Η υποκρισία με τα "μάρμαρα"

Επιστρέφω απο ταξίδι και είναι σα να γύρισα στο χωριό. Η απόλυτη ηρεμία στο αεροδρόμιο (με το ζόρι τρείς-τέσσερεις διεθνείς αφίξεις). Λες και είμαστε μοναστήρι.
Στην ειδησεογραφία, η προκύρηξη της «σέχτας των προβοκατόρων» (άξιος ο μισθός τους), το κλείσιμο της εκδοτικής επιχείρησης της Γιάννας, η απόσυρση της παραίτησης του Αλαβάνου και το νέο μουσείο.

Το οποίο "ζητάει" να επιστραφούν τα μάρμαρα του Παρθενώνα από το βρετανικό μουσείο. Μάλιστα! Τα εγκαίνια του νέου μουσείου ήρθαν την κατάλληλη στιγμή.
Εκεί που το ηθικό του νεοέλληνος είχε καταρρακωθεί, νοιώσαμε ξανά να είμαστε "το κέντρο του κόσμου".
Ήρθε το μουσείο να μας θυμίσει ότι είμαστε Έλληνες, απόγονοι των αρχαίων, ότι δεν είχαμε ποτέ Κιούρκα, αλλα πάντα Αφίδνες. Δεν είχαμε ποτέ Λιόπεσι αλλα πάντα Παιανία.

Εμείς οι ρυπαροί, οι αμόρφωτοι, οι αγενείς, οι εμβολιασμένοι κατά του πολιτισμού (γεια σου Νίκο με την ατάκα σου), καμαρώνουμε τις Καρυάτιδες και τον μοσχοφόρο και κατόπιν επιστρέφουμε στην πολυκατοικία μας και βλέπουμε στο δελτίο ειδήσεων, έναν πολύ ωραίο κώλο που ξεφαντώνει στη Μύκονο (Εμ αν δεν ξεφαντώσει ο συγκεκριμένος εκεί, που θα ξεφαντώσει; Άρα δεν είναι είδηση, εξ’ ου και αγανακτώ. Μ’ αυτό, όχι με τον κώλο!).

Εδώ έχουμε στην Ακρόπολη περίπου 1 εκατομμύριο επισκέπτες το χρόνο (λένε τα επίσημα στοιχεία). Στο Βρετανικό μουσείο έχουν περίπου 5,5 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Που λοιπόν υπηρετείται καλύτερα ο σκοπός της διαφήμισης τους ελληνισμού (αν αυτό είναι ζητούμενο);
Ή μήπως το γεγονός ότι τα μάρμαρα βρίσκονται εκεί, δεν είναι από μόνο του ένα κομμάτι της ιστορίας;

Θέλουμε τα μάρμαρα άραγε από αγάπη γι’ αυτά ή λόγω του συμπλέγματος μας προς τους αγγλοσάξωνες;
Το πρώτο ε; Τότε γιατί κακοποιούμε τόσο άγαρμπα τις υπόλοιπες αρχαιότητες; Ποιος πήγε πρόσφατα στο ναό του Ηφαίστου να δει τα χιλιοχεσμένα από τα περιστέρια μάρμαρα;

Πρόσφατα διάβαζα στο «Ε» της Ελευθεροτυπίας το πόσο ωραίο είναι το μουσείο της Νικόπολης στην Πρέβεζα.
Ξέχασε όμως το ρεπορτάζ να πει ότι αυτά έγιναν με λεφτά των Ιταλών που αποφάσισαν να αναδείξουν τις Ρωμαϊκές αρχαιότητες όπου αυτές υπάρχουν, γιατί εμείς, ξαναθάβαμε τα μωσαϊκά γιατί δεν είχαμε λεφτά να τα συντηρήσουμε (πόσω μάλλον να κάνουμε και μουσείο).

Κι ακόμα σήμερα η «δική μας» αρχαία Κασώπη (οι κάτοικοι της οποίας αναγκάστηκαν τον 1ο αίωνα μ.Χ. να κατοικήσουν στην Νικόπολη, είναι παρατημένη στη μοίρα της. Πριν λίγο καιρό ο χώρος ήταν αφύλακτος και μέσα έβοσκαν πρόβατα.

