Τέρμα οι φράουλες. Τώρα αγριοφράουλες!

Είναι ιδέα μου ή φέτος φάγαμε τις πιο άνοστες φράουλες στη ζωή μας;

Αρχικά νόμιζα ότι έφταιγε η «πουσαρισμένη» παραγωγή με τα λιπάσματα και τις ορμόνες αλλά είμαστε πια στην κανονική εποχή της φράουλας και κάθε φορά που δοκιμάζω να αγοράσω το αγαπημένο μου φρούτο που κουβαλάει περήφανα σαν περγαμηνή τον τίτλο «Μανωλάδας», περνάω την ίδια απογοήτευση. Ένα άνοστο πράγμα χωρίς γεύση και χωρίς άρωμα, που για να φαγωθεί πρέπει να παρασκευαστεί οπωσδήποτε με ζάχαρες και σορόπια.

Αρνούμαι!

Τελείωσα με τις φράουλες και τους μάγκες παραγωγούς που βρήκαν τρόπο για μεροκάματα πείνας και παραγωγή υπερτραφών και ακριβών καρπών αλλά ξέχασαν στην πορεία το λόγο ύπαρξης του φρούτου.

Τόσο στον αυτόματο πιλότο πια;

Προς το παρόν αποζημιώνομαι από τις μικρούτσικες αγριοφράουλες από τον κήπο μου. Η ευπρόσδεκτη επεκτατική τους διάθεση έχει κάνει κατάληψη σε όλο σχεδόν τον κήπο.

Άρχισαν εδώ και δύο εβδομάδες όλες μαζί να κοκκινίζουν και πρέπει να είμαι κάθε μέρα από πάνω να τις κόβω, διαφορετικά το ελάχιστο βάρος τους τις φέρνει σε επαφή με το χώμα κι εκείνο το σημείο που ακουμπάει αρχίζει να χαλάει.

Κάθε καρπός δεν είναι μεγαλύτερος από ένα φουντούκι κι όμως έχουν ένα άρωμα απίστευτο.

Αλλά είναι λίγες και μικρές, είναι ένα μικρό πολυτελές κέρασμα για κάθε μέρα.

Αν θέλω όμως περισσότερες θα ψάξω να βρω φράουλες εισαγωγής (αν υπάρχουν) από κάποια χώρα που οι παραγωγοί σέβονται περισσότερο τους πελάτες τους.Αν δε βρώ θα τις χαίρομαι μόνο σε ταξίδια όπως παλιά γινόταν με τις μπανάνες που απαγορεύονταν η εισαγωγή τους για να καταναλώνουμε υποχρεωτικά τις κρητικές!