Έστω μια ομελέτα...

Είδα πριν λίγες μέρες την ταινία Julie & Julia με τη Meryl Streep. Λιγότερο για το θέμα και περισσότερο για την Στριπ που η μεταμόρφωσή της σε κάθε ταινία είναι μοναδική.

Κι όμως τελικά το θέμα με ενθουσίασε όσο η ταινία προχωρούσε. Τόσο ή ηρωίδα όσο και η σύγχρονη μπλόγκερ που επιχειρεί να μαγειρέψει τις συνταγές της ψάχνουν απλά μια ασχολία να ξεφύγουν από την ανία και την καθημερινότητά τους. Και καταλήγουν να ερωτεύονται το χόμπι τους, να γίνονται τελικά καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τη μαγειρική.

Γοητευτικό το θέμα κάθε φορά που το σινεμά που ασχολείται με τη μαγειρική. Τόσο ετούτη η ταινία όσο και η «γιορτή της Μπαμπέτ» παλιότερα (κι εκεί ακόμα πιο καλά αποτυπώθηκε το θέμα) έπιασαν την ουσία της μαγειρικής. Ακόμα και η δική μας «Πολίτικη κουζίνα» μια χαρά τα κατάφερε στο θέμα. Και με έβαλε σε σκέψεις.

Γιατί αυτή η ουσία της μαγειρικής, όταν σαν διαδικασία υπερβαίνει το μηχανιστικό και το διεκπεραιωτικό, φτάνει να είναι όχι μόνο μια δημιουργία αλλά και μια πραγματική πράξη αγάπης, γι αυτούς που αγαπάς. Η φροντίδα ενός τραπεζιού, η "μάζωξη" γύρω από το οικογενειακό τραπέζι είναι πιθανότατα ένας από τους πιο ισχυρούς δεσμούς για την οικογένεια.

Ακόμα και η φιλική πρόσκληση για φαγητό στο σπίτι (όλο και σπανιότερη σήμερα), είναι από μόνη της μια κορυφαία κοινωνική (εκ)δήλωση.

Και όταν επιχείρησα να το σκεφτώ περισσότερο αυτό, δεν απέφυγα το συνειρμό μεταξύ των αυξανόμενων αναλογικά επιχειρήσεων delivery φαγητού με τα διαζύγια.

Είναι σίγουρο: ακόμα και το πιο απλό πιάτο, μια γρήγορη «οικιακή» ομελέτα με μερικά ευφάνταστα υλικά, είναι πολύ προτιμότερη από τα εκτρωματικά κατασκευάσματα με τα αμφίβολης προέλευσης υλικά που παραγγέλνονται μαζικά από τις οικογένειες όπου και οι δύο γονείς τυχαίνει να είναι εργαζόμενοι.

Όχι τόσο για το γευστικό αποτέλεσμα όσο για τη διαδικασία. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν έχει συνειδητοποιηθεί αρκούντως το πόσο δυνατό συστατικό είναι η διαδικασία του μαγειρέματος. Κορόιδο άραγε οι αρχαίοι που θεοποίησαν την εστία;

Πρόσφατη είναι και η έρευνα που απέδειξε πως οι μαθητές που δειπνούν οικογενειακά έχουν καλύτερες επιδόσεις στα μαθήματα. Αφήνω για διαισθητική εργασία το πόσο καλό και χρήσιμο είναι για παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες με εργαζόμενους γονείς, να βλέπουν να χρησιμοποιείται -επιτέλους- η ακριβή εντοιχισμένη κουζίνα γι αυτή την ιεροτελεστία και ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΟ γονείς.

Διότι ας μη παραβλέψουμε και ότι στη χώρα μας έχουμε και άλλο ένα πρόβλημα: τους γαμπρούς-κανακάρηδες που θεωρούν ότι ακόμα κι όταν η σύζυγος εργάζεται, ο χώρος της κουζίνας είναι αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση. Εκπαιδευμένοι από Ελληνίδες μαμάδες-τέρατα που προλάβαιναν όλες τις ανάγκες τους πριν αυτές εκδηλωθούν…

Και παρατήρησα όπως έβγαινα από το σινεμά, δεκάδες μηχανάκια delivery που έτρεχαν γύρω μου να προλάβουν να ταΐσουν βαριεστημένες, κουρασμένες, αγχωμένες οικογένειες.
Κι ήταν και Κυριακή...