Ανάμεσα σους πολλούς πολιτικούς του ξύλινου λόγου, της φλυαρίας, του στόμφου και της αμετροέπειας, επιτρέψτε μου να ξεχωρίσω το Μιχάλη Παπαγιαννάκη του Συνασπισμού που κάθε φορά που μιλάει με κατακτά με την ουσία και το μέτρο του λόγου του, με τις ξεκάθαρες απόψεις του.
Τον είδα πάλι σήμερα το πρωί στη ΝΕΤ να μιλά για το θέμα των πυρκαγιών. Δε χρειάστηκε να χαθεί μέσα σε λαβύρινθους απόδοσης ευθυνών και να συμμετέχει στο σκυλοκαυγά για το ποιος παρέδωσε ποια κατάσταση στην πυροσβεστική όπως έκαναν οι συνομιλητές του από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είπε απλά με δύο λόγια πως μπορεί η οποιαδήποτε κυβέρνηση να βάλει τέλος στις καταπατήσεις, στα αυθαίρετα μέσα στα δάση και εν πολοίς στις φωτιές.
Δεν γνωρίζω το λόγο που ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης δεν συγκαταλέγεται στα πρωτοκλασάτα στελέχη του Συνασπισμού, νομίζω ότι πρόσφατα κιόλας υπήρξαν κάποιες προστριβές με τον Αλέκο Αλαβάνο που μάλλον τον θεωρεί εσωκομματικό αντίπαλο (;).
Εν πάση περιπτώσει αν κάποιος ξέρει ας μας φωτίσει.
Το μόνο που μπορώ να καταθέσω εδώ εγώ είναι η εκτίμησή μου προς τα πρόσωπό του και η υποψία ότι αν είχαμε περισσότερους πολιτικούς με την ξεκάθαρη ματιά που διαθέτει, ίσως να είχε κατακτηθεί αναλογικά και περισσότερη αξιοπιστία από το πολιτικό μας σύστημα.
23 σχόλια:
Το κύρος του κ. Παπαγιαννάκη είναι δεδομένο. Του κόμματος, στους κόλπους του οποίου ανήκει, όμως όχι. Δυστυχώς ο ΣΥΝ για τους περισσότερους Έλληνες είναι ακόμα συνυφασμένος με το κίνημα των gay Κολωνακιωτών και δυστυχώς έχει κάνει ελάχιστα να διαψεύσει αυτή την εικόνα.
@dk
lol!!!
λες να έχουν αγωνία οι gay Κολωνακιώτες να εκφραστούν απο πολιτικό κόμμα;
Υπάρχει πράγματι, μια δυστοκία στο να έχουμε αναφορές σε πολιτικές θέσεις. Ακόμα πιο σοβαρό είναι όμως το ότι η ελληνική αριστερά έχει μείνει σε κάποιες παρωχημένες θέσεις ("όχι" στα ιδιωτικά πανεπιστήμια κλπ) και παραμένει να συμμετέχει ευχαρίστως σε ένα κομματικοποιημένο κοινωνικό περιβάλλον. Γι αυτό μάλλον φταίνε οι ηγεσίες που με συσχετισμούς και συμμαχίες καταλαμβάνουν τα πόστα ενώ οι "υπεράνω" μένουν στην "απόξω".
Ποιό λες να είναι το κόμμα των νταβραντισμένων φαναρτζήδων;
Πράγματι, έχει πολύ ωραίο λόγο. Εγώ δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το ΚΚΕ δεν αλλάζει γλώσσα. Είναι τόσο εύκολο με πιο απλή γλώσσα να λένε όσο λένε και σήμερα μερικοί (η Αλέκα δεν έχει τόσο ξύλινη γλώσσα, αν και μερικές φορές το πεθαίνει).
Συνεντευξη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη
Που κρύβει τέτοια διαμάντια ο Συνασπισμός. Αυτή η αριστερά θα έπρεπε να προβάλετε. Δείμο το πρόβλημα του ΚΚΕ δεν είναι οτι είναι ξύλινος ο λόγος της Παπαρήγας αλλά οι προτάσεις(και οι πράξεις).
