Ναι στη "νέα ελληνική επανάσταση"

Όπως γράφω και στο φίλο Βιολόγο στο αποκάτω πόστ, τον λίγο καιρό που εργαζόμουν στα γραφεία μιας πολυεθνικής στη Γερμανία, οι γερμανοί συνάδελφοι ήταν αυτοί που έλειπαν περισσότερο απο τη δουλειά. Ήταν αυτοί που έκαναν τις περισσότερες κοπάνες με άδεια γιατρού (που θεωρείται κάτι σαν «κατεκτημένο δικαίωμα στην αρρώστια»).

Αυτό είναι τεκμηριωμένο και στατιστικά. Τα νούμερα είναι στη διάθεση όποιου επιθυμεί να τα αναζητήσει. Άρα δεν είναι η εργατικότητα των ελλήνων το θέμα μας. Ή τουλάχιστον όχι αυτή των ελλήνων του ιδιωτικού τομέα. Γιατί ο έλληνας του τεράστιου δημόσιου τομέα ακόμα κι αν δεν είναι εκ προοιμίου τεμπέλης μετατρέπεται σταδιακά σε τέτοιον.

Υπάλληλοι της Βουλής είναι αυτοί με τα 6.000 ευρώ μηνιαία, οδηγοί στην Εθνική Τράπεζα είναι αυτοί που καθαρίζουν 5.000 ευρώ το μήνα, πρώην στρατιωτικοί των γραφείων είναι αυτοί με τις συντάξεις στα 45 τους, οι δημόσιοι υπαλληλοι είναι που παίρνουν άδεια απο τη σημαία κάθε ημιαργία και εργάσιμη «γέφυρα». Το ίδιο το κομματικό κράτος που έστησε αυτή τη «μαύρη τρύπα» για να φροντίζει τους δικούς του, είναι αυτό που αμοίβει με επιδόματα για να κλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία και να μην αναγκάζεται να πληρώνει εισφορές στο σύνολο των αποδοχών.

Αυτοί οι ίδιοι είναι που έχουν την πισινή να κάνουν απεργία, να κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις, να λείπουν με πληρωμένα μεροκάματα για λόγους συνδικαλιστικούς. Εμείς οι υπόλοιποι ποτέ δεν «καταφέραμε» (λες κι αυτό είναι ζητούμενο) να κάνουμε παντιέρα την κομματική μας ταυτότητα. Επειδή δεν ανήκουμε σε κόμματα αλλά κι επειδή δουλεύουμε στον ιδιωτικό τομέα. Που πολλές φορές φαίνεται οτι το ένα φέρνει αυτόματα και το άλλο.

Ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα -που μαραζώνει και ρημάζει σήμερα και του κατάσχουν και τον ΦΠΑ- πληρώνει κανονικότατα (με τον εργοδότη του) πλουσιοπάροχες εισφορές στον ασφαλιστικό του οργανισμό. Δικαιούται με τα χρήματα που πληρώνει, όχι μόνο περίθαλψη επιπέδου ξενοδοχείου 5 αστέρων αλλά και να βγει σε σύνταξη στα 55 του.
Ούτε κάνουν κουβέντα οι πολιτικοί μας για τους κομματικούς φίλους / σπόνσορες-επιχειρηματίες που χρωστάνε δισεκατομμύρια σε ΙΚΑ επειδή δεν ολοκληρώθηκε η μηχανογράφηση του ΙΚΑ και δεν μπορούν να τους βρουν (η οποία μηχανογράφηση δεν έγινε επειδή κέρδισε τον διαγωνισμό ο Κόκκαλης κι έτσι χτυπήθηκαν οι νταβατζήδες).

Γιατί όλοι αυτοί που επιχειρηματολογούν υπέρ του αυξημένου ηλικιακού ορίου (κι εσύ κύριε Παπανδρέου που επικαλέστηκες το αυξημένο προσδόκιμο ζωής), δεν σκέφτονται με όρους ιδιωτικού τομέα που προσπαθεί να απαλλαγεί απο όσους πέρασαν τα πενήντα τους κι έγιναν «αντιπαραγωγικοί», αλλά με όρους δημοσίου -και πάλι- που εξασφαλίζει ισόβια ασυλία σε ένα γραφείο.

Η γερμανική οικονομία άλλωστε δεν είναι γερή επειδή έχει εξηντάρηδες να εργάζονται σε φάμπρικές (που δεν έχει), αλλά επειδή ΕΧΕΙ φάμπρικές, βιομηχανική παραγωγή δηλαδή ακόμα κι αν εκεί εργάζονται αλλοδαποί (για να μπορούν να ασθενούν οι υπόλοιποι γερμανοί).

Φάμπρικες κι ένα νοικοκυρεμένο δημόσιο που δεν είναι μαύρη τρύπα σε όσες εισφορές κι αν μαζεύονται απο τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Οι αλλοδαποί λοιπόν εκεί παίρνουν άδεια εργασίας, υπάρχει ζήτηση για δουλειά και επομένως για ασφαλιστικές εισφορές και φορολογητέο εισόδημα κι άρα δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα όσο εδώ που τους κρατάμε στην παρανομία και την ανασφάλιστη εργασία.

Τα λέω αυτά επειδή με όλη τη φιλολογία απο τα ευρωπαικά ΜΜΕ, την πίεση απο την Ευρώπη Ένωση κι όλη τη φιλολογία περι αναγκαιότητας «μέτρων», έχουμε χάσει το μπούσουλα, ετοιμαζόμαστε και πάλι να απωλέσουμε τα αυτονόητα, να θυσιάσουμε το λάθος κριάρι.

Ούτε αύξηση ΦΠΑ ούτε αύξηση ορίων ηλικίας χρειάζεται, αναθεώρηση του ελληνικού κράτους χρειαζόμαστε, μια νέα ελληνική επανάσταση που μας προτείνουν οι ίδιοι οι Γερμανοί μέσω της Die Zeit (Griechenland braucht eine Revolution).