρίων για να αυξηθεί το πρόβλημα (όπως και έγινε). Αν κριθεί πως οι αεροελεγκτές κάνουν παράνομη και καταχρηστική απεργία, τότε θα αποφασίσουν με νομιμοφανή τρόπο να προκαλέσουν χάος (όπως και έγινε). Φτάσαμε να βλέπουμε απεργία που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ναυτεργάτες δεν ενέκριναν, αλλά αυτή έγινε απ' τους πατερούληδες του ΠΑΜΕ που κατέλαβαν και τα πλοία επειδή έκριναν πως ήξεραν καλύτερα.

Όλα αυτά ξεκινάνε απ' το γεγονός οτι οι συντεχνίες είναι πανίσχυρες απ' τη μεταπολίτευση και δώθε. Αυτή η ισχύς που προέρχεται και απ' την πολιτική ασυλία και την κομματική συναλλαγή τόσων κυβερνήσεων έχει γίνει κανονικό καθεστώς. Κανονική δικτατορία.
Οι συνδικαλιστές που θα καταφέρουν να περάσουν την πιο μαξιμαλιστική προσέγγιση (όχι μόνο απεργία αλλά να τα κάνουμε όλα μπάχαλο) είναι ένα ή και περισσότερα βήματα πιο κοντά στην αναγνωρισιμότητα και στα εκλογικά ψηφοδέλτια (τα οποία σας θυμίζω πως ακόμα λειτουργούν με σταυρούς - άλλη ντροπή αυτή).

Απ' την άλλη η αντιπαλότητα που επικρατεί σήμερα περισσότερο από ποτέ στην Ελληνική κοινωνία, οξύνει τις αντιθέσεις και τώρα με την κρίση φτάσαμε να δείχνουμε ο ένας τον άλλο σαν υπεύθυνους για το κατάντημα. Αυτή η αντιπαλότητα κρατάει πολύ καιρό τώρα. Αυτή ακριβώς είναι που εξαφάνισε την έννοια "κοινό όφελος".

Δεν υπάρχει "κοινό καλό" στην Ελλάδα και ας το παραδεχτούμε όσο απόλυτο κι αν ακούγεται. Έτσι θα βρούμε ερμηνείες για πάρα πολλά ακατανόητα, απ' την έλλειψη πρασίνου και κοινόχρηστων χώρων μέχρι τα σκουπίδια που βλέπουμε πεταμένα παντού και τη δημόσια πολιτική ζωή. Οι εκλεγμένοι άρχοντες είναι όσοι έχουν τις περισσότερες γνωριμίες και ρεκόρ ρουσφετιών και όχι όσοι θα έκαναν αποδεδειγμένα κάτι για τη χώρα. Ποτέ δεν διεκδικήσαμε κάτι για όλους, πάντα μόνο για εμάς.

Σ' αυτό το τεράστιο έλλειμμα κοινωνικής συνοχής, η οποιαδήποτε συζήτηση για κοινό όφελος όπως "έσοδα απο την τουριστική περίοδο (π.χ.), είναι αστεία. Το κράτος και η κοινωνία "ας κόψει το λαιμό της" (γιατί προφανώς εμείς είμαστε εδώ μόνο για να την αρμέγουμε;).

Στόχος λοιπόν σε κάθε κινητοποίηση όχι η κυβέρνηση, αλλά οι υπόλοιποι συμπολίτες. Κι αυτό για να ενισχυθεί το πολιτικό κόστος. Για να χρεωθεί η ταλαιπωρία στην εξουσία. Η χρεοκοπημένη κοινωνία μας όμως άρχισε έστω με τεράστια καθυστέρηση (και λόγω της εκτεταμένης ηλίθιας αντίληψης πως όποιος κινητοποιείται κατά της κυβέρνησης έχει δίκιο), να μπουχτίζει με τις συντεχνίες και να χρεώνει συνδικαλιστές κομματόσκυλα και κομματικές ηγεσίες για τούτο τον αυτοκαταστροφικό εμφύλιο.

Ευκαιρία λοιπόν για όσους θέλουν να υπερασπιστούν τα εργασιακά -ή άλλα- δικαιώματα (που πραγματικά μπαίνουν σε δοκιμασία) να σταματήσουν να τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι για να σοδομίζουν αλύπητα την κοινωνία. Δεν πάει άλλο.
Αλλιώς, το κρίμα στο λαιμό τους.