άλλα άρθα του παπαγιαννάκη
Αντώνη, διαφωνώ. Είμαι βέβαια μακριά από το ΚΚΕ πια αλλά οι προτάσεις του και η δράση του στα σωματεία είναι παρά σάγγας μακρύτερα και πιο προοδευτικά από του ΣΥΝ. Ο ΣΥΝ σε σημαντικό βαθμό αλληθωρίζει δημοκρατικά (=αστικά) και απομακρύνεται από την αριστερά οδεύοντας στο πολιτικό κέντρο που χήρεψε πια. Ο ΣΥΝ μένει πια σε μία λογική βελτίωσης και όχι αλλαγής της πολιτικής σκηνής παλεύοντας ουσιαστικά για την επιβίωσή του ανάμεσα στο δικομματισμό. Το ΚΚΕ και οι αριστεριστές αυτά τα έχουν ξεπεράσει εξ ιδεολογίας.
Όπως αντιλαμβάνεστε, είμαι στη δουλειά, δεν έχω δουλειά τώρα και θα postάρω ακόμα ένα comment, έτσι, για να μάθετε. Ο κ. Παπαγιαννάκης αποτελεί το τέλειο δείγμα του τέλειου Έλληνα πολιτικού που οι πάντες εκτιμούν, αλλά τελικά κανείς δεν ψηφίζει. Μην ξεχνάμε ότι επί χρόνια -μαζί με τον νυν πρόεδρο του ΣΥΝ κ. Αλαβάνο- αποτελούσαν την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ παρουσία της Ελλάδας στο Ευρωκοινοβούλιο -οι των υπολοίπων κομμάτων, επί της ουσίας έβλεπαν τις Βρυξέλλες ως βήμα για την βουλευτοποίηση/υπουργοποίηση. Θεωρώ, όμως, ότι η «ευρωπαϊκή» προσέγγιση του κ. Παπαγιαννάκη θα «στράβωνε» πολλούς εκ των συμπολιτών μας, καθώς οι ίδιες οι ευρωπαϊκές διαδικασίες προϋποθέτουν/προαπαιτούν συναινέσεις, συνεννοήσεις και ανοιχτά μυαλά. Τέλος παντων, ο κ. Παπαγιαννάκης «ανήκει» στην ομάδα των Ανανεωτικών του ΣΥΝ, που ηττήθηκε στις εκλογές κατά τις οποίες αναδείχθηκε πρόεδρος ο κ. Αλαβάνος (Αριστερό Ρεύμα).
Όσον αφορά στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, καλά κάνει ο ΣΥΝ και λέει όχι, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που δε μπορεί να ανοίξει τώρα... Άλλα είναι τα «κολλήματα» της ελληνικής και γενικότερα της ευρωπαϊκής Αριστεράς...
Ωραία κουβέντα...
Και μάλιστα ανοίγει ακόμα μεγαλύτερη. Για τις προοπτικές της αριστεράς.
Είναι δυνατόν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, των παγκόσμιων κινημάτων (Γένοβας κλπ) η ελληνική αριστερά είτε να αδυνατεί να μετουσιώσει σε χειροπιαστό πολιτικό όφελος αυτό το ρεύμα (Συν) ή να μένει αγγυλωμένο στο Σοβιετικό παρωχημένο και αποτυχημένο μοντέλλο (ΚΚΕ);
Την εποχή που η αριστερά θα μπορούσε να είναι συσπειρωμένη και σαφώς δυναμικώτερη και διεκδικητική, να εστιάζει στις διαφορές και τους δογματισμούς; Ποιά είναι η διαφορά απο τα εκκλησιαστικά σχήματα και τις λυσσαλέες μάχες των σχισμάτων;
Δείμο αυτό το περι βελτίωσης αντι για αλλαγή συμπτωματικά το έγραψα σαν αυτοβιογραφικό σχόλιο πριν μερικά posts (νομίζω για την Κανέλλη). Είχα παι οτι όταν ήμουν νεαρότερος προσπαθούσα να αλλάξω τον κόσμο τώρα είμαι πιο ρεαλιστής και θέλω να τον βελτιώσω. Άρα νομίζω οτι αυτός ο στόχος είναι σαφώς ρεαλιστικότερος και πιο εφικτός. Και η πολιτική είναι ΚΑΙ η τέχνη του εφικτου.
