Η ταινία αφορά τα έργα και τις ημέρες μιας bomb squad, μιας ομάδα πυροτεχνουργών του Αμερικανικού στρατού στο Ιράκ.
Δεν ασχολείται να αναλύσει γιατί βρίσκονται στο Ιράκ, δεν ενδιαφέρεται να απολογηθεί, να εξηγήσει και να πολιτικολογήσει. Στην ταινία δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, υπάρχουν οι «από δω» κι «από εκεί» και η κάμερα παρακολουθεί τους «από εδώ» χωρίς να παίρνει πολιτική θέση, μόνο θέση λήψης παίρνει.
Δεν ενδιαφέρεται να έχει κριτική ματιά στον πόλεμο, το θέμα της είναι οι στρατιώτες και το πώς βιώνουν την απέραντη φρίκη του ανορθόδοξου πολέμου που συμ
βαίνει εκεί. Το όποιο σχόλιο, δεν χρειάζεται να γίνει, απλά καταγράφεται, γιατί είναι το ίδιο το γεγονός που σχολιάζει. Η διασκέδασή τους είναι κάποια σκληρά και αδιανόητα βίαια «παιχνίδια» πόνου.Ζουν μια καθημερινότητα που τους γεμίζει με αδρεναλίνη μέχρι που αυτή γίνεται το ναρκωτικό τους, όχι και μεγάλη διαφορά από όσους είναι επίσης εθισμένοι στην αδρεναλίνη με άλλους πιο ειρηνικούς και σπορτίφ τρόπους. Κι αυτός ο εθισμός τους είναι που τους σκοτώνει ψυχικά, που τους αποξενώνει με την οικογένειά τους, με την ειρηνική και πληκτική καθημερινότητα στην επαρχία της πατρίδας τους.
Δεν κατάλαβα λοιπόν πού ο «κριτικός» του σινεμά με τα κόκκινα γυαλιά είδε τους Ράμπο, πού είδε να ενοχοποιούνται όλοι ανεξαιρέτως οι Ιρακινοί, πού είδε όλα αυτά τα απίστευτα που γεννάνε τα συμπλέγματά του. Και το κορυφαίο: Επειδή παρακολουθείς τον πυροτεχνουργό, δικαιολογείς τον Αμερικάνικο στρατό και συστρατεύεσαι!!! Κι επομένως η σκηνοθέτις "πλαστογραφεί την ιστορία και κατασυκοφαντεί τον Ιρακινό λαό" !!!
Τέτοια κορυφαία προσέγγιση...
Πριν από καιρό, είχε θάψει τις «Ζωές των άλλων» μόλις είχε πρωτοβγεί στις αίθουσες, επειδή προφανώς η ταινία κατήγγειλε τις πρακτικές της ανατολικογερμανικής Στάζι. Αργότερα , όταν η ταινία (σαν ταινιάρα που ήταν) έφυγε από τα στενά πλαίσια των σινεφίλ και έκανε την απροσδόκητη γι’ αυτόν high profile καριέρα, αναγκάστηκε να ζητήσει συγγνώμη και να αναθεωρήσει. Τον έκραζαν πια και οι πέτρες.
Μη την πατήσετε λοιπόν, ο τύπος είναι επισήμως καμένος κι αν δείτε την ταινία πείτε μου αν έχω δίκιο ή όχι.
9 σχόλια:
Δεν είδα την ταινία, αλλά δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να μη συμφωνήσω μαζί σου. Τουναντίον.
Ο άνθρωπος δεν παίζεται. Δεν παίζεται λέμε. Αφού συχνά λειτουργεί θετικά σε όλους μας. Στην παρέα μου συχνά παίζει η ατάκα. Πάμε να το δούμε καλό δείχνει, το 'χει θάψει κι ο Δανίκας. :)
Χεχε...
Τώρα που το ξαναβλέπω το post λοιπόν κάπως περιτό μου φαίνεται, όλοι το ίδιο λένε με σένα...
Αλλά και τι χουνέρι του σκάρωσαν εκεί στο ΔΟΛ, να ψάχνει να βρει ψύγματα της ιδεολογίας του σε ταινίες του χόλυγουντ, ακόμα και στα καρτούν.
Δείξτε κατανόηση
στη ντόπια διανόηση :)))))
Καλησπέρα Ανέστη..