(Η 1η φωτο είναι απο την Ελευθεροτυπία. Η 2η απο την ταινία του Mel Brooks "Blazing Saddles)

Αει σεχτίρ πιά...

...και φυσικά η κουβέντα σε όλη το blogόσφαιρα, στο twitter, όπου και να κοίταξα αλλά και στα ραδιόφωνα και παντού, ΔΕΝ περιστρέφεται γύρω από τους φονιάδες, ΔΕΝ γίνεται για το γεγονός οτι κάποιοι φονιάδες έχουν αναλάβει να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

ΔΕΝ γίνεται καν κουβέντα για το οτι μια(;) συμμορία κυκλοφορεί σήμερα, στην Αθήνα του 2010 ανάμεσά μας, βάζοντάς μας στη λίστα των πιο καθυστερημένων κοινωνιών που διαθέτουν "τρομοκράτες" και μάλιστα τέτοιας ποιότητας. Φυσικά δεν γίνεται καμία συζήτηση προβληματισμού για το πως θα συλληφθούν οι ένοχοι. Αλίμονο!

Γίνεται για την ποιότητα του Τρωκτικού (ή "πρωκτικού"), για το αν είναι κίτρινο ή όχι, αν το χρησιμοποιούσαν πολιτικοί και επιχειρηματίες και μέσα σε όλα αυτά να διαχέονται και τα υπονοούμενα για τον δολοφονημένο. Δηλαδή οι υπαινιγμοί είναι τόσο πρόστυχοι που δεν αντέχω καν να τους κάνω πιο ξεκάθαρους. Λες και ο θάνατος έρχεται από τους σκατιάδες με τα όπλα σα "θεία δίκη", σαν αυτόματη τιμωρία για όποιον τολμάει να μη τηρεί τη δημοσιογραφική δεοντολογία (ποιά;;;).

Για να εξηγούμεθα πάντως: Παντού σχεδόν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν μαζί με το σκανδαλάκι της ημέρας να διαβάσουν και για το βρακί της Μπρίντευ Σπίαρς. Τρωκτικά και Star TV υπάρχουν όπου βρίσκεται και ανάλογο κοινό.

Ελάχιστες όμως χώρες απομένουν πάνω στον πλανήτη, όπου τόσος πολύς κόσμος να ψάχνει δικαιολογίες για το έγκλημα! Να αναζητά ιδεολογικά ερείσματα! Να αρθρώνει κουβέντες για "αναμενόμενους" ή όχι θανάτους.
Και η χώρα με τους "πολίτες" που πριν μερικούς μήνες είχαν την τσίπα να ψελλίσουν για τους χαμένους της Marfin "Τι δουλειά είχαν να βρίσκονται στην τράπεζα μέρα απεργίας" είναι μια απ' αυτές.

Είναι μια δολοφονία ενδεικτική της κοινωνίας και του κράτους;

Αυτό που εγώ καταλαβαίνω απο τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια είναι οτι μπήκαμε στο χάρτη των χωρών όπου έχουν δολοφονηθεί δημοσιογράφοι.

Ποιό είναι η κοινή συνιστώσα αυτών των χωρών;
Η διαφθορά, η ατιμωρισία των τοπικών μαφιών, η ανεξέλεγκτη βία που επιτρέπει την επίλυση διαφορών με τα κουμπούρια, αλλά κυρίως και πάνω απ' όλα η έλλειψη ελέγχου και διαφάνειας (εξ ου και οι αποκαλύψεις που γίνονται επικίνδυνες).
Γιατί σε μια πολιτισμένη χώρα που κανείς δεν έχει αλλά κυρίως δεν μπορεί να κρύψει τίποτα, τέτοιες δολοφονίες είναι αδιανόητες.


UPDATE:
Μαθαίνω πως ταυτοποιήθηκαν τα όπλα των δολοφόνων και ανήκουν στη "Σέχτα επαναστατών"! Ουδεμία έκπληξη. Μπορεί να μην έχουμε επαναστάτες στην Ελλάδα, έχουμε όμως ένα σωρό κόσμο που μπορούν να υποδύονται τους επαναστάτες για να λύνουν διαφορές.

Starless!

Ένα απο τα πιο όμορφα κομμάτια που έγραψαν ποτέ οι ανεπανάληπτοι King Krimson.