Εξαρτάται τι θεωρείς προοδευτικό Δείμο. Για μένα το ΚΚΕ όπως λές και εσύ τα έχει ξεπεράσει απο ιδεολογία αλλά για μένα το ΚΚΕ έκανε αυτοσκοπό την ιδεολογία και ξέχασε την βελτίωση της ζωής του πολίτη. Και συγνώμη αλλά η καθολική αποδοχή μια ιδεολογίας και μερικών ιδεών που είναι τουλάχιστον 50 χρόνια παλιές(και αποτυχημένες και δικτατορικές συν της άλλης) δεν είναι και ότι ποιο προοδευτικό. Για να συνεχίσω όταν κάνεις καθολική αποδοχή σε κάτι περνάς στον τομέα της θρησκείας και όχι της πολιτικής.
Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα τις έννοιες κέντρο /δεξια/αριστερά. Σε αυτό θα συμφωνήσω με την Αλέκα που λέει οτι είναι ψευτο-έννοιες για να κρύψουν τις διαφορές. Τι θα πεί ο συνασπισμός πάει να καταλάβει το κέντρο. Δεν με ενδιαφέρει να λέει οτι πάει να καλύψει και την ακροδεξιά αρκεί να έχει σοβαρές προτάσεις για την καλυτέρευση της ζωής του πολίτη? Προσωπικά δεν υποστηρίζω ούτε συνασπισμό ούτε ΚΚΕ. Αν ο συνασπισμός λειτουργούσε περισσότερο όπως ο παπαγιαννάκης και λιγότερο όπως ο αλαβάνος θα μπορούσε να με κερδίσει σαν άτομο και ψηφοφόρο.
Για να τελειώσω δεν έχω πρόβλημα με την αριστερά αν μπορεί να μιλάει σαν τον ανδρουλάκη που έχει βασικές γνώσεις και μάνατζμεντ και οικονομολογίας και μιλάει για Μάρξ με σύγχρονα εργαλεία παρα να ακούω την Αλέκα που δεν γνωρίζει τίποτα απο τα δύο.
Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το ΚΚΕ, θα ήθελα να διερωτηθούμε όλοι το εξής: τελικά, πότε μας αρέσει ο ΣΥΝ; Όταν προωθεί ένα ανανεωτικό/ευρωπαϊκό προφίλ και μένει εκτός Βουλής; Όταν αποδέχεται την "προεδρική" μορφή του κόμματος (επί Κωνσταντόπουλου) και αγκομαχάει και μπαίνει στη Βουλή σχεδόν με ικεσίες; Όταν αποφασίζει να ακολουθήσει "κινηματική" δράση, όπως τώρα, και οι διάφοροι Πολύδωρες κοντεύουν να τον βγάλουν γιάφκα τρομοκρατών; Και ποιους καρπούς να δρέψει ο ΣΥΝ, ρε Ανέστη, σε μια χώρα που θεωρεί ως αξιόπιστους θεσμούς το Στρατό και την Εκκλησία; Σε μια χώρα που αποδέχεται ότι οι μπάτσοι μπορούν να κάνουν το κορόιδο με τους "κουκουλοφόρους" και δεν κουνιέται φύλλο όταν συλλαμβάνονται, βασανίζονται -και μην τολμήσει να πει κανείς το αντίθετο!- και οδηγούνται στα δικαστήρια με έωλες κατηγορίες φοιτητές που (διάολε, δικαιούνται να) διαμαρτύρονται; Σε μια χώρα που ο πρωθυπουργός της έπεσε θύμα υποκλοπών και δε φταίει κανείς; Και, σε αυτή τη χώρα, τι στην ευχή να προσφέρει η Αριστερά (μιλώ για ΣΥΝ και άλλα τμήματά της, το ΚΚΕ είναι πλέον κατά τη γνώμη μου η Δεξιά της Αριστεράς...); Για ποια κινήματα να μιλήσει σε μια νεολαία που βλέπει τους συνδικαλοπατέρες στα πανεπιστήμια να ετοιμάζονται για καριέρα, την ώρα που η πλειοψηφία δίνει αγώνα για να πάρει πτυχίο; Αμάν, πια, με την Αριστερά! Αυτή φταίει που ο Manu Chao έγινε είδωλο όταν έβγαλε εύπεπτη μουσική και όχι όταν καιγόταν και έκαιγε με τους Mano Negra; Ξέρεις, και τότε μιλούσε για κλαντεστίνους και για Άγιους Μαραντόνα, αλλά το έκανε με τη λυγμική δύναμη του ροκ, και αυτό δεν ταίριαζε με το ντεκόρ του σαλονιού μας... Ας αποφασίσουμε, τελικά, τι θέλουμε, ΠΩΣ θέλουμε την Αριστερά και ας πάψουμε να γκρινιάζουμε για την Αριστερά. Άλλωστε, υποτίθεται ότι η Αριστερά πάντα "από κάτω" βγαίνει.
