Ερχονται πολλά Mall ...

Σάββατο μεσημέρι, προσπαθώ να φτάσω στο Mall στο Μαρούσι, γιατί είναι η μόνη μέρα που προλαβαίνω να αλλάξω ένα δώρο. Λέω «προσπαθώ» γιατί άλλο η πρόθεση και άλλο η πραγματικότητα. Ο καιρός είναι βροχερός και έχω ακινητοποιηθεί στον παράλληλο δρόμο της Αττικής οδού που περνάει εμπρός από το κτίριο.

Λίγο αργότερα στο γκαράζ του εμπορικού κέντρου, το αδιαχώρητο. Και οι τρεις όροφοί του είναι γεμάτοι και οι οδηγοί κάνουν βόλτες μέχρι να βαρεθούν και να παρατήσουν τελικά όπου βρουν το αυτοκίνητο ή να φύγουν, ενώ τα 2-3 άτομα προσωπικό που έχουν αναλάβει να κατευθύνουν τα αυτοκίνητα είναι έτοιμα να τα παρατήσουν και να φύγουν.
Χιλιάδες κόσμου έχουν πλημμυρίσει τους διαδρόμους με αμέτρητα καροτσάκια με μωρά, πιτσιρίκια σε κατάσταση υστερίας, κουφές γιαγιάδες, η εξυπηρέτηση στα καταστήματα μηδενική και οι (λίγοι) υπάλληλοι στα όριά τους.

Το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στις ΗΠΑ είναι το Mall of America στη Μινεάπολη της Μινεσότα, όπου υπάρχει πάγος για 9 μήνες το χρόνο. Μια χαρά λύση είναι εκεί τα εμπορικά κέντρα. Τα ψώνια και ο ελεύθερος χρόνος καταναλώνονται σε προστατευμένο περιβάλλον χωρίς μετακινήσεις ανάμεσα στις διάφορες δραστηριότητες. Χωρίς επαφή με τα καιρικά φαινόμενα με ένα σταθερό φωτισμό μέρα-νύχτα σαν τα κοτέτσια όπου όπως οι κότες, έτσι και οι πελάτες χάνουν τη σχέση με το χρόνο. Αγοράζουν, συναντιούνται και ψυχαγωγούνται.

Κανονικά λοιπόν στην Ελλάδα των 9 μηνών ηλιοφάνειας και υψηλών θερμοκρασιών δεν υπάρχει κανένας λόγος να είναι επιτυχημένα τα εμπορικά κέντρα. Σωστά; Λάθος!

Θα ήταν αδύνατον σε μια οικογένεια και ειδικά με βροχερό καιρό να πάει στην Αθήνα, να «χαζέψει» να κάνει μια βόλτα, να πιει ένα καφέ, να τσιμπήσει κάτι για μεσημέρι χωρίς να μετακινηθεί σε μεγάλη απόσταση και να πληρώσει για στάθμευση αυτοκινήτου λιγότερα από 15 ευρώ.

Η σύγκριση με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι καταλυτική . Σχεδόν παντού υπάρχει ένα πεζοδρομημένο εμπορικό κέντρο με καταστήματα που αφορούν όλα τα κοινά (το λέω για τους βιαστικούς που θα ήθελαν να αναφέρουν το γυναικοδρόμιο της Ερμού ως ανάλογη περίπτωση), με ευκαιρίες για χαλαρά ψώνια, καφέ και φαγητό. Μια «εμπορική καρδιά» όπου η βόλτα γίνεται χαλαρά, ο κόσμος απολαμβάνει την πόλη και ενίοτε γίνονται και χάπενινγκ.

Εδώ ούτε μείζονες πεζοδρομήσεις έχουν συμβεί, ούτε «πολυσυλλεκτικές» εμπορικές πιάτσες έχουν δημιουργηθεί (στην Ερμού τα ρούχα, στη Στουρνάρη οι υπολογιστές, αλλού τα τρόφιμα, αλλού κάποια άλλη κατηγορία).

Ούτε αρκετά γκαράζ που θα μείωναν πιθανά και την τιμή της στάθμευσης υπάρχουν, ούτε εκτεταμένο δίκτυο μετρό που να αίρει την ανάγκη χρήσης του ΙΧ.

Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν γιατί σε κανονικές και «διαδικτυακές» παρέες τα εμπορικά κέντρα ακούνε τα χίλια όσα, από τη στιγμή που είναι προφανές ότι έχουμε μια κακά σχεδιασμένη πόλη με ελλιπέστατες υποδομές. Αν τα κέντρα αυτά είναι γεμάτα κόσμο, σημαίνει ότι κάποιοι τα βρίσκουν βολικά, σε αντίθεση με το εμπορικό κέντρο της Αθήνας ή του Χαλανδρίου, της Αγίας Παρασκευής ή του Μαρουσιού.

Φταίνε λοιπόν οι επιχειρηματίες και οι εταιρίες που δημιουργούν αυτή τη νέα αγορά ή οι εκάστοτε πολιτικοί και δημοτικοί άρχοντες που στέρησαν τις ευκαιρίες αφήνοντας πόλεις και συνοικίες να αναπτυχθούν χωρίς σχέδιο και προοπτική (και που τώρα παραχωρούν δημόσιες εκτάσεις με συνοπτικές διαδικασίες);

Και ας θυμηθούμε εδώ τους Αγιο-Παρασκευιώτες που έκαναν αντίσταση στο να γίνει σταθμός μετρό στην πλατεία! (η απόλυτη παράνοια).

Και επειδή η τάση φαίνεται να εξελίσσεται ραγδαία και άρα «έχει ψωμί η δουλειά», θα γίνουν κι άλλα ακόμα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα. όπως του Βωβού στον Ελαιώνα κι ένα πολύ μεγαλύτερο που ετοιμάζεται στην Πειραιώς (στο ύψος του «Αθηνών Αρένα»)
Δυστυχώς όχι σε χώρους χτισμένους με κατεδάφιση ή διαμόρφωση παλιότερων κτισμάτων, αλλά σε νέους ελεύθερους χώρους Από αυτούς που θα έπρεπε να έχουν δεσμευτεί για ελεύθερη χρήση.
Γιατί -ακόμα και αν είναι αυθαίρετα- κοστίζουν πολύ λιγότερο.