Και η "πειραγμένη" του εκδοχή -φόρος τιμής- του Craig Armstrong.

Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ!

Δεξιά για τον παράδεισο (αν και ξέρω κάποιους κληρούχες που θα διαφωνούσαν).


Σημείωση 1η: Το "παίξε όπως είσαι" με τη Τζούλια που παραπέμπει; Δεδομένου ως οι τελευταίες της εμφανίσεις ήταν σε μια τσόντα, εννοεί η διαφήμιση πως μπορείς άνετα να παίξεις πόκερ ακόμα και μπουκωμένη; Κάν'το όπως η Τζούλια δηλαδή;

Σημείωση 2η: Αυτή η ΠΑΡΑΝΟΜΗ πινακίδα βρίσκεται στη διασταύρωση της Αμαρουσίου με τη Λ. Ηρακλείου κάπου στα όρια μεταξύ Λυκόβρυσης και Ν. Ηρακλείου. Το λέω για να δούμε πόσο καιρό θα βρίσκεται εκεί και να κρίνουμε ανάλογα τους δημοτικούς άρχοντες.

Σημείωση 3η: Δεν ξέρω πόσο νόμιμη είναι η υπαίθρια διαφήμιση καζίνο αλλά μήπως τα "προιόντα" αυτά (τζόγος) θα έπρεπε να διαφημίζονται αποκλειστικά σε χώρους όπου έχουν πρόσβαση αποκλειστικά και μόνο ΕΝΗΛΙΚΕΣ;

Νέα κόμματα ή νέους πολιτικούς;

Να κάτι που δεν ξέραμε: Οι έρευνες δείχνουν αποδοκιμασία του δικομματισμού!

Και οι μόνοι που πήραν πρωτοβουλία ήταν δύο πολιτικοί που δεν είχαν πια τίποτα να χάσουν. Οι δύο νέοι σχηματισμοί που ανακοινώθηκαν τις τελευταίες μέρες από τον Φώτη Κουβέλη και τη Ντόρα Μπακογιάννη θέλουν να πείσουν πως «φεύγουν προς τα εμπρός» σε μια εποχή στασιμότητας και απαξίωσης του πολιτικού σκηνικού.

Η περίπτωση της Ντόρας Μπακογιάννη με το «forum για την Ελλάδα» δεν το βλέπω να τυχαίνει ιδιαίτερης απήχησης. Κυρίως για δύο λόγους: Ο ένας είναι πως αποτέλεσε πολύ καιρό τώρα ένα βασικό στέλεχος της κυβέρνησης Καραμανλή (πω πω! ούτε κουράγιο να γράψω το όνομα δεν έχω πια). Που επέλεξε να μη μιλήσει για πολύ καιρό όσο οι εκλογικές αναμετρήσεις πήγαιναν σχετικά καλά και τα πόστα ήταν εξασφαλισμένα. Και ναι μεν έκανε την «αυτοκριτική» της αλλά φαίνεται πως αυτή η ισχνή μεταμέλεια δε φτάνει για στέλεχος πρώτης γραμμής που διεκδικεί τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Αντίθετα πείθει και τους πιο δύσπιστους πως εξακολουθεί στην τροχιά των συσχετισμών και των σκοπιμοτήτων. Και της «βαριάς» επικοινωνίας και των «δημοσίων σχέσεων».

Ο άλλος λόγος είναι πως απευθύνεται στον παραδοσιακό ψηφοφόρο της Ν.Δ. που όσο να πεις είναι καλυμμένος αυτή την εποχή με τη νέα του λαϊκιστική και παλαιοκομματική ηγεσία. Αλλά αυτές οι αξιολογήσεις τώρα ένα κόμμα που έφτασε στο παρά πέντε να καταρρεύσει από την κορυφή του, είναι πολυτέλειες. Αυτός ο κόσμος έχει ήδη επιλέξει ηγεσία λοιπόν και αποδοκίμασε την Ντόρα.

Που πρέπει λοιπόν να απευθυνθεί για εκλογικό κοινό; Στο κέντρο; Στους αναποφάσιστους; Αν ναι, τότε θα χρειαστούν πολλά «χιλιόμετρα» μέχρι να καταφέρει να πείσει αυτό το χώρο η «κόρη του Μητσοτάκη». Κι όσο κι αν εγώ δεν έχω καμία διάθεση να μιλήσω για κληρονομικά πολιτικά κουσούρια, ένα σωρό κόσμος θεωρεί πως αυτός είναι ένας αρκετά σοβαρός λόγος για να την ακυρώσει εκ προοιμίου.