Ή μήπως θέλουμε τα μάρμαρα πίσω για να είμαστε ελεύθεροι να κλείνουμε το μουσείο σε κάθε απεργία και "δίκαιη κινητοποίηση" όπως ήδη γίνεται με την Ακρόπολη;

Μπορεί και να έχω άδικο, αλλά για κάποιο λόγο πιστεύω οτι δε φτάνει ένα μουσείο για να αποκτήσουμε την απο αιώνες χαμένη σύνδεση με τον αρχαίο πολιτισμό "μας".

Θα μου λείψει ο City...

Είχα συνηθίσει να ξυπνάω με τον εύστοχο σχολιασμό του Καρζή που ελπίζω να έχει κίνητρο να συνεχίσει να αναρτά τα ίδια εισαγωγικά σχόλια του magazino του τουλάχιστον στο blog του.

Μέχρι και την Κανέλλη έκανα υπομονή και την άκουγα! Τις περισσότερες φορές χωρίς να καταφέρω να την παρακολουθήσω (χαοτικές οι ρημάδες οι συνάψεις της).
Μέχρι και οι μεταμεσονύκτιες μουσικές επιλογές ήταν ψαγμένες και ιδιαίτερες.

Είχα διαβάσει ένα σχετικό δυσοίωνο post και ευχόμουν να βρεθεί μια λύση για να μη ξαναγυρίσω στα άλλα ξεπερασμένα ραδιόφωνα. Τελικά αποδείχτηκε έγκυρο. Δυστυχώς.

Αυτό που ακούγαμε ήταν ένα πετυχημένο δημοσιογραφικό μοντέλο, όπου ο κάθε παραγωγός είχε τη δική του ισχυρή άποψη που δεν πειθαρχούσε (τουλάχιστον απ’ όσο φάνηκε) σε κεντρικά υπαγορευμένες επιχειρηματικές και πολιτικές επιδιώξεις. Αυτά για εμάς και για τους συντελεστές του σταθμού.
Γιατί φαίνεται ότι για τον μεγαλο-ιδιοκτήτη δεν ήταν παρά ένα από τα ακριβά παιχνίδια της συζύγου του, που προφανώς βαρέθηκε να χρηματοδοτεί.

Αν κατάφερνε πάντως μέσα στο γεμάτο του πρόγραμμα να ακούσει το σταθμό του, πιθανότατα θα τον διατηρούσε σε λειτουργία, πιθανόν με ισχυρότερο εμπορικό τμήμα που να μπορεί να φέρει μερικά έσοδα περισσότερα από τα Jumbo ή με μερικές παραχωρήσεις και περικοπές.

Οι άνθρωποι που στελέχωσαν το σταθμό πάντως φεύγουν πληρωμένοι μέχρι και τον Αύγουστο (εξαίρεση αυτό σε ένα δημοσιογραφικό τοπίο που παρά την πλούσια κρατική διαφήμιση χρωστάει μήνες ολόκληρους σε εργαζόμενους) και παίρνουν μαζί τους και μια εμπειρία ιδιαίτερα χρήσιμη για την επόμενη (ακραία) περίπτωση που κάποιος επιχειρηματίας αποφασίσει να δημιουργήσει δημοσιογραφικό Μέσο.

Η περίπτωση του Θ. Πάγκαλου

Όταν ο Πάγκαλος πριν χρόνια προκάλεσε φασαρία στη μεταφραστική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών, έγινε μεγάλο θέμα.
Μπήκε τότε απροειδοποίητα στην υπηρεσία και είδε ένα σωρό υπαλλήλους μεταφράστριες να είναι στο διάδρομο να κουβεντιάζουν και να καπνίζουν. Έβαλε τις φωνές; Έπιασε κοτσίδα όπως έπιανε ο Ορέστης Μακρής τη Γιαδικιάρογλου; Κάτι τέτοιο...
Αλλά θυμάμαι ότι είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες εναντίον του. Κάτι έλεγαν για ανεπίτρεπτη συμπεριφορά, φώναζαν οι συνδικαλιστές (αλλοίμονο!) και άλλα τέτοια.

