Τον είδα και χαμογελούσα, τον πέρασα για ένα είδος απο αυτό το γραφικό που αρχίζει να εκλείπει. Με όλα τα διακριτικά και τη σήμανση του είδους του: Το μαξιλαράκι με τη μασκώτ των Ολυμπιακών αγώνων (ακόμα βαστάει η περηφάνια του), με τον υπερμεγέθη γάτο(;) τοποθετημένα σε αρμονική συνύπαρξη στην πίσω εταζέρα, με ελληνικές σημαίες και τις δύο πλευρές του πίσω παρπρίζ.
Όταν όμως αυτός ο ελληνάρας άνοιξε το παράθυρό του κι άρχισε να πετάει στο δρόμο χρησιμοποιημένα χαρτομάντηλα κοκκίνισα απο θυμό.
Δεν ήταν πια απλά γραφικός, ήταν ακόμα ένα αντιπροσωπευτικό είδος απο αυτό το σίχαμα που βρωμίζει το βιότοπό του, που αδιαφορεί για τους άλλους, που ασχημονεί αδίστακτα ανεμίζοντας τη σημαία του νομίζοντας οτι αυτό του δίνει δικαιώματα.
Σημειολογικά νομίζω οτι είναι διαφωτιστικότατη περίπτωση.
Update: Τη φωτογραφία την ξαναέβαλα χωρίς αριθμό πινακίδας μετά απο προτροπή καλών φίλων, αν και ήταν συνειδητή απόφαση να φαίνεται ο αριθμός του βρωμίλου για να είναι και καταγγελία το post.
1 σχόλιο:
Εξαιρετικό φωτορεπορτάζ. θα μπορούσαμε ίσως να φωτοσοπάρουμε τον τύπο με το ΙΧ, και να το κοτσάρουμε μέσα σε αυτή την ιστορική φώτο, προκειμένου να ανασυνθέσουμε τη σφαιρική υπόσταση του νεοέλληνα :)
Δημοσίευση σχολίου