Η κρίση φέρνει εμφύλιο!

-Δεν υπάρχει σάλιο!

Για καιρό τώρα ζούσαμε σε εθνική νιρβάνα. Είχαμε την πολυτέλεια να ζούμε με δανεικά, να φοροδιαφεύγουμε, να λαδώνουμε. Είχαμε την πολυτέλεια να κακομάθουμε. Να αναπτύξουμε το σύνδρομο του “keeping up with the Jones’s”. Να ξοδεύουμε «ανταγωνιστικά» για να επιδείξουμε ένα επίπλαστο κοινωνικό status.

Τώρα όμως που ήρθε ο λογαριασμός μάλλον χλωμό είναι το να αρχίσουμε τον νεοελληνικό κιμπάρικο ψευτοκαυγά (που λέει και το Focus) του «άστα, δικά μου». Αρχίζει ο πραγματικός καυγάς για το ποια «κάστα» πρέπει να πληρώσει. Αρχίζουν να φαίνονται οι αμείλικτες αντιπαλότητες.

Το μεγάλο μας στοίχημα αυτή τη στιγμή δεν είναι αν θα πάμε στο ΔΝΤ, δεν είναι το σε πόσα χρόνια θα ξεπεραστεί η κρίση, δεν είναι καν το αν θα επιζήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Το μεγάλο μας στοίχημα είναι το τι κοινωνία θα προκύψει μέσα από αυτή τη βίαιη ζύμωση. Πως θα διαμορφωθούν οι ήδη τραυματισμένες μας κοινωνικές σχέσεις με την εκρηκτική αύξηση της ανεργίας που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια, πως θα μεταλλαχθεί ο «εθνικός» μας χαρακτήρας.

Ο έλληνας ελάχιστα έχει αλλάξει από τον καιρό της επανάστασης του 21. Τότε είχαμε αμέτρητα περιστατικά ανθρώπων που έφτασαν να βάλουν σε κίνδυνο τον αγώνα για να πλουτίσουν, για να καρπωθούν αξιώματα και εξουσία.

Ιστορικά ερμηνεύεται αυτό το φαινόμενο επειδή τότε η Ελλάδα ήταν ένας χώρος που Μωραΐτες, Ρουμελιώτες, Νησιώτες, Αρβανίτες, Βλάχοι και λοιποί, με τα δικά τους συλλογικά πάθη, προτερήματα και μειονεκτήματα, συγκατοικούσαν αναγκαστικά κάτω από την εξουσία του Οθωμανού. Η εξέγερση και η ανάγκη αυτοδιοίκησης όμως ανέδειξε το ετερόκλητο μωσαϊκό, έβγαλε στην επιφάνεια τα μίση και τις αντιθέσεις. Η επανάσταση κινδύνεψε από ένα καταστροφικό εμφύλιο ελάχιστο καιρό μετά, επειδή οι Ρουμελιώτες δεν ανέχτηκαν τα προνόμια του Μωριά.

Γιατί τα θυμόμαστε τώρα αυτά; Μα γιατί κοντά δύο αιώνες μετά έχουμε και πάλι ένα έθνος διχασμένο, χωρίς καμία κοινωνική συνοχή, με αντιπαλότητες λιγότερο τοπικιστικές και περισσότερο ταξικές ή ιδεολογικές.

Οι ίδιοι οι πολίτες μισιούνται μεταξύ τους και όλοι μαζί μισούν το ίδιο το κράτος που τρέφουν, το κράτος ακόμα εφευρίσκει τρόπους να εξαπατά τους πολίτες του, η εξουσία ακόμα δεν έχει διάθεση να πειράξει τους ομόσταυλούς της, οι φόροι είναι χαράτσια που δεν έχουν κανένα ανταποδοτικό μέγεθος.

Το εθνικό μπάχαλο κινητοποιεί περισσότερες ενστικτώδεις αντιθέσεις παρά λογικές δράσεις για «φυγή προς τα εμπρός». Η κρίση μπορεί εύκολα να γίνει η σπίθα που θα πυροδοτήσει για ακόμα μια φορά τα πιο φοβικά, εχθρικά αντανακλαστικά μας, μπορεί να φέρει σε θέσεις μάχης όσους υπερασπίζονται ή πολεμούν ιδεολογίες, τρόπους ζωής, δικαιώματα και υποχρεώσεις, όσους απλά έχουν μάθει να ερμηνεύουν τον κόσμο ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών τους. Στην κρίση είναι που ο καθένας βλέπει αυτά που θέλει να δει, οχυρώνεται πίσω απο την "ασφάλεια" του Εγώ του.

Η κρίση μυρίζει εμφύλιο πόλεμο. Και μακάρι να κάνω λάθος αλλά φοβάμαι πολύ γιατί τώρα δεν έχουμε ούτε μισό Κολοκοτρώνη.