Εγώ το είχα καταευχαριστηθεί. Έλεγα τότε σε ένα φίλο ότι αν είχαμε περισσότερους τέτοιους πολιτικούς που να απελπίζονται με το χάρβαλο, που να πονάνε το δημόσιο χρήμα, που να νοιώθουν τη χώρα δικιά τους και να εξοργίζονται με το δημοσιοϋπαλληλίκι, τότε πιθανότατα θα είχαμε μια πολύ διαφορετική Ελλάδα.

Τα ίδια έκανε κι ο θείος Καραμανλής, όποτε εκνευριζόταν. Ξέχεζε κανονικά τους υπουργούς του, ακούστηκε μάλιστα από κάποιον φίλο δημοσιογράφο όπως μου διηγήθηκε να φωνάζει σε κάποιον υπουργό δημόσιας τάξης «δεν θα μου το κάνεις εσύ μπουρδέλο».

Τους γουστάρω αυτούς τους ευπατρίδες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και πολιτικών προτιμήσεων. Μ’ αρέσουν αυτοί που θέλουν έργο και αποτέλεσμα για τη χώρα ακόμα και εις βάρος της δημόσιας εικόνας τους.

Ο Πάγκαλος έχει σημαντική ιστορία και είναι ιδιαίτερα έξυπνος. Δεν είναι όμως όσο έξυπνος χρειάζεται για να καταφέρει να πειθαρχήσει το δημόσιο λόγο του σε βαθμό που να προσπερνιέται η έκφραση και να μπορεί να ακούγεται η ουσία των λόγων του.
Αγαπάει πολύ τον εαυτό του για αυτοπεριοριστεί και να το καταφέρει αυτό.

Τι είπε τώρα που ξανα-ξεσήκωσε θύελλα;

"Αντιλαμβάνομαι απολύτως ότι υπάρχουν πολίτες απογοητευμένοι. Έχουμε, όμως, ένα πολίτευμα που προσδιορίζει το Σύνταγμα. Όποιος το αρνείται μπορεί να επαναστατήσει. Εάν δεν επαναστατεί δεν μπορεί να απολαμβάνει τις λειτουργίες της κοινωνίας χωρίς το στοιχειώδες τίμημα να προσέρχεται κάθε 3-4 χρόνια στην κάλπη. Είμαι οπαδός του Περικλή που έλεγε ότι όποιος δεν μετέχει στα κοινά δεν είναι απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει μαζί μας, στην ίδια κοινωνία."

– Το λέω ξεκάθαρα και μάλιστα με ένα αίσθημα υπερηφάνειας. Γιατί έχω αηδιάσει από το γλοιώδες θέαμα πολιτικών κάθε κόμματος –συμπεριλαμβανομένου του ΠΑΣΟΚ– οι οποίοι έχουν αναγορεύσει τον 1/3 των πολιτών που την κοπάνησε σε κεντρική φυσιογνωμία του πολιτικού μας διαλόγου.

Συμφωνώ με την άποψή του στη γενικότητά της (αν και σε κάποιο βαθμό δικαιολογώ όσους επέλεξαν έτσι), εκτιμώ τον τρόπο που την εξέφρασε και δεν μου πέφτει λόγος για την επιλογή του να τα πει όπως τα είπε.

Άλλωστε τα ίδια έλεγαν και το 50% των blogs πριν τις ευρωεκλογές. Με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Τι ξένισε λοιπόν; Η ωμή γλώσσα που χρησιμοποίησε; Μα εμείς οι ίδιοι λέμε λαϊκιστές και Μαυρογιαλούρους όσους χαϊδεύουν αυτιά και κανακεύουν τους πάντες.
Το οτι επέλεξε να μιλήσει με τρόπο που πιθανότατα επιφέρει κάποιο πολιτικό κόστος είναι στα υπέρ του φτάνει να είναι συνειδητή επιλογή και όχι ο γνωστός παρορμητικός και ανεξέλεγκτος λόγος.

