...και φυσικά η κουβέντα σε όλη το blogόσφαιρα, στο twitter, όπου και να κοίταξα αλλά και στα ραδιόφωνα και παντού, ΔΕΝ περιστρέφεται γύρω από τους φονιάδες, ΔΕΝ γίνεται για το γεγονός οτι κάποιοι φονιάδες έχουν αναλάβει να ορίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.
ΔΕΝ γίνεται καν κουβέντα για το οτι μια(;) συμμορία κυκλοφορεί σήμερα, στην Αθήνα του 2010 ανάμεσά μας, βάζοντάς μας στη λίστα των πιο καθυστερημένων κοινωνιών που διαθέτουν "τρομοκράτες" και μάλιστα τέτοιας ποιότητας. Φυσικά δεν γίνεται καμία συζήτηση προβληματισμού για το πως θα συλληφθούν οι ένοχοι. Αλίμονο!
Γίνεται για την ποιότητα του Τρωκτικού (ή "πρωκτικού"), για το αν είναι κίτρινο ή όχι, αν το χρησιμοποιούσαν πολιτικοί και επιχειρηματίες και μέσα σε όλα αυτά να διαχέονται και τα υπονοούμενα για τον δολοφονημένο. Δηλαδή οι υπαινιγμοί είναι τόσο πρόστυχοι που δεν αντέχω καν να τους κάνω πιο ξεκάθαρους. Λες και ο θάνατος έρχεται από τους σκατιάδες με τα όπλα σα "θεία δίκη", σαν αυτόματη τιμωρία για όποιον τολμάει να μη τηρεί τη δημοσιογραφική δεοντολογία (ποιά;;;).
Για να εξηγούμεθα πάντως: Παντού σχεδόν υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν μαζί με το σκανδαλάκι της ημέρας να διαβάσουν και για το βρακί της Μπρίντευ Σπίαρς. Τρωκτικά και Star TV υπάρχουν όπου βρίσκεται και ανάλογο κοινό.
Ελάχιστες όμως χώρες απομένουν πάνω στον πλανήτη, όπου τόσος πολύς κόσμος να ψάχνει δικαιολογίες για το έγκλημα! Να αναζητά ιδεολογικά ερείσματα! Να αρθρώνει κουβέντες για "αναμενόμενους" ή όχι θανάτους.
Και η χώρα με τους "πολίτες" που πριν μερικούς μήνες είχαν την τσίπα να ψελλίσουν για τους χαμένους της Marfin "Τι δουλειά είχαν να βρίσκονται στην τράπεζα μέρα απεργίας" είναι μια απ' αυτές.
2 σχόλια:
Γιατί τσαντίζεσαι; Μόνος σου περιέγραψες τις συνθήκες μέσα στις οποίες γίνεται αυτή η συζήτηση, οπότε τι καλύτερο περίμενες; Στην κοινωνία του Τρωκτικού, του Pretenderη του Άσφαλτου, του Μάκη του Δημοσιογράφου και των λοιπών παρομοίων φαινομένων, το να συζητά κανείς για το τι είναι η "Σέχτα", με τι συγκρίνεται η δράση της κλπ, μοιάζει τουλάχιστον αδιανόητο (...πάντως, με έπεισες και έγραψα...).
Σωκράτης ο νέος Ηρωας.
there must be heroes, just for one day
Βιαζόμαστε να ετικετάρουμε και γρήγορα θα ξεχάσουμε και πάμε πάρα κάτω.
Οτι και ναταν μόνος του και δικάιωμα του ήταν να ανακατευτεί με τα πίτουρα μάλλον επηρρεασμένος από τους αδιάφθορους έχοντας άγνοια κινδύνου. Στο τέλος τον έφαγαν και οι κότες.
Ο δέ Μέγας Δημοσιογράφος, ποταμούς δακρύων στον επικηδειό του στο Τρωκτικό σαν τους μαφιόζους στο Νονό που μετά τις πληρωμένες εκτελέσεις έκλαιγαν στις κηδείες των θυμάτων τους.
Ο παραλληλισμός βέβαια τυχάιος ....
Δημοσίευση σχολίου