Βουλιάζουμε για να μην αλλάξουμε

Μια φράση του Γιώργου Παπανδρέου είναι απόλυτα αληθινή: «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε».

Φυσικά πρέπει να αλλάξουμε. Το βόλεμα και η διαφθορά έχει φτάσει να ποτίσει κάθετα περισσότερο ή λιγότερο, όλη την ελληνική κοινωνία. Όλες τις επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις. Αν θες λοιπόν να αλλάξεις τα πράγματα, να βάλεις σε τάξη το μαγαζί, πρέπει να συγκρουστείς. Και να συγκρουστείς πολύ σκληρά. Και με τους δημόσιους υπαλλήλους και με τους αγρότες και με τους βενζινάδες και με τους ξενοδόχους και με τους ταξιτζήδες. Με όλο τον κόσμο.

Αλλά μετά από τέτοια σύγκρουση πόσες ελπίδες έχεις να επανεκλεγείς; Γιατί ναι μεν όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πράγμα δεν πάει παραπέρα όπως είναι, αλλά ελπίζουμε πως η αλλαγή θα ξεκινήσει από κάπου αλλού πρώτα κι όχι από εμάς.

Άρα τρεις είναι οι επιλογές: Η πρώτη να μη σε νοιάξει αν θα επανεκλεγείς, να προχωρήσεις σας «τζώρας» να κάνεις τις δομικές αλλαγές που χρειάζονται και να χάσεις ηρωικά αφήνοντας την προσπάθεια στη μέση. Η δεύτερη να κάνεις κυβέρνηση ενότητας με την μείζονα αντιπολίτευση (αυτό κι αν θα ήταν υπέρβαση). Και η Τρίτη να πας στο ΔΝΤ.

Το ΔΝΤ όσο κι αν μας φοβίζει είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Σου επιβάλλονται όροι (είτε θες είτε όχι σαν κυβέρνηση) τους οποίους θα πρέπει να εφαρμόσεις, ακόμα κι αν εσύ σαν πολιτικό κόμμα είσαι ιδεολογικά αντίθετος. Εμένα αυτό μου ακούγεται πολύ μεγάλη ευκαιρία για να πάει χαμένη! Άσε δηλαδή που θα δικαιωθεί και η κλισέ αντιπάθειά μας για τους ξένους που μόνιμα μας φταίνε.

Η άλλη φράση που επίσης ειπώθηκε αλλά λοιδορήθηκε και χλευάστηκε είναι το «λεφτά υπάρχουν». Φυσικά και υπάρχουν. Βρίσκονται στις καταθέσεις όσων πατριωτών τόσα χρόνια δεν πλήρωναν φόρους, όσων βρήκαν παράνομους αλλά και νόμιμους (και άρα ηθικούς) τρόπους να μην πληρώνουν το μερίδιό τους.

Θα ήθελα πάρα πολύ να ξέρω πόσα χρήματα έχει στις καταθέσεις του ο μεγαλογιατρός που φαίνεται στη δήλωση να δικαιούται μέχρι και επίδομα αλληλεγγύης. Αλλά οι μεγάλες καταθέσεις δεν βρίσκονται μόνο στην κοινωνική ελίτ, βρίσκονται κι αλλού.

Θα ήθελα λοιπόν να μάθω πόσοι είναι αυτοί που έχουν καταθέσεις άνω από 3 εκατομμύρια ευρώ. στις τράπεζες της Κρήτης (τυχαίο παράδειγμα). Και θα ήθελα να έχω μια κυβέρνηση με υπερμεγέθη καρύδια που να μπορεί να δημεύσει όσα τέτοια ποσά δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τα δηλωμένα έσοδα.

Πως όμως να κάνεις αυτή τη βρώμικη δουλειά όταν ο ίδιος σου ο μηχανισμός και συγκεκριμένα η εφορία σου είναι η πρώτη που σου βάζει τρικλοποδιές; Γιατί όταν εξηντα-τόσες εφορίες είναι εκτός στόχου εσόδων, αυτό σημαίνει ή ότι τα χρήματα πήγαν στις τσέπες τους (αδύνατον!) ή ότι γίνεται λευκή απεργία.
Κι αυτό γίνεται από αυτούς που θεωρούν ότι δικαιούνται να πληρώνονται ολόκληρο τον μισθό τους, αλλά δεν νοιώθουν υποχρεωμένοι να βρουν τα κρατικά έσοδα που θα τους πληρώσει το μισθό τους. Ακόμα μια ομάδα που νοιώθει ότι η αλλαγή πρέπει να ξεκινήσει από τους άλλους.
Που θα μας βουλιάξει πριν αλλάξει.

Και προς επίρρωση των ανωτέρω, παραθέτω έναν επίλογο απο πρόσφατο άρθρο των Financial Times: The key issue that will remain for years to come is whether Greece is willing to undertake the huge domestic effort required to achieve a sustainable fiscal position. As long as doubts remain on this account, the spreads on Greek debt will remain elevated irrespective of the exact terms of international rescue packages. The fate of Greece will be decided in Athens, not in Brussels or Washington.