Σημειώτεον ότι ποτέ δεν ψήφισα Πάγκαλο και του τα έχω χώσει για την αμετροέπεια και την αλαζονεία του. Πολλές φορές έκανε δηλώσεις που μετά θα ευχόταν να μην είχε κάνει. Αλλά στη σημερινή πολιτική σκηνή αυτά τα μειονεκτήματα φαίνονται πταίσματα.

Τα ανύπαρκτα αριστερά "think tanks" κι ο Καρατζαφέρης

Θα προσαρμοστώ σιγά-σιγά που θα πάει... (αλλά μπορεί και όχι). Και για να βοηθηθώ στην προσαρμογή, ξεκίνησα να διαβάζω όλα τα προηγούμενα post στα blogs που παρακολουθώ.

Διαπίστωσα πολύ προβληματισμό για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Γιατί άραγε; Δεν ήταν αναμενόμενο οτι θα έπεφτε θεαματικά ο ΣΥΝ, ή οτι θα ανέβαινε θεματικά ο ΛΑΟΣ;

Δεν ήταν αναμενόμενο οτι οι γνωστές (ψευτο) ακτιβιστικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν από Δεκέμβρη και μετά, θα κατέληγαν να προκαλέσουν αγανάκτηση και στροφή σε πιο συντηρητική στάση ακόμα και των πιο προοδευτικών απ’ τους ψηφοφόρους;

Μιλούσα πρόσφατα με ένα φοιτητή του Πολυτεχνείου που περιμένει να επιστρέψει στο σπίτι του στην επαρχία που δεν αναμένεται να γίνει πριν τις αρχές του Ιουλίου. Λόγω των καταλήψεων που αποφασίστηκαν να γίνουν από ακροαριστερούς και ΣΥΝασπισμένους με μια τεχνητή ομοφωνία (αφού είχε αποκλειστεί η πλειοψηφία των διαφωνούντων φοιτητών και είχαν προπηλακιστεί και όσοι τόλμησαν να εμφανιστούν διαφωνούντες).

Σημείωση: Ο λόγος της κατάληψης ήταν τόσο ασήμαντος που έχει ήδη ξεχαστεί.

Θρίαμβος μια πολιτικής που πιστεύει ακόμα οτι μπορεί να δρέψει μικροπολιτικά οφέλη από μια «εξεγερμένη» περίοδο, από μια «μαζική αντίσταση» όπως τη φαντάζονται στα κομματικά σχεδιαστήρια.

Πράγματι υπήρξε αντίσταση και εξέγερση. Αλλά ξεχάστηκε στην πορεία οτι ο αντίπαλος δεν ήταν μια κυβέρνηση καταπιεστική και ανελεύθερη που συνειδητά σκοτώνει ανήλικους, αλλά μια κυβέρνηση - μπάχαλο που έχει αφήσει τόσο ξεχαρβαλωμένους τους μηχανισμούς ώστε ο φόνος του ανήλικου να γίνεται τόσο εύκολα και τυχαία όσο εύκολα και τυχαία μπορεί να χτυπιέται δολοφονικά ο πρύτανης, να αφήνονται τραμπούκοι να χρησιμοποιούν τα ΑΕΙ για καταφύγια, και να μην ανοίγει μύτη.

Και η πολιτική πρόταση ποια ήταν; Ακόμα περισσότερο μπάχαλο, διάλυση των θεσμών απ’ όπου πιθανά να προέκυπτε κάποια ελπίδα. Χρεοκοπία της ανώτατης εκπαίδευσης, πλήρης κομματικός νεποτισμός κλπ κλπ.