Δεν ξέρω τι άχτι έχετε τον Δανίκα (υποθέτω επειδή είναι "παλαιοκομμουνιστής"), αλλά εδώ έχει δίκιο. Και τον δικαιώνει και η σκηνοθέτης με την δήλωσή της:
"I would just like to dedicate this to the women and men who risk their lives on a daily basis in Iraq and Afghanistan and around the world," said director Kathryn Bigelow, who won for her efforts."
Δεν το λες και ουδέτερη στάση...
@Xavier
Τι να έχουμε με τον Δανίκα; Δεν διάβασες τίποτα στο post; στα σχόλια;
Αν τώρα δεν εμπιστεύεσαι εμένα για αυτά που γράφω, δες (και πάλι) στην Athens voice τι γράφει ο Κρασσακόπουλος. Αλλά να το διαβάσεις όμως!
http://www.athensvoice.gr/culture/movie/the-hurt-locker
Το να θες να γυρίσουν οι φαντάροι ζωντανοί είναι ιμπεριαλισμός; Και γιατί πρέπει να είναι "ουδέτερη" η στάση της; Αμερικανίδα είναι. Και ο Michael Moore θέλει τους φανάρους να γυρίσουν ζωντανοί.
Μήπως έκανες μια αναζήτηση να δεις ποιά κοινωνική τάξη είναι που πάει στο στρατό στις ΗΠΑ;
Η φόρτιση αυτού του πολέμου είναι ακόμα ζωντανή. Δε μιλάμε για ένα πόλεμο που έγινε πριν 50 χρόνια.
Αλλά ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση. Πως θα σου φαινόταν αν κάποιος παρουσίαζε σε μια ταινία διάφορους χαμηλόβαθμους βασανιστές (της χούντας πχ) ως απλούς λαϊκούς ανθρώπους που απλά έκαναν τη δουλειά τους; Ακόμα και ψύχραιμη να ήταν, δε θα ξεσήκωνε αντιδράσεις;
διαβαζω Δανικα
απλουστατα για να μην βλεπω αυτα που παινευει.
Οσο για αυτα που κατηγορει,
ενταξει απο την ΚΝΕ ξεκινησε
και στο συγκροτημα Λαμπρακη προσφερει υπηρεσιες.
απο τον σταλινισμο στην νεα ταξη, και με ολιγο ψευτικο αντιαμερικανισμο ,για να μην μας παρουν χαμπαρι
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Ένστασις κύριε Πρόεδρε!
Κι εμένα με χαλάει ο παλαιοκομμουνισμός του Δανίκα, αλλά αυτό δεν δικαιώνει τον νεοϊμπεριαλισμό (aka συναίσθημα "Λάμψης") του Χόλιγουντ!
"Πως θα σου φαινόταν αν κάποιος παρουσίαζε σε μια ταινία διάφορους χαμηλόβαθμους βασανιστές (της χούντας πχ) ως απλούς λαϊκούς ανθρώπους που απλά έκαναν τη δουλειά τους;"
Εδώ προσυπογράφω.
Κατά τα άλλα, μ' αρέσει το μπλογκ σου! Rock on!
Παράλληλε,
Η συζήτηση δεν γίνεται για το νεο-ιμπεριαλισμό του Χόλυγουντ ούτε για το αν οι στρατιώτες παρουσιάζονται σαν "να κάνουν τη δουλειά τους". Ο διάλογος έχει μια νοηματική συνέχεια που στην πορεία χάθηκε.
Το αρχικό post εξετάζει το κατα πόσο αυτά που λέει ο Δανίκας υπάρχουν ή όχι στην ταινία, οπότε θα είναι πιο παραγωγική η κουβέντα αφού δείς την ταινία (και ο Xavier επίσης).
Κατα τα λοιπά, αν μπούμε σε θέματα ηθικής πολέμου, θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε κατα πόσο ο πυροτεχνουργός που εξουδετερώνει βόμβες (που έχουν στόχο κυρίως Ιρακινούς), μπορεί να συγκριθεί με ενα βασανιστή.
Και τέλος πάντων όταν κρίνουμε μια ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ας δούμε λίγο αποστασιοποιημένα τις έννοιες. Η θέση του Δανίκα οτι "ο θεατής ταυτίζεται με τον ήρωα και άρα περνάει στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού" μου κάνει τόσο απόλυτη και κηδεμονευτική όσο και ο κάθε -ισμός ποδοπατά την ιδιαιτερότητα και την κτιτική μας σκέψη για να εξυπηρετήσει την όποια θεωρία του.
Κατα τα άλλα σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Δημοσίευση σχολίου