Η περίπτωση του Θ. Πάγκαλου

Όταν ο Πάγκαλος πριν χρόνια προκάλεσε φασαρία στη μεταφραστική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, έγινε μεγάλο θέμα.
Μπήκε τότε απροειδοποίητα στην υπηρεσία και είδε ένα σωρό υπαλλήλους μεταφράστριες να είναι στο διάδρομο να κουβεντιάζουν και να καπνίζουν. Έβαλε τις φωνές; Έπιασε κοτσίδα όπως έπιανε ο Ορέστης Μακρής τη Γιαδικιάρογλου; Κάτι τέτοιο...
Αλλά θυμάμαι ότι είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες εναντίον του. Κάτι έλεγαν για ανεπίτρεπτη συμπεριφορά, φώναζαν οι συνδικαλιστές (αλλοίμονο!) και άλλα τέτοια.

Εγώ το είχα καταευχαριστηθεί. Έλεγα τότε σε ένα φίλο ότι αν είχαμε περισσότερους τέτοιους πολιτικούς που να απελπίζονται με το χάρβαλο, που να πονάνε το δημόσιο χρήμα, που να νοιώθουν τη χώρα δικιά τους και να εξοργίζονται με το δημοσιοϋπαλληλίκι, τότε πιθανότατα θα είχαμε μια πολύ διαφορετική Ελλάδα.

Τα ίδια έκανε κι ο θείος Καραμανλής, όποτε εκνευριζόταν. Ξέχεζε κανονικά τους υπουργούς του, ακούστηκε μάλιστα από κάποιον φίλο δημοσιογράφο όπως μου διηγήθηκε να φωνάζει σε κάποιον υπουργό δημόσιας τάξης «δεν θα μου το κάνεις εσύ μπουρδέλο».

Τους γουστάρω αυτούς τους ευπατρίδες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικών προτιμήσεων. Μ’ αρέσουν αυτοί που θέλουν έργο και αποτέλεσμα για τη χώρα ακόμα και εις βάρος της δημόσιας εικόνας τους.

Ο Πάγκαλος έχει σημαντική ιστορία και είναι ιδιαίτερα έξυπνος. Δεν είναι όμως όσο έξυπνος χρειάζεται για να καταφέρει να πειθαρχήσει το δημόσιο λόγο του σε βαθμό που να προσπερνιέται η έκφραση και να μπορεί να ακούγεται η ουσία των λόγων του.
Αγαπάει πολύ τον εαυτό του για αυτοπεριοριστεί και να το καταφέρει αυτό.

Τι είπε τώρα που ξανα-ξεσήκωσε θύελλα;

"Αντιλαμβάνομαι απολύτως ότι υπάρχουν πολίτες απογοητευμένοι. Έχουμε, όμως, ένα πολίτευμα που προσδιορίζει το Σύνταγμα. Όποιος το αρνείται μπορεί να επαναστατήσει. Εάν δεν επαναστατεί δεν μπορεί να απολαμβάνει τις λειτουργίες της κοινωνίας χωρίς το στοιχειώδες τίμημα να προσέρχεται κάθε 3-4 χρόνια στην κάλπη. Είμαι οπαδός του Περικλή που έλεγε ότι όποιος δεν μετέχει στα κοινά δεν είναι απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει μαζί μας, στην ίδια κοινωνία."

– Το λέω ξεκάθαρα και μάλιστα με ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Γιατί έχω αηδιάσει από το γλοιώδες θέαμα πολιτικών κάθε κόμματος –συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ– οι οποίοι έχουν αναγορεύσει τον 1/3 των πολιτών που την κοπάνησε σε κεντρική φυσιογνωμία του πολιτικού μας διαλόγου.

Συμφωνώ με την άποψή του στη γενικότητά της (αν και σε κάποιο βαθμό δικαιολογώ όσους επέλεξαν έτσι), εκτιμώ τον τρόπο που την εξέφρασε και δεν μου πέφτει λόγος για την επιλογή του να τα πει όπως τα είπε.

Άλλωστε τα ίδια έλεγαν και το 50% των blogs πριν τις ευρωεκλογές. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Τι ξένισε λοιπόν; Η ωμή γλώσσα που χρησιμοποίησε; Μα εμείς οι ίδιοι λέμε λαϊκιστές και Μαυρογιαλούρους όσους χαϊδεύουν αυτιά και κανακεύουν τους πάντες.
Το οτι επέλεξε να μιλήσει με τρόπο που πιθανότατα επιφέρει κάποιο πολιτικό κόστος είναι στα υπέρ του φτάνει να είναι συνειδητή επιλογή και όχι ο γνωστός παρορμητικός και ανεξέλεγκτος λόγος.

Σημειώτεον ότι ποτέ δεν ψήφισα Πάγκαλο και του τα έχω χώσει για την αμετροέπεια και την αλαζονεία του. Πολλές φορές έκανε δηλώσεις που μετά θα ευχόταν να μην είχε κάνει. Αλλά στη σημερινή πολιτική σκηνή αυτά τα μειονεκτήματα φαίνονται πταίσματα.