Απ την άλλη ο κουρασμένος με το άλλο μπάχαλο της λαθρομετανάστευσης πολίτης, αδυνατεί να ερμηνεύσει τις αιτίες του προβλήματος, να αποδώσει ευθύνες σε ένα κρατικό μηχανισμό που παρακολουθεί άβουλος και τα βάζει με το σύμπτωμα, απαιτεί εδώ και τώρα δυναμικές και ξενόφοβες λύσεις και τάσσεται με το πιο κραυγαλέα λαικίστικο κόμμα του «wannabe Λαζόπουλου», ατακαδόρου Καρατζαφέρη.

Και πάλι ποια είναι η αιτία; Προφανώς οτι ο πολίτης δεν έχει αξιόπιστο συνομιλητή απ’ τη μεριά της αριστεράς, που αντί να αρθρώσει πολιτικό λόγο να εξηγήσει φαινόμενα και να προτείνει ρεαλιστικές λύσεις περιορίζεται να γίνει ο αντίπαλος του κάθε χρυσαυγίτη στις συμπλοκές πέριξ του Αγ. Παντελεήμονα.

Τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται σύγχρονη αξιόπιστη πολιτική πρόταση, παραγωγή ιδεολογίας. Πρέπει να ανατραπεί το κύμα φυγής των ψηφοφόρων όχι με τους φραστικούς προπηλακισμούς του Πάγκαλου (που κατά βάθος όμως ΔΕΝ έχει άδικο), αλλά με την μετάλλαξη των κομμάτων από φορείς εξουσίας, δυνάστες της καθημερινότητας και διαχειριστές μαύρου χρήματος, σε πραγματικούς ηγέτες της κοινωνίας με πρωτοβουλίες και πολιτική σκέψη.

Καλά, δεν θα κρατάω την αναπνοή μου κιόλας...

Άντε λοιπόν το πήραμε και το ηλεκτρονικό βιβλίο!

Ήταν μια μάλλον παρορμητική αγορά, έπαιξα λίγο με το BeBook στο Public, το βρήκα ξεκούραστο και βολικό, φορτωμένο με ένα σωρό βιβλία και το αγόρασα 360€.
Μετά που πήγα σπίτι και άρχισα να ψάχνω στην ιστοσελίδα του κατασκευαστή ανακάλυψα οτι μπορούσα να το αγοράσω ιντερνετικά με εξήντα ευρώπουλα λιγότερα!
Δε βαριέσαι, τουλάχιστον η εδώ αγορασμένη συσκευή θα είχε φορτωμένα τα ελληνικά βιβλία που είδα και στο κομμάτι της επίδειξης. Όμηρο, Παπαδιαμάντη, Ροίδη κλπ.
Ούτε αυτά τα είχε...
Επικοινώνησα με την αντιπροσωπεία (μετά από πολλές προσπάθειες να επικοινωνήσω με τα Public κατάλαβα οτι δεν είχα καμία τύχη, μιλούσα με «υπεύθυνους» που δεν είχαν ιδέα – τι πρωτότυπο!), όπου με διαβεβαίωσαν οτι θα μου στείλουν τα ελληνικά βιβλία σε μια κάρτα SD.

Κατά τα λοιπά, μια χαρά συσκευή είναι αν δεν πάρεις υπ’ όψιν σου ότι:
-Στα αρχεία pdf δεν τα καταφέρνει πολύ καλά, αν και μπορείς να μεγαλώσεις τη γραμματοσειρά, φαίνεται πως χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη μεγέθυνση που δεν είναι όμως διαθέσιμη.
-Αυτά που είναι δωρεάν διαθέσιμα είναι μόνο τα πολύ παλιά κλασσικά και άνευ δικαιωμάτων βιβλία, τα νέα είναι ακριβά, έχουν σχεδόν την ίδια τιμή με τα «παραδοσιακά» χάρτινα αν και δεν παρεμβάλλονται βιβλιοπώλες, μεταφορές, χαρτιά, πιεστήρια, καύσιμα. Γιατί άραγε;
Επέλεξα τη συσκευή ανάμεσα από Sony, Kindle κλπ επειδή είναι σε θέση να προβάλλει ελληνικά. Τα ελληνικά σύγχρονα βιβλία όμως είναι ελάχιστα ( δίνει κάποια δωρεάν ο Καστανιώτης και μπράβο του) πράγμα που δείχνει οτι ακόμα είναι πολύ νωρίς για τη συσκευή αυτή.