Wow... ποοιές ευαίσθητες χορδές πατήθηκαν;
Πως να απαντήσω σε όλα αυτά ρε jimc -αν είχα δηλαδή κάποια απάντηση-;
Θα αρχίσω απο το πιο ανώδυνο.
Ο Manu απέκτησε ακροατήριο όταν ήταν ώριμος γι αυτό, όταν βγήκε στο κλαρί και ωρίμασε με το κοινό του. Όταν έδεσε τα τραγούδια του με τον ακτιβισμό του που δεν θα μπορούσε να κάνει πράξη δεσμέυοντας συλλογικά τους Mano Negra. Νομίζω δηλαδή...
Λοιπόν ο ΣΥΝ του Κωνσταντόπουλου (δικηγόρου του Αλαφούζου και πρακτικά κολαούζου -κοίτα ρίμα- σε κάθε εμμονή του αφεντικού του, ουρά στη δημαγωγία της ΝΔ) δεν μου άρεσε.
ο ΣΥΝ παράρτημα του ΠΑΣΟΚ που όταν η διαφημιστική εταιρία δεν μπορούσε να βρει για ραντεβού τον Κωνσταντόπουλο έβλεπε τον Τσοχατζόπουλο (ναι, ναι), δεν μου άρεσε.
Ο ΣΥΝ της κινηματικής δράσης μου αρέσει φτάνει να γίνεται το κίνημα προς μια συγκεκριμένη και σύγχονη πολιτική επιδίωξη. Δε δέχομαι τις κινητοποιήσεις κατα των ιδιωτικών ΑΕΙ (ρώτα τον Αντώνη γιατί βρίσκεται στα Midlands), δέχομαι όμως την κινητοποίηση για σωστή χρηματοδότηση της δημόσιας παιδίας για να γίνει ανταγωνιστική της -επιτρεπόμενης- (για να μην πω "επιβεβλημένης") ιδιωτικής.
Οι κοινωνίες πρέπει πλέον να έχουν επιλογές και δεν πιστεύω στον πατερναλιστικό κρατικισμό. Η αριστερά πρέπει να υπάρχει και μπορεί να λειτουργεί ΚΑΙ σε συνθήκες ελεύθερης οικονομίας. Αν δεν το καταλάβει αυτό η αριστερά θα ξεπεραστεί σαν παλιό μοντέλο κινητού τηλεφώνου.
Ναι έχεις δίκιο για την συντηριτική στροφή της ελληνικής κοινωνίας (στρατός θρησκεία) και σ αυτό φταίνε τα αδιέξοδα της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ (και η διαφθορά του σοσιαλιστικού "ευαγγελισμού")και η αναπηρία της αριστεράς με τον αγκυλωμένο της λόγο.
Η αριστερά στην Ελλάδα κόλλησε τον ιό του λαικισμού, την ώρα που χρειαζόταν περισσότερο να είναι παραγωγική και να διαθέτει όραμα. Όπως λέει και ο Αντωνης, ακόμα και ο κουραστικός αλλά εύστοχος Ανδρουλάκης έχει περισσότερα να πει απο ολόκληρη την κουρασμένη αριστερά.
