Οι έλληνες ταλιμπαν

Με τη βία -και ειδικά την ανερμάτιστη, ηλίθια και τυφλή βία- δεν μπορείς να κάνεις διάλογο. Δεν μπορείς δηλαδή να απευθύνεσαι σ’ αυτούς και να λες «γιατί ρε παιδιά» και «μα δεν υπάρχει λογική στην επίθεση στον καθηγητή».
Η ηλίθια βία από μόνη της είναι πέρα απ’ το στάδιο του να εξοπλίζεται με λογικά επιχειρήματα.

Γιατί ακόμα και όταν δεν είναι ύποπτη και προβοκατόρικη, είναι απλά παρανοϊκή. 

Με την έννοια του ότι δεν καταφέρνει τίποτε απολύτως από τους υποτιθέμενους στόχους της.

Δεν θα αλλάξει ποτέ τον κόσμο. Όποτε άλλαξε κάτι σε μια κοινωνία, με τρόπο βίαιο, ήταν μέσα από μαζική συμμετοχή, από γενικευμένη εξέγερση, από επανάσταση. Όποτε άλλαξε με τρόπο μη-βίαιο, άλλαξε μέσα από εκλογές ή δημοψηφίσματα, με δομημένους συνταγματικούς τρόπους. 

Αφού η κρίσιμη μάζα πείστηκε για την ανάγκη αλλαγής.

Αν φέρνει ένα αποτέλεσμα η βία των ντόπιων ταλιμπάν («φονταμενταλιστές χωρίς Κοράνι» τους λέει πετυχημένα ο Φοίβος Καρζής), που δεν ανέχονται διαφορετικές απόψεις από οτιδήποτε έχουν σφηνωμένο ανάμεσα στα αυτιά τους και προσομοιάζει σε «ιδέα», είναι η συσπείρωση του κόσμου σε πιο συντηρητικές απόψεις, η απέχθεια σε οτιδήποτε προσπαθεί να επιβληθεί βίαια και ερήμην της ευρύτερης συναίνεσης (ή έστω σιωπηρής αποδοχής).

Ποιός πρόκειται μετά απο δύο - τρείς ακόμα παρόμοιες ενέργειες

να εναντιωθεί σε κάμερες σπαρμένες παντού; Ποιός να εναντιωθεί στην κατάργηση του ασύλου; Σε αστυνομικές παρεμβάσεις, έρευνες κλπ με συνοπτικές διαδικασίες; 

Και στο κάτω-κάτω αν ο απειλούμενος από τη βία μαλακώσει η στρογγυλέψει τις απόψεις του απλά υποκρινόμενος κάτι πιο αποδεκτό και «λαϊκό» δεν γίνεται πιο επικίνδυνος; Δεν εισχωρεί ύπουλα στην διαμόρφωση της γνώμης του όποιου ακροατηρίου;

Τον κύριο Κούγια -για παράδειγμα- εγώ τον θέλω να μπορεί να μιλάει απερίφραστα για το θύμα του πελάτη του, έτσι ώστε να με βοηθήσει να καταλάβω ποιος είναι και τι αντιπροσωπεύει. Αν απειληθεί ο ίδιος ή το γραφείο του και κρύψει αυτά που λέει σε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις, μπορεί και να με εξαπατήσει.

Αλλά φυσικά όλα αυτά δεν θα συζητηθούν ποτέ με τους κουκουλοφόρους των σιδηρογροθιών, τις κουμπουροφόρες «φράξιες» και τους «επαναστατικούς αγώνες», δεν αναζητάς λογική για τους στόχους. Γιατί είναι τόσο εξιταρισμένοι που βρέθηκαν με άσυλο, όπλα και εκρηκτικά, όσο ένας πεντάχρονος που μόλις κατέβασε την οπλισμένη καραμπίνα απ’ το πάνω ράφι.