Όποιος το είδε ήταν θετικός αλλά προσέθετε και το απαραίτητο «τι να το κάνεις όμως, το αληθινό βιβλίο είναι άλλο πράγμα».
Εγώ πάλι νομίζω οτι αν είχα διαθέσιμα τα βιβλία που θα ήθελα θα ήμουν μια χαρά με τούτο. Είναι ξεκούραστο στα μάτια, ελαφρύ, μπορείς να διαβάζεις διάφορα βιβλία ταυτόχρονα (θυμάται που ήσουν στο κάθε βιβλίο), και στις διακοπές θα μπορείς να έχεις στο μέλλον καμιά 10ριά κιλά λιγότερα.
Γιατί τώρα και αυτό θα κουβαλάω και τα «παραδοσιακά» βιβλία που έχω να διαβάσω...

Η απίστευτη ιστορία του Peter και του ελέφαντα.

In 1986, Peter Davies was on holiday in Kenya after graduating from Northwestern University. On a hike through the bush, he came across a young bull elephant standing with one leg raised in the air.

The elephant seemed distressed, so Peter approached it very carefully.He got down on one knee, inspected the elephants foot, and found a large piece of wood deeply embedded in it.

As carefully and as gently as he could, Peter worked the wood out with his knife, after which the elephant gingerly put down its foot. The elephant turned to face the man, and with a rather curious look on its face, stared at him for several tense moments. Peter stood frozen, thinking of nothing else but being trampled.

Eventually the elephant trumpeted loudly, turned, and walked away. Peter never forgot that elephant or the events of that day.

Twenty years later, Peter was walking through the Chicago Zoo with his teenaged son. As they approached the elephant enclosure, one of the creatures turned and walked over to near where Peter and his son Cameron were standing.

The large bull elephant stared at Peter, lifted its front foot off the ground, then put it down.

The elephant did that several times then trumpeted loudly, all the while staring at the man.

Remembering the encounter in 1986, Peter could not help wondering if this was the same elephant. Peter summoned up his courage, climbed over the railing, and made his way into the enclosure. He walked right up to the elephant and stared back in wonder.

The elephant trumpeted again, wrapped its trunk around one of Peter legs and slammed him against the railing, killing him instantly.

Probably wasn't the same fucking elephant.

(Μπορείτε να στείλετε αυτή τη χαριτωμένη ιστοριούλα σε όσους σας στέλνουν chain mails με τρυφερές ιστοριούλες με ζώα και ανθρώπους.)

Τέρμα οι φράουλες. Τώρα αγριοφράουλες!

Είναι ιδέα μου ή φέτος φάγαμε τις πιο άνοστες φράουλες στη ζωή μας;

Αρχικά νόμιζα ότι έφταιγε η «πουσαρισμένη» παραγωγή με τα λιπάσματα και τις ορμόνες αλλά είμαστε πια στην κανονική εποχή της φράουλας και κάθε φορά που δοκιμάζω να αγοράσω το αγαπημένο μου φρούτο που κουβαλάει περήφανα σαν περγαμηνή τον τίτλο «Μανωλάδας», περνάω την ίδια απογοήτευση. Ένα άνοστο πράγμα χωρίς γεύση και χωρίς άρωμα, που για να φαγωθεί πρέπει να παρασκευαστεί οπωσδήποτε με ζάχαρες και σορόπια.

Αρνούμαι!

Τελείωσα με τις φράουλες και τους μάγκες παραγωγούς που βρήκαν τρόπο για μεροκάματα πείνας και παραγωγή υπερτραφών και ακριβών καρπών αλλά ξέχασαν στην πορεία το λόγο ύπαρξης του φρούτου.

