Συζητάμε μόνο τα εύκολα.

Επιστροφή σε γνώριμο περιβάλλον. Στη χώρα που τίποτε δεν συζητιέται στα σοβαρά. Μόνο κάνουμε πως συζητάμε.

Και τι συζητάμε; Την οικονομία; Όχι φυσικά. Το ασφαλιστικό; Μα όχι βέβαια. Τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων; Το αν πρέπει να επιδοτούνται ή όχι οι αγρότες; Όχι. Αυτά είναι δύσκολα θέματα, απαιτούν γνώση, απαιτούν να ξέρεις τι γίνεται σε άλλες χώρες, πρέπει να ξέρεις τι είναι τα «δημοσιονομικά», η δημόσια διοίκηση.

Άλλωστε ποτέ δεν θέλαμε στ’ αλήθεια να ξέρουμε για τα επιδόματα και τις επιδοτήσεις. Αυτά αφορούν τη μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού που σαν δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται μέχρι τις 3 και μετά κοιμάται για να κάτσει λίγο το απόγευμα στο ψιλικατζίδικο της συζύγου. Δεν θέλουμε να ξέρουμε για τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης» και «αυξημένης ευθύνης» των εφοριακών, μας φτάνει να λέμε καμιά παπάρα για «διαπλοκή», «συμφέροντα» και να αγορεύουμε για το «δημόσιο χρήμα» που ληστεύουν οι εργολάβοι. Δε θέλουμε να πιάσουμε τις αγροτικές επιδοτήσεις γιατί εκεί ο φουντωμένος συνδικαλισμός τα κάνει δύσκολα, θα έχουμε κόστος, θα γίνουμε κακοί, άστο.

Συζητάμε λοιπόν τα εύκολα. Για το αν θα κάνουμε έλληνες πολίτες τους μετανάστες. Εδώ δεν έχουμε και μεγάλο πρόβλημα, οι θιγόμενοι είναι ξένοι, άντε η αντίθεση και η ένταση να γεννηθεί μέσα στην κοινωνία, μικρό το κακό. Αν αυτό λέγεται συζήτηση. Παντού υπάρχει το θέμα, σε εφημερίδες, σε μπλόγκς, ένα σωρό επιχειρήματα γιατί πρέπει να σταματήσει το σημερινό αίσχος, οι ελληναράδες απέναντι αντί για επιχειρήματα, αντιπαραθέτουν πορδές του τύπου «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ…». Μα είναι δυνατόν να κάνουμε Έλληνες τους ξένους; Να είχαν λεφτά, μάλιστα. Να ήταν τίποτα πρωταθληταράδες τίγκα στο αναβολικό, μάλιστα. Να δοξάσουν την Ελλάδα, να τους στήσουμε αδριάντες. Αλλά αυτοί έρχονται πεινασμένοι, θα κάνουν δουλειές με μικρά μεροκάματα, θα ρίξουν τα νοίκια μας.

Στην κουβέντα στο Mega τη Δευτέρα, τα νοίκια λυπόταν ο «σεβασμιότατος». Πέφτουν οι τιμές, υποβαθμίζονται οι γειτονιές.

Πριν δύο μέρες έβλεπα στο BBC συζήτηση με αφορμή την αυξανόμενη εγκληματικότητα των πιτσιρικάδων που πίνουν και ένα βυτίο μπύρες στην καθισιά τους. Δεν υπήρχαν κραυγές, δεν υπήρχε το μπάχαλο της εκπομπής του Πρετεντέρη, μόνο επιχειρήματα και καταπληκτικές διεισδυτικές ερωτήσεις προς τους πανελίστες από το κοινό που ήταν παρόν στη κουβέντα. Αλλά εκεί δεν είχαν το Γιακουμάτο στο πάνελ.

Άκουσα λοιπόν και μια άποψη στη συζήτηση αυτή στο BBC που την κράτησα. Παραδεχόταν μια βουλευτής ότι είναι αδύνατον να σφραγιστούν τα σύνορα σε μια χώρα με τόσο έντονο αποικιοκρατικό παρελθόν αλλά παράλληλα τόνιζε ότι ο κόσμος αυτός που συνέρρευσε λόγω της φτώχειας, παρά το γεγονός ότι είχε κατοικία, εκπαίδευση, εργασία, δεν ενσωματώθηκε λόγω της «γκετοποίησης», δεν μοιράστηκαν τις αξίες και τις πολιτιστικές αναφορές της Βρετανικής κοινωνίας, δεν έγινε η απαραίτητη «όσμωση». Τώρα λοιπόν που έχει χάσει τη συνοχή της η κοινωνία, ψάχνουν να βρουν ποια ήταν η στροφή που πήραν λάθος. Και κάπου εκεί μου φαίνεται πως είναι το πρόβλημα.
Ότι και να αποφασιστεί από την κυβέρνηση δεν θα λειτουργήσει, αν ο περιούσιος Έλλην δεν σταματήσει να απορρίπτει το διαφορετικό, να δείχνει το σκούρο δέρμα σαν απειλή. Ακόμα κι όταν ο σκουρόχρωμος είναι καλύτερος από εμάς. Στα μαθήματα, στη δουλειά…

Αλλά πώς να το κάνεις αυτό ζητούμενο, πώς να το κουβεντιάσεις σε μια χώρα που δεν ξέρει να συζητάει, που είναι βασικά αμόρφωτη; Που δυσκολεύεται να παρακολουθήσει οτιδήποτε πέρα και πάνω από την «πλάκα»; Λαζόπουλος, Ραδιο-αρβύλλα, Θέμος, Ελληνοφρένεια, αν δεν κάνεις πλάκα δεν υπάρχεις. Τουλάχιστον μαθαίνουμε για το διαζύγιο της Μενεγάκη.

Ταυτόχρονα όλη η κουβέντα για την κριτική που μας κάνουν στο εξωτερικό για την οικονομία μας, εξαντλείται όχι στην ουσία αλλά στο τι έγραψαν οι «κακοί» ξένοι, οι κακές εφημερίδες, οι κακοί ξένοι κερδοσκόποι, οι κακές τράπεζες και τα κακά επιτόκια, τώρα τα ξένα κέντρα θριαμβεύουν, η διεθνής συνωμοσία τώρα δικαιώνεται, εμείς δεν φταίμε σε τίποτε, εμείς είμαστε Έλληνες και οφείλετε να μας σώσετε ρε, γιατί όταν εμείς Παρθενώνες εσείς βελανίδια. Ρε!