Τελευταίο σχόλιο σε αυτό το θέμα, γιατί θα πάει μακριά το πράγμα και θα καταλήξουμε να συζητάμε περί οντολογίας και άλλων τινών. Δύο πράγματα: α)όπως θα πρόσεξες, απέφυγα να χρησιμοποιήσω καν τον όρο "ΠΑΣΟΚ" στο σχόλιό μου. Κι αυτό, διότι αν τον χρησιμοποιούσα, θα περνούσα σε άλλη διάσταση και θα κινδύνευα να ακουστώ ως Γιακουμάτος. Anyway, συμφωνώ απόλυτα ότι ο τρόπος διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ οδήγησε κι αυτός, όπως κι άλλοι, πολύ πιο σημαντικοί λόγοι, σε συντηρητική στροφή την κοινωνία (σημειώνω σε πόσο κρίσιμη για την Ελλάδα φάση εμφανίστηκε ο Χριστόδουλος, έτσι, για προβληματισμό...). Όμως, κι αυτή η κοινωνία, ρε παιδάκι μου, μια χαψά την έκανε τη συντηρητική στροφή, ε; Και της άρεσε κι όλας. Τελικά, αγαπητέ μου Ανέστη, το φίδι έκανε τ' αυγό, ή το αυγό το φίδι;
β)Για τις αγκυλώσεις (αναπηρίες τις λέω εγώ) της Αριστεράς δε χρειάζεται καν να μιλήσουμε: είναι πιο εμφανείς και από βυζιά σε πεταλούδα. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι, ακόμα κι όταν γίνονται επιχειρήσεις να βρεθεί άλλος κώδικας και να σπάσουν τα καλούπια, πάντα έρχεται μια συντηρητική σφαλιάρα από τους πολίτες και επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους. Ειλικρινά -και δεν είμαι με το ΣΥΝ, μην τρελλαθούμε κιόλα- δεν μπορείς να φανταστείς πόσο φρίκαρα όταν άκουσα διάφορα "πολιτικά όντα" να ψέγουν τον Αλαβάνο που μίλησε για νονούς στη Βουλή. Ποιοι;; Αυτοί που έχουν τη λέξη "λαμόγιο" ψωμοτύρι τους! Αλλά, τους χαλάει ο Αλαβάνος, όπως τους χάλασε κι ο Τσίπρας, γιατί αρχίζουν να απενοχοποιούνται και να απενοχοποιούν και ορισμένα σιωπηλά έως σήμερα κομμάτια της Αριστεράς. Και, για να κλείσω εδώ, από τα αδιέξοδα "μέτωπα" του ΚΚΕ και τις υπόλοιπες αρλούμπες που προτείνουν διάφοροι άλλοι φορείς, επί του παρόντος τουλάχιστον προτιμώ την κινηματική δράση που προκρίνει ο ΣΥΝ. Αν μείνει μόνο σε αυτή, τότε δε θα χρειαστεί καν να τον ψέξουμε: θα χαθεί από μόνος του... Αυτά, συγνώμη για τη φλυαρία και ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Και επιμένω να δεις το comment για τον Χιούστον...
O Παπαγιαννάκης (χωρίς να είμαι 100% σίγουρη) πρέπει να ήταν ο αντίπαλος του Αλαβάνου για την προεδρία του Συν. Και δεν προέρχονταν από το ίδιο μερίδιο οπαδών: οι μεν ήταν πιο "ριζοσπαστικοί" οι άλλοι ήταν κάπως πιο ... συντηρητικοί (με την ευρεία έννοια του όρου).
Αν και τον τελευταίο καιρό συμφωνώ με την πορεία του Συν ως ΣΥΡΙΖΑ, στο παρελθόν έχει κάνει αρκετές "πατάτες". Αρκετά στελέχη του (όχι οπαδοί, ΣΤΕΛΕΧΗ) είναι τομάρια πρώτου βεληνεκούς που δεν εμπνέουν τον κόσμο. Ακόμα και ο ίδιος ο Αλαβάνος, αν τον γνωρίσεις από κοντά, δίνει μια "αύρα" καβαλημένου καλαμιού. Παρόλα αυτά, κατάφερε να κάνει καλύτερη αντιπολίτευση από όλο το ΤΣΑΤΣΟΚ και το ΚΚΕ μαζί. Εντυπωσιακός. Θεωρώ πως έφθειρε περισσότερο τη ΝΔ από τους άλλους δύο και πως τους ανάγκασε να γίνουν σκληρότεροι.