Τόσο στον αυτόματο πιλότο πια;

Προς το παρόν αποζημιώνομαι από τις μικρούτσικες αγριοφράουλες από τον κήπο μου. Η ευπρόσδεκτη επεκτατική τους διάθεση έχει κάνει κατάληψη σε όλο σχεδόν τον κήπο.

Άρχισαν εδώ και δύο εβδομάδες όλες μαζί να κοκκινίζουν και πρέπει να είμαι κάθε μέρα από πάνω να τις κόβω, διαφορετικά το ελάχιστο βάρος τους τις φέρνει σε επαφή με το χώμα κι εκείνο το σημείο που ακουμπάει αρχίζει να χαλάει.

Κάθε καρπός δεν είναι μεγαλύτερος από ένα φουντούκι κι όμως έχουν ένα άρωμα απίστευτο.

Αλλά είναι λίγες και μικρές, είναι ένα μικρό πολυτελές κέρασμα για κάθε μέρα.

Αν θέλω όμως περισσότερες θα ψάξω να βρω φράουλες εισαγωγής (αν υπάρχουν) από κάποια χώρα που οι παραγωγοί σέβονται περισσότερο τους πελάτες τους.Αν δε βρώ θα τις χαίρομαι μόνο σε ταξίδια όπως παλιά γινόταν με τις μπανάνες που απαγορεύονταν η εισαγωγή τους για να καταναλώνουμε υποχρεωτικά τις κρητικές!

Φτάνει πια με τη φασαρία. Θα ψηφίσω Mario Biondi!

Μέσα στον κουρνιαχτό των ευρωεκλογών, μέσα στις συγκεντρώσεις, τη ρύπανση των εφέ, των τηλεοπτικών μηνυμάτων, των παραθύρων και των debates, των άπειρων blogs που ασχολούνται με το να δίνουν κατεύθυνση στους ψηφοφόρους για να ψηφίσουν ή να πάνε για μπάνιο (λιγότεροι), εγώ προτιμώ να συνταχθώ με τον Mario Biondi.

Κι όχι, δεν αντιφάσκω με ότι έλεγα λίγο πριν, αλλά… ότι είχε να ειπωθεί ακούστηκε. Ότι επιχειρήματα(;) είχαν να παρατεθούν παρατέθηκαν.
Όποιος είχε να πειστεί ότι αυτή η αστεία κι άγονη πολιτική σκηνή θα κάνει θαύματα στα παραγωγικά χωράφια των Βρυξελών, πείστηκε.

Αρνούμαι να μπω στη λογική να πείσω οτι πρέπει σώνει και καλά να ψηφίσω κάτι για να αποδείξω πόσο ώριμος πολίτης είμαι, χιλιάδες πράγματα γύρω μου φωνάζουν γι' αυτό. Το που ζω, το πως φέρομαι δείχνουν πολύ καλά τι επιλογές κάνω όλα αυτά τα χρόνια. Η αποχή είναι που θα με βάλει σε κίνδυνο; Το Πασόκ και η Νδ που θα βγουν κερδισμένοι ακόμα και απο τις κατανομές εδρών των μικρών ποσοστών, είναι ασφαλέστερη επιλογή; Δείχνει περισσότερα για μένα;

Γι αυτό σας λέω: Λίγη ησυχία σας παρακαλώ.

Η Siemens, τα πολιτικά κόμματα και η διεθνής διαφάνεια.

Να που επιτέλους η Ελλάδα σημειώνει μια πρωτιά ακόμα στην Ευρώπη μετά το Πρωτάθλημα του 2004.

Σε έρευνα της «διεθνούς διαφάνειας» τα ελληνικά πολιτικά κόμματα θεωρούνται από τους πολίτες πρώτα σε διαφθορά στην Ευρώπη (και 3^α στον κόσμο!!!).

Λέτε να φταίει που οι πολιτικοί μας ανακουφίζονται κάθε φορά που ένας από τους υπόπτους για την υπόθεση Siemens την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια;

Έτσι που να μπορεί κι ο Πρωθυπουργάρας να υποστηρίξει ότι «η Ν.Δ. δεν έχει πάρει χρήματα από τη Siemens χωρίς να κινδυνεύει -άμεσα τουλάχιστον- να βγει ψεύτης.