Η περίπτωση του Φώτη Κουβέλη είναι διαφορετική αφού μιλάμε για πολιτικό χώρο που ποτέ δεν ήταν εξουσία. Ο Κουβέλης λοιδορήθηκε για την επιλογή του να αποχωρήσει από το ΣΥΡΙΖΑ (τι "λοιδορήθηκε" δηλαδή, ούτε σε ακροδεξιό τέτοια καντήλια απο τους πρώην "συντρόφους"!). Λες και δεν είναι εδώ και καιρό αυτός ο σχηματισμός ετοιμόρροπος, λες και δεν ταλανίζεται να συγκρατήσει τα φυγόκεντρα κομμάτια του πάζλ εν μέσω απροσμέτρητης ομφαλοσκόπησης.

Το αν θα φέρει κάτι νέο στο πολιτικό σκηνικό είναι και πάλι αμφίβολο. Από τη μία δεν μπορεί να προβεί στην αναθεώρηση και ακύρωση αυτών που τόσα χρόνια υπηρέτησε, από την άλλη είναι δύσκολο (όσους Κακουλίδηδες κι αν διαθέτει στο ρόλο του think tank) να διαχωριστεί με σαφείς και ξεκάθαρες πολιτικές γραμμές από το χτεσινό σχήμα κρατώντας ταυτόχρονα ιδεολογικά τη θέση του.

Αμφίβολες επιλογές σε μια δύσκολη περίοδο. Κι αυτή την δύσκολη περίοδο δεν είναι οι νέοι σχηματισμοί που λείπουν αλλά τα φρέσκα και «αμόλυντα» πρόσωπα. Αλλά πού να βρεθούν σε ένα πολιτικό σκηνικό μαθημένο σε πελατειακές σχέσεις και ασύδοτο αμοραλισμό;

Τρομοκράτες ή κουτσομπόλες;

Απ' την "προκήρυξη" των δολοφόνων που έστειλαν τη βόμβα στο Χρυσοχοίδη δεν μου έκανε τίποτε εντύπωση

Είναι η γνωστή ρητορική των ανθρώπων που θέλουν καταρχήν να σκοτώσουν, έχουν βρει τον τρόπο και το μόνο που μένει είναι το ιδεολογικό προκάλυμμα που θα "δικαιολογεί" την πράξη τους.
Γνωστά αυτά, τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε βαρεθεί, έχουμε παραδεχτεί πως έχουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό της κινητοποίησης, οπότε και τα προσπερνώ.

Ένα μικρό όμως απόσπασμα μου έκανε εντύπωση, πέντε μόνο λεξούλες:
"...Τα αρχικά σενάρια για την αποστολή του (σημ: του πακέτου - βόμβα) ήτανε τρία. Πρώτον να σταλθεί στο σπίτι του υπουργού στην Καλλιθέα όπου διαμένει με τη νέα του σύζυγο."

Αυτό! "Με τη νέα του σύζυγο". Όχι: "με τη σύζυγό του".

Προσέξτε τη σημειολογία. Περιλαμβάνει λίγο απ' όλα. Λίγο Espresso, λίγο Τρωκτικό, λίγο μεσημαριανάδικο τηλεοπτικό, αυτό το παλιό καλό κουτσομπολιό που τραβάει πωλήσεις στα σκανδαλοθηρικά έντυπα και sites.
Περιλαμβάνει και κάποιο περίεργο πουριτανισμό που δε συναντιέται ούτε σε χριστιανορθόδοξα σωματεία.
Περιλαμβάνει και λίγο υπαινιγμό που παραπέμπει σε Τσοχατζόπουλο με τους γνωστούς συνειρμούς.

Με δεδομένο το οτι αυτά τα κείμενα δεν γράφονται στο πόδι άλλα κάθε λέξη είναι προσεκτικά επιλεγμένη για να μελετηθεί κατά το δοκούν, εγώ αυτό κράτησα ως πολύτιμο στοιχείο για την ταυτότητά τους. Τι αξία έχει αυτή η επιλογή λέξεων άλλη απο το να αφήσει υπονοούμενα για την ποιότητα του άνδρα;

Τρομοκράτες ή κουτσομπόλες λοιπόν;

Εκτός κι αν...