Αντώνη, το θέμα της προόδου είναι σχετικό βέβαια. Θεωρώ ότι πρόοδος είναι η βελτίωση και η απελευθέρωση του πολίτη και η εκδημοκράτιση της κοινωνίας. Οι πολιτικί όροι είναι σχηματικοί, αλλά βλέπεις ότι είναι αναγκαίοι για τον προσανατολισμό μιας ιδεολογίας.
Σχετικά με την παρώχηση των ιδεολογιών έχω διαφορετική άποψη, αφού μία ιδεολογία δεν εξετάζεται από το χρόνο ζωής της, ειδικά όταν η πολιτική εξέλιξη την επιβεβαιώνει στις αναλύσεις.
Ανέστη, κι εγώ δε θέλω να σώσω τον κόσμο. Κι εγώ μέσα από το δημαρχείο να τον βελτιώσω θέλω.
Μια ιδεολογία Δείμο εξετάζεται υπο το πρίσμα πόσο αποτελεσματικά μπορεί να εφαρμοστεί ή εφαρμόστηκε, και η κουμουνιστική κοινωνία του Μάρξ δεν είναι εφαρμόσιμη διότι δεν την αποδέχετε ο κόσμος. Η ιδέα του ΚΚΕ λοιπόν είναι η κρατικοποίηση των πάντων με σκοπό την προετοιμασία για αυτήν την κοινωνία. Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να δω πώς το να συγκεντρώσεις τις εξουσίες και τις παραγωγικές δυνατότητες σε ένα κράτος θα κάνει ποιο δημοκρατική μια κοινωνία. και Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί ακόμα και στην κούβα που θεωρήται το ποιο πετυχημένο πείραμα απο πλευράς βιοτικού επιπέδου και με το λαό να αγαπάει τον κάστρο δεν γίνονται εκλογές ή διόκοντε οι αντιφρονούντες?. Αυτή είναι η δημοκρατία για σένα.
υ.γ. οι πολιτικοί όροι είναι για να αποπροσανατολίζουν,π.χ. τι σχέση έχει η αριστερά του πασόκ με την αριστερά του ΚΚΕ. απολύτως καμιά.Επίσης τι θα πεί κέντρο της ΝΔ και τι αριστερά του πασόκ, πάλι καμιά
Η συντηρητική στροφή, το φίδι και το αυγό, βοηθήθηκε από την ανύπαρκτη πολιτική για τους μετανάστες, τους οικονομικούς πρόσφυγες. Ξαφνικά η γαλουχημένη με «ενιαίο» πολιτισμό Έλληνες κλήθηκαν να διαμορφώσουν στάση απέναντι σε ένα νεοπαγές φαινόμενο που δεν αντιμετωπίστηκε από το κράτος.
Οι υστερικές φωνές του ΛΑΟΣ που καταριόταν τους ξένους, ταίριαξε μια χαρά με τα χωριάτικα αγαθά και συμφέροντα των χαμηλών μεροκάματων, δημιουργώντας ένα ρατσιστικό τέρας. Από κοντά και οι ελληναράδες (που έστησαν κι ένα πρωτόφαντο θόρυβο γύρω από το βιβλίο ιστορίας) κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πολιτικό – κοινωνικό έκτρωμα. Ξαφνικά είδαμε κόσμο που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα τρία κακά της μοίρας μας, να φωνάζει για το βιβλίο ιστορίας.
Φάνηκε έτσι πόσο εύκολα μπορείς να μετατοπίσεις τη συζήτηση σε ένα τόπο που μαστίζεται από χίλια προβλήματα στο «φταίνε πάντα οι άλλοι και ποτέ εμείς».