Και οι ανακριτές και εισαγγελείς να επιδίδονται σε κούρσα για να αποδείξουν ότι είναι ανεξάρτητοι και αδέσμευτοι και προφυλακίζουν ολόκληρες οικογένειες (το γνωστό ως «παιδομάζωμα»), οπότε και δεν είναι εντεταλμένοι των πολιτικών που τα τσάκωσαν.

Φοβάμαι όμως ότι δεν θα πάει πουθενά αυτή η δουλειά. Βλέπετε πέρα από την ομολογία της μαμάς εταιρίας στη Γερμανία ότι λάδωσε (σε χώρες που το λάδωμα είναι κανόνας – μη ξεχνιόμαστε), δεν υπάρχουν και ιδιαίτερα στοιχεία.

Μέχρι κι ο Λαζόπουλος (αυτός ο ρυθμιστής της δημόσιας εικόνας των πάντων), έφτασε να πει ότι στο κάτω-κάτω η Siemens δεν έκλεψε δημόσιο χρήμα, κι ότι αν πρέπει να βρεθεί κάποιος που να πρέπει να τιμωρηθεί πρέπει να είναι κάποιος από τους πολιτικούς (μια εβδομάδα πριν έλεγε τον Χριστοφοράκο, κλέφτη).

Κι αν έτυχε και αποκαλύφθηκε η ιστορία αυτή από την έδρα της εταιρίας, τότε τι γίνεται άραγε με όλες τις υπόλοιπες προμήθειες, τα λάδια, τα ξύδια και τα υπόλοιπα που πέφτουν σε ΚΑΘΕ δουλειά και κάθε έργο ή αγορά;

Το καλό λάδωμα (κανόνας αυτό!) δεν πρέπει να περιορίζεται σε όποιον δίνει τη δουλειά αλλά και στους «αντιπάλους», αυτούς που θα μπορούσαν να προκαλέσουν προβλήματα να αρχίσουν να βαράνε σφυρίχτρες και κουδούνια και να φωνάζουν «λύκος στα πρόβατα». Απλά η ταρίφα είναι ελαφρώς μικρότερη.

Γι’ αυτό είναι 100% σίγουρο ότι έχουν φάει και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ, να μη σας πω ότι έχουν φάει και πιο πέρα, κόμματα που έχουν συνδικαλιστές και στελέχη που μπορεί να ξέρουν μεν αλλά να μη φωνάζουν! (δε…)

Θα ήταν ευτυχή τα κόμματα αν μπορούσαν να έχουν τόσο συσπειρωμένη μάζα ψηφοφόρων και οπαδών που απλά και μόνο οι εισφορές τους να καταφέρνει να συντηρεί όλους αυτούς τους επαγγελματίες της πολιτικής, να γίνεται προεκλογικός αγώνας χωρίς να πρέπει να διακινηθεί μαύρο χρήμα. Ακόμα κι αυτό το ΚΚΕ χρειάζεται χρηματοδότηση πέρα από τις δεδομένες εισφορές των οπαδών (πόσα να δώσει κι αυτός ο προλετάριος;). Κι ο Γερμανός χρειάζεται, κι η Νεοσέτ κι οι Mayo κι όλοι, και δεν καταλαβαίνω γιατί φωνάζουν όταν μιλάει ο Πάγκαλος, σα να λέει κάτι που δεν ξέρει όλη η πιάτσα.

Οπότε ας χρηματοδοτούνται τα κόμματα από επιχειρήσεις, αλλά με διαφάνεια. Όπως Αμερική!

Να ξέρουμε ποιος έδωσε σε ποιόν και να βλέπουμε μετά αν ευνοούνται όσοι πλήρωσαν και συνεισέφεραν.

Αλλά να μου πεις αν είναι να μην ευνοηθούν θα συνεισφέρουν; Ειδικά σε μια μικρή αγορά που πρέπει να φέρνει τοπικά και γρήγορα αποτελέσματα;