«Ελεύθεροι Λυρικοί»: Το σύνδρομο του δημόσιου υπαλλήλου που μισεί την δουλειά του.

Για την κατάληψη στη λυρική σκηνή τα μάθατε ε;

Οι «Ελεύθεροι Λυρικοί» όπως αυτοαποκαλούνται , κάνανε κατάληψη!

Κατέλαβαν τη Λυρική, ή μάλλον όπως είπαν την «απελευθέρωσαν» σε μια πράξη αντίστασης κόντρα σε όσα μας «υποδουλώνουν». «Κόντρα σε μια τέχνη – θέαμα που καταναλώνεται από παθητικούς θεατές» (την επόμενη φορά προτείνω οι θεατές του Nabucco να αποδοκιμάσουν δυναμικά στους Εβραίους σκλάβους του έργου, για τη στάση του Ισραήλ στη Γάζα). «Ενάντια σε μια τέχνη που καταστρέφει πάρκα και δημόσιους χώρους στο όνομα του κέρδους» (για τη λυρική μιλάμε τώρα έτσι; Όχι για την "Ιερά Οδό" και την "Ακτή Πειραιώς"…). «Έχουμε την ανάγκη να ξαναβρούμε το ρόλο της τέχνης» (άκου τα κύριε Μότσαρτ που τόσα χρόνια παραμένεις μονότονα ίδιος!).

Κάτω ο σιωνισμός του Ναμπούκο!

Αν αυτοί που αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη και να «απελευθερώσουν» τη Ε.Λ.Σ. είναι «εργαζόμενοι» εκεί, καλό είναι να παραιτηθούν άμεσα. Να απαλλάξουν το κοινό τους. Έχουν αποτύχει να αντιληφθούν το ρόλο τους, έχουν αποτύχει να μπουν ακόμα και στον προθάλαμο της κατάκτησης της αξίας της τέχνης που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Έχουν αποτύχει να αντιληφθούν ότι η όπερα δεν είναι "ξεφάντωμα", αλλά καταφυγή, παρηγορία και περισυλλογή.

Είναι σίγουρο ότι όσοι συνέταξαν αυτό το παραλήρημα είναι θαμώνες σκυλάδικων, είναι σίγουρο ότι είναι «τζάμπα μάγκες» που προτιμούν την αφόρητη ευκολία της κατάληψης δημόσιου κτιρίου στα πλαίσια της επαναστατικής γυμναστικής τους.

Όχι, δεν αποφάσισαν να καταλάβουν ένα μεγαλομπουζουξίδικο, όχι δεν αποφάσισαν καν να κονταροχτυπηθούν με ένα από τα «πολιτιστικά» μεγαθήρια που στεγάζουν επιδειξίες πλούτου ή που ανεγέρθηκαν αυθαίρετα και σε χώρους καταπατημένους. Γι αυτούς ούτε Γκάζι υπάρχει ούτε παραλιακή.

Προτίμησαν την ευκολία του συνδικαλιστή που καταλαμβάνει τη δημόσια υπηρεσία που του προσφέρει αργομισθίες. Το έργο τους, ποτέ δεν το αγάπησαν ποτέ δεν το θέλησαν και είναι σίγουρο ότι κάνουν αγγαρεία.

Πλέον έχουμε να κάνουμε με παράφρονες που έχουν χάσει κάθε έννοια μέτρου. Κι αυτό συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει ασυδοσία που επιτρέπει αζημίως κάθε συνοπτική διαδικασία και απόφαση κόντρα στην κοινή λογική.

Δεν ξέρω αν αυτά τα παραλληρήματα ξεκινάνε από κομματικά στρατηγεία, αλλά αν υπάρχει ένας κομματικός σχεδιασμός από πίσω, τότε αλλοίμονο μας αν αυτό το «πράμα» αναλάβει κάποτε να διαχειριστεί την εξουσία. Αυτή ακριβώς η αμετροέπεια, η υπερβολή, είναι που κάνει κάθε δικαιολογημένη εξέγερση, αντίδραση και ακτιβισμό να χάνει το νόημά του, να πέφτει σε ένα γκρί πολτό με δυσδιάκριτες γραμμές και τελικά να μετακινεί ακόμα περισσότερους σε πιο συντηρητικές και αντιδραστικές στάσεις.

Καμαρώστε την ανακοίνωση εδώ

και δείτε κι εδώ το κείμενο του Σοφιστή.