Ο χοντρούλης το έχει πιάσει καλά το θέμα. Κανακεύει τις συλλογικές φοβίες μας, ρίχνει και δύο τρείς αριστερές μπαλαφάρες και έτοιμο το ρόφημα για το μαλάκα που είναι νεοσυντηριτικός αλλά και αριστερός αρκετά για να θεωρεί κάθε επιχειρηματία «διαπλεκόμενο», «απατεώνα» και να απαιτεί κράτος παντού. Εδώ κάθε πολιτική θεωρία σηκώνει τα χέρια (και τα πόδια) ψηλά. Την ξεσκίζουμε, τη φέρνουμε στο προκρούστιο κρεβάτι και την προσαρμόζουμε στα κόμπλεξ μας.
Αντώνη ίσως εχει δίκιο ο Δείμος απο την άποψη οτι μια ιδεολογία έχει πιθανότητες επιτυχίας ή αποτυχίας ανάλογα με το βαθμό ωριμότητας μιας κοινωνίας. Επειδή όμως είναι αδύνατον να κατακτηθεί μια πλήρης ομοιγένεια (το ανθρώπινο γένος βλέπεις), τα οράματα και οι ιδεολογίες που προαπαιτούν απόλυτη συμφωνία, παραμένουν στη σφαίρα της ουτοπίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του κομμουνισμού είναι οτι αναίρεσε το ατομικό ΚΙΝΗΤΡΟ που τελικά η ανθρώπινη φύση έχει ορίσει ως συστατικό ευτυχίας.
Εγινα κατανοητός; Γιατί αυτό όπως κιαι το προηγούμενο σχόλιο γράφονται μετά απο πολύωρο μίτινγκ και είμαι θολωμένος...
Ο Ανέστης είχε δίκιο ότι διάλογος εξελίσσεται σε φοβερό. Λοιπόν, Αντώνη μου, το θέμα αν ο λαός αποδέχεται μία ιδεολογία δεν είναι δείκτης της ικανότητάς του, ακριβώς λόγω μιας μαζικής προπαγάνδας και αποσιωπήσεις θέσεων του ΚΚΕ όσο και του ΣΥΝ (π.χ. υπερβολική προβολή δυσανάλογη με τη δύναμη στη Βουλή του ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, πόσο μάλλον του ΛΑΟΣ). Στο τι σημαίνει για μένα δημοκρατία έχεις άδικο. Δεν κατάλαβες τη φιλοσοφία μου ούτε και την ιδεολογία μου. Σε παραπέμπω στις δημοκρατικές ρητορείες μου Ι, ΙI, III, ΙV και στην εργασία και κατανάλωση. Παράλληλα, συνεχίζω εκείνα το κείμενα με αυτό που τώρα παίζει και μερικά που θα ακολουθήσουν.
Δείμο
μια παρέμβαση μόνο. Το γεγονός του οτι δεν περνάνε οι θέσεις των κομμάτων της αριστεράς δεν οφείλεται σε καμιά προπαγάνδα. Οφείλεται στην αμηχανία τους και την αδυναμία τους να παράξουν πολιτικές θέσεις που να συμβαδίζουν με τις σύγχρονες προκλήσεις.
Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης εκφράζει την Ανανεωτική πτέρυγα (τύπου ΚΚΕ εσ.) του Συνασπισμου. Αυτός (ο Παπαγιαννάκης) είναι και ο λόγος που θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω: τι κοινό μπορεί να έχει ο ΣΥΝ με κόμματα και οργανώσεις όπως η Μαοϊκή (!!!) ΚΟΕ και η Μαρξική ΔΕΑ που συμμετέχει στον ΣΥΡΙΖΑ;
Έχει δίκιο ο Παπαγιαννάκης να ανησυχεί μπροστά σε αυτό το φαινόμενο. Ο ΣΥΝ πρέπει εκφρεάζει την Νέα και όχι την ΠαλαιοΑριστερά!
Αγαπητέ
προφανώς τα μικρά ποσοστά "επιβάλλουν" οποιεσδήποτε θολες και ετερόκλητες συμμαχίες (για συσπείρωση). Φαίνεται πως τα κομματικά επιτελεία επιτρεπουν την πολυτέλεια συγκεκριμένης πολιτικής μόνο όταν έχουν ασφαλώς καβατζάρει είσοδο στη βουλή.
Δημοσίευση σχολίου