Το κάπνισμα δεν είναι cool.

Η δυσοίωνες σημάνσεις σε χοντρό μαύρο πλάισιο που επιβλήθηκε να τοποθετούνται πάνω στα πακέτα των τσιγάρων δεν στρέφονται κατά των καπνοβιομηχανιών. Αν είχατε την παραμικρή σκέψη πως προκαλεί βλάβη στις πωλήσεις τους, κάνετε λάθος.

Αντίθετα είναι μια σήμανση που αφαιρεί την "παραπλάνηση" απο τα θύματα του καπνίσματος και κάνει δυσκολότερη τη διεκδίκηση αποζημιώσεων είτε απο τις βιομηχανίες είτε απο το ίδιο το κράτος. Με τη σήμανση δεν έχουν νομικά ερίσματα οι καπνιστές για να πουν "δεν το ήξερα" το θανατηφόρο κάπνισμα είναι μια συνειδητη επιλογή.

Παρόλα αυτά όμως ο αριθμός των νέων ανθρώπων που ξεκινούν τώρα το κάπνισμα είναι απίστευτα υψηλός αναλογικά με τη φασαρία που γίνεται για το τσιγάρο, με την πληροφόρηση που είναι διάχυτη παντού (όχι μόνο στο internet) για τις βλάβες που προκαλεί.

Ο λόγος;

Το κάπνισμα πλασσάρεται ως cool. Έχει φροντίσει η σχετική

υποκουλτούρα να ηρωποιήσει το τσιγάρο σαν "πράξη αντίστασης" στην καταπίεση της "πολιτικά ορθής" απαγόρευσης. Έχουν φροντίσει γι αυτό και μερικοί δικοί μας "μπροστάρηδες" όπως η κ. Κανέλη που λειτουργεί σαν καπνιστής - προβοκάτορας σε κάθε εμφάνισή της σε παράθυρα (αναρωτιέμαι όμως αν ζητάει προηγουμένως την άδεια των υπολοίπων).

Αυτό το "cool" του καπνίσματος ταιριάζει σε κάποιο βαθμό με την αυτοκαταστροφική / αυτοκτονική / μηδενιστική διάθεση των εφήβων. Είναι δηλαδή η light εκδοχή των emo ανησυχιών (κι όταν λέω emo εννοώ τη διαχρονική διάθεση "μαυρίλας" που έχουν οι έφηβοι).

Με μια διαφορά όμως: Η διάθεση αυτή φεύγει όσο ξελαμπικάρει το μυαλό και φεύγει η ακμή. Το κάπνισμα όμως παραμένει. Και ένα σωρό κόσμος προσπαθεί να το κόψει σε μια μετέπειτα φάση της ζωής του όταν είναι πια πολύ πιο δύσκολο.

Και είτε θα τα καταφέρεις (πολύ δύσκολα αλλά και ηρωικά), είτε θα μονολογείς κάθε πρωί για χρόνια "πρέπει να το κόψω, θα με πεθάνει" ανάμεσα σε βήχα και φλέμματα, είτε θα παραδεχτείς πως είναι δυνατότερο απο σένα και θα προσπαθήσεις να ιδεολογικοποιήσεις την αδυναμία και την εξάρτησή σου. Να την κάνεις να φαίνεται σαν αντίσταση.

Λυπάμαι ειλικρινά που βλέπω νέα παιδιά να καπνίζουν. Δεν ξέρω πως να τους πω κάποιες βασικές αλήθειες:

1. Πως το κάπνισμα ήδη είναι συνήθεια που τείνει να περιοριστεί στα κομμάτια του πληθυσμού με τη χαμηλότερη μόρφωση, που είναι και πιο πιθανό να δεις γονείς που καπνίζουν στο σπίτι όπου ζουν και τα παιδιά τους, όπου δεν υπάρχει αρκετή γνώση που να μετουσιώνεται σε έγνοια για τους "δικούς σου". Τότε μπορεί και να μη το δουν τόσο cool.

