19/4/10

Η εκκωφαντική σιωπή της αντισυστημικής Αριστεράς

Διαβάζω οτιδήποτε μπορεί να με βοηθήσει να κατανοήσω το φαινόμενο της διάχυτης (τουλάχισοτν εδώ στην blogόσφαιρα) υποστήριξης των "αντιεξουσιαστών".

Διάβασα λοιπόν αυτό το σύντομο αλλά ουσιαστικό κομμάτι του Νίκου Μαραντίδη απο το ΒΗΜΑ της Κυριακής.

4 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Εξαιρετικό άρθρο. Συμφωνώ απολύτως. Αμηχανία και πάλι αμηχανία. Από τη μια δε θέλουν να επαινέσουν πουθενά την αστυνομία και τον Υπουργό κι από την άλλη μένουν σε απλές φραστικές καταδίκες της τρομοκρατίας. Ωστόσο, όλοι οι αναρχικοί είναι γνωστοί, αλλά με κανένα τρόπο δε συμμετέχουν στην αποκάλυψη των επικίνδυνων. Και καλά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πάρει ψήφους και δε θέλει να έρθει σε σύγκρουση μαζί του;. Το ΚΚΕ, πού ούτως ή άλλως δεν το επιδιώκει; Γιατί δεν τους αποκαλύπτει; Επειδή τελικά τέτοιες πράξεις και αφήνουν ανοιχτό το πεδίο σε επικοινωνιακές προβοκάτσιες και κάνουν την αριστερά να φαίνεται ότι συμφωνεί.

Από την άλλη, μου φαίνεται ότι αποφεύγουν τις ανοιχτές καταδίκες, γιατί κάποτε θα φτάσουν στο σημείο να απολογηθούν (το ΚΚΕ κυρίως) για την ένοπλη πάλη που οραματίζεται και την αποδοχή της βίας. Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταυτιστεί στη συλλογική συνείδηση του λαού με τα αναρχικά στοιχεία της βίας.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

Ανέστη καμιά "παρεξήγηση" δεν είναι τυχαία κι όλες έχουν τις εξηγήσεις τους.
Είναι πολύς καιρός που έχω να ζήσω για μεγάλο διάστημα σε οποιοδήποτε άλλο κράτος, γιατί ως τουρίστας μόνο τα αξιοθέατα και όχι τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων μπορείς να γνωρίσεις και αληθινά δεν ξέρω τι συμβαίνει πια αλλού, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά αυτό που θυμάμαι από παιδί να συμβαίνει σ΄αυτήν εδώ τη χώρα, σε τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Η δήλωση ότι κάποιος είναι "αριστερός", εξακολουθεί όπως ακόμα και την εποχή της χούντας να θεωρείται ντε φάκτο προτέρημα και δείγμα "ανωτερότητας", να θεωρείται άλλοθι πολιτικό και κοινωνικό, να τον απαλάσσει από οποιαδήποτε ευθύνη και όπως λίαν προσφάτως ένας φίλος μου υπενθύμισε με το που κάποιος θα δηλώσει "αριστερός" ....η κουβέντα σταματά.
Οποιοδήποτε θέμα κι αν αφορά η κουβέντα.
Ένα τέτοιο θέμα είναι η τρομοκρατία, η βία γενικώς.
Και αυτή οι "άλλοι" "οι εχθροί" οι "αντίθετοι" και την προκαλούν και με λάθος πάντα τρόπο την αντιμετωπίζουν και για το κάθε αποτέλεσμα πάντα φταίει των αλλονών η όποια εφαρμοσμένη πρακτική. Ποτέ η ανεφάρμοστη δική μας θεωρία. Για κανέναν αριστερό η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, αλλά μονίμως η κριτική του.
Θες άλλο παράδειγμα;
Το δικαίωμα ιθαγένειας των μεταναστών είναι θέση αριστερή. Κανένας δεν νομίζω να το αμφισβητεί. Το ο κύριος εκπρόσωπος της αριστεράς στην ελλάδα επιλέγει να μην ψηφίσει το αντίστοιχο νομοσχέδιο, εξίσου αριστερότερη. Διότι η θέση και η θεωρία ορίζει ότι αν δεν γίνει το ανέφικτο, αν δηλαδή δεν λυθεί το παγκόσμιο πρόβλημα των μεταναστών, σε τίποτα δεν οφελεί να λύσουμε έστω και ελάχιστα προβλήματα, ελάχιστων μεταναστών στη δική μας χώρα. Αριστερότατη θέση, αλλά εξίσου οχυρωμένη πίσω από θεωρίες που μπροστά στην άρνηση για το "ναι" για ένα έστω και μικρό ξεκίνημα, χάνει την οποιαδήποτε πρακτική αξία της.


Πάντως έχοντας περάσει μέσα από αριστερούς χώρους και κυρίως έχοντας τα τσιτάτα και τη θεωρία καθημερινώς μέσα στο σπίτι μου από μωρό:)και ζώντας σαράντα και χρόνια σ΄έναν κόσμο καπιταλιστικό, για ένα μόνο είμαι πλέον σίγουρη.
Το κυρίαρχο λάθος του κάθε μη κομμουνισμού και σοσιαλισμού να είναι ότι κάνει από λάθος κάθε φορά σημείο κι όλο καινούργιες "αρχές". Το μόνιμο λάθος της αντίθετης πλευράς, είναι ότι δεν βρίσκει ποτέ το σωστό σημείο απ΄όπου είναι εφικτό να ξεκινήσει.

Καλημέρες

ανεστης είπε...

Γεια σου Δήμο, γεια σου Φοράδα.
Η αριστερά σε μεγάλο βαθμό έχει μείνει ξεκρέμαστη από πολιτική πρόταση. Δεν είναι αναγκαστικά κακό από μόνο του.
Κακό όμως είναι το ότι δεν υποχρεώνεται από τους οπαδούς της να καταρτίσει μια πολιτική πρόταση, κι αυτό επειδή της φτάνει (και ΤΟΥΣ φτάνει, των ψηφοφόρων) το ότι συνιστά το τελευταίο μέτωπο «αντίστασης» στις καθεστωτικές και δεξιές αντιλήψεις.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί την ανερμάτιστη φλυαρία που ακούμε για το κάθε θέμα. Δεν δικαιολογεί τη λαϊκίστικη υπεράσπιση των συντεχνιών, του ασύδοτου και του επιδοτούμενου «εργατοπατερισμού» όλων αυτών των χρόνων.
Μοιραία αυτό έχει το κόστος του. Αυτή η αλλήθωρη διασπασμένη και αμήχανη αριστερά που ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η εποχή των ένοπλων συγκρούσεων πέρασε, είναι από μόνη της η αιτία που αδυνατεί να εμπνεύσει τον κόσμο στο να κινητοποιηθεί και να διεκδικήσει ακόμα και τώρα που έρχονται τα πάνω-κάτω.