Ας κλείσουν λοιπόν οι εφημερίδες

Όταν διαβάζω την "Ελευθεροτυπία" διαβάζω συγκεκριμένους σχολιαστές που εκτιμώ. Δεν τη διαβάζω λόγω της Τεγοπούλου την οποία αγνοώ (και από ότι βλέπω με τα κατορθώματά της και τα χυδαία κείμενα για την προσωπική της υπόθεση, θα πρέπει να συνεχίσω να αγνοώ).

Όταν διαβάζω την "Καθημερινή" με αφήνουν παντελώς αδιάφορο οι Αλαφουζαίοι και οι επιχειρηματικές τους συμμαχίες και οι σημειώσεις τους που ξέφυγαν από τον διορθωτή. Διαβάζω κάποια πολύ καλά κείμενα από ανθρώπους των οποίων την κρίση εμπιστεύομαι.

Θα ήταν λάθος για τις εφημερίδες αυτές να με θεωρήσουν «προίκα» ή περιουσιακό τους στοιχείο. Κι αυτό το λάθος δεν το κάνουν ούτε τα κόμματα με τα εγγεγραμμένα μέλη τους. Μου είναι πολύ εύκολο (και πιστεύω πως αυτό ισχύει για τους περισσότερους), να σταματήσω να αγοράζω μια εφημερίδα όταν βλέπω ότι χρηματοδοτώ και επιβραβεύω μια συμπεριφορά που αποστρέφομαι.

Το «Θέμα» (που δεν διαβάζω αφού αφορά άλλο αναγνωστικό κοινό), σαρκάζει την συνεργασία του Βούγια με την Αφροδίτη Αλ Σαλέχ σε θέματα μεταναστών, επειδή αυτή πριν 10 χρόνια φωτογραφήθηκε στο Penthhouse (και παράλληλα αναπαράγοντας -παράνομα- τη φωτογράφηση, βρίσκει και ευκαιρία και για την απαραίτητη δόση γυμνού) . Αδιάφορο βέβαια ότι η Αφροδίτη έχει και αξιόλογη δράση στα θέματα μη-νόμιμων μεταναστών. Το ζητούμενο είναι η φασαρία (και το μπανιστήρι) κι όχι η ουσία. Με τον ίδιο τρόπο χλεύαζε την Μπιρμπίλη για τα αθλητικά της παπούτσια και τον αντισυμβατικό της τρόπο. Κι αυτά σε μια εφημερίδα που διευθύνεται από τον άνθρωπο που διεκδικεί τηλεοπτική ακροαματικότητα με ξεβράκωτες χορεύτριες και ζουμ σε σιλικονάτα στήθια.

Παντελώς αδιάφορο με αφήνουν όλοι οι εκδότες. Δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε περισσότερο από το κέλυφος, το όχημα μέσω του οποίου ενημερώνομαι για την επικαιρότητα ή για απόψεις των συντακτών και των δημοσιογράφων.
Κατά καιρούς εκδόθηκαν (και ακόμα εκδίδονται) εφημερίδες που μόνος τους σκοπός είναι το να κρεμαστούν στο περίπτερο με ορισμένο τίτλο ή συγκεκριμένο σερβίρισμα μιας είδησης. Πολλοί επιχειρηματίες δέχτηκαν να χάσουν λεφτά γι αυτό το παιχνίδι. Τα λεφτά έβγαιναν από άλλες δουλειές.

Το τεχνοφοβικό ελληνικό κοινό θα συντηρήσει ακόμα για αρκετό καιρό κάποιες από τις εφημερίδες. Τα πιο νεανικά κοινά όμως έχουν προ πολλού αναζητήσει τα ερεθίσματά τους σε άλλες -ψηφιακές- γειτονιές με τα καινούρια smartphones και τις παμπολλες δυνατότητες για μοίρασμα μιας αξιόλογης δημοσίευσης.

Όσες εφημερίδες έκαναν έρευνες το ξέρουν. Και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πανωλεθρία, αμήχανα, με χάντρες και καθρεφτάκια.

Ας όψεται το "κράτος", που ακόμα συντηρεί τις περισσότερες με το θολό χρήμα (και πλαίσιο) της κρατικής διαφήμισης, με την αδιαφάνεια στα δημόσια έργα των συμφηφισμών, με την προνομιακή μεταχείριση των εκδοτών (ακόμα κι όταν συλλαμβάνονται να οδηγούν μεθυσμένοι). Δηλαδή θα πρέπει να λειτουργήσουν οι νόμοι για να αρθούν οι λόγοι που κάνουν κάποιον να θέλει να εκδώσει μια εφημερίδα σκοπιμότητας Απλό είναι.

Κι όμως οι απόψεις, η ειδησεογραφία, η δημοσιογραφία υπάρχει και λειτουργεί ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι της εφημερίδας. Η δωρεάν Athens Voice, τα πρόσφατα ξεκινήματα των συλλογικών TVXS, Protagon και Freecity (για να ονομάσω μερικά), φιλοξενούν ήδη μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που κελαηδάνε αποδεσμευμένα από τις σκοπιμότητες και τις δεσμεύσεις των εκδοτικών συμφερόντων.
Kαι είναι σίγουρο ότι σε λίγο καιρό θα επιβραβευτούν και εμπορικά λόγω της συνεχώς αυξητικής επισκεψιμότητας.
Αμήν.