2. Το κάπνισμα τρέφει με κέρδη εταιρίες που δεν δίστασαν να πληρώνουν περιουσίες ολόκληρες για να επηρεάζουν για χρόνια επιστημονικές έρευνες να πουν ψέμματα, έχουν πει άπειρα ψέμματα οι ίδιες για τον εθισμό του καπνού, εταιρίες με αδίστακτες τακτικές παραποίησης της "εικόνας" του καπνίσματος για να το κάνουν να φαίνεται cool. Το να ταίζεις αυτές τις εταιρίες είναι τόσο επαναστατικό όσο να θες να μποϋκοτάρεις τη BP για τη διαρροή στον κόλπο του Μεξικού και να φουλάρεις στα πρατήριά της.

Για το ΠΑΜΕ και τις κινητοποιήσεις

Αντιγράφω απο την Κυριακάτικη της 27/6 το κείμενο του "καιρού" (Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης):

Για να ξεσηκώσεις σ' έναν αγώνα χρειάζεσαι ψυχή.

Για να τον κερδίσεις, όμως, χρειάζεσαι μυαλό. Τα πολλά τελευταία χρόνια στη χώρα λείπει το πρώτο, αλλά όπου δεν λείπει, λείπει το δεύτερο! Οι κινητοποιήσεις του ΚΚΕ που ματαίωσαν τα δρομολόγια των Ferry Boat της γραμμής είναι τρανή απόδειξη.

Ποιος είναι ο στόχος μιας κινητοποίησης; Να βλαφτεί ο αντίπαλος. Ποιος είναι ο αντίπαλος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Οι πλοιοκτήτες. Ποιος βλάφτηκε από τη ματαίωση των δρομολογίων; Μόνο οι ταξιδιώτες! Πώς έγινε αυτό; Οι ιδιοκτήτες επιδοτούνται σε μεγάλο ποσοστό για τα δρομολόγια και για το ποσοστό της ζημιάς τους από τη ματαίωση θα αποζημιωθούν από το κράτος. Δηλαδή, θα πληρώσουμε εμείς!

Οι -λίγες- μαχόμενες δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν μείνει σε πρακτικές της δεκαετίας του '30 και του '70. Που κέρδιζαν με το ντόρο. Αμα θες να πονέσεις τον πλοιοκτήτη μπλόκαρέ του το γιοτ, που πάει βόλτα. Την έδρα της επιχείρησης, απ' όπου διοικεί. Κίνησε απεργία στο μαγαζί του. Πλήξε τις συνεργασίες του. Την τροφοδοσία του.

Οι εύκολες λύσεις είναι άλλη μια αρπακόλλα στην πλάτη του λαού.

Σχόλια;

Η τουριστική ανάπτυξη και το "κακό" Ισπανικό μοντέλο

Μια που είναι πρόσφατη η κουβέντα για "ανάπτυξη" και μια που αναφερθήκαμε στο πόσο δεν θέλουμε την "καταραμένη" ανάπτυξη", ας θυμηθουμε την κουβέντα που γίνεται για τον "αιγιαλό" και το πως αντιμετωπίζουμε το θέμα "χωροταξία" στην Ελλάδα.

Θα έχετε ακούσει φαντάζομαι τη φράση "το ισπανικό μοντέλο ξόφλησε"... Εδώ λοιπόν θα βρείτε ένα πολύ καλό κείμενο για την τουρισιτκή ανάπτυξη και το πως βλέπουμε το αντικείμενο οι Έλληνες.

Ακόμα κι αν διαφωνείτε με την άποψη, κρατήστε ορισμένα της σημεία που είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα για συζήτηση...

WAR, Παλιοί και αγαπημένοι

Καιρό έχουμε να μιλήσουμε για μουσική.
Οι WAR είναι ένα απο τα πιο αγαπημένα (και πρώιμα) ακούσματά μου.



Δεν ήταν μόνο οι καταπληκτικές δουλειές που έκαναν με τον Eric Burdon



Ήταν που ο ήχος τους είχε τεράστιο πλούτο απο λάτιν, απο ρόκ, απο ψυχεδέλεια (φοριόταν πολύ τη δεκαετία του 70 στα μαύρα συγκροτήματα), ενώ αυτή η μαγική φυσαρμόνικα του Lee Oscar ζωγράφιζε!



Και τώρα, τόσα χρόνια μετά που τους ξανακούω, επιβεβαιώνω μέσα μου πως τέτοια κομμάτια δεν παλιώνουν ποτέ.